Forum portalu turystyka-gorska.pl

Mamy już coraz dłuższe wieczory, więc znalazłem chwilkę czasu na pisanie relacji. Na pierwszy ogień pójdzie szczyt Männlichen w Alpach Berneńskich.
Był to już 21 mój wyjazd w Alpy. Zrealizowałem większość celów, ale po każdym wyjeździe ta lista się aktualizuje i pojawiają się nowe. Na tą chwilę
Männlichen był numerem 1 - dlaczego? Widok na dolinę Lauterbrunnen.
Ze zdjęć wnioskowałem, że jest to jedno z najpiękniejszych miejsc w Alpach. Nie myliłem się. Początkowo plan na pierwszy dzień w Alpach był inny - Saxer Lucke w masywie Santisa. Ale jak to zwykle bywa, pogoda zweryfikowała zamierzenia. Miało być ładnie od rana, a po noclegu na kempingu w Feldkirch - pada, i to całkiem mocno. Wizyta w Lidlu, przed przekroczeniem granicy ze Szwajcarią. Tam spotykamy grupę polskich robotników, zdziwionych, że nie przyjechaliśmy tu do pracy, tylko pałętać się po górach. Miałem lekkie obawy przy przekroczeniu granicy o ilość mięsa, ale zero kontroli. Jeszcze zakup nieszczęsnej winiety za 40 Franków - niby ważna rok, ale nie od momentu zakupu, tylko do końca stycznia 2025. Nie ma krótszych. Poprawa pogody w aplikacji przeniesiona na godziny popołudniowe - szybka decyzja - dokąd? Dwie opcje - albo Przełęcz Furka, albo Lauterbrunnen. Tam już pokazuje zachmurzenie z przejaśnieniami. Wybieram Lauterbrunnen. Jazda Szwajcarskimi drogami to przyjemność - 99% kierowców jeździ przepisowo, nikt nikogo nie pogania. Na miejscu jesteśmy około godziny 11.00. Wjazd w dolinę to jak pojawienie się w jakiejś bajce. Wioska ze swoim wodospadem - przepięknie - słowo Lauterbrunnen oznacza ponoć głośne fontanny. Dobra - ale co dalej - nie pozostaje nic, jak skorzystać z jazdy szwajcarskimi środkami "masowego rażenia" .
Mimo, iż Männlichen ma zaledwie 2343 m, to z doliny to 1600 metrów przewyższenia. Na pierwszy rzut idzie pociąg do Wengen. Nie da się tam podjechać samochodem. Zostawiamy auto na wielkim dworcowym parkingu. Dalej trzeba ogarnąć automaty z biletami - co nie jest wcale takie łatwe. Ale jakoś je zakupiliśmy - generalnie gotówka w Szwajcarii jest rzadko potrzebna, większość opłaca się kartą - niepotrzebnie wymieniłem sporą ilość gotówki na franki. Podjazd do Wengen nie trwa długo - kilkanaście minut, ale z okien pociągu mamy pierwsze widoki na cudowną dolinę. Z Wengen zakupujemy bilet na kolejką prowadzącą pod szczyt
Männlichen. Pociąg - 7 Franków, kolejka - 29 i jeszcze parking. Portfele czują, że to Szwajcaria.
Docieramy do górnej stacji kolejki - z pogodą źle nie jest, ale mogłoby być lepiej. Jungfrau jest praktycznie cały czas widoczny, podobnie jak dolina. Więc to, co chciałem zobaczyć - zobaczyłem. Teren wokół stacji kolejki mocno oszpecony przez infrastrukturę, ale dalsze otoczenie - ekstraklasa. Jedynie Eiger z Monchem mają obiekcje, żeby się pokazać. Lekkie spacerowe podejście na wierzchołek i czatowanie na widoki, miedzy chmurami - pojawiającymi się nagle i znikąd. Byliśmy na szczycie ponad godzinę, ale dziś nie był dzień Eigera - Monch był chwilę widoczny - Eiger - tylko pojawiały się różnej jego partie - bez widoku na Mordwand. Teraz pozostało zejście - do Lauterbrunnen. Tym razem nie korzystamy z transportu. Schodzi się nawet przyjemnie, nie ma ścieżek obciążających kolana - co dla mnie ważne. I widoczność na Lauterbrunnen się poprawiła - stąd nawet ładniej, bo pejzażu nie psują asfaltowe alejki czy budynki infrastruktury narciarskie - jedynie są bariery antylawinowe. Widać kolejkę instagramowców do wodospadu. A jeszcze dziś planujemy przejazd do doliny Goms - dokładnie na kemping w Brig. Cel nr 1 zaliczony i skreślony. Pora na cel nr 2.


