Forum portalu turystyka-gorska.pl

Już chyba bym nie umiała iść z kimś na szlak. Przywykłam do samotnych wędrówek, celowo staram się wybierać szlaki, na których nie ma tłumów. Wiadomo, że na szlaku raczej sama nie będę (choć zdarzały się i takie trasy: z Polskiego Grzebienia, z Lodowej Przełęczy - praktycznie cały czas sama w górach)
Zimą nie chodzę, bo nie mam doświadczenia. Byłam raz, łaziłam tylko do schronisk.
Jestem zbyt marudna na wędrówki w towarzystwie Ale to ma swoje zalety, idę gdzie chcę i nie muszę się z nikim liczyć. Czasami owszem zdarza mi się iść z koleżanką, ale wtedy idziemy trasą, taką jaką ona jest w stanie bezstresowo przejść.
Mnie pasuje bycie singlem w górach.

_________________
A my zmieniliśmy jawę w sny
Jesteśmy jak rosa, jak pył!
Ukradliśmy siłę gwiazd
I dla nas zatrzymał się czas

Kilka sezonów zimowych w Tatrach chodziłem sam. Nie było zbyt ambitnie, bo wszystko co dawało radę solo, to człapanie z podpierakiem.
Dalej jadąc, to raz byłem w kwietniu na Elbrusie i niesamowite jest uczucie, gdy wiesz że jesteś samiuteńki na pagórze, od szczytu kopca aż po Beczki - tyle kiłamietrow loda, do zrobienia samemu
Obecnie nie chadzam sam. Uważam, że dobry partner to 128% sukcesu i 666% normy.
Mamy kilka samotno-parzystokopytnych wejść, np. puściutki Borisov, Mały Kostel w Tatrach, albo Mont Blanc w SEZONIE_LETNIM rok temu
Aha, mam dwoje nieodchowanych dzieci w wieku szkolnym

_________________
http://summiter.pl

Co do chodzenia razem to czasem jeden idzie szybciej i zostawia w tyle drugiego, czasem jeden chce dłużej posiedzieć na szczycie, a reszta chce już za@!#$%*ać w dół jakby tam było wybawienie. Ale najczęściej można dojść do porozumienia.

A co do artykułu ze strony numer 5 tego wątku - zapoznałem się z nim już kilka lat temu - jest to stara historia- wszak koleś miał tą przygodę kiedy mnie na świecie nie było, były lata 80 i komuna jeszcze. Jest to wg. mnie tak znamienny tekst że ten kto raz go przeczyta, na długo zapamięta.
Cały komentarz do sprawy mój jest taki że ja i większość na Grzesiu już by zrobiło w tył zwrot, a na Wołowcu był ostatni moment by pójść po rozum do głowy i zawrócić. Każdy turysta czytający przewodniki po Tatrach wie z czego słynie Dziurawa Przełęcz ( północne wiatry - zimą ofiary śmietelne, także na eksponowanym zejściu z Wołowca na przełęcz ). 30 września a więc jego koniec - o tej porze to mogła być wichura ze śniegiem - możliwe że na Rysach była zamieć śnieżna. Koleś mógł też się ratować idąc szlakiem w stronę Trzydniowiańskiego - logika by to wskazywała. Wreszcie zdobywanie w takich warunkach Jarząbczego , Starorobociańskiego czy Błyszcza to skrajny debilizm - dobrze że nie było oblodzenia... Ja będąc na miejscu kolesia na Pyszniańskieh Przełęczy udałbym się szlakiem na Słowację, co jest dopuszczalne w wyjątkowych sytuacjach. Przedzieranie się ścieżką kłusowników, forsowanie kosówki w nocy i lodowatego potoku to jakaś masakra. I wreszcie- jak w ogóle mógł się zrodzić w czyjejś głowie plan zawrócenia na Wołowiec z Pyszniańskiej ? Nawet w letnich warunkach jest to wiele kilometrów - kawał drogi... No comment .

