Z dedykacją i pozdrowieniami dla pana Janusza Mączki.
(http://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Mączka)
Przyszedł czas rozpocząć w końcu sezon letni 2010. Plany na sezon są ambitne, mam nadzieję, że chociaż połowa z nich "wypali". Póki co na start była idea rozruszania się z pomocą kilku prostych wspinaczek na Hali, miało być łatwo, jakieś kursowe drogi, setka, żeberka Granatów i takie tam do IV góra. Wstępne plany opiewały na wyjazd pod koniec maja i chociaż raz trzeba było je przekładać z powodu katastrofy powodziowej (a w Tatrach śniegowej), jednak przed ostatnim weekendem maja decyzja zapadła - jedziemy! Tylko skład w ostatniej chwili uległ zmianie, pogrążonego w domowych i zawodowych obowiązkach Kilera dzielnie postanowił zastąpić Rohu.
Tak więc przed weekendem 29-30 maja ruszamy we trójkę: grubyilysy, golanmac, Rohu. Ja tak naprawdę ruszam jeszcze w nocy 27/28, chcę być nieco wcześniej, zwłaszcza że wiozę wór pełen szpeju i trzeba to będzie jakoś wynieść na Halę. Noclegi mamy zarezerwowane w Betlejemce, bo w Murowańcu niby już nie było - wszystko zarezerwowane. Oczywiście jak się przekonałem na miejscu z tym noclegami w Muro to właśnie tak jest, niby wszystko porezerwowane, a obłożenie pewnie ze 30%. Serio, 70% w ostatniej chwili odwołuje.
Piątek mija mi na podejściu Jaworzynką z ciężkim worem, ale uwaga - przy przepięknej pogodzie, jakiej od dłuższego czasu tu chyba nie było. Przejście Jaworzynki zajmuje mi coś jak trzy godziny, co chila przerwa na "kontemplację" wiosny w Tatrach, czasowo pewnie rekord, nie ostatni zresztą jak się okazało tego wyjazdu, ale za to pierwszy. Betlejemka trochę ku memu zdziwieniu a trochę ku radości, okazuje się zupełnie pusta, jesteśmy jedynymi gośćmi. Oglądam wpisy w księdze wyjść, od początku maja raptem dwa wpisy! Ktoś się w ogóle jeszcze na Hali wspina
?
Oczekiwanie na kolegów postanawiam umilić rekonesansem, oglądam trochę drogi, śniegu jest bardzo dużo, ale formacje wypukłe są OK, wstępny wybór na następny dzień pada na Środkowe Żebro (które osobiście zwykłem nazywać honorniej "Środkowym Filarem") Skrajnego Granata, potem Żebro Czecha i na koniec Grań Fajek.
Chłopaki gdzieś wychodzą dopiero z Kuźnic, piwo piją chyba, dwa dodatkowe zamawiają u mnie, do Betlejemki docierają w dobrych nastrojach koło 21szej. Sortujemy sprzęt, dopijamy co zostało, ustalamy plany pobudki na 6 rano. Prognozy pogody nie najlepsze, ale padać ma dopiero po południu, więc powinniśmy się chociaż z częścią wyrobić.
