Forum portalu turystyka-gorska.pl

Pewnego listopadowego wieczoru, kiedy wróciłem z pracy Basia oznajmiła mi, że być może nie będę zadowolony, ale zrobiła nam niespodziankę i kupiła bilety lotnicze na Azory. No jak mógłbym nie być zadowolony. A dodatkowo, przyczynię się do wykreślenia jednego z miliona miejsc z listy marzeń Basi, która dziwnym trafem nigdy się nie kurczy. Azory to archipelag dziewięciu wysp wulkanicznych znajdujących się na Oceanie Atlantyckim w odległości około 1 500 km od Portugalii, do której zresztą należą. Azory to nie jest miejsce dla plażowiczów, tym bardziej w styczniu, czy lubiących miejskie zwiedzanie. To prawdziwy raj dla miłośników przyrody oraz aktywności fizycznych. Jak dla mnie, to najbardziej zielone miejsce na Ziemi jakie do tej pory widziałem na własne oczy. Dzika i niespotykana roślinność dają wrażenie, że trafiliśmy do innego świata. A trafiliśmy na największą z wysp archipelagu - Sao Miguel. Największa, a mimo to niewielka. Długa na 65 km a szeroka na 15 km w najszerszym miejscu. Dlatego naszą bazą noclegową będzie Ribeira Grande, jedno z większych miast na wyspie, usytuowane na jej środku, dzięki temu wszędzie mamy blisko. Oczywiście nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy pojechali tam w ciemno, bez wcześniejszego przygotowania. Przeszukaliśmy cały internet i tysiące blogów i tak powstała lista z miejscami "MUST SEE", czyli konieczne do obejrzenia. Na zgłębianie tajemnic wyspy zaplanowaliśmy tydzień, więc czasu dużo, aby się w niej zakochać. Zabraliśmy ze sobą jeszcze dwie niewiasty: Paulinę (Zanzarę) i Lucy. Po miedzylądowaniu w Londyn Stansted i 8 godzinnej tułaczce po terminalu lądujemy na lotnisku im Jana Pawła II w Ponta Delgada - stolicy Azorów, gdzie po odebraniu naszego autka śmigamy do domku, zatrzymując się po jakieś %. Docieramy do wynajętego domku i wsłuchując się w szum oceanu jednym głosem rzucamy: Ahoj przygodo!

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

DZIEŃ PIERWSZY "PIEKIELNE USTA"



Pierwszy dzień azorskiej przygody zaczął się od zlokalizowania lokalnego sklepu i zrobienia zakupów. Po sytym śniadaniu ruszamy naszą mazdunią na podbój zachodniej części wyspy. Pierwszym naszym przystankiem jest Miradouro do Empadadas oraz Aqueduto do Carvao. Miraduoro oferuje rozległą panoramę na wyspę, ukazując jej niewielki rozmiar. Wszechobecna soczysta zieleń zdumiewa. Nic dziwnego, bo przy wysokiej rocznej sumie opadów, przyjemnych temperaturach panujących tu przez cały rok i żyznej wulkanicznej glebie, flora ma tu doskonałe warunki rozwoju. Z kolei kolejny punkt - Aqueduto do Carvao to akwedukt o długości 15 km, który kiedyś prowadził do lokalnej fabryki alkoholu Santa Clara. Jako jeden z wielu na wyspie jest licznie odwiedzany, gdyż znajduje się tuż obok głównej atrakcji wyspy i jej podstawowej wizytówki - Miradouro da Boca do Inferno czyli "Usta Piekieł".












Według opisów wielu przewodników ten view point oferuje najlepsze widoki na całej wyspie. No więc jak można go ominąć? Tylko jedna odpowiedź jest słuszna - nie można! Dojście z parkingu powinno zajmować ok 20 minut, ale wiadomo, że tak się nie stanie, gdyż migawki w aparatach szaleją.















Po krótkim odcinku płaskiej,szutrowej drogi następuje także niedługi fragment po schodach, po nim krótka wędrówka wąską granią do kulminacji, nasze szczęki gwałtownie opadają na ziemię. Przed nami rozpościera się widok na calderę wulkaniczną w której znajdują się jeziora i miasteczko Sete Cidades. Soczystość zieleni uderza po oczach, pogoda dopisuje, a podobno często się to nie zdarza, więc cieszymy się, że mamy to szczęście.











Po serii zdjęć wracamy tą samą trasą zachodząc jeszcze na Lagoa di Canario. To jezioro jakoś nie zrobiło na nas wrażenia. Taka oto kałuża pośrodku lasu przypominająca tatrzański Smreczyński Staw.





Wykorzystując jednak dobrą pogodę nie jedziemy dalej, tylko postanawiamy sobie zrobić mały trekking Serra Devassa. Szlaki na Sao Miguel są dobrze oznaczone, ale mimo to daliśmy radę pobłądzić. Przy jednym z rozstajów dróg dziewczyny pytają:
- Koviku gdzie teraz?
odpowiadam pewnie:
- wszystko jedno czy lewo, czy prawo bo i tak jest to pętla, więc nie ma znaczenia, którym wariantem pójdziemy.
Jednak po dziesięciu minutach wędrówki, bez żadnego oznaczenia szlaku postanawiam porozumieć się z aplikacją MAPS.ME, która oznajmia, że jednak nie bylo wtedy wszystko jedno, w którą stronę pójdziemy, a łącznik szlaków był zupełnie gdzie indziej. Wracamy więc na szlak i powolutku zaczynamy się piąć do góry bo błotnistej ścieżce, by dojść do punktu widokowego na szczycie Eguas. Rozświetlona tafla oceanu po jednej stronie, ciemne chmury po drugiej, w dole zaś błyszczą się pośrodku zielono/żółtych traw jeziora Eguas Norte i Eguas Sui. Spędzamy tam trochę czasu, posilamy się i ze względu na późną już porę postanawiamy nie robić całej pętli, tylko wrócić ponownie tą samą trasą do samochodu.























