http://79.189.66.42/keg/index.php?optio ... &Itemid=45
Pogoda na weekend nie zapowiadała się szczególnie, prognozy mówiły o deszczowej niedzieli i w miarę pogodnym sobotnim przedpołudniu, więc aby zrealizować nasz cel – Durny musimy wyjechać w nocy.
Po drugiej jest u mnie Łukasz, kilkanaście minut później zabieramy Pawła i mkniemy jak zwykle pustą o tej porze zakopianką. Po drodze zatrzymujemy się na tradycyjną kawę, a w okolicach Zdiaru, refleks Łukasza ratuje nas przed przejechaniem puchacza lub czegoś co puchacza przypomina.
Około 4:30 zatrzymujemy się na parkingu w Starym Smokowcu, by dziesięć minut później ruszyć w kierunku Hrebenioka. Po dwóch i pół godzinie marszu docieramy do chaty Terego, patrzę w stronę Durnego, „pewnie zolff i ekipa”, mówię, palcem pokazując trzy sylwetki na zboczu, Paweł chce ich gonić, „i tak dogonimy” mówi Łukasz i idzie w stronę schronu na zupkę.
Ruszamy w stronę stoków Durnego, na brzegach Spiskiego Kotła zakładamy kaski, następnie delikatny trawers i wspinaczka po trawkach i głazach do ujścia żlebu schodzącego z Durnej Przełęczy. Trochę się zapędzamy, zamiast iść żlebem, obchodzimy go po skałkach z prawej strony, w sumie droga bez większych trudności, nie licząc kilkumetrowej eksponowanej, płyty, dalej w górę po dobrych stopniach, a następnie do żlebu i nim w górę, ogromna kruszyzna, w pewnej chwili Łukasz głośno krzyczy, strącił kamień, ku nam lecą dwa głazy wielkości piłki futbolowej, Razem z Pawłem zamieramy w bezruchu, uf na szczęście przeszły obok.
W górze słyszymy ekipę z Sącza, jeszcze chwila i widzimy chłopaków, jak bawiąc się lina, pokonują grań Małego Durnego Szczytu. Dalej idziemy razem. Grań jest dość łatwa i intuicyjna, miejscami przepaścista, skała dobra, stopnie doskonałe, po dłuższej chwili stajemy na wierzchołku Durnego Szczytu, tradycyjnie uściski rak, zdjęcia, radość i puszka szczytowa, jest godzina 10:30.
Po kilkunastu minutach się rozdzielamy, Sączanie, mimo namowy z niezrozumiałych dla nas przyczyn, postanawiają wrócić tą samą, najłatwiejszą drogą, my kierujemy się w stronę Klimknowej Przełęczy, nie przypuszczając nawet że tu dopiero zaczyna się właściwa wycieczka …
Idziemy kawałek granią, a następnie wchodzimy do płytowej rynny, nią w dół, po słabych stopniach, Paweł prowadzi, ja idę za nim, dochodzimy do miejsca gdzie zejście na wprost nie jest możliwe, trzeba wykonać lekki trawers, brak stopni, chwytam się za kamień wielkości telewizora i z przerażeniem uświadamiam sobie że się obrywa, Paweł widzi to i przeklina, na szczęście kamień nie spada. Stajemy na małej półce, pod nami kilkumetrowy komin, co najmniej III+, nad nim wbity hak, zastanawiamy się czy idziemy dobrze, czytamy opis drogi „w dół skalną rynną, dalej w lewo po wyraźnej półce, na trawiastą półkę, na niej ring”, miał być ring, jest hak, ale postanawiamy zjechać. Pierwszy jedzie Paweł, za nim Łukasz, rozglądają się za dalszą drogą, nie widać, zjeżdżam metr, i zatrzymuję się Paweł i Łukasz mają poważne wątpliwości co do naszej drogi. Nie zjeżdżam, wracam na półkę, krótka wymiana zdań i postanawiamy wracać, przy przechodzeniu komina, asekuruję chłopaków z góry, po chwili stajemy ponownie na półce.
Wracamy na górę, po kilkunastu metrach dochodzę do „wyraźnej półki”, jak mogłem jej nie zauważyć wcześniej ?, nie ważne, wychodzimy po niej z rynny i stajemy nad krawędzią stromej płytowej rynny, nad nią ring zjazdowy, jest 12:00.
Zjeżdżam pierwszy, jakieś 23 metry i robię stanowisko na małej, trawiastej półce, poniżej jeszcze bardziej stroma pionowa rynna, nie widać ringu zjazdowego, za mną zjeżdża Łukasz i Paweł. Znajdujemy, wbity w szczelinę stary hak, nie wygląda dość bezpiecznie aby na nim zjechać, ringu nie widać, zastanawiamy się co robić, obracam się do tyłu i … widzę ring, faktycznie jest w takim miejscu że można nie zauważyć, kolejny zjazd, tym razem na całą długość liny. Jesteśmy na kolejnej półce, podciętej pionową płytą, dalej w prawo, w stronę grani, kilka metrów w sporej ekspozycji i stajemy na Klimkowej Przełęczy.
Idziemy ściśle granią, pokonując Durną Turniczkę i Zębatą Szczerbinę, i zaraz, jak dalej ? Przewodnik mówi jasno, wprost granią, na Zębatą Turniczkę, wygląda to nietrudno, ale trzeba pokonać kilka metrów w zupełnej ekspozycji, Paweł pokonuje pierwszy „tu jest chodnik”, krzyczy, po chwili wchodzimy na Wyżnią Poślednią Przełączkę.
