Informacje z konferencji prasowej (materiały)
'
Wyprawa zimowa PZA na Broad Peak (8047 m) 2012/13
Informacja prasowa
19marca 2013
Wyprawa odbyła się w ramach programu sportowego „Polski Himalaizm Zimowy
2010 – 2015”. Wszystkie informacje o programie znajdują się na stronie
www.polskihimalaizmzimowy.pl, a szczególnie w zakładce „informacje prasowe”.
Wyprawa dokonała pierwszego w historii zimowego wejścia na szczyt Broad Peak
8047 m w Karakorum, Pakistan w dniu 5 marca 2013 roku.
Do ataku na szczyt zespól himalaistów w składzie Maciej Berbeka, Adam Bielecki,
Tomasz Kowalski i Artur Małek wyruszył z obozu IV na wys. 7400 m o świcie 5 marca
(godz. 5:15). Na decyzję o godzinie wyjścia wpływ miały bardzo dobre panujące
warunki i równie dobra prognoza pogody na najbliższe doby oraz klasyczna zasada
mówiąca o tym, że zimą do ataku w nocy się nie wychodzi. Istotne było również to,
że poprzedniego dnia himalaiści dotarli do obozu IV późno (wprost z obozu II) i
potrzebowali odpowiednią ilość godzin na odpoczynek. W drodze na szczyt pokonano
trzy szczeliny, z których najtrudniejszą ubezpieczono liną poręczową. Do przełęczy
drogę prowadzili na zmianę Adam Bielecki i Maciej Berbeka. Na przełęcz i grań, na
wys. około 7900 m himalaiści weszli o 12:30 w kolejności Bielecki, Berbeka, a potem
razem Małek i Kowalski.
Himalaistów było czterech, ale z założenia wspinali się oni w dwóch zespołach:
Bielecki-Małek, Berbeka-Kowalski. Od przełęczy w górę, z powodu trudności do
przedwierzchołka Rocky Summit (8027 m) szli związani liną w dwóch osobnych
zespołach. Pierwszy wspinał się zespół Bielecki-Małek.
Od przełęczy osiągniętej o 12:30 do zdobycia szczytu przez pierwszego alpinistę
minęło więcej czasu niż zakładał pierwotny plan ataku szczytowego. Było to
spowodowane nieprzewidzianymi trudnościami technicznymi przed
przedwierzchołkiem Rocky Summit, które jak się okazało latem nie występują.
Na przedwierzchołku Rocky Summit 8027 m wspinacze byli ok. godziny 16.00. Stąd
Zarówno Adam Bielecki jak i Maciej Berbeka łączyli się z bazą, z kierownikiem
Krzysztofem Wielickim. Podjęli decyzję o kontynuowaniu ataku.
Na szczycie stanęli (czasy zweryfikowane, wcześniej podawano inne):
-Adam Bielecki o godz. 17:20
-Artur Małek o godz. 17:50
-Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski o godz. 18:00
Czwórka himalaistów rozłączyła się już w drodze na szczyt i pomiędzy pierwszym a
ostatnim zdobywcą było 40 minut różnicy. Himalaiści schodzili ze szczytu kolejno,
zaraz po jego zdobyciu, bez oczekiwania na pozostałych.
Oczekiwanie w warunkach zimowych na tej wysokości nie jest możliwe – grozi
wychłodzeniem, hipotermią i innymi następstwami zdrowotnymi. Czekanie
powiększałoby niebezpieczeństwo dla całego zespołu. W drodze na szczyt żaden ze
wspinaczy nie zgłaszał oznak słabości. Również cofnięcie się pod górę, po
wolniejszych towarzyszy w warunkach zimy na wysokości, po kilkunastogodzinnym
ataku szczytowym, jest bardzo trudne i niezwykle ryzykowne.
Mimo wydawałoby się późnej pory i wejścia na szczyt przez pierwszego zdobywcę
(cel wyprawy osiągnięty - szczyt zdobyty), atak kontynuowano, choć w imię zasady
„trzymania się razem” mógłby zostać przerwany. Himalaiści mieli prawo do takiej
decyzji – obiektywnie warunki i prognoza były bowiem wyjątkowo sprzyjające.