Pamiętam też znamienne przypadki z "Wołania w górach" Jagiełły :
1) koleś o kulach bez nogi pokonujący Granaty i Buczynowe sądząc że idzie na Krzyżne szlakiem żółtym- po upadku i kontuzji w rejonie Granackiej Przełęczy wezwanym przez świadków wypadku TOPR-owcom powiedział że nie zamierza przerywać wędrówki
2) koleś który dosłownie od dołu z Bandziocha wspinał się kominem o trudnościach V na Mięguszowiecką Przełęcz- wspinał się coraz wyżej i za każdym razem spadał do podnóża komina ponawiając próby wejścia tą drogą na przełęcz ( to tak jakby turysta próbował zdobyć Kozią Przełęcz Wyżnią nie szlakiem lecz komino-żlebem z Pustej / Koziej Dolinki - jednym słowem- powodzenia )

Jak to było?
Starowicz na prelekcji pyta: Kto z Państwa raz w roku?
Na to zrywa się pan w czerwonym polarze i wrzeszczy: JA! JA!
S: No nie wiem, nie ma się z czego cieszyć...
P: Ale to już jutro jest Dzień Kobiet!

Oczywiście wiesz, że tak wypada zapylenie?

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Bo tak jak już gdzieś pisałem "My samotnicy musimy trzymać się razem".

A poprowadzi nas Lech R.

_________________
"Stary jestem, mam sklerozę, czas umierać" 09.IX.2006 - rozstaj dróg w Dolince za Mnichem

"Stałem się nowym użytkownikiem ale ten nowy też musi posta napisać"

Do Hymnu!!!!!!

Hm, znałem to w wersji "ale to właśnie dzisiaj" zamiast "Dnia Kobiet".
Czyżbyś to wywnioskował patrząc na daty 28 i 29.11?

opowiadanie opowiadaniem, ale kondycje to on musial miec zajebista a nie 'chyba dobra' planujac takie kolko, nie wspominajac o pogodzie

_________________
Omówienie sezonu ograniczam do rejonu Morskiego Oka i Tatr Zachodnich (...). By zasłużyć na wyróżnienie w rejonie Hali trzeba by najtrudniejszą tamtejszą drogę przejść nocą, samotnie i w kapciach. - Władysław Cywiński

Policz. 9 wychodzi w końcu lutego, dodaj 2tyg do owulacji...

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Sorry, ale dopiero teraz zauważyłem Twój tekst napisany drobnym druczkiem, ale wiesz w moim wieku i z moim monitorem jestem usprawiedliwiony, że od razu nie dostrzegłem.

do dupy na raki. łerk

Elfka fajnie napisane. dokładnie tak

_________________
ಠ_ಠ Innego końca świata nie będzie.

Zwłaszcza podoba mi się sformułowanie "jestem zbyt marudna"

_________________
Powolutku do przodu, mamy już stronę !!! http://pomagamoli.pl/

Myślę, że po kilku/ kilkunastu samotnych wypadach można się przyzwyczaic do tego, że przy wszelkich trudnościach pogodowych, technicznych, zdrowotnych czy podczas spotkania tłustego Ursusa musimy radzic sobie sami i przede wszystkim nie panikowac..Za to adrenalina zawsze jest o 100% większa ( szczególnie gdy zejdzie się niechcący ze szlaku i szuka się bezpiecznego powrotu.. )Oczywiście w polskich Tatrach nawet jak przyjeżdża się samemu, to i tak się tej samotności poszukuje...

Czapki z głów..

_________________
"Ku mej kołysce wiał od Tatr o skrzydła orle otarty wiatr..."

masz rację czapka po Polskiej stronie miejsc gdzie można kompletować w ciszy można szukać ze świecą w ręku. Trochę sam ostatnio też wychodziłem w góry i o polskiej stronie zawsze kogoś spotkałem na szlaku

Chodząc sam, szczególnie zimą czasem mam nieustanne wrażenie, że ktoś za mną idzie i ciągle się oglądam . Latem praktycznie samemu nie da się chodzić, choć zdarzyło mi się wrześniowe wejście na Krywań, gdy od Tri Studnicek nie spotkałem nikogo. Istny cud , tym bardziej , że pogoda nie była zła:)

