Forum portalu turystyka-gorska.pl

Planując tegoroczny alpejski wyjazd stwierdziliśmy, że trzeba lepiej pomyśleć o aklimatyzacji, którą w zeszłym roku całkowicie pokpiliśmy. Jakieś trzytysięczniki z noclegiem na około 3k powinny być optymalne by potem spokojnie spać w wyższych partiach Alp. Wybór austriackich gór na aklimatyzację był dość oczywisty, sporo ciekawych rejonów, dość blisko i po drodze, więc długą drogę można podzielić na pół. O Wenecjaninie i jego północnej grani myśleliśmy od jakiegoś czasu, niestety szybka weekendowa akcja w tamtym rejonie odpada z uwagi na bardzo długą dolinę, którą można przebyć lokalnym transportem tylko w sezonie, podejście poza sezonem to prawie dzień z głowy. Drugim celem w tym rejonie ma być Grossgeiger i jego północna grań. Baza wypadowa to schronisko Kürsinger Hütte. Startujemy w sobotę nad ranem, leje jak w dżungli amazońskiej i tak prawie przez dziewięć godzin jazdy, cały czas deszcz. Zjeżdżamy na stację benzynową przy jeziorze Mondsee, do Salzburga mamy 50km, do celu 2h jazdy, jest południe.



Niestety po powrocie do samochodu okazuje się, że samochód nie chce odpalić, po kilku minutach kombinacji odpala, ale na desce od groma komunikatów o różnych awariach, dalsza jazda może być ryzykowna, nie wiadomo co się wysypało i co jeszcze może się zdarzyć. Dzwonię do ubezpieczyciela jakie mamy możliwości, burza mózgów, kilka szybkich decyzji i dzięki kumatemu laweciarzowi nie tracimy za dużo czasu. Z Oświęcimia podjeżdża do kolegi pod dom, zabiera jego samochód i o drugiej w nocy robimy przepak do gitlerwagena a volviak na lawecie wraca do domu.



O piątej nad ranem jesteśmy na parkingu Hopffeldboden, można uciąć komara, taksę mamy ustaloną koło dziesiątej. Rano na parkingu ruch straszny, resztki feralnego frontu "amazońskiego" odchodzą, więc szwendamy się w okolicy parkingu. W sumie ten dzień obsuwy wyszedł nam na zdrowie, nie musieliśmy targać w deszczu do schroniska





Zjawił się też austriacki poczet powitalny



W koło krowy i z każdej ściany wodospady, urokliwie.







Na parking koło dziewiątej przyjeżdża taryfiarz, ale na pierwszy kurs nie ma wolnych miejsc, więc czekamy na pierwotnie ustalony. Przychodzi w końcu nasza kolej, pakujemy się do Viano i ruszamy szutrową drogą w górę doliny. Dolina Obersulzbachtal niesamowita z mnóstwem atrakcji, strasznie długa, samochód pokonuje dwa niebanalne progi, jak na nie terenowy pojazd to szacun dla drajwera. Taksa dostarcza nas pod stację kolejki materiałowej, gdzie nasze plecaki jadą wagonikiem do schroniska a my na lekko podziwiając górną część doliny idziemy ku alpejskim lodowcom





Po drodze jeszcze kilka kwitnących krzaków rododendrona, pierwszy raz widzę w Alpach









Szlak po obszernym trawersie wyprowadza ciekawą galeryjką na stoki szczytu Keeskogel, które trawersuje się w kierunku schroniska z widokiem na przeciwległe zbocza doliny i na górujący nad doliną szczyt Grossgeigera.









Po około godzinie marszu docieramy do schroniska, nasze plecaki niestety nie Widać nie tylko w Archeo mają burdel



Przed schroniskiem pasie się obiad, więc wypadałoby coś zjeść



Meldujemy się w recepcji, po czym udajemy się na małe co nieco zalewane browarem. Przy obiadku kminimy co zrobić z dalszą częścią tak dobrze rozpoczętego dnia, zapada decyzja, że pociśniemy na ultralekko na szczyt górujący nad schroniskiem.

Obiadek troszkę się ułożył to w trójkę ciśniemy na Keeskogel, szczyt nad schroniskiem o wysokości 3291 m, w sam raz na rozpoczęcie aklimatyzacji.



Idziemy jak na spacer do parku a tu z każdym metrem coraz więcej śniegu. W jednej ręce mam butelkę z piciem, którą muszę w pewnym momencie zostawić w zaspie bo będą mi potrzebne obie, szlak robi się coraz węższy, wchodzimy na wąską zasypaną śniegiem grań, robi się mało bezpiecznie, na szczęście ostatni odcinek to ferrata, więc można się złapać stalówki.