Hoher Kasten w masywie Santis - widok z kempingu w Feldkirch


widok ze stacji kolejowej w Lauterbrunnen


Staubachfall


Lauterbunnen z okna pociągu


stacja w Wengen


pierwsze widoki z Mannlichen


Jungfrau i Silberhorn


Gspaltenhorn


Rzut oka na rejony mojego hikingu w 2017 roku - Schwarzhorn


hale ponad Lauterbrunnen


moment, gdy słynne trio było chociaż troszkę widoczne


turnie Engelhorner


Wetterhorn i kotlina z wioską Grindelwald


Szwajcarski Mnich


maksymalny widok na Eiger tego dnia


Jungfraujoch - tutaj dociera pociąg


Jungfrau i Monch


alpejskie kruki



Lauterbrunner Breithron


Dla tego widoku tu przyjechałem

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Piękne widoki.
Z jednej strony zżera mnie zazdrość, z drugiej szukam butów, bo z nich wypadłem...
Dwie uwagi - pierwsza, nie tylko do Ciebie - no, jest drogo. Drogo jest WSZĘDZIE.
Nikt nie będzie ustawiał cen kolejek w Alpach pod nasze, biało-czerwone oczekiwania.
Druga uwaga - mała literówka po niemiecku sporo zmienia - Eiger i Nordwand ("N"), a nie "Mordwand"...

Legenda głosi, że tolkienowski Rivendell był wzorowany właśnie na Dolinie Lauterbrunnen, a to chyba najlepsza rekomendacja dla wyjątkowości tego miejsca

_________________
Kozica nizinna wędrowna

Celowo użyłem tej nazwy, cyt "Jego północna ściana znana jest pod kilkoma nazwami: Eigerwand, Nordwand lub Mordwand (Mordercza Ściana) ta ostatnia to nazwa, jaką zaczęto określać ją po wielu tragicznie zakończonych próbach jej zdobycia."

Będąc w Szwajcarii zdawałem sobie sprawę z tutejszych cen, pisałem gwoli informacji. Chociaż porównując obecne nasze zarobki z dawnymi, nie jest to już taki szok. W Lauterbrunnen nie ma zbytnio opcji uciec przed pewnymi kosztami, może dwadzieścia lat temu byłbym skłonny z dymanie z doliny, teraz kondycja i przede wszystkim kolano na to nie pozwala.