_________________
"mój mózg,to mój drugi ulubiony organ"/W.Allen/

http://gorywysokie.blogspot.com/

http://pionowyswiat.blogspot.com/

Ja też mam tak samo zimą, albo latem rano na mało uczęszczanych szlakach...Mi pomaga śpiewanie ( wtedy wiem, że nawet jakby ktoś za mną szedł to by od razu zmienił kierunek na przeciwny )

_________________
"Ku mej kołysce wiał od Tatr o skrzydła orle otarty wiatr..."

Ooo skądś znam.... Mnie chciał kiedyś taki tłusty Ursus przejechać w drodze do D5SP
Jak on się na tej ścieżce zmieścił to ja nie wiem

_________________
Keep calm and carry on.

jak usłyszę śpiewanie na szlaku to będę wiedział że to ty
ja jeszcze nie miałem okazji spotkania z ursusem

no i wyszło,że w górach pełno jest singli
przynajmniej tam człowiek nie czuje zewsząd przytłaczjacego ciężaru konieczności egzystowania w parze,która wyznacza na nizinach osiągniecie pożądanego statusu społecznego

ale ok,jak juz sobie człowiek poczłapie samotnie i wyresetuje sie od czasu do czasu..to nic nie jest w stanie zastąpić:
-wciąż wiercącego sie w śpiworze partnera
-chrapania
-pobudki o 2 nad ranem na biwaku i tego burknięcia: k...a!! poj....ło Cię?! która to godzina? ale zimno,nie chce mi sie wstawać...Musimy już startować?
-zupy ,którą zagotuje na kuchence,a potem tegoż napoju wypitego z jednej menaszki
-ostatniej kromki chleba,którą dzieli się na pół kiedy żarcie sie kończy(ja nosze zawsze 2 patyczki cukru symbolicznie w plecaku...jakby co..)
-burknięcia podczas drogi na wysokosci ponad 4000m ,idziesz?- ku...a ide..
żyjesz?-k...wa żyje,ale co to za życie _Nie pier...l choć!! musisz iść,musisz się ruszać!! K..wa nie mam siły..
-jak leżąc w namiocie niezaaklimatyzowany,odczuwasz mdłosci i ból głowy,a Twoj partner podaje Ci pod ryj wszystko i człapie po czysty śnieg do stopienia ...
-jak Ci sie gadac nie chce ,ale wystarczy że spojrzysz na tego ryja obok i już dobrze jest

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

Tylko muszę Cię zmartwic, bo jak wiem z obserwacji, dużo ludzi śpiewa na szlakach pod nosem

_________________
"Ku mej kołysce wiał od Tatr o skrzydła orle otarty wiatr..."

Ja corocznie bywam w Tatrach samotnie, gdyż małżonka woli ciepłe kraje, a ponadto ma chore kolanka, rozumie jednak moją miłość do gór i "spuszcza" mnie ze smyczy, abym mógł się wybiegać po górach. Każdy coroczny pobyt (za każdym razem 2 tygodnie w lipcu) daje mi możliwość "naładowania akumulatorów", nabrania dystansu do codziennych problemów, wyciszenia się. Jeszcze przed kilkoma laty patrzyłem zazdrośnie na idące pary podzielające wspólną górską pasję, bo wspólne przeżywanie radości i zachwytu, jest na pewno większe gdy można to dzielić z bliską osobą. Uznaliśmy jednak z żoną, że te 2-3 tygodnie urlopu każde z nas powinno spędzić tak jak lubi. Z czasem obserwacja wedrujących niektórych małżeństw (często z dziećmi, kłócących się, albo przekonujących się wzajemnie do zmiany szlaków, powrotu itp. powoliła mi docenić absolutne plusy samotnej włóczegi po górach. W ucieczce od tłumów przerzuciłem się od 2 lat, na góry słowackie. I tak jak już wielu z Was pisało, na szlaku w sezonie nie jest się samemu. Albo widzę kogoś daleko przede mną, albo niedługo ktoś nadejdzie. W tym roku miałem miłe spotkanie. Wchodziłem w lipcu na Sławkowski Szczyt "zeszliśmy się" na szlaku i wspólnie "zdobyliśmy" szczyt, z Panem Michałem Jagiełłą, byłym naczelnikiem TOPR-u, autorem książki "Wołanie w górach". Jeśli bywa na tym forum, to serdecznie pozdrawiam.
Jednym z poważniejszych problemów singli, jest znalezienie w dobrym punkcie wypadowym pokoju 1-osobowego

o to to.