Mamy przecież jeszcze parę miejsc do zobaczenia tego dnia. Jedziemy na Miradouroda Vista do Rei - punkt widokowy, z którego najładniej prezentują się dwukolorowe jeziora Sete Cidades: Lagoa Verde i Lagoa Azul. Uwagę zwracają różne kolory jezior. Lagoa Verde, jak sama nazwa wskazuje, ma kolor zielony. Lagoa Azul z kolei – niebieski. Związana jest z tym pewna legenda – dawno temu stronami tymi władał owdowiały król mający córkę. Nie pozwalał jej jednak na kontakty z nikim poza sobą i starą opiekunką. Pewnego dnia dziewczyna uciekła i wiedziona muzyką spotkała grającego na flecie pasterza. Zakochany pasterz postanowił poprosić króla o rękę księżniczki, jednak władca odmówił. Posłuszna ojcu córka spotkała się z pasterzem raz jeszcze, by wyjawić mu, że już nigdy się nie zobaczą. Wypłakane przez zakochanych łzy utworzyły dwa jeziora – z łez księżniczki powstało zielone, z łez pasterza – niebieskie. W rzeczywistości różnica w kolorze powodowana jest przez różne głębokości i roślinność porastającą dno zielonego jeziora. Wpływ na odbiór kolorów ma też pora dnia, a dokładnie kąt padania promieni słonecznych, dlatego my nie dostrzegliśmy żadnej różnicy. Obok znajduje się opuszczony pięciogwiazdkowy hotel, który już po niecałych dwóch latach od otwarcia został zamknięty z powodu kryzysu ekonomicznego i bankructwa właściciela.









Zjeżdżając na dno krateru zatrzymujemy się jeszcze na parę fotek przy Miraduoro Cerrado dos Frejros oraz w miasteczku Sete Cidades obok kościoła.













Ostatnim punktem tego dnia jest miasteczko Mosteiros i słynną czarną plażę - Mosteiros Praia Preto. W międzyczasie zatrzymujemy się przy ... Miraduoro Escalvado. Oferuje ono widoki głównie na ocean i wybrzeże. Wysokie fale roztrzaskujące się o strome klify robią na nas ogromne wrażenie. Oczywiście muszę znaleźć sobie jakąś fajną skałkę i wchodzę na nią ku niezadowoleniu Basi.

















Słońce coraz szybciej zbliża się ku horyzontowi, niebo nabiera coraz cieplejszej barwy, więc szybko wsiadamy do auta i zmierzamy na Mosteiros Praia Preto, aby uwiecznić zachód słońca. Plaża ta słynie z czarnego piasku i jako jedna z niewielu na wyspie jest piaszczysta aniżeli kamienista. Robimy tam serie zdjęć i kiedy jest już dość ciemno wracamy na naszą kwaterę do Ribeiry.

























Po drodze jeszcze zatrzymujemy się w przydrożnej knajpce na zasłużoną kolację. Jeszcze wtedy nie widzieliśmy, że duży telewizor i zgraja facetów oglądających mecz nie świadczy o tym, że knajpka jest tylko lokalną pijalnią a wykwintną restauracją. Jedzenie jest wyborne, ale o tym opowiem w osobnym wątku. Zgodnie stwierdzamy: to był piękny dzień i jak super, że dopiero pierwszy z wielu...

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

Ładna egzotyka:) Jak na niektórych zdjęciach powyciągałeś mocniej kolory to faktycznie zieleń robi wrażenie.

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

WOW ale zieleń.

Ale tam zielono, i jaka ciekawa rzeźba terenu .
Fajnie mieć taką towarzyszkę życia, która kupi czasem bilety na Azory
Fajny wyjazd, gratuluję!

Jeszcze fajniej mieć połówkę, która z usmiechem na to przystaje.
Na takich forach młodzi ludzie powinni się poznawać, taki wojażowy tinder

Tez mi się podoba, szczególnie przedostatnie zdjęcie ze skałami i oceanem.

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

A starsi nie mogą?

Musiałabym się rozwieść Ale wolni jak najbardziej

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

Toć niektórzy się poznali A jedna para nawet wzięła ślub (o ftg mowa)

tatromaniak, ciekawy kierunek, Azorów chyba jeszcze na forum nie było? Czekam na ciąg dalszy

_________________

Kiedyś musze tam pojechać, ale chyba najpierw na Maderę.
Dawaj dalej, dobre jest

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

DZIEŃ DRUGI "NA HERBATKĘ DO FABRYKI"



Dzień drugi, jak każdy inny, zaczął się od śniadania, porannych czynności i opracowania pomysłu na trasę. Prognozy - jak to na Azorach - nie ma co na nie patrzeć, bo i tak się zmienią. Ruszyliśmy z Ribeira Grande na wschód, na pobliski punkt widokowy. Miradouro Santa Iria. Naszym oczom ukazało się klifowe wybrzeże, o które roztrzaskują się fale, a nad nim zawieszone ciemne chmury. Kilka zachwytów, kilka zdjęć, kilka wdechów cudownego, świeżego powietrza i ruszamy dalej.








Zatrzymujemy się przy jednej z dwóch na wyspie ... baaa! nawet w całej Europie, plantacji herbaty. Fabrica de Cha do Porto Formoso, bo tak się nazywa, znajduje się przy głównej drodze i nie sposób jej nie zauważyć ze względu na wielki czajnik wiszący na murach herbaciarni. Niewielkie poletko z krzewami herbacianymi znajduje się tuż obok. Krótka wycieczka po fabryce to darmowa atrakcja. Cały proces uprawy: od zerwania liści z krzaczka aż do zapakowanej herbaty w pudełku została nam szczegółowa przedstawiona przez pracownika herbaciarni. Na sam koniec wycieczki zaproponowano degustację ich wyrobu. Nie ma się co oszukiwać. Na Azory nie jedzie się skosztować najlepszej herbaty na świecie, ale zaskakujący jest fakt istnienia plantacji herbaty na tej wyspie.


















Ruszamy dalej na wschód do kolejnej znacznie większej fabryczki herbaty. Cha Gorreana znajduje się całkiem niedaleko. Ale zanim ją zwiedzimy, robimy dwugodzinny spacer po plantacji. Jest tam szlak turystyczny, więc swobodnie chodzimy tam, gdzie nam pozwalają. Herbata z Sao Miguel jest w pełni ekologiczna. Ze względu na odosobnienie wysp nie występują tu żadne choroby ani szkodniki mogące atakować herbaciane pola.
