– nie wiedziałem

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Drugi dzień i realizacja celu nr 2 z mojej listy - Val de Moiry - dolina w Alpach Walijskich i jakiś trzytysięcznik w okolicy. Takich prognoz, ja tego roku nie miałem nigdy, codziennie bez ryzyka deszczu, temperatury w dolinach po 30 i więcej stopni, na trzech tysiącach - około 20. Przejazd z Brig - potem skręcam w dolinę Anniviers, w miejscowości Vissoie - skręcamy w wąską, górską drogę - co nie wyklucza tego, że jeżdżą tutaj duże autobusy i ciężarówki. Co kawałek roboty drogowe, albo budują jakieś chaty w stromych zboczach. Bliżej zapory już luźniej, przed sama budowlą wąski i stromy tunel, docieramy do korony - postanawiam jechać do końca. Przypuszczałem, że może to być droga płatna - ale nie jest. Docieramy do parkingu, już za jeziorem zaporowym, a przy małym świeżo polodowcowym jeziorku Lac de Chateaupre.
Jak widać, jesteśmy już w francuskojęzycznej części Szwajcarii. Teraz decyzja - jaki szczyt atakujemy - do wyboru 3 - ale Sasseneire już odpada, bo start jest z korony zapory - nie będziemy się wracać, czyli albo Pigne de la Le albo Garde de Bordon - wybieram tą drugą opcję.
Odpalam nawigację w Mapy.cz - dziś będzie bardzo potrzebna. Ścieżka od razu stromo się pnie w górę przez przepiękne łąki, nie widziałem w życiu takiego bogactwa gatunkowego kwiatów - i jak pachną! Widoczna ścieżka prowadzi do schroniska przy lodowcu, naszą właściwą mijamy, wracamy się kilkadziesiąt metrów - to raczej wydeptana trawa - co chwilę gubimy trasę i wracamy, korzystając z nawigacji. Czasem po prostu znika i trzeba iść na wyczucie przez trawy, a później przez niewygodny rumosz łupkowy. W końcu całkowicie gubimy ją i idziemy na "strzała" w górę, bardzo męczące i mozolne podejście, Słońce mocno przypieka. Ale w końcu docieramy do kopczyków i staramy się trzymać linii wyznaczonej przez nawigację. Czasem komenda głosowa zdaje się strofować "Wracaj na szlak!"
W końcu docieramy na przełęcz - zapomniałem dodać, że cały czas mieliśmy piękny widok na lodowiec Moiry z górującymi nad nim szczytami Grand Cornier i czterotysięcznym Dent Blanche. Na przełęczy widok jak w Himalajach - ośnieżone szczyty po horyzont - Grand Corner, Weisshorn, Zinalrothorn, Ober Gablehorn i kawałek Matterhornu. Chwilami zza chmur na końcu mamy nawet Mont Blanc.
Końcowe podejście to całkiem fajna grań - przed szczytem spotykamy jedyną osobę dzisiaj - biegacza górskiego z Belgii. Panorama - cudo - można jedynie troszkę narzekać na chmury, które zaczęły powstawać w dolinach i co chwilę przesłaniały poszczególne szczyty - po drugiej stronie doliny mamy Alpy Berneńskie z Bietschhornem i Aletschhornem na czele. Na szczycie spędzamy chyba z 1,5 godziny, cieplutko, można siedzieć w podkoszulku - a jesteśmy na ponad 3300 m.n.p.m. Jedyny wypadeczek - moja butelka wody zaczęła się powoli toczyć, zanim ją złapałem, dostała ogromnej prędkości i zleciała kilkaset metrów niżej i znikła z oczu. Na szczęście towarzysze podzielili się ze mną częścią picia, więc nie wracałem bez wody. Idąc w dół udało się trochę więcej podążać ścieżką, ale i tak później znikała nam parę razy z oczu. Niestety - nowo zakupione buty dały o sobie znać i na piętach powstały dwa pokaźne bąble. Na parkingu stresik - kluczyk nie chciał wejść do stacyjki - na szczęście WD-40 pomógł. W przeciwieństwie do Lauterbrunnen - wyjazd bezkosztowy - nie licząc paliwa, żadnych opłat, nawet parking za free!! Generalnie parkingi na szwajcarskich przełęczach są bezpłatne, a i drogi wysokogórskie - często też, w przeciwieństwie do Austrii.
Wracając zahaczyliśmy jeszcze o przełęcz Simplon.

Lac de Chateaupre i lodowiec Moiry


Dent Blanche i Grand Cornier nad lodowcem


mega kwietna łączka




Rojnik górski




lodowcowo


Aiguille Rouges d`Arolla


Alpy Walijskie/Pennińskie - część zachodnia


Zaśnieżony szczyt Sasseneire


kawałek Matta


parada czterotysięcznków - Weisshorn


Mont Blanc


Zinalrothorn


Dent Blanche


Bietschhorn i Aletschhorn



Ober Gabelhorn - dla mnie najładniejszy w okolicy


le Serpentine


Lac de Moiry


Weisshorn


na przełęczy Simplon


Fletschhorn z Simplon

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

A, to zwracam honor i o wybaczenie proszę. Nie wyczułem ironii, widocznie intelekt się mi pogorszył ze względu na wiejący halny.
Druga część fotograficznie nadal wymiata, mnie urzekły kwiaty alpejskie i ten włochaty świszczypała . Czekam na dalszy ciąg