Prawą stroną grani i za pomocą skalnej rynny wchodzimy na małe siodełko, obchodzimy Poślednią Turnię po stronie Doliny Dzikiej, i dalej po łańcuchach na grań, przez skalną grzędę i pionowo w dół, po dobrych stopniach na Poślednią Przełączkę jest 12:45.
Tutaj postanawiamy obejść Małą Poślednią Turnię, nie tak jak ostatnio z lewej, a z prawej strony, Paweł prowadzi, dochodzi do ringu, za nim idzie Łukasz, ja idę jako trzeci, mijam chłopaków na stanowisku i prowadzę dalej, tylko jak ? może prosto, trawersem ?, zakładam przeloty, widzę doskonały chwyt na ręce, łapię go, nogami staję na mała półkę i … poleciała, wiszę na rękach, podciągam się, w sumie to jest jeszcze lina, nie ma się czym przejmować, idę kawałek dalej, drogi nie widać, krótka wymiana zdań i wracam, cofam się kilka metrów by po chwili wejść, już właściwą drogą na grań Małej Pośledniej Turni, robie tam stanowisko, trochę to trwało, po chwili dochodzą Łukasz i Paweł. Idziemy na lotnej, chwilę półkami i żlebkiem na Przełączkę Pod Łomnicą, oglądamy murki Birkenmajera, tu zaczynają się łańcuchy, tu też zaczyna się psuć pogoda.
Łukasz prowadzi, Paweł idzie w środku, ja na końcu, kiedy kończą się ekspresy, zmieniamy, się, zaczyna padać, po prawej zachodnia ściana Łomnicy i ogromna ekspozycja. Dochodzimy do Kominu Franca, patrzę w dół na komin którym weszliśmy tu pierwszym razem, aż się nie chce wierzyć że to ten.
Łukasz ponownie zaczyna prowadzić, deszcz na chwilę zmienia się w grad, jesteśmy w chmurach, niewiele widać, robi się nerwowo, trochę puszczają mi nerwy, zaczynam poganiać Łukasza, po chwili jego „spier.dalaj” przywraca mi właściwą ocenę sytuacji. Jest mokro, poprzednio w kominie kręciliśmy filmiki, był śmiech i żarty, dziś jest inaczej, ślisko jak diabli, trzeba bardzo uważać, nie robimy przelotów, chcemy być jak najszybciej na górze.
Nareszcie, wchodzimy na szczyt, jest 16:00, pogoda i niedawna nerwówka sprawia że nasze nastroje nie są najlepsze, deszcz lekko siąpi, a tu trzeba jeszcze zejść. W pierwszej chwili nie zauważamy jak ludzie odrywają się od barierek i podążają za nami, zawsze to jakaś sensacja, a widoków i tak nie ma. W przedsionku Łomnickiej kawiarni zwijamy linę, i chowamy szpej, wokół nas stoją ludzie, „odsuń się, ludzie chcą przejść” mówi Łukasz do Pawła który rozłożył się w samym środku przejścia, Paweł się odsuwa, jednak nikt nie przechodzi, otoczyli nas kółkiem i w milczeniu obserwują. Stoi tam Słowaczka z kilkuletnim synkiem, patrzy się na nas jak by zobaczył ducha, uśmiecham się do niego, „którędy schodzicie” pyta jego matka , tam, pokazuje palcem niewielki taras zakończony łańcuchem, „powodzenia”, odpowiada.
Przechodzimy przez łańcuch, nie chcę tam schodzić, nikt nie chce, ale wyjścia nie ma, wszędzie jest mokro i ślisko, a my jesteśmy zmęczeni, wpinamy się lonżą do łańcuchów i ważąc każdy stopień schodzimy w dół, coraz niżej i niże, kiedy to się skończy ? Przez chwilę mgła ustępuję, widzę szczyt Łomnicy i ludzi którzy robią zdjęcia i nam machają, machamy i my do nich. Jak na zmiłowanie czekam na kilka klamer kończących łańcuchy, fizycznie nie jest trudno, za to psychiczne obciążenie i zmęczenie, ogromne, te gładkie rynny, luźne piargi, śliskie trawki, wszystko mokre, nie wiemy czy to chmura czy mgła, nieważne, i tak nic nie widać, słychać grzmoty, tylko burzy nam brakowało, przez chwilę łudzimy się że to samolot, ale niestety.
Dzisiejsze zejście nie przypomina tego z przed trzech tygodni, kiedy to zbiegliśmy z Łomnicy, teraz wygląda to jak odwrót zdziesiątkowanych wojsk po przegranej bitwie.
Dochodzimy do stacji kolejki poniżej Łomnickiego Ramienia, nie weźmie nas, to pewne, nie mamy biletu, „bilety kupuje się na dole”, usłyszałem poprzednim razem.
Schodzimy zakosami, które zdają się nie mieć końca, nie wiem ile to trwa, ale strasznie długo, idziemy i idziemy, przedzieramy się przez zarośniętą kosówkami perć, w butach już dawno mokro, na szczęście nie pada. Wreszcie dochodzimy do Skalnego Stawu, robimy porządek ze sprzętem i idziemy do Skalnej Chaty na zupę. Paweł z Łukaszem połykają wodnistą fasolówkę, ja nie chcę, nie jestem głodny, nic nie chcę, chcę być już na dole.
W świetle czołówek idziemy przez las, droga dłuży się niemiłosiernie, w końcu dochodzimy do Chaty Zamkowskiego, stamtąd skrótami na Hrebeniok i dalej na parking do auta.
Gdy tylko wsiadamy, zaczyna padać, robi się niezła ulewa, a nam się udało nie tylko zdobyć dwa piękne szczyty ale i przed nia uciec.
Kilka minut po północy jesteśmy w Krakowie.
Czas akcji górskiej – 17h.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Maniek będzie musiał dzwigać długi sznuerek 