Nie stosuje się tu żadnych środków ochrony roślin ani nawozów. Po tej wycieczce kierujemy się do Furnas - miasteczka, które w całości znajduje się w kraterze wulkanu. Mieści się tam jedna z atrakcji wyspy "Caldeiras Vulcanicas", gdzie gorąca woda gejzerów wybija spod ziemi i wydziela iście piekielne zapachy. Na początku tej części pisałem o świeżym powietrzu - tutaj muszę to stwierdzenie trochę zweryfikować. Zgniłe jaja i siarka wydobywające się spod ziemi i bożonarodzeniowa szopka pomiędzy ziejącymi otworami nie zrobiła na nas dobrego wrażenia. Zachodzę w głowę, jak mieszkańcy tego miasteczka radzą sobie z tym zapachem. Podobne miejsce usytuowane jest nad jeziorem Lagoa das Furnas. W tym miejscu powstaje "cozido das furnas". Jest to lokalny specjał przygotowywany za pomocą gorących źródeł i tzw. fumaroli. Różne rodzaje mięs wkłada się do garnka, który jest owijany grubym materiałem i spuszczany do dołu tak, aby był grzany od parujących źródeł. Dla odwiedzających zamontowano drewniane kładki, więc można podejść dość blisko gorących źródeł.




















Nad jeziorem rozpadało się, więc nie spędzamy tam dużo czasu, a dziewczyny w lokalnym sklepiku zaopatrują się w korkowe torebki. To dopiero hit - korek jest wykorzystywany dosłownie do wszystkiego. Następnie udajemy się w długą, jak na azorskie warunki, 30 minutową podróż. Nossa Senhora do Paz. Jest to kościół na wzgórzu i niezwykłe miejsce głównie za sprawą fantastycznych widoków rozciągających się na miasteczko Villa Franca do Campo i na pobliską skalistą wysepkę - a właściwie czubek krateru wulkanu, zarówno z podnóży, jak i tarasów okalających go. Dojeżdżając na parking niebo zaciągnęło się ciemnymi chmurami i baliśmy się, że nastąpi oberwanie chmury, tak się jednak nie stało. Wchodząc po schodach, na każdym poziomie można dostrzec ceramiczny kunszt w postaci obrazów tajemnic różańca.



















Po tym spektaklu dla zmysłów trzeba coś zrobić dla ciała. Udajemy się do malutkiej rybackiej wioski Caloura Agua de Pau na zasłużoną kolację. W restauracji w której jedliśmy, spotkaliśmy kelnera, który bardzo dobrze mówił po polsku, a zawdzięczał to uczestnictwu w wymianie studenckiej w Sopocie.









Kolacja jest wyborna. Mamy nawet teorię, że im brzydsza ryba, tym lepiej smakuje. Mięso płaszczki nie przypada nam szczególnie do gustu, pozostałe ryby są wyśmienite.

C.D.N.>>>

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

No zdjęcia trochę pociągnąłem poziomami bo były troche blade. Cieszę się że relacja sie podoba, myślałem, że zostanie źle odebrana ze względu na mało górzysty teren, aczkolwiek góry są był nawet plan zdobyć najwyższy ponad 1100 m. Co do poznawania się na forum my też się tak zapoznaliśmy tylkoże na innym. Relacja się piszę więc proszę o cierpliwość

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

DZIEŃ TRZECI "JEZIORO OGNIA"



Kolejny dzień stanął pod znakiem wody. Bo przecież na wyspie bez wody się nie da... no właśnie: słodka, słona, ciepła, zimna i różnego koloru - dla każdego coś miłego. Za pierwszy cel zwiedzania obraliśmy sobie punkt widokowy o nazwie Miradouro do Cintrao. Obok tego miejsca, ze względu na strategiczne miejsce na wybrzeżu i wysokość 90 metrów, znajduje się punkt obserwacji wielorybów, które można podziwiać latem. Widoki na zachód oferują zaś spektakularne klify wpadające wprost do krystalicznie czystego oceanu, a zielone łąki są wspaniałą jadłodajnią dla krów. Jesteśmy zgodni, że krowy są tu mega szczęśliwe, w końcu pasą się nad samym oceanem.












Następny punkt: Salto do Cabrito, czyli jeden z wielu wodospadów na Sao Miguel jest rzut beretem. Z drogi, która prowadzi nad Lagoa do Fogo zjeżdżamy na szutrową nawierzchnię i dojeżdżamy do punktu, w którym mówię STOP! Dalej pójdziemy pieszo. Dojście pod wodospad zajmuje nam ok. 15 min po stromym trakcie wśród gęstej roślinności. Wg informacji jakie znalazłem w internecie, miał to być jeden z ładniejszych wodospadów na wyspie. Na miejscu okazuje się, że jest to jeden wielki ZONK. Z góry spływa masa żółtej brudnej wody niczym Mekong w Chinach. Być może spowodowane jest to tym, że wyżej znajduje się elektrownia wodna i następował jakiś większy spust wody, ale zrobiło to na nas negatywne wrażenie. Jednak samo dojście pod wodospad dostarczyło nam pozytywnych wrażeń.















Następny punkt na trasie to Centro de Interpretacao Ambiental da Caldeira Velha, które jest miejscem poświęconym promocji pomnika przyrody - Caldeira Velha. Wewnątrz parku znajduje się niewielki budynek a w nim wystawa, która zabiera nas w podróż po wszystkich wyspach archipelagu, lecz w głównej mierze skupia się na okolicy wulkanu Fogo. Jednak główną atrakcją tego miejsca są gorące źródła. Lekki deszczyk i wysokie drzewa w tym paprocie drzewiaste sprawiają, że po raz kolejny czujemy się jak w tropikalnym lesie. Po krótkim spacerku stajemy przy budynku wystawy, w którym można dokupić do podstawowego biletu wstępu opcję kąpieli w termach. Nie byłbym sobą, gdybym nie skorzystał. Obsługa zaleca, aby kąpiel rozpocząć od samej góry, gdzie woda jest najchłodniejsza i ma jedynie 25 stopni. Jest to sprawka zimnego wodospadu, który spływa z góry i miesza się z ciepłymi wodami. Tak też czynię i rzeczywiście jak na gorące źródła, to woda jest zimna. Kilka minut w pięknych okolicznościach przyrody i czas przejść bosą stopą po żwirku, co nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy. Dwa kolejne baseny są już dużo cieplejsze. Po wymoczeniu się w minerałach chcieliśmy wejść jeszcze do wyżej położonego miejsca, ale ze względu na całonocne opady deszczu, szlak został zamknięty. Podsumowując: bilet wstępu kosztuje 3 euro, dopłata do kąpieli to 5 euro. Moim zdaniem brakuje tu tylko szafek zamykanych na kluczyk, w których można byłoby zostawić swoje rzeczy. Plusem odwiedzania Azorów zimą jest jednak mało ludzi i zdarzało się, że moczyłem się sam.

