Trzeci dzień - pogoda - upalnie. Z cel obieramy Dolinę Lotschental - tym razem w Alpach Berneńskich. Podjazd samochodem, po drodze mijamy kolejowy terminal w Goppenstein - tutaj można skrócić sobie drogę do północnej części przejeżdżając kolejowym tunelem Lötschberg na specjalnej platformie. Zagłębiamy się w dolinę, Google Maps pokazywała, że można dojechać autem do osady Lauchernalp, ale znak pokazuje, że jest to dozwolone jedynie dla osób posiadających zezwolenie - pewnie wykupiony tam nocleg.
W takim razie pozostaje nam skorzystać z kolejki kabinowej - 36 Franków - znośnie, oczywiście dodatkowo płatny parking. Szybko osiągamy 2000 m.n.p.m. Typowa idylliczna osada w Szwajcarii, drewniane domki, stodółki, kwiaty, łąki. Gwiazdą dnia jest blisko czterotysięczny Bietschhorn - kulminacja bardzo długiej grani otaczającej dolinę. Uznawana za jedną z najpiękniejszych w Szwajcarii - zgoda, ale dla mnie trzecie miejsce po Lauterbrunnen i Bregaglia. Cel był ambitny, ale konkretne bąble na piętach dawały się mocno we znaki - więc zamiast Hockenhorn, zaliczyliśmy 2 i półtysięczny Hockukriz. Upał dawał mocno w kość, pot zalewał mi oczy. Na szczycie zrobiliśmy bardzo długą siestę - oglądając dolinę i majaczące w oddali Walijskie z Weisshornem i Dom na czele. Widać też miejsce wczorajszej akcji.
Towarzysze też nie bardzo kwapili się na dalszą wyrypę, ale nalegali na Zermatt. Tym bardziej, że jeden z nich tam jeszcze nie był. Więc schodzimy do kolejki i jedziemy do Doliny Mattertal. Byłem tu ostatnio w 2008 roku. Sporo się zmieniło. W Tasch nie ma już tych parkingów i busów, jakimi dotarliśmy do Zermatt. Parkujemy w jakimś jeszcze nie całkiem ukończonym postoju podziemnym - 10 F, pociąg do Zermatt - w dwie strony wychodzi 80 Zeta. Tak, że zobaczenie Matterhornu kosztuje około stówkę. W pociągu był fajny motyw, gdy podróżujące wielonarodowe towarzystwo - głównie Azjaci zakrzyknęli jak na komendę WOW, gdy ukazała się charakterystyczna góra gór. W Zermatt za to praktycznie bez zmian, melexy, Japończycy, czarno-białe kozy na i on, no może poza tym, że temperatury iście afrykańskie, ludzie opalają się na specjalnych leżakach w centrum. A jeszcze dwa tygodnie temu była tu powódź. Szalony mamy klimat.