********
Pobudka 5 rano, plecaki przygotowane już wieczorem, o 7 jesteśmy na szlaku, koło 8ej meldujemy się pod Żebrem. Mamy dobry schemat autorstwa M.Tertelisa (nieco może niedbale nabazgrolony, ale OK) uzupełniony w piątek wieczorem szczegółami z innego schematu jaki dostałem od opiekuna Betlejemki. Idziemy "szybką" trójką. Prowadzenie jako najbardziej doświadczonemu przypadło mi w udziale. Robiłem tę drogę kiedyś raz na kursie, dobre piętnaście lat wcześniej. Nic prawie nie pamiętam
. Tym przyjemniej. Droga jest prosta i wspinaczka przyjemna, wszystko idzie zgodnie z planem, miało być łatwa, taka "niedzielna" wspinaczka i jest. Schemat który budził wątpliwości przy oglądzie z dołu w drodze okazuje się zupełnie jasny. Prowadzę kolejny wyciąg, ściągam chłopaków i tak w kółko. Szybko i bez większych stresów mija pięć wyciągów, na ogół II-III, jedno czy dwa miejsca IV. Dochodzimy pod "Zacięcie Kusiona" jedyne na drodze miejsce za V-, ale wg schematu można je obejść po prawqej za IV albo za III. Oglądam zacięcie, ma tę zaletę, że tkwi w nim spit ale... jednak V- a po prawej tylko III. Główny problem, że coś niedobrego dzieje się z pogodą dookoła, widoczność znacznie spadła, czasami na twarzach ląduje jakaś kropla. Ale póki co nie pada. Postanawiam, że pójdę obejściem po prawej. Po jakichś pięciu metrach zakładam przelot. Idę dalej. Hmmmm. Może to i III ale jakieś nieco nieprzyjemne, płyta ok. 80%, niby jakaś rzeźba jest, tylko że jakichś super chwytów i stopni to nie ma, trzeba po trochu na tarcie. A przelot został jednak już 10 metrów pode mną. Zaczynam się czuć nieswojo. Założyć coś, byłoby fajnie, tylko że nie bardzo jest jak. Zaczynam odczuwać nieco silniejsze wydzielanie adrenaliny i drobne drżenie w łydkach. Z dołu Maciek coś sobie żartuje. Zdenerwowany krzyczę żeby na chwilę zamilkł, bo nie bardzo akurat mam ochotę na żarty. "Dobra, Dobra...". Co tu robić? Nie ma rady, jak nie wiesz co masz robić - idź do góry i tak też robię. Wyciąg nie ma raczej III, dobre IV- jak nie IV, przy czym przez około 20 metrów mi nie udało się założyć nic. Chyba jednak trzeba było iść zacięciem, niby trudniej, ale niewiele a asekuracja by przynajmniej była dobra. Szczęśliwie dochodzę do łatwego siodełka, spora ulga. Ściągam chłopaków, tym razem to już Maciek coś tam klnie pod nosem i narzeka że pewnie źle poszedłem . Może i tak. . Nieważne, trza iść dalej. Kolejny wyciąg z ringiem, za IV tym razem.Dwa ruchy i siłą rzeczy łapię dobrego chwytu w postaci ringa. "A zero!" słyszę z dołu. "Ja wam dam k..a a zero!" bardziej udaję zdenerowowanego, bo ten czwórkowy wyciąg jest o wiele prostszy od poprzedniego. Pokonuję czwórkowy kominek, jeszcze jedynkowe zaciątko i staję na dobrze mi znajomym cypelku skalnym ze znakiem skrętu żółtego szlaku na Granata .
Ściągam chłopaków. Cieszymy się z pokonanej drogi. Dookoła mgła, zaczyna lekko padać a właściwe mżyć, widoczność na pięćdziesiąt metrów chyba z Żebra Czecha na dziś już nici. Ale i tak jesteśmy wszyscy zadowoleni z dzisiejszego dnia. Jeszcze tylko całkiem nietrywialne zejście ośnieżonym szlakiem z kokretną lufą po lewej, oczywiście już na żywca, miejscami jest naprawdę nieprzyjemnie. W Żlebie z Pańszczyckiej Przełęczy Wyżniej kupa śniegu. Szlak włazi pod ten śnieg, my postanawiamy skorzystać z klamry (niech żyją łańcuchy na szlakach!!) i zjeżdżamy w poprzek żlebu 50metrów na przeciwległą stronę żlebu.
Dalej bez specjalnej historii. Wieczorem Maciek (czyli golanmac) i Witek (czyli Rohu) obalają w Murowańcu nieprzyzwoitą ilość piw (ja dwa) i ustalamy drogi na dzień następny. Nieoczekiwanie spotykamy koleżankę Istebną któa właśnie wraca z wycieczki na Zawratową Turnię (a może Zamarłą?...). Z powodu dostrzeżonych płatków śniegu na planowanej uprzednio "Setce" rezygnujemy z niej i wybór pada na drogi po Zachodniej stronie Kościelców. Na pewno "Gnojek" - prosta, "kursowa" krótka trójeczka. Ale trzeba by czymś uzupełnić. Wybór pada na "Filarek Mączki" - dróżka na zachodniej ścianie Zadniego Kościelca, 90 metrów, III, ok 1h, według mastetopo G.Głazka "droga warta polecenia". Nie mamy wprawdzie schmatu, jedynie linię na mastertopo od G.Głazka, ale to przecież tylko 90 metrów trójki.
********
Prognozy podobne jak dzień wcześniej, więc pobudka 4 rano, ok 6.30 jesteśmy na Przełęczy Karb stąd ścieżką pod ścianę Zadniego Kościelca. Śniegu sporo. "Załupą H" leje się woda. "Nasz" Filarek też nie wygląda zbyt zachęcająco, ale przynajmniej wydaje się suchszy. Dolna ostroga filarka przypomina kupę gruzu zmurowanego na spoinę z traw i błota. Kruszyzna innymi słowy. No ale wiosną to w miarę normalne. Podchodzimy na niewielki trawniczek i szpeimy się. Podobnie jak wczoraj, mam prowadzić całą drogę. Pierwsze metry po ściekających wodą skałach przechodzę zabawiając się wyjmowaniem z drogi kamieni i głazów i zrzucaniem na śnieg poniżej, przynajmniej jak podejdę te dwa metry to mi nie wylecą spod nóg. Pokonuję bardzo ostrożnie dolną część ostrogi dochodzę pod spiętrzenie. Próbuję wbić haka na stanowisko. Jak wbijam haka, to głazy odsuwają mi się od siebie. Dokładam jeszcze w podobnie wyglądającą szczelinę frienda, zakładam taśmę za ruchomy blok, musi wystarczyć.
Chłopaki dochodzą do mnie. Maciek coś pyta czy aby na pewno dobrze robimy pakując się w ten nieco podejrzany "Filarek Mączki". "Co to jest - siedzi na ścianie i płacze" - pytam. "No, d..a nie taternik", odpowiada na znaną zagadkę i w ten sposób uzgadniamy, że należy kontynuować wspinaczkę. Na początek drugiego wyciągu zrzucam kilka głazów z okolic stanowiska i pakuję się w mokry kominek powyżej. Jest cokolwiek mokro, ale jakoś idzie. Po piętnastu metrach dochodzę do półki z "klincalem" który tkwi tu chyba od czasów autora drogi Janusza Mączki. Dobijam swojego i zakładam stanowisko, przy okazji rozważając sens kupowania lin dłuższych niż pięćdziesiąt metrów, jak dotąd nie robiliśmy raczej dłuższych wyciągów niż czterdzieści.
Chłopaki dochodzą do mnie klnąc na mokry i śliski kominek. Co dalej? Po lewej nad nami ciąg dalszy kominka, problem w tym, że tą wyższą częścią leje się woda, która odbija się od lewej części półki i spada w większości wodospadzikiem w przepaść. My stoimy po prawej stronie półki gdzie jest w miarę sucho. Oglądam kominek, ale nie wygląda zachęcająco, leje się jakieś dziesięć kranów, a stroju płetwonurka nie mam. Po prawej jest sucho i nie wygląda źle - idę w prawo. Sęk w tym że zaczyna się delikatną przewieszką ok 2-3 metrową. Pierwsza próba - obejść przewieszkę po prawej pochyłą półeczką. Problem w tym że drogę zagradza potęzny głaz leżący na półecze, ze 200-300 kilo jak nic. Dotykam go kontrolnie i oczywiście zsuwa się o centymetr. Wolę nie ryzykować taki głazior jak ruszy potrafi skasować nawet podwójną linę. Cofam się i atakuję przewieszkę na wprost. Lekko nie jest, ale przymiarka pokazuje, że nad przewieszką są dobre chwyty. Chwila odpoczynku i zgodnie z zasadą "na pewno się uda" śmiało ruszam zanim ręce stracą siłę. Przydał się trening na mojej "przydomowej ściance", kilka śmiałych ruchów i przewieszka pada dość lekko. Chwila odpoczynku na lepszych stopniach, zakładam jakiś przelot, raz jeszcze długo oglądam cieknący komin po lewej i płytę nade mną. Komin płynie a płyta nie wygląda strasznie. Ma jakieś 80% nachylenia i jakąś tam rzeźbę posiada, nie są to klamy ale tragedii też nie ma, byle nie zrobiło się trudniej. Problemem jest natomiast asekuracja, szczeliny jakieś słabe i kruche, bloki do założenia taśm wystają bardzo słabo. Przydają się taśmy Maćka z dyneemy, są tak cienkie, że nawet za minimalnie obłymi blokami wystającymi ze ściany daje się coś założyć. Idę bardzo powoli uważnie rozglądając się dookoła, co dwa metry stając nawet na trzy do pięciu minut w niewielkich stopniach na których trzeba kilka razy dopasować stopę by się nie męczyła. Uważnie rozglądam się w poszukianiu możliwości założenia przelotu, jest z tym naprawdę ciężko, adrenalina zaczyna dawać znać o sobie. "Może w prawo" słyszę z dołu. "A jak to tam wygląda?" pytam, bo będąc za przełamaniem filarka po prostu nie widzę. "Stąd wygląda, że łatwo". "OK spróbuję". Zakładam niepewną kostkę za małą szczelinę, macam chwyty i próbuję przewinąć się za przełamanie ściany. Za przełamaniem widać sporą trawiastą półkę na półtora metra, fajnie by było tam się dostać, tylko że ściana za przełamaniem jest niestety gładka jak cholera, trzymam się lewą ręką ostatniego dobrego chwytu po lewej i macam gładkość po prawej. I nagle w tej pozycji coś, chyba ruchomy kamień na którym stałem wyjeżdża mi spod nogi. Nie wiem jak utrzymałem równowagę, chyba objąłem Filarek Mączki uściskiem dłoni na tarcie. Powrót na z góry upatrzone pozycje i uspokajanie kołaczącego serca. P..lę nie idę tędy. Krzyczę coś zły do kolegów na dole, że wujnia z grzybnią a nie łatwo. Spróbuję wyżej. Podchodzę jeszcze dwa metry. Znajduję jakąś szczelinę - myśl zasadnicza - "kurczę, chyba da się wp...lić haka!". Zaczynam jednak od kostki włożonej nieco wyżej dla poprawy psychy na czas walenia młotkiem. Dąg! Dąg! - przyjemna muzyka, chociaż z fałszywą nutą świadczącą o kruchości skał wokół szczeliny, fragment skały nawet odłupał się od macierzy, ale pozostał przyciśnięty do niej wbitym hakiem. Poczułem się nieco lepiej chociaż tak nie do końca, kruchość skały wokół haka budziła pewną niepewność, jak odpadnę wytrzyma?. Kolejna próba pokonania kantu Filarka Mączki. Chwyty niezłe, ale znowu to samo, po drugiej stronie gładko a tym razem stoję już jakies półtora metra nad półką i żeby się na nią dostać będę się musiał obniżyć. Narazie wycof, postanawiam jeszcze poprawić sobie asekurację. Odczepiam z uprzęży moje wszystkie dwa frendy (oprócz tych frendów co to zostali na stanowisku
) i wsadzam niezbyt pewnie w płytkie szczeliny na głową. Na słowo honoru trzymają dwiema krzywkami. Sięgam po taśmy by przedłużyć. Macam macam... Nie mam taśm! Co jest kurczę, przecież miałem multum taśm! Tracę spokój, który dotąd w miarę stabilnie mi towarzyszył, nie jest dobrze, musiałem jakoś zgubić te taśmy podczas manewrów niżej na przelotach. Bulwa, co za pieprzony Filar, nawet jak ujdę z życiem i zdrowiem, to stracę połowę sprzętu. Wuj, wpinam linę we frendy bez przedłużania. Atakuję przełamanie, staram się wybrać trochę luzu. Bulwa!! Przesztywniłem asekurację, lina w ogóle nie chce iść. CHYBA (takich rzeczy się tak łatwo nie pamięta) popadam w lekką panikę, jestem już solidnie zmęczony tym wyciągiem, stoję na słabych stopniach trzymam się jednego nie najlepszego chwytu, musze zejść na półkę znajdującą się pode mną, tymczasem nie mogę się ruszyć, bo lina mnie nie puszcza. Wolną ręką szarpię dwie liny. Trochę puściło. Szarpię dalej - nic. Znowu się cofać? Może i należało. Ale w akcie desperacji postanawiam jednak powiesić się w całości na maksa na lewej ręce i opuścić na półkę. Liny napinają sie i bezlitośnie ściągają mnie z pohyłej półki w czeluść. Chyba zamknąłem oczy... Leżę na trawie na półce. Ale to nie jest koniec, bo lina mnie z niej usiłuje ściągnąć. Szarpię linę delikatnie, nie chcę robić gwałtownych ruchów. Coś się odblokowało i uzyskuję jeszcze upragnione 20 cm luzu teraz mogę już leżeć na pochyłej trawiastej półce całym ciężarem i trochę sobie psychicznie odpocząć. Koledzy milczą, ja też. Nie wiem czy widzieli co przeżywałem, ale pewnie tak. Mimo wszystko muszę nieco poprawić moją sytuację bo mam przesztywnioną asekurację i ostatni słaby przelot z drugiej strony przełamania ściany, jak się pośliznę to skończy się niezłym wahadłem. Znajduję szczelinę, wbijam haka, robię w miarę pewny przelot - przedłużam go, chwilowo mogę się poczuć bezpiecznie. Nawet chyba nie rejestruję faktu, że taśmy których przed chwilą szukałem w niewygodniej pozycji jakimś cudem teraz odnalazły się wiszące na ramieniu tam gdzie zawsze powinny być, w takich chwilach myśli się czasem nieco tak jakoś dziwnie. Postanawiam zostawić tutaj młotek - żeby chłopaki mogli odzyskać chociaż tego haka.
Dobra co dalej? Teren jest już łatwy, ale półka jest w zupełnej ekspozycji a jest mokro, ślisko. Znam to, człowiek przejdzie kluczowe trudności, "oddtaje", następuje odprężenie, spadek uwagi... Mimo że obiektywna wycena kolejnych piętnastu metrów to coś jak 0+ z dwoma prożkami może za II, poruszam się niezwykle ostrożnie, co chwila przystaję wyciągam luz (o ile tak to można nazwać) jak juczny koń - przerzucając linę za ramię i ciągnąc całym ciężarem, gdy mam go tak z pięć metrów pokonuję dwa prożki. Koniec - nie daję już rady uciągnąć liny. Stoję już w raczej łatwym terenie ale o metr od czeluści po prawej. Lina krępuje ruchy. Podejmuję nieco dziwną decyzję. Zaczepiam taśmę o jakiś wystający kamień, po czym przyczepiam do niego liny i odwiązuję się od obu.... Uzyskuję jednak w zamian swobodę ruchu przyglądam się w poszukiwaniu szczelin, wystających kamieni... Coś czuję że za pięć metrów jest już koniec drogi ale postanawiam założyć stanowisko tam gdzie stoję. Trzy słabe punkty - dwie taśmy za niewiele wystające bloki, jedna niepewna kostka, wszystko słabe, ale zawsze to trzy punkty. Ciągnę linę. Słyszę łomot, chyba napięta lina zrzuciła do gleby fragment ściany, ale za to teraz znacznie lepiej się ciągnie. Wyciągam linę, przeciągam przez stan i z niedowierzaniem krzyczę "Mam auto!". Niesamowite, mam komunikację - słusze wyraźne "nie asekuruję". Wybieram luz, wpinam przyrząd, "Możecie iść". Przez dłuższy czas nic specjalnego się nie dzieje. "Wybierz" słyszę. Wybieram cały metr. Znowu dwie minuty przerwy. Słyszę jakieś krzyki ale nie rozpoznaję o co chodzi. Udziela mi się powoli spokój stanowiska... "Luuuuz"... Po jaką cholerę luz. No dobra luz to luz. "Drrrrń", dzwoni telefon. To Maciek. "Gruby, nie damy rady, dasz radę tu zjechać?". Myślę: "że co??". Owszem, gdzieś pod skórę obawiałem się czegoś takiego, ale sugestia, że teraz, stojąc pięć metrów od końca trudności, mając stanowisko z trzech punktów zupełnie w bok od chłopaków, nie mogąc za bardzo wybierać liny miałbym do nich próbować zjeżdżać napawa mnie niebywałym wstrętem". "Maciek - to nie jest możliwe!!". Toczy się trudna rozmowa. Ja i oni jesteśmy w zupełnie innej sytuacji, oni ślęczą uwięzieni w środku ściany, ja stoję o pięć metrów od końca trudności, pozostało zrobić kilka nietrudnych ruchów. Okazuje się że Witek nie dał rady pokanać przewieszki, Maciek też ma z tym spory problem. Zachęcam by jednak coś wymyślili, może przeprusikować? Drobny problem - Witek nigdy nie prusikował... Co gorsza - przewieszka jak przewieszka, ale jest jeszcze trawers-przewinięcie. Jak tam odpadnie to zrobi gigantyczne wahadło. "Maciek, przewieszka jest łatwa, puść Roha przodem, a na trawersie niech wepnie auto w twoją linę jakby szedł ferratą. A ty przeprusikujesz". Chwila milczenia w słuchawce. "Dobra coś wymyślimy." Maciek odłączył się. Chyba był zły. A może mi się tak wydawało. Sytuacja była nieco trudna. Ja tu, on tam, TOPR gdzieś w Zakopanem a pogoda.... zaczynała się robić mocno niepewna.
"Gruby! Wybierz Roha!". Ufff, idą. Wybieram metr. Wybieram kolejny - jest postęp. Mija chyba minuta gdy słyszę nieco nerwowy krzyk - "wybierz Roha". Wybieram - dobre cztery metry, hurra! Witek pokonał przewieszkę! Dalej kolejne wybierania, Witek porusza się coś jak metr na minutę, podobnie jak ja, ale jednak do przodu. Z pomocą patentu z lonżą i ferratką na linie Maćka pokonuje całkiem sprawnie niebezpieczny trawers. Naprawdę czuję ogromna radość gdy widzę czerwony kask wyłaniający się po drugiej stronie półki. Witek likwiduje haka - będziemy przerzucali linę Maćka z powrotem na drugą stronę Filarka. Jeszcze kilka minut i na stanowisku jesteśmy we dwójkę. Dzwoni Maciek tłumaczymy mu plan - wyniesiemy stanowisko o pięć metrów wyżej, zbudujemy mocniejsze, przerzucimy linę żeby szła pionowo i nie powinno być problemu z przeprusikowaniem. Ostatnie pięć metrów prowadzi