Forum portalu turystyka-gorska.pl

Mało wyszukany cel, to i tytuł mało wyszukany.
Dla nas oczywiście był to szczyt marzeń, a nie żaden 'małowyszukany'.
A jeszcze bardziej osobiście: chciałem sprawdzić jak zachowa się mój organizm po przekroczeniu 4000 metrów n.p.m.
Chciałem zobaczyć na żywo szczeliny lodowcowe, lodowiec, alpejskie przełęcze, Punta Gnifetti i jezioro Garda.

Plany snuły się już od zeszłego roku. Pojawiali się kolejni chętni na wspólną wyprawę. Zbierały się pieniądze.
Na tydzień przed wyprawą mieliśmy 6-osobową ekipę, 2 samochody i mapę rejonu.
Na dzień przed wyjazdem zostały 2 osoby, 1 samochód, mapa i fatalna prognoza pogody.
Nic to.

Rankiem w poniedziałek 14 czerwca mknęliśmy już austriacką autostradą


Po południu dotarliśmy nad jezioro Garda - piękne miejsce!


Wieczorem dojechaliśmy do Staffal (1823m) u podnóża masywu Monte Rosa.
Lało, więc zabunkrowaliśmy się na parkingu przy dolnej stacji kolejki i przekimaliśmy do rana.
Rano lało lżej, później nawet zaczęło kropić


Kolejka była w trakcie serwisu, a pracownicy nie dali się przekonać do złamania przepisów i zabrania nas do wagonika.
Wymieniliśmy kilka przyjaznych spojrzeń, założyliśmy 25-kilogramowe plecaki i ruszyliśmy w górę doliną di Mos, częściowo wzdłuż szlaku Tour del Monte Rosa


W pobliżu schroniska del Lys (2450m) znaleźliśmy dobre miejsce na biwak, ale tylko dla jednej osoby


Zatem dalej w górę wzdłuż nartostrady prowadzącej obok Corno Rosso


Tego dnia pokonując w deszczu 1150m przewyższenia dotarliśmy na 2970m n.p.m. Pod tarasem nieczynnej restauracji przy górnej stacji kolejki rozbiliśmy namiot na pierwszą w górach noc


Długie godziny przed zaśnięciem upływały na planowaniu następnego dnia. Czy uda się dotrzeć do schroniska Mantova? Czy zimowy schron będzie otwarty? Czy będziemy rzygać? A może odpadną nam głowy? Wreszcie chyba udało się zasnąć.

Rano przyszedł sms z prognozą pogody. Śnieg z deszczem. Sprawdziło się.
Weszliśmy na szlak 6c. Nie było szczególnych trudności technicznych. Bardziej eksponowane miejsca zabezpieczone grubymi linami. Problemem była nieznajomość szlaku i brak jakichkolwiek śladów. I ten fatalny śnieg - mokry, głęboki. W bardziej stromych miejscach trzeba było wręcz przekopywać się do góry. Szybko opadaliśmy z sił.
Staraliśmy się trzymać grani
Dopiero po południu dotarliśmy na Corno d'Acqua


Kierowaliśmy się dalej w stronę Punta Indren.
Zaczęliśmy słyszeć dźwięk jakiegoś silnika. Ratrak? Stacja kolejki? Agregat prądotwórczy!
Z mgły w końcu wyłonił się spory budynek. To z niego dochodził ten dźwięk. Zaczęło śmierdzieć spalinami oleju napędowego.
Doszliśmy do jakiegoś dużego budynku, którego nie było na mapie!
W stalowych i drewnianych drzwiach nie było żadnych klamek. Na dachu sterczały radiowe anteny. Wszystkie drzwi i okna były pozamykane.
Weszliśmy na dach, z dachu na taras.
Wreszcie jakieś otwarte drzwi!!! Z tarasu weszliśmy do dużego pomieszczenia przypominającego bar. Nieczynny bar


To był budynek nieczynnej kolejki linowej na Punta Indren.
Na mojej mapie już go nie było.
Właściwie mieliśmy iść dalej, ale byliśmy zmęczeni, a tu nawet nie trzeba było rozkładać namiotu.
Rozłożeni na starych stołach zapadliśmy w sen na wysokości 3260m

W czwartek 17.06 chcieliśmy dojść przez lodowiec Indren do schroniska Mantova, tam zostawić część ekwipunku, wyjść wyżej dla aklimatyzacji i wrócić do Mantovy. Prognozy nadal zapowiadały opady i niskie zachmurzenie. Sprawdzało się


Przed wejściem na lodowiec


Powyżej lodowca znów zaczęliśmy się kopać w ciężkim głębokim śniegu.
Wyszliśmy zaledwie 2 godziny temu, a już byliśmy wykończeni.
Jak sę później okazało wybraliśmy niewłaściwą opcję wejścia na grań.
Wreszcie po 14.00 dotarliśmy do schroniska Mantova (3500m).