poranny widok na Weisshorn


osada Lauchernalp


Dom i Monte Rosa


Ferdotrothorn


Walijska trójca - Weisshorn, Zinalrothorn i Matterhorn


idylliczne widoki na Bietschhorn


Zakończenie doliny Lotschental


Bietschhorn z małym lodowcem


Lodowy Weisshorn


rzut oka na górne piętro Lotschental


na całością góruje czterotysięczny Aletschhorn


wylot doliny w stronę Alp Walijskich


chyba nie trzeba przedstawiać


A tu big zoom






Lotschental w całej okazałości


Hockenhorn i Balmhorn

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Nowa świecka tradycja nakazuje, że ładna pogoda w tym roku ma być zawsze. Generalnie hiking bez specjalnych historii. Poranny przejazd na przełęcz Furka. Niebo czyste, widoki - pewne. W sumie to trzy razy odpuszczałem Klein Furkahorn, właśnie ze względów pogodowych. Ale tym razem nic nie stało na przeszkodzie. Na przełęczy duży parking, w kilku kamperach ludzie budzą się po noclegu, dziwi mnie, że nikt się nie wybiera na naszą górę, większość wybiera krótki szlak z widokiem na lodowiec Rodanu.
Często na różnych forach czy fejsbukach padają pytania o łatwy trzytysięcznik. Furkahorn takim jest. Około 700 metrów przewyższenia, widoki pierwszorzędne - trudności to jedynie kluczenie po głazowisku pod szczytem, tylko czasem trzeba użyć rąk i mieć jako-taką orientację w wyszukiwaniu trasy, bo szlak nie zawsze dobrze widoczny i można czasem z niego zboczyć. Mógłby być problem we mgle, ale w takich warunkach jak dziś jest OK. Pierwsze podejście prowadzi do budynków - przypuszczam jakichś służb meteorologicznych. Tam gdzieś po 2/3 szlaku zaczynają się właśnie owe głazy, tutaj zostawiam kijki, które by bardziej przeszkadzały, niż pomagały. A co widać - najważniejszy tu jest lodowiec Rodanu i szczyt Galenstock.
Dalej na zachód mamy wijące się jak wą drogi na przełęcze Grimsel i Furka. A dalej surowe Alpy Berneńskie z najwyższym w nich Finsteraarhornem, czterotysięcznymi Lauterarhorn i Schreckhorn i spływające spod nich lodowce. Dalej na południe Alpy Walijskie - ale dziś bardzo słabo widoczne i Alpy Lepontyjskie. Widok na płd-wsch jest mało zajmujący, dodatkowo zaczyna się tam mocno chmurzyć. A i w Berneńskich pojawiają się chmury, ale tak to bywa w tej upalnej pogodzie.
Czysty widok jest wcześnie rano, potem jest już gorzej z widocznością. Klasyka - jedzonko na szczycie, górski leżing i czas na zejście. Pod koniec zejścia zaczęło lekko kropić. Jadąc dalej na wschód doliną Renu już cedziło konkretnie, był nawet poważny wypadek na drodze i musiałem jechać długim objazdem po wąskich alpejskich serpentynach. I tak już padało do końca dnia - znów zrezygnowałem z Saxer Lucke - wjechaliśmy do Austrii - dopóki nie przestało padać. Ze względu na weekend - żaden kemping w Arlbergu nie miał wolnych miejsc. Znaleźliśmy takowe dopiero w piątym - w miejscowości Wald am Arlberg.

na trasie Furka


Zoom na Finsteraarhorn


Lodowiec Rodanu


Galenstock - to Alpy Urneńskie


Lauteraarhorn i Schreckhorn - mają po 4 tys


dach Alp Berneńskich


W tle Gros Wannenhorn


Rothorn w Alpach Lepontyjskich


Alpy Berneńskie z Furkahornu


Monch ledwie co widoczny


Turnie Garstenhorn


Alpejskie drogi


Lodowiec Oberaargletscher


Wschodnia ściana Finsteraarhornu


roślin mało


Gross Muttenhorn


W oddali Blinnenhorn




Galenstock z Furkahornu


Lodowiec close up

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Z kronikarskiego obowiązku, pasuje jeszcze opisać ostatnią trasę w Alpach tego roku. Z racji, że nocowaliśmy całkiem w nieplanowanym miejscu, korzystając z mapy.cz wyszukałem coś lajtowego po drodze do domu. Droga podąża przez przełęcz, której położony jest narciarski kurort Zurs. Tam masa darmowych parkingów, położenie na wysokości ponad 1700 m.n.p.m. powoduje, że nie trzeba dużych podejść, aby być wysoko. Celem jest jezioro Zurser See i narciarski wierzchołek Seekopf. Szlak prowadzi wśród niezwiędłych jeszcze rododendronów. Znajdujemy się grupie górskiej Lechquellegebirge, co znaczy Góry źródła rzeki Lech. Po przeciwnej stronie doliny mamy Alpy Lechtalskie. Po porzednich dniach, widoki może nie powalają, ale jest całkiem ładnie i przyjemnie. Pogoda gorsza, bo pełne zachmurzenie, ale pułap chmur na tyle wysoki, że nie zasłania widoków. Jest też możliwość podjazdu rowerem górskim po szerokiej szutrowej drodzie, prowadzącej aż nad samo jezioro. Ludzi - tylko jednostki. Po niewiele ponad godzinie, docieramy nad jezioro - nawet malownicze, jedynie infrastruktura narciarska psuje trochę wrażenia. Jeszcze podchodzimy nad wierzchołek Seekopf, na którym znajduje się restauracja. Mamy też całą masę wyciągów. Na południe widoki na Alpy Allgawskie. A nad jeziorem góruje najwyższy szczyt Lechquellegebirge - Grosse Wildgrubenspitze. Jest możliwość wejścia na okoliczne wierzchołki, ze względu na skalisty charakter gór, jest to lekka wspinaczka i piargi. Nas czeka jednak długa jazda do domu, więc schodzimy. Po drodze jeszcze rzut oka na Zugspitze z austriackiej i niemieckiej strony.


