To druga w tym roku moja relacja z Tatr i zarazem ostatnia w bieżącym roku.
W nocy z 14 na 15 lipca jedziemy bezpośrednim pociągiem z Katowic do Zakopanego. Tym razem jesteśmy zdecydowani, by od razu przekroczyć granicę. Do powodów naszej radykalnej decyzji o nie podjęciu działań w Tatrach Polskich należą takie fakty jak całkiem dobre zapoznanie się już z tym obszarem, a nadto niewątpliwie duże - jak nie wielkie - tłumy w polskich Tatrach w samym środku sezonu. Tymczasem w słowackich Wysokich jesteśmy dopiero pierwszy raz ( i z pewnością nie ostatni ). Tak więc po przyjeździe pociągiem ( zawsze wyczekuję panoramy Tatr z Podhala ) do Zakopanego ok. 7 rano - wsiadamy do busa jadącego do Palenicy Białczańskiej. Fakt że bus był przepełniony, a tylko my wysiedliśmy na życzenie na Łysej Polanie nie zdziwił nas w najmniejszym stopniu. Pokazuje to jednak niesłychaną dysproporcję we frekwencji po obu stronach polsko - słowackiej granicy.
15 lipca. Piękna, początkowo bezchmurna i upalna pogoda. Po przejściu na słowacką stronę bez żadnej kontroli dokumentów na przejściu graniczym na Łysej Polanie spostrzegamy szybko początek niebieskiego szlaku prowadzącego wgłąb Doliny Białki i Białej Wody. Szlak prowadzi wzdłuż pięknej górskiej rzeki, niestety miejscami sztucznie uregulowanej. Droga gruntowa do Polany Biała Woda jest szeroka ( na szczęście nie wylali tu asfaltu ) . Po drodze spotykamy trzy traktory i ciężarówkę. (Pracują przy ścince drzewa- trzeba bardzo uważać bo można dostać drewnianym drągiem tudzież szybko poruszające się wielkie pojazdy stwarzają niebezpieczeństwo i trzeba im schodzić z drogi ). Po drodze spotykamy pieska - pewnie właściciel to gość z Polany Biała Woda. Przy leśniczówce jakaś Słowaczka źle do nas nastawiona. Podobne zachowanie ze strony znanego wszem i wobec wielkiego rumcajsa który dojeżdża tu terenowym jeepem. Zarządzam szybkie oddalenie się od leśniczówki celem nie wchodzenia w konflikt ( domniemanie: Polaków tu nie lubią ). Na polanie stoi kilka innych jeszcze samochodów ( część zapewne Statnych Lesov TANAP-u ) . Mimo to widok z polany jest wspaniały, zarówno na szczyty w głównej grani, jak i Roztocką Czubę , Wołoszyna i Młynarza. Dalsza część to trasy to już nie za szeroka ścieżka chwilami już dość mozolnie się wznosząca obok imponujących zerw Młynarza i Młynarczyka. Okoliczne granie, turnie i ściany są naprawdę wspaniałe i - mimo skromnej wysokości bezwzględnej - robią wrażenie. Osiągnięcie samej Polany pod Wysoką to już oznacza przejście kawału drogi. Zimna i rześka bryza z Białej Wody orzeźwia nas. Drogę utrudniają muchy. Ładna wiata w okolicy polany - to chyba obozowisko taternickie. Ale nikogo tu nie ma . Dalsze podejście rzeczywiście b. mozolne, zarówno do wysokości Kaczego Stawu ( gorąco ) jak i do Litworowego Stawu ( to już najbardziej wyczerpujące ze wszystkich ). Nad Litworowym Stawem ( 1859m)jest już chłodniej, miejscami jeszcze resztki lodu na stawie. Widać już Rysy i Niżne Rysy. Bardziej imponująco wyglądał wg. mnie Ganek z okolicy Polany pod Wysoką. Wyżej podejście już nie tak duże i chłodniej do Zmarzłego Stawu pod Polskim Grzebieniem. Stąd już niedaleko na doskonale widoczny Polski Grzebień. Zmarzły Staw ( 2047 m ) jak zobaczyliśmy po południu 15 lipca (