Po tych atrakcjach zmierzamy w kierunku Lagoa do Fogo. Zanim jednak tam dojedziemy po drodze mamy Miradouro Bela Vista.


Nazwa sugeruje, że powinien być z niego piękny widok, ale w rzeczywistości obyło się bez zachwytu, więc spędzamy tam dosłownie chwilę i wjeżdżamy wyżej do Lagoa do Fogo nazywane Jeziorem Ognia. Krater znajduje się w centralnej części wyspy i podobnie jak przy Sete Cidades istnieje duże prawdopodobieństwo, że trafi się na pochmurną pogodę. W naszym przypadku tak się właśnie stało. Jeżeli na niższym punkcie widokowym widzieliśmy co nieco, to na Miradouro Pico do Barrosa stanęliśmy w mleku. A podobno z tego właśnie miejsca rozciągają się najlepsze widoki na okolicę. Pomimo 30 minutowego oczekiwania nie dane nam było się o nich przekonać.









Następnym miejscem godnym odwiedzenia jest Kaplica Nossa Senhora do Monte Santo. Jest to kaplica położona na tzw. wzgórzu Figueira nad miejscowością Agua de Pau. Kaplica jest miejscem, gdzie odnotowano objawienia Matki Bożej, przydarzyły się one Marii Joanie Tavares do Canto. W czasie I Wojny Światowej dziewczynka ta udawała się na wzgórze wraz z przyjaciółkami, aby się modlić. Pewnego dnia dostrzegły postać Matki Boskiej, która zapowiedziała, że pojawi się tam po raz kolejny. Tak też się stało. Pewnego piątkowego popołudnia w obecności kilku tysięcy osób objawiły się postacie: Matki Boskiej, Jezusa, Aniołów oraz kontury kościoła. Jeszcze tego samego roku dziewczynka zmarła a jej rodzice, aby upamiętnić to zdarzenie postanowili wybudować w tym miejscu kaplicę, która została skończona w 1931 roku. Ścieżka spod kaplicy prowadziła dalej w stronę punktu widokowego leżącego na skraju skalnego urwiska. Betonowy taras barierki i ławeczka pośrodku; widoki dookoła rekompensują straty z wcześniejszego punktu nad Lagoa do Fogo. Po raz kolejny pokazuje się nam piękna tęcza, bo jak mawiali starożytni Rzymianie "Dzień bez tęczy na Azorach - dniem straconym".

























Dzień powoli zmierza ku końcowi, więc postanawiamy znaleźć jakieś idealne miejsce na zachód słońca - w końcu jesteśmy na wybrzeżu. Pierwszym punktem była pobliska Baixa d'Areia Beach. W tym miejscu doskonale było widać efekty wysokich fal roztrzaskujących się o wysokie klify. Z ogromną cierpliwością czekaliśmy na odpowiednią falę idealną do świetnego zdjęcia, a kiedy przyszła, modelka się wystraszyła - efekt był taki, jak na zdjęciu poniżej.
























Po serii zdjęć przemieszczamy się na odpowiedni punkt obserwacyjny zachodu słońca. Zanim jednak tam dotarliśmy musieliśmy przejechać mega wąską i stromą drogą na parking, która sprawiała wrażenie jakby miała się kończyć w oceanie. Dziewczyny były nieźle przejęte, ja o dziwo wykazałem duży spokój.























Po całym spektaklu wracamy do Ribeiry na zasłużoną kolację. To był kolejny dobry i pełen wrażeń dzień.

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

Jesteś na forum 12 lat! napisałeś wiele relacji z gór, więc jak zechcesz się podzielić z nami wrażeniami z jakiegoś naleśnika, pisz śmiało, masz we mnie czytelnika; dodam łyżkę dziegciu: nie lubię dzielonych relacji, zazwyczaj nie czytam, dopóki nie ma całości.

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Zaczęłam oglądać jesienią jakąś relację z zimowej Grecji. Podesłałam do lubego, pytając, może w lutym pojedziemy- pusto, taniej, pozwiedzamy.
Wzruszył ramionami, że w takie miejsca się jeździ, jak morze ciepłe.
The end planów.

A mi takie chłodniejsze Twoje Azorki bardzo się podobają

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

Ale żeby napisać relację z kilku, lub jak Zbychu z kilkunastu dni to żeby to zamknąć w jednym poście trzeba się mocno napocić.
PS. Też czekam na resztę.

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Raz pisałem z 23 dni. To znaczy próbowałem, bo serwer nie strawił w 1 poście.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

DZIEŃ 4 "SALTO MANIA"



W środę postanawiamy zrobić sobie dłuższy spacer śladami wodospadów. Nie da się ukryć, że jestem trochę zakręcony na ich punkcie. Szlak nr 21, bo o nim mowa, ma około 5 km długości i wiedzie od miasteczka Achadinha do Salga. Po drodze są trzy wodospady, najwyższy z mich ma 40 metrów. Nasz plan przewidywał nieco krótszy wariant tylko dlatego, aby nie wracać asfaltem do punktu startu. Wobec tego zaczynamy od końca. Dojeżdżamy na miejsce parkingowe i od razy czeka nas strome asfaltowe zejście na dno wąwozu, w którym znajdują się wiaty odpoczynkowe. Już z parkingu pięknie prezentuje się 40 metrowa struga wody spływająca z klifu oraz szeroki widok na część północnego wybrzeża. Dojście do niego nie zajmuje dłużej niż 20 min ścieżką kilkakrotnie przecinającą strumień. Salto Farinha czyli "mąka" swoją nazwę zawdzięcza starożytnej aktywności młynarskiej, która rozkwitała w tych okolicach wieki temu. Miejsce jest niesamowite. Widać tylko skały, drzewa naokoło, a w oddali majaczy huk oceanu roztrzaskujący się o skały. Jesteśmy tam zupełnie sami. Robimy kilkanaście zdjęć a ja decyduję się na spacer pod sam jęzor, gdzie zostałem ukarany przez naturę i zmoczyłem tyłek, ślizgając się na mokrych kamieniach.





