Jezioro Zurser


Ruffspitze - Alpy Lechatlskie




W oddali Grossere Wildgrubenspitze


Ze szczytu Seekopf




Alpy Allgawskie


Alpy Lechtalskie


Jakby kogoś interesowało - szczyt Hintere Hasenfluh




Szczyt Biberkopf


miejscowość Ehrwald


Wetterestein


austriacki Zugspitze


i niemiecki Zugspitze

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Ostatnie coś w tym roku, co było dla mnie nowością. Nadszedł czas na wiecznie odkładany Baraniec. Jest to ostatnia szlakowa góra w Tatrach, na której nie byłem, więc można uznać - że udało mi się po ponad 30 latach chodzenia po górach zrealizować ten cel. Przejazd do parkingu w Raczkowej Dolinie był nawet szybki, 170 km w około 2,5 godziny. Ostatni etap - to droga jakiej dawno nie widziałem, szczątkowy asfalt i dziurlandia. Coś takiego było lata temu na dojeździe do Wołosatego w Bieszczadach. Udaje się zapłacić 4 Euro aplikacją Parkdots. Szlak od razu pnie się stromo w górę, na 7 km mamy 1300 metrów przewyższenia. Najgorsza jest pierwsza połowa trasy, od momentu wejścia w kosówkę jest trochę łagodniej. Generalnie kosówka bardzo denerwująca, szlak w niej bardzo wąski, ciągle gdzieś zahacza lub drapie. Ruch na szlaku umiarkowany - tak w sam raz. Zapewne w porównaniu z innymi miejscami w Tatrach jest całkiem spoko. Po wyjściu ponad kosówkę, na hale mamy bardzo przyjemną wędrówkę z widokami, rzekłbym szlak - ideał - poza lodowatym wiatrem, który nagle się pojawił, po upalnym podejściu mamy lekką Arktykę. Generalnie mijamy trzy inne wierzchołki, zanim wejdziemy na szczyt, szlak minimalnie mija szczyt Strbavy - ale kolekcjoner gór może minimalnie dołożyć i go zaliczyć. Na wierzchołku trochę więcej ludzi, bo łączy się tutaj kilka podejść - z Ziaru, Jakubovany lubb północy, z kierunku Rohaczy. Mamy tutaj charakterystyczny obelisk. Szlakowy czas wejście - 4 godziny - odpowiada rzeczywistości - urywam tylko kilkanaście minut z niego. O ile wejście mi się nie dłużyło, to zejście - tak, niby zdaje się niedaleko, jednak cały czas jest się wysoko nad doliną. Szlak to porządna wyrypa - ale warty przejścia.

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

A jeszcze zapomniałem wrzucić parę fotek z tegorocznej Sycylii i okolic. Generalnie byłem w miejscu "in the middle of nowhere", wszędzie daleko, żadnego miasteczka, wypożyczalnie samochodów - tylko kawał piaszczystej plaży i hotel, więc zdany byłem na wycieczkę fakultatywną, niestety - Etna była za daleko i nie mieli w ofercie, z braku laku wybrałem rej na wyspy Egadzkie - dwie z nich: Favignanę i Levanzo. Tak to wyglądało.

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam