Forum portalu turystyka-gorska.pl

Adam Bielecki i Artur Małek dotarli do C3 i tam spędzą dzisiejszą noc. Maciej Berbeka, Tomek Kowalski i Karim są w C2 i tam zostają na dzisiejszą noc. Amin i Shahin wyszli na rozpoznanie ponad C3 i teraz wracają, ale nie wiadomo jeszcze gdzie będą dzisiaj spali - czy w C3, czy niżej.
Pogoda w ciągu dnia była bardzo zła, co jednak nie przeszkodziło w realizacji założonych na dzisiaj celów - prognozy na jutro pozwalają mieć nadzieję na poprawę pogody.
Plan na jutro to założenie obozu czwartego (Adam i Artur), tak by wyjść z niego w kierunku szczytu 18-go lutego.

Pierwszy zespół szturmowy – Adam Bielecki, Artur Małek – zrezygnował z zakładania C4 i zaatakował wprost z C3. Zespół wyszedł dzisiaj o godz. 07.00 i doszedł do wysokości 7820 m n.p.m gdzie zatrzymała ich szczelina. Z powodu trudności z przekroczeniem szczeliny Adam i Artur zdecydowali się na odwrót i zejście do C3. Jest bardzo dobra, bezwietrzna pogoda. Szczyt będzie atakował 18-go drugi zespół – Maciej Berbeka i Tomek Kowalski. Maciek i Tomek mijają C3 i spać będą na biwaku szturmowym na 7400 m.

Szczyt będzie atakował 18-go drugi zespół – Maciej Berbeka i Tomek Kowalski.

17.02. godz. 20 czasu miejscowego

Adama Bielecki i Artur Małek nie zdołali przejść szczeliny na wysokości 7820 m i wycofali się do obozu III. Noc z 17 na 18 spędzają własnie w obozie 3. Podchodzący w dniu dzisiejszym z dwójki Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski zdołali minąć obóz trzeci i rozbili biwak szturmowy na wysokości 7400 i śpią w tym miejscu.
Biwak wypadł w miejscu gdzie 16.02 dotarli Amin i Shaheen i gdzie pozostawili część ładunku. Jeszcze 16.02 Amin i Shaheen zeszli do bazy. 18.02 Maciej Bereka i Tomasz Kowalski zaatakują szczyt na lekko, startując z biwaku na 7400 m - jest to w dalszym ciągu dość nisko ale dobre warunki pogodowe podnoszą szansę zespołu.
W bazie jest kierownik wyprawy Krzysztof Wielicki.
Koordynujący zespół w Polsce nie wie na ten moment gdzie przebywa Karim Hayyat.

Poniższe zdjęcie obrazuje miejsce dzisiejszego odwrotu Bieleckiego i Małka - jest to miejsce oznaczone piewrszą z prawej zieloną linią gdzie powinna zawisnąć nad szczeliną lina poręczowa. Tej widocznej szczeliny nie udało się pokonać.

wyczuwam pewną nieścisłość, gdyż słynna szczelina została rzekomo oznaczona pierwszą z prawej zieloną linią, a czerwony trójkąt to miejsce planowanego obozu szturmowego. Przypomnę wg informacji szczelina 7820m, planowany obóz 4- około 7600. Również chętnie bym zobaczył ową szczelinę bo na zdjęciu wyzej, jakos sobie nie potrawie dokladnie jej wyobrazic. Ma ktoś jakieś dokładniejsze informacje na jej temat? nie da sie jej ominąć, obejsc bokiem itd? ktoś kto może czytał ksiązki o BP ma może coś ciekawego na jej temat? bo to chyba głowna przeszkoda aby wejsc na szczyt, a tak niepozorna.

Ze szczelinami niestety jest ten problem, że co roku pojawiają się w innych miejscach. W dodatku zimą paradoksalnie jest mniej mostów śnieżnych niż latem.

Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski opuścili obóz szturmowy na wys. 7400m dzisiaj rano o godz. 05.00. O 10.00, z powodu wiatru o narastającej sile, podjęli decyzję o przerwaniu ataku i zawrócili. Nad szczytem uformowała się chmura altocumulus lenticularis – zwiastująca zmianę pogody. Znacznemu pogorszeniu uległa widoczność. Maciej i Tomek nie doszli do szczeliny na 7820m. W chwili obecnej oba zespoły szturmowe (Adam i Artur oraz Maciej i Tomek) wycofują się do bazy.
Wyprawa będzie kontynuowana – następny atak nastąpi, jak tylko będzie miało miejsce kolejne okno wiatrowe.

może aż tak totalnie nie rozwala organizmu.