Niestety szczyt nie uraczył nas widokami, no może na moment było coś widać w kierunku doliny po drugiej stronie grani. Szczyt na pewno do powtórki, bo liczyłem na zarąbisty widok na główną grań Wysokich Taurów a tu kicha. Robimy foty przy krzyżu, wpis do książki i schodzimy, jutro trzeba wcześnie wstać.
.

Pobudka koło trzeciej, schodzimy na jadalnię coś zjeść, koło piątej wychodzimy. Na trawersie w kierunku lodowca mijamy kilka osób, tłumów nie ma. W kierunku lodowca Obersulzbachkees dość długo idzie się skalnym terenem, trawersując południowe stoki Keeskogla. Po prawej stronie cały czas mamy widok na główną grań Taurów.
Geiger i jego północna grań.



Venediger i biegnąca w lewo długa północna grań. Niestety nie wygląd to ciekawie, na ścianie którą prowadzi najtrudniejszy odcinek drogi zalega sporo śniegu, ściana jest biała.















By stanąć na lodowcu trzeba troszkę zejść w dół, na pole firnowe przed lodowcem.







Jest to dobre miejsce by przyodziać się w lodowcowy szpej i wyjąć sznurek z plecaka.



Powoli ruszamy w górę lodowca wydeptaną ścieżką.













Po 30min. marszu musimy z lodowca skierować się w kierunku rozległego grzbietu po prawej stronie, który jest początkową częścią grani. Wybieramy najmniej pofalowany obszar lodowca, co by na dzień dobry nie wpakować się w jakąś szczelinę. Będąc już przy skałach poruszamy się zaśnieżonym zboczem, śnieg jest twardy, więc podchodzi się bardzo dobrze, widoki coraz rozleglejsze a słońce coraz mocniej daje o sobie znać.















Podejście robi się coraz stromsze.











Za plecami cały czas mamy wczorajszy szczyt Keeskogle.





Docieramy na pierwsze wyraźniejsze wzniesienie w grani, robimy dłuższą przerwę, wyciągamy wspinaczkowy szpej i dzielimy się na dwa zespoły.







Grań robi wrażenie.

Grań pierwsza klasa Graty.

_________________
Pewnego przyjaciela poznasz w niepewnej sytuacji...

W rzeczy samej, tylko nie wiem czy dziękować, bo jej nie przeszliśmy

Grań ma sporo miejsc dwójkowych, jakieś miejsca za trzy też się zdarzają. Na grani jest sporo śniegu, nie idzie się zbyt pewnie, miejscami trzeba robić trawersy po puszczającym już śniegu co jest dość niebezpieczne, dwa razy zdarza mi się wyjść ze strefy komfortu





Kończymy pierwszą część grani i schodzimy na przełęcz Keidel-Scharte, zejście też ciekawym kominkiem, ciężko jakieś oparcie dla raków znaleźć.









Przełęcz to jedna wielka zaspa. Przed nami wyrasta dość wybitna turnia Torwachter. Z przełęczy obserwuję parę, która zeszłą z drogi normalnej i kieruje się na kolejną przełęcz w grani, skąd startuje najtrudniejszy fragment .









Podchodzimy na wprost po czym trawersujemy pod niewielką turniczką, potem jeszcze troszkę do góry i kolejny trawers tuż pod szczytem, potem łatwe zejście po śniegu na kolejną przełęcz Meynowschart.







Fragment, który przeszliśmy.











Chwila relaksu





Stajemy na przełęczy, zespół który widziałem wcześniej robi również zjazd na przełęcz, pytamy o powód wycofu. Potwierdza się to co zauważyliśmy na pierwszych fragmentach, bardzo dużo śniegu, wyżej jeszcze lód i wszystko płynie. Jest godzina 13, stwierdzamy, że nie ma co za wszelką cenę próbować wejść na szczyt tą drogą w takich warunkach a wchodzić na kolejną część, by potem robić wycof jest bez sensu, lepiej wycofać się bezpiecznie na przełęczy. Na kolejny dzień zapowiadana jest również dobra pogoda, więc wejdziemy drogą normalną by zrobić wysokość. W zaistniałej sytuacji wejście na Geigera zostaje przełożone na bliżej nieokreślony termin Jest więc powód by wrócić w ten rejon





Schodzimy z przełęczy w kierunku drogi normalnej by nią wrócić do schroniska. Idzie się mega ciężko, śnieg jest grząski, momentami po kolana, słońce grzeje bez litości.









Widać wydeptaną ścieżkę z przełęczy.







Powrót do schroniska jest dość widokowy.

















Przy schronisku można klapnąć na jednej z ławeczek.



Popołudnie spędzamy na kontynuacji aklimatyzacji w sposób płynny



Następny dzień to powtórka z rozrywki.