Oczywiście było zamknięte, ale otwarty był schron zimowy, a w środku kibelki w przepaść, kuchnia gazowa, łóżka i wełniane koce.
Tu postanowiliśmy spędzić kolejną noc

Nawet zaczęło się trochę wypogadzać. Czyżby poprawa pogody?
Zobaczyliśmy schronisko Gnifetti (3611m) i łatwo dostępny szczyt Piramide Vincent (4215m)


Rano przed 5.00 robiło się już jasno. Wyszedłem z aparatem i prawie odmroziłem sobie palce.

W dole było widać sztuczne jezioro Gabiet i pogrążone w ciemnościach miasteczko Gressoney oraz odległe pasma alpejskie bliżej niezidentyfikowane przeze mnie, ale może ktoś rozpozna? Alpy Graickie?


... i nieco później



Chodzi mi szczególnie o to pasmo



... i ten wypiętrzony szczyt po prawej


Zdaje się, że pokazał się nawet Mount Blanc


Zgrozę wzbudzał "pożeracz ludzi" Lyskamm (4527m) wraz ze swoim lodowcem


Zapowiadał się pierwszy pogodny dzień.


Musieliśmy nadgonić. Jednak tego dnia mieliśmy przekroczyć 4000m i nie było wiadomo co zrobi moja głowa i pupa.
Poprawę pogody wykorzystali też najemcy schronisk.
19 czerwca, czyli następnego dnia, miało się otwierać większość z nich na sezon letni. Śmigłowce zaczęły latać jak wściekłe



Przy schronisku Gnifetti wymieniliśmy autentycznie przyjazne zdania z tubylcami, którzy przed chwilą przylecieli śmigłowcem. Otrzymaliśmy cenne wskazówki od Rossi i przewodnika o nieznanym imieniu i ruszyliśmy w góre lodowca Lys


Bezpiecznie ominęliśmy wszystkie szczeliny i przekroczyliśmy 4000 m n.p.m. Pięć dni wcześniejszej aklimatyzacji i powolnego podchodzenia zrobiły swoje. Nie czuliśmy szczególnych objawów związanych z wysokością. Może jedynie lekki brak apetytu.
Przed południem doszliśmy do podnóża Balmenhornu. Tu odpoczywaliśmy nieco dłużej. Pięknie było. Na wprost Lyskamm, po prawej Balmenhorn (4167m) z widocznym schronem


Lyskamm


Balmenhorn


... i Piramide Vincent z drugiej strony


To był piękny dzień, ale chmury, które zbierały się poniżej nas nie zapowiadały ładnej pogody na jutro.
Tego dnia udało nam się jeszcze udrożnić kibelek w schronie, usunąć sporo śniegu sprzed wejścia i dokonać wpisów w księdze gości.
Zasnęliśmy wśród wielu polskich akcentów (kto tam był, ten wie o co mi chodzi)

Fajna relacja, gratuluję

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Niezła wyprawa, ale zdjęcia kiepskie (może przez ta małą rodzielczość), na fotkach to może jest Gran PAradiso i Grivola, ale ten daleki szczyt - Monviso? Ale z takich małych fotek ciężko coś wywnioskować.

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Ja bym to widział dokładnie tak samo.

Czekamy na ciąg dalszy.

_________________
Życie nie zaczyna się powyżej 5000 mnpm. Powyżej 6000 mnpm tym bardziej...

Pięknie. Gratulacje.
Konkretna relacja.