Dochodzimy do auta i wracamy do Achadinhy, skąd zaczynamy właściwy spacer. Szlak rozpoczyna się w pobliżu pomnika upamiętniającego desant sił liberalnych z wyspy Terceria w sierpniu 1831 r. Idziemy tą drogą aż opuszczamy zabudowania i pojawiają się łąki i trawy. Mijamy stado krówek, nie pierwszy raz w tak sielskich okolicznościach przyrody. Lucy tak pozazdrościła tego miejsca wszelakiemu bydlęciu, że sama się rozłożyła w wysokich trawach.














Podążając wygodnym szlakiem dochodzimy do miejsca o nazwie Risco. Otoczenie tego miejsca jest przepiękne. Z jednej strony woda spływająca po skałach, z drugiej zielono-żółte zbocze z wydeptanymi ścieżkami. Widać też kolejny wodospad. Co prawda, nie tak wysoki, jak wcześniejszy, ale równie piękny. Po krótkim popasie ruszamy w dalszą drogę.


























Kolejnym punktem spaceru jest (jak wspominają przewodniki) turkusowo - niebieska laguna pośrodku lasu czyli Poco Azul. Po pokonaniu licznych wysokich schodów, wzgórz i pni drzew naszym oczom ukazuje się niepozorna sadzawka z maleńkim wodospadem. Trochę rozczarowany proszę dziewczyny, aby sprawdziły czy, aby na pewno tyłek mam na swoim miejscu. Zdziwione pytają o co tak naprawdę mi chodzi, a ja z diabelskim uśmiechem na ustach odpowiadam "No dupy to mi raczej nie urwało". Zazwyczaj musi tam być nieziemsko, ale kiedy my tam byliśmy, było kiepskie światło. Tyle ile zeszliśmy w dół, musimy teraz znowu podejść, aby wrócić do szlaku i następnie do samochodu.





























Jakieś 5 kilometrów dalej odwiedzamy następny wodospad - docieramy do kolejnego pięknego miejsca: Parque Natural da Ribeira dos Caldeiros. Okazały wodospad wyrastający tuż przy drodze okalającej wschodni brzeg wyspy oraz spacer specjalną ścieżką otoczonej bogatą roślinnością z dawnym gospodarstwem i malowniczym młynem wodnym. Wszystko ładnie, pięknie ale chcąc pospacerować tą ścieżką, po prostu nie mogliśmy jej odnaleźć, więc skończyło się tylko na podziwianiu wodospadu.

















Powoli dzień chyli się ku końcowi. Jedziemy do Nordeste na kawę. Nordeste to największe miasteczko we wschodniej części wyspy. Jeszcze do niedawna było prawie odcięte od świata. Z powodu odosobnienia nazywano kiedyś tę okolicę “dziesiątą wyspą archipelagu”. Ze względu na odmienność krajobrazową (brak jezior, wysokie góry, duży stopień zalesienia) niektórzy nazywają ten region “wyspą na wyspie”. Bardzo nam się to ukształtowanie terenu podoba - droga jest kręta, ale to oznaka naprawdę dziewiczego terenu.










Następnie ruszamy na ostatni punkt naszej trasy dzisiejszego dnia. Miradouro Ponta do Arnel, z którego widać wschodnie wybrzeże i najstarszą latarnię na Sao Miguel. Był jeszcze pomysł, aby zjechać pod samą latarnię ale niestety albo stety droga tam prowadząca była zamknięta z powodu remontu. Piszę "stety", ponieważ pisząc tę relację dotarłem do informacji, że kąt nachylenia tejże drogi wynosi "tylko" 35%.






Podczas powrotu do Ribeiry nastąpiło prawdziwe azorskie oberwanie chmury. Wieczór minął nam na grach i zabawach, a podczas degustacji lokalnych win nabrałem ochoty na śpiewanie ... Basia musi z tym żyć, Paulina też już niejedno słyszała, a Lucy, nie zastanawiając się długo, oznajmiła:
- Robert Ty naprawdę masz talent!
Na te słowa dumnie wypiąłem pierś do przodu. W tym momencie usłyszałem:
- Potrafisz każdą piosenkę spier...ć.
KURTYNA.

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

DZIEŃ PIĄTY "POGODA ROZDAJE KARTY"



Prognozy na piąty dzień naszej azorskiej przygody przewidywały względnie ładną pogodę i dużą dawkę słońca. Naszym głównym celem na ten dzień jest wejście na najwyższy szczyt na wyspie Pico da Vara. Pozostaje nam zarejestrować wejście online i czekać na kolejny poranek. Rano przy śniadaniu (jak każdego dnia) sprawdzamy pogodę i wspólnie stwierdzamy, że może się udać. Po śniadaniu ruszamy ku szczytowi. Z każdą minutą jazdy niebieskie niebo staje się coraz bardziej szare. Do miejsca, gdzie szlak rozpoczyna się szlak wjeżdżamy szutrową drogą w górzysty teren, mijając się kilka razy z ciężarówkami, wywożącymi drzewo. Gdy jesteśmy już na miejscu zatrzymujemy się w najszerszym miejscu drogi, gdyż nie ma tam żadnego parkingu. Stoi za to jeszcze jedno auto, czyli ktoś jest na szlaku. Niestety poziom chmur jest mniej więcej na naszej wysokości, a deszcz solidnie siąpi. Lucy też od rana jakaś milcząca i po kilku próbach wyciągamy od niej informacje, że ma problemy z żołądkiem. Spływające strumienie wody po szlaku pomogły nam w decyzji o odpuszczeniu zdobywania szczytu. Przecież i tak na górze nie będzie nic widać, a odhaczanie szczytu nigdy nie było naszym celem. Robimy kilka fotek i wracamy do cywilizacji.











