Forum portalu turystyka-gorska.pl

A co z wyprawą Anny Czerwińskiej na Dhaulagiri?

Himalaizm to na pewno droga życiowa. A jeśli sport, to taki, w którym nie ma klaszczących kibiców emocjonujących się każdym dniem naszych wypraw. To nie zmaganie się z rywalem, ale z naturą, i to w samotności. Wygrywa ten, kto zrozumie, że nie jest wszechmocny

...
...
...

http://www.wspinanie.pl/serwis/200905/20tien_shan2009_expedition.php
Dziewczyny atakują Pik Pobiedy stricte w damskim składzie , czyżby rosło nowe pokolenie Pań działających tylko we własnym towarzystwie?

W ramach przygotowań do wyprawy letniej w drugiej połowie lutego 2009 odbyła się "HiMountain Elbrus Winter Expedition". Wyprawa zakończyła się sukcesem (news). Było to najprawdopodobniej pierwsze polskie kobiece zimowe wejście na Ellbrus.

Spitują Everest:
http://www.goryonline.com/echa,6482,150,0,0,F,news.html

12.10.2009

Wyszliśmy wczoraj wcześnie rano do obozu I. To nie jest krótka droga, normalnie zajmuje około 6 godzin, myśmy wczoraj szli dłużej, bo już od dawna nie było śladów na trasie i od czasu do czasu torowaliśmy. Jednak największym problemem był wiatr. Początkowo całkiem znośny, potem, już w okolicach obozu I na 6800 m zaczął nas przewracać na kolana, musieliśmy zakrywać twarz, bo kawałki lodu i zmrożonego śniegu boleśnie uderzały nas w twarz.
Jednakże najgorsze z tego wszystkiego było coś innego. Gdy dotarliśmy w trójke do jedynki (Nick został z tyłu), zauważyliśmy, że nie ma naszych namiotów. Mimo silnego wiatru, niemożliwością było, by wiatr porwał wszystkie namioty z jedynki (jest troche osłonięta); ze smutkiem stwierdziliśmy, że ktoś zabrał cały nasz ekwipunek. Prawdopodobnie zrobili to Szerpowie z komercyjnych wypraw i pewnie taki sam los spotkał rzeczy z obozów wyżej, Podlamaliśmy się na dobre. Wiatr taki, że od połowy drogi marzyliśmy by się schronić w namiocie i zacząć gotować, a po przyjściu tylko puste miejsca po namiotach. To się nazywa po prostu kradzież. Niestety zdarza się na niektórych ośmiotysięcznikach, gdzie również przyjeżdzają komercyjne wyprawy z Szerpami. Myśmy Szerpów nie mieli, ponadto chcieliśmy robić jako nieliczni drogę Inakiego na główny wierzchołek, no i to z pewnością nie spodobało się co poniektórym. Wróciliśmy późnym wieczorem do bazy. Wyczerpani. Prognozy nie rokują lepszej pogody. Zdecydowaliśmy zakończyć wyprawę. Zrobiliśmy wszystko co mogliśmy.
Ale jesteśmy za to cali i zdrowi. To dla nas najważniejsze.

Jednakże najgorsze z tego wszystkiego było coś innego. Gdy dotarliśmy w trójke do jedynki (Nick został z tyłu), zauważyliśmy, że nie ma naszych namiotów. Mimo silnego wiatru, niemożliwością było, by wiatr porwał wszystkie namioty z jedynki (jest troche osłonięta); ze smutkiem stwierdziliśmy, że ktoś zabrał cały nasz ekwipunek. Prawdopodobnie zrobili to Szerpowie z komercyjnych wypraw i pewnie taki sam los spotkał rzeczy z obozów wyżej, Podlamaliśmy się na dobre. Wiatr taki, że od połowy drogi marzyliśmy by się schronić w namiocie i zacząć gotować, a po przyjściu tylko puste miejsca po namiotach. To się nazywa po prostu kradzież.

dresiarze na 5000 mnpm