Rano niebo było jeszcze błękitne, ale po wyjściu znów zaczął ginąć horyzont, chmury zeszły nisko. Na Ludwigshohe (4342m) było już tak


Znów weszliśmy na lodowiec, przez który chcieliśmy dotrzeć na Punta Gnifetti, czyli do najwyżej położonego w Europie schroniska Regina Margherita (4554m).
Nie znaliśmy terenu, GPS szwankował. Pozostał kompas, mapa i nieco doświadczenia zdobytego w Tatrach.
Szczęśliwie w pewnym momencie pokazał się szczyt


Obsługa schroniska nie kryła zdziwienia naszym przybyciem. Oni dotarli tu wczoraj śmigłowcem. Oczywiście byliśmy pierwszymi turystami.
Kazali ściągnąć buty, złożyć kapcie i usiąść do stołu w sali jadalnej.
Jedynym co mogli zaoferować był makaron z pomidorami i parmezanem.
Policzyli nam dwie porcje w cenie jednej.
Nie pytali o dokumenty, ani przynależność do organizacji zrzeszonej z CAI.
Wszystko liczyli ze zniżkami CAI, a butelkowaną wodę dawali za darmo.


Pogadaliśmy angielskim wymieszanym z włoskim 'migowym', rozegraliśmy kilka partyjek 'tysiąca' i poszliśmy spać w wygodnych łóżkach.

W nocy z soboty na niedzielę zaczęło bardzo solidnie wiać. Czuć było jak liny naciągowe utrzymujące schronisko na skale naprężają się raz z jednej, raz z drugiej strony.
Mimo tego wstałem o 3.00, żeby sprawdzić czy są warunki do samotnego wejścia na Zumsteinspitze i może zrobienia kawałka grani w stronę Dufoura.
Jednak wiało zbyt mocno, a temperatura spadła do -15 st.C i rozsądek podpowiadał: "Nie idź".
Nie poszedłem.
Po 6.00 skorzystałem z chwilowych przejaśnień i zrobiłem kilka zdjęć.
Widok na południe


Zumstein, Dufour i Nordend w groźnej zimowej scenerii


Zumstein i Dufour


... i Nordend


Północno-wschodnia ściana Lyskamma, Breithorn? i Matterhorn


... wierzchołek Matt'a


... i samo schronisko Margherita


Czekaliśmy na poprawę pogody. Ciągle liczyłem na to, że może dojdzie z dołu jakaś ekipa, do której mógłbym dołączyć i wejść na Dufoura. W tych warunkach sam nie dałbym rady. Potrzebna była aktywna asekuracja w najtrudniejszych miejscach.
Po 11.00 faktycznie przyszła grupa turystów z przewodnikiem, ale oni nie zamierzali wchodzić wyżej. Chcieli schodzić do schr. Mantova.
Musieliśmy podjąć niełatwą, ale najsłuszniejszą decyzję: pozostawiamy marzenia o drugim szczycie Alp na przyszłość, dołączamy do nich i schodzimy.

Po 11.30 wyszliśmy.
Co ciekawe szliśmy za przewodnikiem podobną trasą jak wczoraj sami do góry, a przecież wczoraj wyznaczaliśmy ją przy pomocy kompasu i mapy.
Francuski przewodnik chyba nie bywał tu zbyt często, bo wprowadził nas na szczelinę. Dwójka francuzów wpadła po kolano, a mój towarzysz po pachy. Szybko rzuciłem się z czekanem na glebę. Koledze na szczęście udało się po chwili samemu wyjść na powierzchnię. Ruszyliśmy dalej


Przed 14.00 po pokonaniu 1000m w dół byliśmy już przy Mantovie.
Zdecydowaliśmy, że schodzimy dalej, jak najniżej, a może nawet do samego Staffal. O zjeździe kolejką nadal nie było mowy. Nie pracowały.

Przed 18.00 zeszliśmy do pierwszych odsłoniętych od śniegu ścieżek. Szlakiem 6a przecinając pasterskie łąki zniżyliśmy się na 2500


Zrobiło się ciepło.
Jeszcze niżej zaczęli mijać nas turyści bez plecaków. Dziwnie się na nas patrzyli.
Marzyliśmy o schabowym, piwie i kąpieli



Było jeszcze widno, gdy dotarliśmy do samochodu.
Tego dnia po 11.00 ruszyliśmy z wysokości 4554m i po 21.00 zeszliśmy na 1823m, co daje ponad 2700m przewyższenia. Chciałbym mieć takie tempo w górę

Jeszcze tego samego wieczora przejechaliśmy 100km, żeby przekimać na autostradowym parkingu.
Rano ostatni raz spojrzeliśmy w stronę masywu


Podróż też miała obfitować w przygody, dlatego wybraliśmy trasę przez drugą pod względem wysokości alpejską przełęcz, przez którą prowadzi asfalt, czyli Passo dello Stelvio/Stilfser Joch.
Przed wjazdem, w Bormio usmażyliśmy jajecznicę i nakupiliśmy wina do domu - po 3 ojro za 2 litry.
Na letnich oponach, bez łańcuchów zaczęliśmy samochodową wspinaczkę z 1100m n.p.m. na 2757m



Asfalt był oczyszczony ze śniegu


ale po bokach piętrzyły się kilkumetrowe zaspy.
Minęło nas auto zjeżdżające z przełęczy, na dachu którego było 30 cm śniegu. Dziwne! Przecież była połowa czerwca!

Wreszcie dojechaliśmy do górnego Bormio na te 2757. Tu sezon narciarski w pełni. My w sandałach i krótkim rękawku.
I na dodatek ktoś na środku drogi usypał zaspę


Przeszliśmy na drugą stronę i już wiedzieliśmy dlaczego.
Po drugiej stronie przełęczy schodziły lawiny i droga została zamknięta



Czyżby czekał nas powrót na włoską autostradę, kolejne wydatki i trasa przez Insbruck?
Na szczęście uprzejmi włoscy Carabinieri poinformowali nas, że wystarczy cofnąć się kilka kilometrów i przejechać na Szwajcarską stronę, żeby ominąć kłopoty. I tak zrobiliśmy.
Ach, te szwajcarskie doliny...



... i włoskie górskie jeziora


Przed 21.00 przejechaliśmy granicę Polski i tak zakończyła się nasza alpejska przygoda


Jutro napiszę krótkie podsumowanie i kilka praktycznych uwag, które mogą się komuś przydać

dałem większą rozdzielczość, ale trzeba wejść w zdjęcie

Gratuluje

_________________
www.rafalraczynski.com.pl

Przetrwają najsilniejsi. A w każdym razie ci, którzy naprawdę chcą wejść na szczyt. Wycieczka rewelka, z ciekawości czemu MR a nie MB?

No właśnie, nie wiem co jest grane, ale w Alpach włoskich dość często obsługa tak reaguje na Polaków. Kiedyś pod Matem wlazłem do schroniska zapytać z ciekawości o ceny w schronisku. Wyszedłem z butelką wody mineralnej, wcale o nią nie prosząc, chatar sam rozpakował i dał mi, że mi się na pewno przyda.

_________________
Widzisz lewaka, nie stój z boku, reaguj!! Pamiętaj, lewactwo karmi się obojętnością i bezczynnością.

bo na MB już wchodzili ci, co byli w pierwotnym składzie. Dlatego teraz miało być MR.
Dla mnie teraz pewnie będzie MB


Ja od wejścia starałem się dac do zrozumienia, że nie mamy pieniędzy

Z roku na rok ekipa forumowa coraz bardziej zapuszcza się zagramanice . Tak trzymać.
Gratki wyjazdu i udanego powrotu do domu.
Jesteście zadowoleni z namiotu ? My z Groszkiem na eurotripie byliśmy strasznie poirytowani usytuowaniem wyjscia (kątem nachylenia ) :/.

dla mnie to jedyny minus tego namiotu. Ściana wejściowa opada bardzo mocno, a jak jeszcze spadnie trochę śniegu w nocy, to rano trzeba podpierać ściankę kijem, żeby coś ugotować w przedsionku

Kiedy dziku wlazł na Dufoura? Był sam? Kiedy wraca?

Z tą scianą ktos w ogóle nie pomyslał, codziennie rano wkwiała mnie ta wilgoć o którą musiałem się ocierać żeby wyjść z namiotu. Na Blancu to mnie potwornie irytowało.

"1-go lipca o 1:20 w nocy wychodzimy w składzie: Ja, Tomek, Paweł, a do grani również gościnnie Darek. Pniemy się do góry aż do godziny 9:30, kiedy to stajemy na szczycie."

Dokładnie rok wczesniej (29 czerwca) Dziku miał wycof z 4500, ale nie popuścił ch...owi i złoił w tym roku .

a napisze coś o tym? Nie ukrywam, że jestem głodny wiedzy na temat Dufoura
Masz oreintację skąd dokładnie się wycofał wtedy? Domyślam się, że gdzieś z grani szczytowej

Pewnie coś napisze w wolnej chwili
Strona główna dzika:
http://www.dziku.maniak.pl/
No i tegoroczny Dufor:
http://www.dziku.maniak.pl/1007_dufourspitze/

Czas na krótkie podsumowanie i nieco informacji praktycznych, które mogą się przydać komuś w przyszłości