Temperatura wynosiła od minus 29 do minus 35 (w nocy), było prawie bezwietrznie,
całkowicie bezchmurnie, przy pełnej, niezakłóconej widoczności.W tak, jak na zimę,
doskonałych warunkach do wspinaczki, szanse powodzenia były ogromne.
Niestety, po zdobyciu szczytu u Tomasza Kowalskiego nastąpiłonajprawdopodobniej
gwałtowne, niepoprzedzone żadnymi objawami wyczerpanie energetyczne i szybkie
zmiany patologiczne związane z wysokością i niską temperaturą. Nie był w stanie
schodzić. Normalnie godzinny odcinek drogi do przełęczy zajął mu 12 godzin, gdzie
przypuszczalnie pozostał. Z Tomkiem parokrotnie została nawiązana łączność
radiowa. Z Maciejem Berbeką od momentu zdobycia szczytu nie było żadnej
łączności. Maciej i Tomasz nie schodzili razem, nie jest też jasne, czy choć przez
moment przebywali obok siebie. Maciej schodził pierwszy, na odległość wzroku od
Tomasza, parę razy był przez niego widziany. Również w przypadku Macieja Berbeki
można przypuszczać, iż doszło doskrajnego wyczerpania energetycznego, w wyniku
którego mógł on przy tak dużych trudnościach technicznych wpaść do szczeliny lub
spaść w przepaść (w dniu 6 marca w godzinach porannych po ekstremalnie trudnej
nocy spędzonej bez jakiegokolwiek sprzętu biwakowego na wysokości około 7700 m,
gdzie był widziany ostatni raz).
Adam Bielecki powrócił ze szczytu do obozu IV o godzinie 22:10 (czas
zweryfikowany, wcześniej podawano inną porę), a Artur Małek o 2:00nad ranem.
Oboje w czasie zejścia nie łączyli się radiotelefonicznie z powodów technicznych
(przestawienie się częstotliwości w radiu Adama, trudności z uruchomieniem radia
przez Artura).
Po odpoczynku, jeszcze tej samej nocy Adam Bielecki wyszedł z namiotu w górę
naprzeciw Arturowi Małkowi i pozostałym schodzącym. Zdołał wspiąć się w górę
zaledwie kilkadziesiąt metrów i musiał zawrócić z powodu wyczerpania fizycznego po
zdobyciu szczytu. Rano Artur Małek, po odpoczynku, także podjął próbę wyjścia na
poszukiwania pozostałej dwójki. Wyposażony w płyny w termosie itp. wyszedł w
górę, w stronę przełęczy. Zdołał wspiąć się zaledwie kilkadziesiątmetrów i podobnie
jak Adam Bielecki z powodu ogólnej słabości zszedł do obozu IV.
W dniu 6 marca wspinacz pakistański Karim Hayat wyszedł z obozu II w celu
zlustrowaniastoków pod przełęczą i kontynuacji poszukiwań. Doszedł aż do szczelin
na wysokości około 7700 m. Pomimo bardzo dobrej widoczności nie dostrzegł
żadnych śladów Macieja Berbeki i Tomasza Kowalskiego.
Następnego dnia Kierownik wyprawy Krzysztof Wielicki uznał szanse na przeżycie
dwójki zaginionych po spędzeniu dwóch nocy bez sprzętu biwakowego w
ekstremalnie trudnychwarunkach za zerowe.
Wyprawę zakończono 8 marca po południu. Po symbolicznym pożegnaniu i modlitwie
za zmarłych rozpoczęto zejście w doliny.
Kwestie medyczne zostały opisane osobno w formie opinii dra n. med. Roberta
Szymczaka - specjalisty medycyny ratunkowej i wysokogórskiej, członka komisji
medycznej PZA i wybitnego himalaisty.
Szanse użycia helikopterów lub innych środków wspomagających poszukiwania
(satelitarny lokalizator GPS) opisano w osobnym materiale dostępnym na stronie
programu Polski Himalaizm Zimowy.
Powyższy materiał ma charakter informacyjny, natomiast szczegółowymi analizami i
ostateczną oceną całej wyprawy zajmie się specjalna komisja Polskiego Związku
Alpinizmu.
Kierownik wyprawy Krzysztof Wielicki
AdamBielecki –uczestnik
Artur Małek –uczestnik
Artur Hajzer –koordynator krajowy, kierownik programu PHZ 2010-2015
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
w Tatrach łatwiej, prawdaż
.