Po godzinnej krętej podróży zatrzymujemy się Faial da Terra. Jest to maleńka wioska rybacka z dawnym portem dla wielorybników. Dziewczyny idą w poszukiwaniu kawiarni a ja idę zobaczyć kolejny wodospad. Basia aż się zaśmiała na ten pomysł i zapytała:
- nie za dużo już tych wodospadów?
Okazuje się, że wodospad oddalony jest o jakieś dwa kilometry, więc dziewczyny zdążą się napić kawy i zjeść ciacho. Salto do Prego to niewielki wodospad w środku lasu. Szlak do niego prowadzący jest łatwy i nieco stromy. Po drodze spotykam kilkanaście kogutów, które dają się fotografować z bardzo bliska. Pora wyjść z tego wilgotnego i intensywnie parującego lasu.




















Udajemy się w dalszą drogę na zachód. Chwilę po tym, jak wyjechaliśmy na główną drogę ukazuje się drogowskaz na Miradouro do Pico dos Bodes. Na sam szczyt nie wjechaliśmy - trochę się przestraszyłem naruszenia zawieszenia w wypożyczonym aucie, ale nieco niżej piękno zielonych pól i błękit oceanu też prezentują się ładnie.









Przeszukując informacje o Azorach natknąłem się na informacje o przepięknym trakcie obsadzonym drzewami o charakterystycznej pomarańczowej korze. Przypadkowo natknęliśmy się na to cudo natury.






Jadąc dalej do fabryki ceramiki po drodze zatrzymujemy się na dwóch punktach widokowych. Pierwszy Miradouro da Lomba do Cavaleira znajduje się na "wylocie" z Povoacao i oferuje ograniczone widoki na w/w miasteczko i zatokę. Drugi punkt to Miradouro Pico do Ferro. Znajduje się nad miasteczkiem Furnas, które odwiedzaliśmy drugiego dnia. Góry, jezioro, zielone pola takie widoki właśnie oferuje to miejsce. Przy słonecznej pogodzie pewnie byłyby obłędne, ale my bierzemy co nam dają.










Jedziemy do miasta Lagoa. Tam właśnie mieści się Ceramica Viera, czyli fabryka ceramiki. Odwiedzając to miejsce możemy zajrzeć praktycznie w każdy kąt, przyjrzeć się poszczególnym etapom produkcji lokalnych cudów w postaci tradycyjnych dla Portugalii kafelków azulejos, talerzyków czy kubków a na koniec kupić jedno z ich ręcznie wytwarzanych cudów. Fabryka powstała w 1862 roku i do tej pory jest w posiadaniu jednej rodziny.














Z Lagoa jedziemy do Faja de Baixo na plantacje ananasów Santo Antonio. Nigdy nie widzieliśmy jak rosną ananasy, dlatego nie chcemy przepuścić takiej okazji. Przewodnik, zarazem jeden z pięciu stałych pracowników plantacji, oprowadza nas po szklarniach i opowiada co nieco. Dowiedzieliśmy się, że, aby ananas dojrzał potrzeba około 30 miesięcy od momentu zasadzenia. W tym czasie roślina jest kilkakrotnie przesadzana do kolejnej szklarni, zwiększając również przy tym odległość pomiędzy roślinami. Basia nie byłaby sobą, gdyby czegoś w trakcie oprowadzenia nie skomentowała, dlatego, jak tylko weszła do szklarni rzuciła do przewodnika, że krzaczki przypominają bardziej plantację marihuany - wolę się nie zastanawiać skąd wie jak wygląda taka plantacja - podobno znajomy widział (ha ha ha).








Ostatni punkt dnia to Ponta Delgada. Dużo czasu tam nie spędzamy, ale odwiedzamy przydrożny targ usytuowany w centrum miasta, mimo już późnej pory, jest wiele stoisk, na których oczywiście królują ananasy. Stały punkt przy zwiedzaniu Ponta Delgady to Portas da Cidade, czyli brama o trzech łukach z 1783 roku. Wchodzimy jeszcze na wieżę widokową, która znajduje się w budynku ratusza i wracamy do domu. Takie ekspresowe zwiedzanie. Cóż zrobić, jak jesteśmy miłośnikami natury.

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

DZIEŃ SZÓSTY "ADEUS ACORES"



Nasz wspaniały azorski tydzień powoli dobiega końca. Piątek był ostatnim dniem przeznaczonym na eksplorację. Niestety prognozy zapowiadają obfity deszcz. Wstaję o stałej porze i zaglądam przez okno. Nie jest ciekawie, więc idę spać dalej. Kolejna próba po dwóch godzinach - jest lepiej, choć szału nie ma. Zastanawiam się co by tu zrobić w taki mokry dzień? Mimo niesprzyjającej aury postanawiamy spróbować i jedziemy na objazd północno-zachodniego wybrzeża po punktach widokowych. Pierwszym z nich jest Miradouro do Barreiro, który oferuje widok na ... ocean i wybrzeże. Posiada też miejsce na grilla i kilka stolików.








Pierwszego dnia zatrzymywaliśmy się przy każdym punkcie widokowym i pstrykaliśmy foty jak Azjaci. Śmialiśmy się wtedy, że na koniec naszego pobytu dziewczyny będą mnie wysyłać, abym zrobił 2-3 zdjęcia, żeby nie musiały podejmować tego wysiłku. Żarty żartami, ale mało zachęcająca aura sprawiła, że w trudniejszych momentach leciałem pstrykać sam. Kolejny punkt to Miradouro do Navio, z którego myśleliśmy, że zobaczymy trąbę słonia. Jest to taka formacja skalna, która przypomina głowę i trąbę słonia zanurzoną w oceanie. Niestety nie było to miejsce dobre na takie obserwacje.




To z tego cypelka można było zobaczyć tą trąbę


A wygląda tak:




Jedziemy więc dalej i zatrzymujemy się przy Miradouro do Covilha, czyli kolejnym punkcie widokowym i pierwszym, do którego nie odważyłem się zjechać na sam dół betonowej drogi. Poszedłem tam pieszo sam. Na końcu jest pętla dla samochodów i betonowe schodki, którymi można zejść na sam brzeg. Pada deszcz, robie tylko fotki i wracam do auta łapiąc solidną zadyszkę - stromo jak diabli.





Jedziemy dalej na zachód - dziewczyny wyczytały o Moinho do Pico Vermelho. To dwustuletni bardzo dobrze odrestaurowany wiatrak służący jako młyn do kukurydzy. Zdecydowanie warto tutaj zjechać zwiedzając wyspę, jednak nie jest to atrakcja mogąca być celem samym w sobie.