Głównym celem wyprawy miał być Dufourspitze. Jednak ten cel już w Polsce zaczął się oddalać.
Serwisy pogodowe pokazywały ciągłe opady śniegu w masywie - po kilka kilkanaście centymetrów na dobę na 3 tygodnie przed wyjazdem.
Wysypała się nam ekipa, i to ci, którzy byli najbardziej doświadczeni.
Zostali alpejscy nowicjusze z zimowym doświadczeniem w Tatrach.
Dlatego po trzech dniach torowania w ciężkim głębokim śniegu bez widoczności i dotarciu na 3500 morale zaczęło drastycznie spadać. Mój wspinaczkowy partner wątpił czy warto iść wyżej.
Jednak ten czwarty słoneczny dzień go trochę zmotywował.
Na Balmenhornie znów przyszedł kryzys. Baliśmy się, że jeśli wejdziemy na Punta Gnifetti i tam jeszcze pogorszy się pogoda, będziemy kiblować nie wiadomo ile dni. Ale znów udało się przełamać opory.
Zatem za prawdziwy sukces uznaję zwycięstwo nad własną psychiką.

Natomiast Dufour pozostaje moim marzeniem i chciałbym tam wrócić


A teraz uwagi praktyczne.
Są one bardzo subiektywne i wynikają z moich osobistych doświadczeń i obserwacji, ale mogą się przydać komuś, kto będzie planował wyprawę w to samo miejsce

Transport, dojazd
My jechaliśmy samochodem.
Podróż zajmuje ok. 12-14 godzin, ale uwzględniając postoje może to być i 20 godzin.
Większość włoskich stacji paliw, szczególnie w małych miejscowościach jest samoobsługowa (jak u nas Neste)
Wybierając drogę przez Austrię trzeba pamiętać, że obowiązują tam winiety autostardowe, a na niektórych odcinkach dodatkowe opłaty
Włoskie autostrady też są płatne, i nie należą do najtańszych. Wszystkie aktualne opłaty można znaleźć w necie
U podnóża samochód można zostawić w Staffal na parkingu pod dolną stacją kolejki (w sezonie ten parking jest chyba płatny)

Noclegi, schroniska
Większość schronisk w masywie jest zamknięta pomiędzy sezonem zimowym a letnim. W tym roku były otwierane 19 czerwca (Margherita, Gnifetti, Mantova, Quintino Sella). Cenniki schronisk są dostępne na ich stronach
W okresie, gdy schroniska są zamknięte, dostępne są schrony zimowe (rifugio invernale), które znajdują się przy prawie każdym albo każdym schronisku. Te schrony mają kilka piętrowych łóżek, koce, stoły, krzesła, kibelki, naczynia kuchenne, garnki, kuchenki gazowe, resztki jedzenia pozostawione przez innych (wyposażenie może się różnić w zależności od schronu)
Mantova


Margherita


One też są płatne, ale na zasadzie dobrowolnej. Np. w Mantovie sugerowana opłata to w tym roku 10 euro, a za korzystanie z kuchni gazowej 5 euro. Pieniądze wrzuca się do opancerzonej skrzynki
Dostępne też są mniejsze schrony w kilku wyżej położonych miejscach, np. na szczycie Balmenhorn. Wyposażenie jest podobne, sugerowane opłaty również
Balmenhorn


Włoscy najemcy bardzo się denerwują, gdy do schroniska wejdzie się w rakach. To oczywiście zrozumiałe, ale chyba jednak nie dla wszystkich. Sam wiem to z czyjejś opowieści
W Marghericie (i nie tylko, bo w Mantovie chyba też) obowiązuje zakaz chodzenia po schronisku w butach. Zostawia się je w przedsionku, a zakłada się kapcie.


... i wnętrze schroniska Margherita


Dla członków CAI i organizacji zrzeszonych przewidziane są zniżki i to znaczne, ale czasem można taką zniżkę otrzymać "na ładne oczy". Warto wyglądać jak rasowy alpinista i być przyjaźnie nastawiony
cennik w Marghericie


Warto mieć numery telefonów do schronisk i wcześniej pytać albo rezerwować miejsca, bo sezonie często ich brakuje.
Dogadać można się po angielsku

Na szczycie Punta Indren znajduje się nieczynna stacja kolejki, w której nam udało się przenocować, ale nie wiem czy drzwi, którymi weszliśmy, są otwarte zawsze. Nie rozpalajcie w żeliwnego pieca, który się tam znajduje - starsznie się z niego kopci

