Forum portalu turystyka-gorska.pl

_________________
flickr

------

"czekan, jak sama nazwa wskazuje - narzędzie do czekania"
Włodzimierz Firsoff
Taternik 1932 nr 3

Wielka strata. R.I.P.

Mam taką swoją listę "nie czy tylko kiedy".
Kolejne odhaczenie.
I kolejny przykład, że tak szalonej pasji nie da się pogodzić z odpowiedzialnością za rodzinę.
Justyna z wielką radością towarzyszyła mężowi w jego projektach.
I co teraz?
Szlag by to...

Dramat. Ogromne wyrazy współczucia dla Justyny Kowalczyk, dla Synka, dla Przyjaciół Kacpra i Rodziny.

[']
Kondolencje dla rodziny, niech odpoczywa w pokoju.

_________________
Widzisz lewaka, nie stój z boku, reaguj!! Pamiętaj, lewactwo karmi się obojętnością i bezczynnością.

_________________
SPROCKET
viewtopic.php?f=11&t=17068

A ŻONA I 2-LETNIE DZIECKO?

[*]

[*]

_________________
http://wokolkominainietylko.blogspot.com/

A to nie był cytat z jakiegoś starszego wywiadu, gdy jeszcze synka nie miał? (O żonie nie wspominam, bo wcześniej miał inną.)



Kto następny?

W sumie też kiedyś byłem przekonany, że dwóch takich "celebrytów" fejsbukowych prędzej czy później źle skończy (nie chodzi mi o osoby na poziomie Kacpra, a o kompletnych amatorów, którzy m.in. postanowili sobie promować ideę free solo na najbardziej popularnych graniach tatrzańskich). I o dziwo obaj nadal żyją i mają się dobrze (jeden po paru przygodach chyba się wycofał z działalności górskiej). No, ale ich towarzysze wycieczek - już niekoniecznie...

Nie wiem, ale czy to ma znaczenie? Przecież robił swoje tak czy tak.
Tak pomyślałem, że dopiero teraz dla J.K.-T. zacznie się prawdziwe życie.
Zresztą, dowiemy się tego z książki.
Mam nadzieję, że ma bliskie osoby, które będą wsparciem na co dzień. Choć i tak będzie samotna w swoim dramacie.

Oj, nie...
Łatwiej pisać o "trafieniach", tylko po co? Z każdym większy smutek, a teraz już wku.rw.
Mam nawyk, by rozkładać na czynniki pierwsze możliwie wszystkie składowe, które doprowdzają, nieraz przez lata (choć najczęściej krótkie), do tragedii. Tak często bywa. Każdy wypadek, mniej lub więcej, to edukacja sama w sobie.
A przewidywania? Jeśli popatrzymy wzrokiem i czuciem ukształtowanym przez lata w górach, jeśli dołożymy do tego jakąś tam znajomość ludzkich postaw, do tego świadomość czasów, to często zdziwienia nie ma. Mieliśmy kilka klasycznych, mniej lub bardziej oczywistych, przykładów. Najbardziej oczywistym i nietrudnym był Dominik. Może dlatego trzepnęło mnie przy nim nieźle.

Cóż, w przypadku wielu osób pojawienie się dziecka/ dzieci skutkuje przedefiniowaniem priorytetów. Jak chodzi o samego Kacpra też odnosiłem wrażenie, że w ostatnim czasie nie podejmował się specjalnie ryzykownych projektów (przynajmniej w porównaniu do okresu wcześniejszego), ale chyba jednak faktycznie niespecjalnie zamierzał cokolwiek zmieniać:




https://sportowefakty.wp.pl/biegi-narci ... ch-dziecka

Znałem człowieka z obiecującym himalajsko nazwiskiem. Zrezygnował w pełni świadomie z wyczynowej wspinaczki i wypraw. "To jest piękne, ale mało prawdziwe. Naprawdę piękne to patrzeć na rozwijające się dzieci i radość z rodziny" - jak z grubsza pamiętam. Dla mnie to on zdobył wszystkie szczyty świata i jeszcze te podwodne.