przerzuć się na schroniska, olej punkty wypadowe

_________________
ಠ_ಠ Innego końca świata nie będzie.

Ja także. Chodząc samopas przynajmniej nikt mnie nie straszy, że jak będę marudzić, to mnie zostawi misiom na pożarcie. Zimą w ogóle nie chodzę. Zdarzyło mi się być w kwietniu na Baraniej Górze przy metrowych zaspach i wtedy o dziwo wyprzedzałam wszystkich turystów.

To ty mnie nie widziałaś
Pierwsza połowa wycieczki schodzi mi na narzekaniu, że nie mogę się rozchodzić, że zimno, że gorąco, że głodna, że są chmury i w ogóle po kiego wała się tam pchamy Zazwyczaj jak się rozgrzeję i złapię tempo dostaję powera i robi się fajnie, ale ten początek jest straszny - a w góry zawsze chodzę w towarzystwie, ich problem

_________________
[https://wordpress.com/view/3000stop.home.blog]239, zostało 43[/url]

to widzę, że jest nas więcej

Ja natomiast idąc pod górę marudzę, że kur.va no ileż można ciągle w górę, jak się trafi odcinek trochę w dół wtedy pada "nie po to tyle wchodziłam, żeby mi teraz w dół kazali schodzić. A pod górę jeszcze wpizdu". Jak przychodzi już całkiem schodzić, to "łomatko, bo mnie kolana już bolą".

Natomiast moi towarzysze nie narzekają na to- zwykle ja sobie człapę na końcu "bo ja zawsze mam czas i mnie się nigdy nigdzie nie spieszy", a oni zapieprzają aż się po nich kurzy. Tylko ludzie się troche głupio patrzą jak idzie jakaś taka i gada do siebie.

Tak więc w sumie to jestem sama, ale nie jestem sama- bo zawsze jak mnie zbyt długo nie ma to się ktoś litościwy wraca.

Turystyczne dreptane sezony zimowe mam za sobą wprawdzie tylko dwa, ale podobały mi się bardziej niż letnie. Trzeba tylko mierzyć siły na zamiary i mieć oczy w dupie.

W tym roku latem też chodziłam sama. Niestety nie mam wsród znajomych osób podzielających moje zamiłowanie do łazikowania po górach. Samotne chodzenie ma plusy ( ide gdzie chce i jak szybko chce, itp) ale też minusy : kilka razy szłam z duszą na ramieniu przez las, gdy okazało sie jestem sama na szlaku, choć celowo wybierałam trasy raczej uczęszczane w sezonie. Drugim minusem jest to że czasami brakowało " motywatora" w postaci towarzysza. Na szlakach poznalam kilka ciekawych i interesujących ludzi. Wyjazd zaliczam do udanych

czasami motywatorem może być osoba która idzie przed tobą (jeżeli jest) ja tak miałem w drodze do murowańca (nigdy jeszcze tak szybko nie szedłem jak wtedy)

Tez chodze sam. Czasem jezdzilem z dziewczynami ale one maja zawsze jakis problem, za daleko, za wysoko, tam niebezpiecznie, czemu pod gore itd. Niemniej jednak we 2 jak ktos nie marudzi jest duzo raźniej i zawsze mozna sobie pstryknac zdjecie nawzajem.

_________________
Omówienie sezonu ograniczam do rejonu Morskiego Oka i Tatr Zachodnich (...). By zasłużyć na wyróżnienie w rejonie Hali trzeba by najtrudniejszą tamtejszą drogę przejść nocą, samotnie i w kapciach. - Władysław Cywiński