Nad przepaścią w Wielkie Buczynowej Turni stoi człowiek. Plecami oparty o
skałę, która się nad nim schyliła, u stóp swoich ma głębie powietrzną. Przestał już
tak wieczór i mroźna noc wrześniową, przestał dzień następny i znowu taka samą
noc długą, podczas gdyśmy go szukali w Nosalu, Olczyskiej i lasach poblizkich. Jak
dzisiaj go widzę: w czapeczce turystycznej, w paltociku, przykuty brakiem
miejsca do wysterku skalnego, na którym spadając, przypadkowo się zatrzymał,
stoi i czeka. Lód pokrył zbocza Buczynowych Turni.
Szoruje długa, 75-metrowa lina o skałę, słychać usuwanie się drobnych
kamyków, ukazuje się twarz obca i ręka wyciągnięta na... powitanie.
Zdrów? cały? Cały, pić i jeść! Przymrożone ręce i nogi. Blizko 40 godzin
stał nad przepaścią i wystał sobie życie. Gdyby był próbował wydobyć się z
pułapki, - niechybnieby zginął.
Bodaj się zawsze tak nieszczęścia tatrzańskie kończyły!

W kronikach TOPRu jest tylko tyle mimo ponad 700 stron:

Zdarzenie, o którym wspomniałem, miało przebieg następujący: młody turysta, p. Z. D., słuchacz medycyny, dn. 6/IX poszedł na Krzyżne, z Krzyżnego Orlą Percią na Przełęcz Buczynową, a że późna pora już była, począł schodzić najbliższym żlebem do Dol. Pańszczycy. Żleb zmienił się w komin, komin w rysę, rynnę i niebawem p. D. stał już w miejscu, z którego ani kroku dalej nie mógł się ruszyć: w niewygodnej i niebezpiecznej pozycji przestał blisko dwie doby, zanim dwaj turyści przynieśli o nim wiadomość do Zakopanego i pomoc nadeszła. P. D. nikogo w domu nie powiadomił o zamierzonej wycieczce; w ciągu też pierwszej nocy i dnia następnego szukano go w Nosalu, w lasach i skałach Kopieńca – wreszcie w okolicy Giewontu, na te okolice bowiem wskazywały pewne poszlaki. Gdy dowiedziano się o miejscu jego pobytu, o godz. 1 1/2 w nocy wyruszyła z Zakopanego wyprawa ratunkowa, złożona z przewodników: Klemensa Bachledy, Józka Bachledy, Jana Pęksy i niżej podpisanego, którym czynną pomoc aż do podnóża Buczynowych Turni okazywali p. K. Brzozowski i p. A. Winczewski ze swoim towarzyszem. O godz. 7 1/2 rano (8/IX) p. D. był już w miejscu bezpiecznym. Stosunkowo szybką akcję przypisać należy szczęśliwemu zbiegowi warunków: że wymienieni przewodnicy byli tej nocy w domu, że p. A. Góraś bez wahania oddał nam do dyspozycji wielką ilość lin ze swego magazynu, żeśmy wreszcie koni w nocy dostali, którymi dojechaliśmy na Cyrhlę. A gdyby noc zeszła na organizowaniu wyprawy i pomoc późno nadeszła – może za późno? P. D. więcej niż półtorej doby przestał na miejscu, dwie noce opierał się znużeniu i senności, ale czy na trzecią dobę sił by mu wystarczyło? Sprawiedliwiść nakazuje przyznać, że o ile marszruta wskutek niedoświadczenia p. D. była źle obliczona, o tyle zachowanie się jego, gdy się już ujrzał w turniach zamkniętym, było zupełnie rozważne i świadczyło o sile charakteru i wytrwałości fizycznej. P. D. postanowił czekać na miejscu pomocy i wytrwał z uporem. Gdyby był uległ zdenerwowaniu i próbował sam wyrwać się z matni, byłby zginął niechybnie.