Ja chojraczyłem do pierwszego dziecka, choć już wyprzedzająco odmawiałem udziału w fajnych projektach. Później wyraźnie spokojniej, ale nieustająco. Teraz znów się napinam, ale siłą rzeczy inaczej.

Dzieciom mówię, że jak się tatusiowi coś omsknie, to niech się cieszą, że w takim miejscu.
Każdy czas ma swoje plusy - tak dodatnie jak i ujemne.

Wracając do tematu... w wielu przypadkach mamy do czynienia nie tyle z pasją, co uzależnieniem. Nad pasją da się zapanować, nad uzależnieniem ciężko. Ale to osobna dyskusja.

[']

_________________
Tatrzańskie szlaki..

"Kiedyś ktoś mnie zapytał: "Dlaczego chodzisz po górach?". Odpowiedziałem, że ludzi można podzielić na dwa rodzaje:
a) na tych, którym tej pasji nie trzeba tłumaczyć
b) na tych, którym się jej nie wytłumaczy"
Powiedział facet z wrodzoną wadą serca, któremu rodzice zabraniali ćwiczyć na w-fie - zdobywca 14 ośmitysięczników, ojciec trzech synów: Piotr Pustelnik.

Trzeba Pustelnikowi przyznać, że po latach uzyskał zdrowy osąd sytuacji:



https://www.polityka.pl/tygodnikpolityk ... niach.read

Rambubu, rozwaliłeś moją odpowiedź, którą pisałem Wilczycy
Ale zrobiłeś to pierońsko celnie.

To nie są dywagacje teoretyków. To pisze praktyk życia. Tu kończy się dyskusja i relatywizowanie.

Tylko że "chodzenie po górach" może przyjmować postać pasji bądź uzależnienia. Ja to jednak rozróżniam. Pewnie, że pasja jest jakąś formą uzależnienia, jednakże zdrowego.

Pasja gór przenosi w inny świat materii i ducha. Realizuje się najpełniej w wewnętrznej wolności; z niej wynika, bądź do niej prowadzi. Wolności, w której potrafimy zawrócić.
Uzależnienie (również od gór) często wprowadza na takie szczyty wolności, że uwalniamy się nawet od zdrowego rozsądku. Nie widzimy dróg odwrotu.

Pustelnikowi rozsądek wrocił za późno. Tych, którym objawia się wcześniej, uznajemy za słabych. Taki świat.
Dlatego napisałem wyżej, że gość, który dla rodziny zrezygnował z pewnej himalajskiej "kariery" jest dla mnie zdobywcą wszystkich szczytów świata.

Tia... w w 67 (wg artykułu) roku życia i już po tym gdy osiągnął to co chciał osiągnąć.

"Piotr Pustelnik: Jak najbardziej. Na ośmiotysięczniki już nie wrócę.

Dlaczego?

Ten rozdział w moim życiu został zamknięty. Nie chcę już więcej wspinać się po tak wysokich górach, zrealizowałem swój cel. Poza tym jestem już w takim wieku, że pewnie stanowiłbym zagrożenie dla swoich partnerów, więc nie miałoby to najmniejszego sensu."
https://www.biznesistyl.pl/ludzie/wywia ... aista.html

I jeszcze jedno - czy trzeci najmłodszy syn Piotra w momencie zdobycia ostatniego szczytu nie miał czasem 2 lat - bo jakoś tak mi wychodzi że właśnie tyle.

Ten cytat to są słowa Rambubu, słuszne zresztą. Ja napisałem, niezbyt odkrywczo oczywiście:
Pewnie, że nie sztuka wywodzić mądrości po czasie. I to jeszcze po czasie spełnienia.
Messner chyba w "Siódmym stopniu" pisał, że zajęcie, któremu oddał się on i jemu podobni podparte jest skrajnym egoizmem i skrzywionym patrzeniem na życie.
Szkoda wielce, że często skrzywione spojrzenie na życie prostuje się poprzez tragedię.

_________________
Tatrzańskie szlaki..