Jak coś jeszcze mi się przypomni to dopiszę

Przed wyjazdem sprawdźcie którą dokładnie autostradą będziecie jechać.
Podczas naszego eurotripa na trasie Chamonix - (hmm) Włochy (przez Tunel Mont Blanc), po przejechaniu 300 Km po włoskiej autostradzie. Okazało się, że płatności na bramce można dokonać tylko za pomocą jakiejś dziwnej karty (cos jak zdrapki do telefonow).
Gdy nie posiadamy takiej karty, wykonywane jest zdjęcie pojazdu wraz z nr. rejestracyjnym, wychodzi bilecik z wszystkimi danymi. Opłatę taką można uiścić do 15tu dni po przejeździe we włoskim urzędzie pocztowym (nie wiem jak to wyglada podczas płacenia bo zgubiliśmy bilecik ).

ja to zapłaciłem przelewem SEPA w swoim banku. Na razie jeszcze nie przyjechał włoski komornik

Podoba mi się i cel, i opis. Bez względu na to co zdobyłeś, a czego nie - świetna przygoda. I tego Ci już nikt nie odbierze.

_________________
http://3000.blox.pl/html

"Listy z Ziemi" Twaina: poszukaj, przeczytaj... warto

Nie pozostaje nic innego9 jak pogratulować.
Dzięki za wskazówki praktyczne - może się kiedyś przydadzą...

_________________
Góry mogą zastąpić wiele leków, ale żaden lek nie zastąpi gór.

dziękuję wszystkim za słowa uznania i pocieszenia z okazji niezdobycia Dufoura

A tak na marginesie - ktoś poznaje swoje barwy klubowe?
Wszystkie naklejki pochodzą z szyby oddzielającej jadalnię od przedsionku wschronie na Balmenhornie



dodam tylko, że na zdjęciu 2 jest naklejka Tyskiego Klubu Alpejskiego

a właśnie że "wyszukany"! wszyscy walą na zaludniony MB,a w Alpach aż się roi od innych 4tysięczników z ciekawymi podejsciami takimi jak Dufour czy Liskamm,Rimpfishorn,Dom granią Festi,czy nawet najłatwiejszy Allalinhorn ale np granią Hohlaub.
dopiero teraz mam okazje poczytać Twoją relację.Gratuluje wypadu i walki w takich a nie innych warunkach


czyli rozumiem chcieliście wejść na Dufoura granią od Zumsteinspitze?
super sprawa,piękna droga.Ta grań jest ostra jak żyleta!

http://www.youtube.com/watch?v=pg2sJY3wDvU

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

filmik robi wrażenie. Już go chyba kiedyś widziałem.
Dokładnie tędy chcieliśmy iść.
No cóż może następnym razem...

Teraz pewnie pojedziemy w lipcu albo sierpniu.
No chyba że już w czerwcu serwisy pogodowe będą pokazywały brak tak obfitych opadów jak w tym roku

pogoda w alpach to loteria,fakt. Ja miałam byc tam teraz ale mi się z przyczyn niezależnych wyjazd przesunął na I połowe września.Liczę po cichu na stabil pogodowy.Zobaczymy co to będzie,niestety na to już nie mamy wpływu.

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

my wiedzieliśmy na co się decydujemy.
Na http://www.mountain-forecast.com/peaks/ ... casts/4634
przez trzy tygodnie przed naszym wyjazdem pokazywali nieustanne opady.
Niestety zabukowane wcześniej urlopy były już nie do przesunięcia, więc wybór był prosty: albo zostaję w Polsce i remontuje pokój albo jadę w Alpy mimo warunków

ech te urlopy...mi udało sie przesunąć, ale jedyna mozliwość to właśnie wrzesień.Nie pozostaje zatem nic jak tylko śledzić w sierpniu jak się będzie sytuacja rozwijać

nie no,wybór nie pozostawia żadnych wątpliwości zawsze lepiej torować w śniegu niż mahać wałkiem

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

no to powodzenia
A co chcecie robić, jesli można zapytać?

poszło na PW

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

Jeżeli psycha klęka, to niewiele się zdziała. Tak więc brawo za pokonanie "demonów"
Kontynuujcie, bo tam parę fajnych dróg i pików zostało.

W Marghericie wisi taka fajna mapa w korytarzu nad szafką na buty.
Są na niej zaznaczone dziesiątki dróg na różne szczyty masywu.
Mapa ma jakieś 1,5 m szerokości