Po tej atrakcji rozpadało się na dobre.


Jedziemy do kolejnego punktu naszej dzisiejszej wycieczki licząc, że choć na chwilę się rozpogodzi. Liczne zakręty, mokra ulica i padający rzęsiście deszcz sprawia, że podłamani myślimy o zakończeniu road tripu. Decydujemy mimo to dojechać do Ponta Ferraira a nóż widelec coś zobaczymy. Dojeżdżając do Ponta Ferraira przestaje padać, więc postanawiamy spróbować. Sam zjazd opisywany jest jako nie lada wyzwanie. Obfituje w liczne serpentyny bez żadnych zabezpieczeń w postaci barierek. Jednak po tylu razach w Dolomitach takie górki nie robią na mnie wrażenia. Ponta Ferraira to naturalne baseny oceaniczne. Co jest tak wyjątkowego w tych basenach? Po pierwsze, nazwa basen jest tutaj użyta mocno na wyrost. Są to tak naprawdę małe akweny przy brzegu, oddzielone od otwartego oceanu skałami, ale niekoniecznie w pełni zabudowane. Dla pluskających się w wodzie przygotowana jest infrastruktura: przebieralnie, toalety, drabinki do zejścia oraz liny, których trzeba się trzymać. Basen w którym się kąpałem miał ciepłą wodę, więc skąd ciepła woda w oceanie? Ano stąd, że podgrzewa ją lawa. Szczerze mówiąc dużo czasu w nim nie spędziłem. Wysokie fale, które miotały mnie na wszystkie strony i skały naokoło narobiły dużo złego w mojej wyobraźni i gaciach. Basia dzielnie fociła dokumentując moje zmagania z oceanem.


















Ostatnim miejscem, jakie odwiedziliśmy tego dnia była wisienka na torcie, czyli Fabrica de Licores Mulher de Capote. To jedno z najbardziej istotnych miejsc i fabryk, w których wytwarza się na Azorach likiery. Przy wejściu uwagę zwraca choinka zrobiona z pustych butelek. Tutejszą specjalnością jest likier z marakui, jednak właściciele poszerzyli asortyment o różne inne smaki. Tamtejszy pracownik oprowadził nas po wytwórni a na sam koniec pozwolił na degustację kilku gatunków. W tamtejszym sklepiku mają także bardzo szeroką ofertę, z której skorzystaliśmy.






















To był piękny tydzień obfitujący w piękne widoki i atrakcje, w tym pogodowe - ale takie są Azory - zaskakujące i zmienne. Gorąco polecamy zanurzyć się w ten świat: Basia, Paulina, Lucy i kierowca Robert.

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

PODSUMOWANIE
Na zakończenie kilka zdań podsumowania i informacji praktycznych.
Dla kogo?
Azory to nie jest raczej miejsce dla osób, które preferują "smażenie się" na pięknych, piaszczystych plażach nie z tego względu, że ich tam nie ma, lecz z powodu pogody. Latem średnia temperatura waha się między 23-28 stopniami, a zimą czyli od października do marca 13-18. Azory to miejsce dla tych, którzy kochają przyrodę, piękne widoki, wodospady i dzikie plaże. Wszystkie przewodniki wspominają o deszczu i wietrze. Ich położenie na Oceanie Atlantyckim powoduje, że wyspy stanowią naturalną przeszkodę dla chmur. Chmury zbierają się nad Azorami i często zdarzają się tu przelotne deszcze. No właśnie przelotne to słowo klucz. Sytuacja, kiedy pada cały dzień jest niezwykle rzadkim zjawiskiem. Praktycznie każdego dnia zdarzają się okresy słoneczne i przelotne deszcze.
Kiedy tam lecieć?
Ano wtedy kiedy się wam zamarzy. Różnicą jest tylko długość dnia i temperatura. Ponadto, jeżeli chce się poobserwować wieloryby w ich naturalnym środowisku, najlepszym do tego okresem są miesiące kwiecień - maj.
Czym lecieć?
Na Sao Miguel latają takie linie, jak:
Azores Airlines (z Portugalii i Wielkiej Brytanii)
Ryanair (z Portugalii, Niemiec, Wielkiej Brytanii)
AirEuropa (z Hiszpanii)
TAP (z Portugalii)
Primera Air (z Danii)
My wybraliśmy opcję Ryanair z Modlina przez Londyn. Bilety kupiliśmy w listopadzie, kosztowały nas około 590 zł za osobę. Dodatkowo warto zajrzeć na https://encaminhamentos.sata.pt/ SATA oferuje też darmowy przelot na dowolną z 9 wysp archipelagu dla tych podróżnych, którzy odwiedzają Azory przylatując z (lub odlatując z Azorów do) któregoś z trzech ww. portów w kontynentalnej Portugalii oraz w Funchal. Wystarczy wypełnić wniosek mieszczący się na tej stronie.
Jeżeli już zdecydujemy się na wyjazd i mamy bilety, to wypadałoby też zarezerwować nocleg. Basia znalazła wygodny i dobrze położony dom. Wynajem wyniósł 1300 zł (na 4 osoby). Zimą należy pamiętać, że wilgotność nie jest naszym sprzymierzeńcem i dobrze, gdyby na wyposażeniu były elektryczne grzejniki.
Komunikacja i auta.
Transport to kolejna ważna rzecz. Transport publiczny na wyspie istnieje, ale jest dość słabo zorganizowany. Po stolicy poruszać się możemy czterema liniami autobusowymi oznaczonymi literami A, B, C i D. Busy jeżdżą co 15 minut od 7:30 do 19:30 . W soboty od 8:30 – 13:00. W niedziele nie kursują. Połączenia międzymiastowe także obsługiwane są przez autobusy. Z Ponta Delgada dojedziemy autobusem do niemal każdego większego miasta na wyspie ale połączenia są rzadkie, a lokalni mieszkańcy twierdzą, że i mało wiarygodne (opóźnienia). Autobusem nie dojedziemy niestety do największych atrakcji na wyspie, które położone są z dala od dużych miast, więc najlepiej wypożyczyć auto. Samochód to niezbędny środek transportu na wyspie. Wypożyczenie auta na tydzień kosztowało nas łącznie 180 euro z ubezpieczeniem. https://gorentacar.pt/ ta wypożyczalnia oferuje auta bez wpłaty kaucji 1000 euro. Za Diesla płaciliśmy 1.22 EU/L
Jeżeli jesteśmy już przy samochodach to warto wspomnieć o drogach na wyspie. Stan głównych dróg jest na poziomie bardzo dobrym. Są też drogi podrzędne z mniejszymi i większymi nierównościami a także te szutrowe, które niekiedy prowadzą do atrakcji turystycznych.
Jedzenie
No i tu można napisać na ten temat książkę. Ananasy to podstawowe owoce na Azorach. Są dosłownie wszędzie i smakują po prostu wspaniale, zupełnie inaczej niż ananasy, które znamy w Polsce. Sery. Każda wyspa ma własne serowe przeboje. Sery wytwarza się na Azorach głównie z mleka krowiego, surowego albo pasteryzowanego. Pojedyncze produkty zawierają domieszki mleka koziego i owczego. Wyspy na środku Atlantyku, więc i ryb dostatek, choć pierwsze miejsce zajmuje tu wołowina. Tak czy owak, ryby na Azorach są świetnie przyrządzane i zawsze świeże. spróbowaliśmy kilku gatunków i smakowało wyśmienicie. Mówi się, że azorskiej wołowiny trzeba spróbować, więc spróbowałem. Wołowina da się zjeść, ale nie rzuca na kolana. W menu wołowina często pojawia się również pod postacią burgera. Azorskie wina to unikaty, które poza wyspami kupić niezwykle trudno. Z uwagi na klimat wśród win z Azorów dominują szczepy białe (Verdelho, Fernao Pires, Terrantez do Pico, Arinto dos Acores, Sauvignon Blanc); świetnie komponują się z potrawami z ryb, owoców morza i twardymi serami. Szczepy czerwone uprawiane na wyspach to przede wszystkim Merlot, Cabernet Sauvignon i Syrah. W sklepach kosztują niewiele. Nawet za 2.5 Eu można kupić smaczne wino. Cozido to tradycyjny azorski gulasz z mięsa i warzyw, który na życzenie może być przygotowany również z samych warzyw, bez mięsa. Opisywany jest jako flagowa potrawa Azorów gotowana w wulkanie, której koniecznie trzeba spróbować. Czy faktycznie trzeba, można dyskutować. My nie próbowaliśmy. Mało finezyjny zestaw średniej jakości mięsa, najczęściej wołowiny i podstawowych warzyw typu ziemniaki, marchew, kapusta to po prostu wielka porcja relatywnie taniego jedzenia, którą można najeść się po uszy i to w zasadzie tyle. Za obiady w knajpkach trzeba zapłacić ok 12 - 15 EU ale są warte tej ceny. Koniecznie musicie spróbować bułeczek bolos levedos.