w zasadzie Witek, zakłada stanowisko, ja dochodzę i je jeszcze trochę poprawiam z pomocą dwóch haków, przerzucamy linę na drugą stronę Filarka i my możemy już pooddychać wolnością a Maciek... Może iść. Na prusach. To idzie. Zgodnie z planem whodzi w prusy co dało się po naszej stronie zauważyć po momentalnie i nieco skokowo napiętej linie. Mijają minuty, mijają dziesiątki minut. Nie wiem ile to trwało, ale subiektywnie trwało to bardzo długo. Zaczynam się wręcz niepokoić czy coś się nie stało, ale co jakiś czas drgania na napiętej jak struna linie świadczą o ruchu po drugiej stronie. W końcu zza progu ściany wyłania się twarz Maćka. Nie wiem jak opisać jej wyraz, ale widać że chyba będzie się cieszył z tego że Filar Mączki właśnie się kończy. Mija jeszcze kilka minut zanim dociera do stanowiska. Rzuca coś w przestrzeń niezbyt cenzuralnymi wyrazami, deklaruje, że nigdy więcej na żadną trójkową drogę pana Janusza Mączki za żadne skarby świata się nie wybierze. Ze mnie i z Witka dawno już opadły emocje i ta wiązanka pieśni bojowych nawet brzmi dość zabawnie, chociaż prawda taka, że jeszcze dwie, godzinę temu byliśmy w dokładnie takim samym stanie i nijak do śmiechu nam nie było.
Maciek dochodzie wyżej do Witka, likwiduję stan siadamy w łatwym terenie i porządkujemy sprzęt. Jak to zwykle w takich sytuacjach odreagowaniu stresu towarzyszy małpi humor. O dziwo, przez kilka minut snujemy nawet jeszcze plany pokonania Grani Kościelców ruszamy nawet w stronę Przełęczy, ale niestety, bardzo niepewna pogoda i pierwsze grzmoty przekonują nas że właściwy kierunek prowadzi w dół.
I to w zasadzie koniec, więcej już nic ciekawego się nie zdarzyło. Wkrótce zaczął padać deszcz, Maćka pogonił Świstak, spóźniłem się na pociąg z Zakopanego do Warszawy, wspólna jazda w deszczu do Krakowa. A rano - do roboty.
Na Filarze Mączki pozostał obok chyba oryginalnego Klincala z 1966 roku, także jeden "nasz" hak (vka) - ten pierwszy z "psychicznego" wyciągu. (uwaga - to jest hak na zapychu
). Maciek się śmieje, że mam szczególny dar doboru haków które mają w ścianie zostać - znowu ten co został to jego (poprzedniego zostawiliśmy na Ostrym). I oprócz haka zwiędnięte uszy Filara, który musiał tego dnia wysłuchać niejednej "bulwy".
Wariant który zrobiliśmy na ostatnim wyciągu wyceniam na ok V, pewnie ktoś już tak szedł tylko się nie przyznał, przy czym trudne są dwa miejsca, przewieszka i przewinięcie, przesztywnienie liny niemal jak w banku.
(Zdjęcia wrzucę wieczorem)
*****
Nie ma tego niestety dużo. Bo ze mnie to taki fotograf niestety.
sobota - zjazdy z klamry na żółtym szlaku
niedziela - Rohu wyłania się na drugim końcu półki po pokonaniu trawersu...
niedziela - na przełamaniu ściany pojawia się nareszcie prusikujący Maciek
niedziela - Po pokonaniu Filara małpi humor, to teraz czas na Okapy Jungera...
niedziela - ostatnie stanowisko na Filarku, lina na sztywno dla prusikującego Maćka
Dobra robota na początek sezonu letniego 
Gruby, bardzo obrazowo opisałeś akcję, dzięki za to, fajnie się czyta, choć układ treści faktycznie, mógłby być ciut inny 
Rzeźbienie w wodospadach niekoniecznie jest przyjemne, a w moim odczuciu, chyba jednak mało bezpieczne. Trzeba mieć jednak jajka i psychę, jak dzwon. Nie wspominając o umiejętnościach. Tym bardziej - szacunek.