Szkoda trochę, że tak sypnęło tym śniegiem. Z pozytywów to chyba to, że w warunkach mikstowych przeszliśmy kawałek ciekawej grani. Było kilka momentów gdzie ciężko było się zdecydować gdzie dokładnie iść. Jakoś jednak przewalczone. Doświadczenie przydało się później na Dufourspitze. Ogólnie dało się iść tylko czasochłonna przeprawa się zrobiła. Decyzja o wycofie słuszna, wszak miała to być aklimatyzacja a nie cel nadrzędny. Zrobienie wysokości okazało się kluczowe i dało solidny podkład aklimatyzacyjny. Dzięki temu uważam, że zespół całkiem dobrze funkcjonował później powyżej 4k. Mocy nie brakowało. Jak na bagaż który wlekliśmy z sobą i ilość dni z pewną pogodą to urobiliśmy dużo No ale o tym powiedzą kolejne posty. Zdjęcia będą równie syte

Ups, to jesteśmy w tym samym punkcie Bo rok temu też się do tego przymierzaliśmy.
Nie ucieknie.

_________________
Pewnego przyjaciela poznasz w niepewnej sytuacji...

Wiadomo

Kolejny dzień, wstajemy prawie tak samo, ale udaje się wcześniej wyjść. Na szlaku żywej duszy. Grań jak i szczyt toną w chmurach, ale o dziewiątej ma się rozpogodzić, więc nie spieszymy się.













Chmury tworzą niesamowitą scenerię.





Świetny wschód słońca zaliczamy w połowie lodowca.











Pod przełęczą Venediger Schatre robimy dłuższy postój i dopiero tutaj dostrzegamy pierwsze osoby wchodzące na lodowiec.



Powyżej przełęczy troszkę wieje, ale sporo zespołów podchodzi chyba z każdej strony.











Jeszcze tylko fragment poziomej śnieżnej grani.







I szczyt jest nasz Czwarty szczyt Austrii i drugi Wysokich Taurów.





Ludzi się troszkę zeszło, ale pogoda jak zapowiadali, świetna.











Widoki zacne.





Obczajamy sobie miejsce gdzie dochodzi północna grań.



Chwilę siedzimy, posilamy się i zabieramy się do zejścia, bo jeszcze dzisiaj mamy zamiar ruszyć w dalszą drogę.



















Wczesnym popołudniem jesteśmy już w schronisku, pakujemy plecaki, ale tym razem nie posyłamy ich kolejką w dół a znosimy na plecach. W schronisku ostatni posiłek w postaci schabowego, naprawdę zacna porcja, ledwo zjadam
Na zejściu żar leje się z nieba, gdy docieramy do stacji kolejki, pakuję stopy do strumyka i czekamy na taksę. Piękna okolica, zielone łąki z pasącymi się owcami, szum potoku i Geiger, strażnik doliny, zamykający ją.





Taksa przyjeżdża wcześniej i ma wolne miejsca, więc jesteśmy dobrą godzinkę do przodu. Na parkingu przepak, meldunek do domu, że pierwszy etap zakończony. Potem krętymi lokalnymi drogami przebijamy się do autostrady, kierunek Dolina Aosty.

Właśnie wskazałeś mi nieodwołalny kierunek kolejnej wycieczki. Mapę Venediger mam od lat, przez te lodowce ciężko tam ułożyć trasę dla takich amatorów górskich jak ja, ale od wschodniej strony można trochę podejść, żeby coś uszczknąć z tych cymesów.

Grań po zbóju!

Ja też zdobyłam w tym roku dwa najwyższe szczyty Taurów ale niestety tych Niskich

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Tak siedząc sobie pod szczytem oglądałem grupy wchodzące z lodowca i jedna była naprawdę kozacka, określił bym ich mianem grupy retro. Nie mieli co prawda strojów z epoki, współczesne ciuchy, ale ze sprzętu mieli na sobie tylko uprzęże i ciuchy jak by wyszli na spacer do parku, prowadził ich starszy gość z bardzo długą tyczką, kiedyś czytałem, że dawno chodzili z takimi tyczkami, jakby który do szczeliny poleciał to była szansa, że jej krańce oprą się o brzegi i nie wpadnie głębiej. Ciągnął ich na sznurku, na współczesną linę to nie wyglądało, nie mieli raków, czekanów, śrub lodowych. Od wschodu czy południa są najprostsze i chyba najkrótsze drogi, ta od północy nie jest trudna, ale w cholerę długa.

To jeszcze filmik
https://www.youtube.com/watch?v=UmfOQXt ... _GCDvNaab8

Dopiero dzisiaj się wziąłem Twoją serię alpejskich relacji - wcześniej myślałem, że to w nawiasach są trudności dróg którymi wchodziliście )
Grań wygląda grubo, fajnie, że dużo zdjęć wrzuciłeś. PKP!

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Masz trochę do nadrobienia
Tak myślałem, że ktoś się trudności dopatrzy w tych nawiasach
Zdjęć mam więcej, ale dla zobrazowania to co dałem to wystarczy.
PKP ?

Pięknie K***a Pięknie

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/