stek z miecznika


abrotea


cefal, płaszczka, beryks


Calderiada no Pao czyli gulasz rybny w chlebie


Mista Carne czyli micha mięs


Chicarros (fried mackerel)


mix of fried fishes




zestaw czwartkowy





Te trzy zestawy poniżej kosztowały ok 8eu a były obłędne a fryty domowej roboty - palce lizać




Jeszcze jedna istotna informacja ważna dla kierowców. W Portugalii można bowiem prowadzić auto, dopóki zawartość alkoholu we krwi nie przekracza 0,5 promila tak więc po wypiciu lampki wina do obiadu śmiało można prowadzić.

Ludzie tam widać, że nie traktują człowieka jak maszynkę do zarabiania pieniędzy. Parkingi wszystkie darmowe oprócz tych w miastach. Wszyscy spotkani przez mnie ludzie byli mili i pomocni i zawsze uśmiechnięci.
Co warto zwiedzić.
Chyba wszystkie ciekawe miejsca są dobrze oznakowane. Przy głównych drogach są strzałki kierujące zarówno do ciekawostek przyrodniczych jak i na punkty widokowe. My zwiedzanie podzieliliśmy na trzy części część zachodnią, środkową i wschodnią.

Część zachodnia:
Miradouro da Boca do Inferno
Miradouro da Vista do Rei
Aqueduto do Carvão
Miradouro do Pico do Carvão
Miradouro do Cerrado das Freiras
Lagoa das Sete Cidades
Miradouro da Ponta do Escalvado
Ponta Da Ferraria Natural Swimming Pool Gymnastics
Plaża w Mosteiros
Lagoa do Canario
Trąba słonia w Capelas
Miraduoro das Pedras Negras
Rocha da Relva
Miradouro da Lomba do Vasco
Port rybacki w Capelas
Moinho do Pico Vermelho
Jardim António Borges
Plantacja ananasów St. Anthony
Miraduoro das Cumeeiras
Mosteiros
Lagoa das Empadadas
Ponta Delgada

Część środkowa:
Viewpoint of Bela Vista
Caldeira Velha
Salto do Cabrito
Pico da Barrosa
Port w Caloura
Baixa d’Areia Beach
Miradouro de Santa Iria
Ponta do Ermo
Viewpoint of Ponta do Cintrão
Gorreana Tea Factory
Ribeira Grande
Praia Vinha D’Areia
Vila Franca do Campo
Widok na zatokę Ermo
Fabrica de Licores Mulher de Capote
Praia do Areal de Santa Bárbara

Część wschodnia:
Wodospad Salto da Farinha
Ribeira dos Caldeirões – wodospad i młyny wodne
Nordeste
Miradouro da Ponta do Arnel
Miradouro da Vista dos Barcos
Miradouro do Pico Bartolomeu
Jardim do Miradouro da Ponta do Sossego
Miradouro da Ponta da Madrugada
Povoação
Fumarolas da Lagoa das Furnas
Caldeiras Vulcânicas
Capela Nossa Senhora das Vitorias
Poca da Dona Beija
Parque Terra Nostra

To co zaznaczone tłustym drukiem to widzieliśmy

Na sam koniec mapka Sao Miguel i zaznaczone miejsca naszych atrakcji

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

Krótki film
https://www.youtube.com/watch?v=cQMOCuVsqKQ&t=15s

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

Dzięki za relację na bogato !
Jak już się przewali wszystko złe to posiedzę nad nią. Fotki super.

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.