Prognoza mówi o możliwych dwóch dniach stosunkowo dobrej pogody. Więcej nam nie trzeba. Kierownik dzieli nas na dwa zespoły. Pierwszy pójdzie Adam z Arturem ze wsparciem HAPsów, kolejnego dnia ruszam ja z Maćkiem w towarzystwie Karima. Prognoza mówi o trochę pochmurnym ale prawie bezwietrznym 17stym lutego oraz o bardzo słonecznym, ale mocno wietrznym po południu 18stym. Tak więc obydwa zespoły mają szansę na szczyt.
Niestety dwa dni poprzedzające okno wyglądają i rzeczywiście są fatalne. 15go, czwórka dochodzi do obozu 2, ale zajmuje im to zamiast standardowych siedmiu godzin, dziewięć. Podobnie zespołowi, który wychodził dzień później. Wszystko przez zasypane ślady, niską temperaturę i wiatr.
16sty jest jeszcze gorszy. Shamin z Aminem idą przodem celem złożenia depozytu na miejsc camp 4. Wyczyn iście heroiczny zważywszy na silny wiatr i bardzo niską temperaturę. Adam z Arturem wychodzą 1-2h później. Po ciężkiej, całodniowej walce chłopaki dochodzą „tylko” do obozu 3 i postanawiają atakować szczyt z tego miejsca. szczęśliwie nasi przyjaciele z Hunzy wywiązuję się z zadania i składają depozyt mniej więcej na wysokości 7300m n.p.m. i jeszcze tego samego dnia schodzą, wyczerpani do bazy.
17sty luty. Po fatalnej, wietrznej nocy podchodzimy z Mackiem i Karimem z camp 2 w celu dotarcia do obozu 4. Karim po kilku długościach liny zdradza zatrucie żołądkowe i wycofuje się na dół, zabezpieczając po drodze camp 2. W tym samym czasie Adam z Arturem ruszają do ataku dopiero o 7:00 z powodu kompletnej dupówy, która trzyma ich przez pierwsze 3 godziny ataku. Niestety nie łącza się z bazą na umówioną godzinę poprzedniego wieczoru, ani przez cały dzień ataku co przyprawia kierownika o dodatkowe siwe włosy. Sam jestem przerażony podchodząc do obozu 3 i widząc rozłożony namiot mimo, że planowanie miał być złożony. Ostatecznie z miejsca obozu 3 dostrzegam dwie postacie jakieś 200m pod przełęczą, a chwile potem sam zespół łączy się z bazą i postanawia zawrócić z powodu zbyt później godziny oraz ogólnego zmęczenia. Razem z Maćkiem ruszamy w dobrej pogodzie do depozytu na 7300 i tam spotykamy się z chłopakami, którzy schodzą do trójki na noc. Wyglądają na zmęczonych i co kilkaset metrów w zejściu muszą siadać, ale ostatecznie są zadowoleni z progresu. Prawda jest taka, że osiągnęli ok. 7800m, czyli wysokość, której żadna wyprawa od ataku Maćka Berbeki z 1988 nie osiągnęła!
Po kolejnej bezsennej nocy na 7300 budzimy się o 2 w nocy w celu ataku przed planowanym załamaniem pogody po południu. Niestety mały namiocik szturmowy oraz spowolnione wysokością ruchy powodują, że z namiotu wychodzimy dopiero ok 5 rano. Nadzieja na ślady chłopaków i świetlistą nocą szybko umarła i idziemy po omacku wybierając drogę zapamiętaną dnia poprzedniego. Dwukrotnie trawersujemy za daleko w lewo, raz wracamy na dobry szlak, drugi raz obchodzimy szczelinę i łączymy się okrężną drogą. Razem ze wschodzącym słońcem psuje się pogoda. Zaczyna wiać, robi się dużo zimniej. Maciek proponuje zawróć ja namawiam go na próbę dotarcia do poręczówek nad szczeliną, a może i przełęcz. Po kolejnej godzinie zaczynam tracić czucie w palcach u stóp i rąk, żadne próby rozgrzania nie pomagają. Brniemy dalej w zamieci do góry, nie mogę dogonić już Maćka, który jest ok 40m przede mną. Tym razem ja daję za wygraną nie widząc szans na poprawę pogody i samopoczucia. Wołam Maćka i wspólnie decydujemy się na zejście. Jak się później okazało, dokładnie w tym samym miejscu do pierwszy zespół.
Schodzimy do camp 4, który zabezpieczamy , a ponieważ jest stosunkowo wcześnie decydujemy się na zejście do bazy. W trójce spotykamy chłopaków, którzy na nas czekali (dzięki!) i razem ruszamy na dół. Niestety jesteśmy z Maćkiem zupełnie wykończeni i na ostatnich nogach, dochodzimy już pod koniec dnia do bazy.
Podsumowując , obydwa zespoły osiągnęły tę samą wysokość ok 7700-7800m. W pierwszym zespole o braku sukcesu zaważyły trudy dwudniowego podejścia w złej pogodzie oraz późny atak z niskiego obozu 3. W przypadku drugiego zespołu zaważyła pogoda, która niestety nie sprawdziła się z przewidywaną.
Tomek Kowalski

Brak wieści od francuskiego snowboardzisty Joela Wischnewskiego, skłonił jego rodzinę do podjęcia akcji poszukiwawczej. Ostatni wpis Joela w jego dzienniku na jego stronie http://www.steepboard.com brzmiał:

Idę w górę. Główny filar i ściany są zbyt suche. Zamierzam spróbować filarem północno-wschodnim. Mam 3 dni. Napisał to 6 lutego. Wcześniej Francuz sygnalizował problemy ze zdrowiem - miał ostrą biegunkę.

W akcję poszukiwawczą zaangażowała się agencja Adventure Pakistan. 17 lutego do bazy Rupal dotarli trzej doświadczeni pakistańscy tragarze wysokościowi ze Skardu, w tym Kazim Sadpara - młodszy brat Nisara Husseina Sadpara, który zginął rok tenu na Gasherbrumie I. W poszukiwaniach bierze też udział Fida - przewodnik Joela oraz funkcjonariusze miejscowej policji.

No chyba że chodzi ci o prognozę pogody,

fajne ujęcie, i teraz pytanie. Szczyt główny jest na prawo od przełęczy tak? tak przynajmniej wynika z mapek zamieszczonych na PHZ.
W takim razie przedwierzchołek to ten najwyższy punkt na prawo od przełęczy a wierzchołek główny jest nieco schowany?