) to byliśmy w szoku - 90 % powierzchni zbiornika pokrywał śnieg i lód. Na odcinku Łysa Polana - Polski Grzebień ( 2200 m ) spotkaliśmy tylko kilkunastu turystów. Wszyscy podchodzący nas wyprzedzili, no ale szliśmy z ciężkimi plecakami. Na podejściu pod przełęcz kilka pól śnieżnych do pokonania ( na szczęście mało stromych ) i przyjemny odcinek po skałach. Po drodze spotkaliśmy na skalistym odcinku szlaku grupę Holendrów, którzy chcieli dojść do Zbójnickiej Chaty. Doradziliśmy im zdecydowanie przejście szlakiem przez Rohatkę ( dobrze widoczna przełęcz koło Dzikiej Turni, sporo jednak wyżej położona od Polskiego Grzebienia - 2288m ) - ceny w Śląskim Domu są nie do przyjęcia. Niestety po drodze pogoda się zepsuła, masywu Gerlacha nie widzieliśmy z Polskiego Grzebienia. Mimo późnej pory zostawiamy plecaki na przełęczy i atakujemy Małą Wysoką. Po drodze silny wiatr rozwiewa chwilami gęste chumry deszczowe ( chwilami mżawka ) i widać częściowo imponujący masyw Gerlacha ( 2654 m; czułem się jak w Alpach - cały żleb Karczmarza zaśnieżony, można by na nartach zjechać ), a także z wys. ok. 2340 m Zmarzły Staw w przepaści i chwilami nawet kawałek Tatr Polskich. Ze szczytu niestety ( 2429 m ) g. widać. Szybko schodzimy w dół bo jakkolwiek dzień w lipcu długi, to i tak kiedyś się kończy. Na przełęczy pusto jak wcześniej, no ale wszak 18.00 . Schodzimy do Doliny Wielickiej. W zejściu zaskakuje nas długi skalisty fragment, dość eksponowany, z dużymi plecakami trzeba tu uważać szczególnie ( myśleliśmy że tu będzie zwykły chodnik po piarżysku). Niżej już chodnikiem w dół koło pięknego i widocznego już z przełęczy Długiego Stawu. Stożek piargowy jaki opada nad staw ( 1937m) robi ogromne wrażenie. Niżej w dół jeszcze kawał drogi, po drodze piękne widoki na oświetlone zachodzącym słońcem ściany Staroleśnej ( 2476m) i Granatów Wielickich. W końcu ukazuje się obiekt westchnień wielu turystów- kształtna buda Śląskiego Domu z wyasfaltowanym parkingiem. Hotel ponoć 4 gwiazdkowy. My wybieramy jednak kosówkę- jest koło 21.00. Dla zainteresowanych - cena w pokoju turystycznym to 25 euro, poza tym 50 euro - nie dziwi więc że stoi tu kilka tylko samochodów, a turystów ( lipiec ) prawie brak. Kolejnego dnia - 16 lipca - budzi nas o 5 rano dźwięk przelatującego samolotu i grzmoty. Krótka burza nie jest jednak gwałtowna, i przestaje padać po godzinie. Niewątpliwie znajdujemy się w ciekawej części słowackich Tatr CDN
a przecież to słynny szlak, w dodatku dość nisko położony i środek sezonu. Pierwszych turystów spotkaliśmy dopiero przed Hrebienokiem tj. w okolicach skrzyżowania szlaków - niebieskiego ze Smokowca na Sławkowski . Pogoda w ciągu przedpołudnia się poprawiła do tego stopnia że widać było ze szlaku wierzchołki Gerlacha i Sławkowskiego, ale ciężkie deszczowe chmury i tak wisiały wysoko nad Tatrami. Na Hrebienoku duży ruch, tanie i dobre piwo ( 1 Euro ) i jedzenie w górnej stacji kolejki naziemnej. Widać było już z tarasu koło hotelu, że Łomnica i Durny są w chmurach deszczowych, podobnie Sławkowski Grzebień. Jednak mimo to zostawiamy plecaki u miłej pani i idziemy na Sławkowski. Mamy marną nadzieję że może szczyt jest ponad chmurami, no ale takie cuda to głównie jesienią - np. Jarząbczy we wrześniu poprzedniego roku. O dziwo na ten wysoki szczyt idzie dużo ludzi, schodzi też sporo - na pewno kilkadziesiąt osób było, a pewnie i więcej. Dojście do górnej granicy lasu i Maksymilianki (1530 m ) nie trwa długo, ale niestety g. stąd widać. Wyżej osiągamy pułap chmur, więc chwilami mżawka, deszcz i widzialność tylko czasem na kilkadziesiąt metrów. Do szczytu jeszcze ogromny kawał drogi, a do 19.00 mamy czas by odebrać plecaki z Hrebienoka - później będzie zamknięte. Mimo braku obciążenia podejście i tak jest b. mozolne -wszak to 1100 m w pionie - tyle co na Rysy. I tak idziemy prawie jako ostatni a sporo ludzi już schodzi. Jakiś koleś informuje nas że do szczytu godzina, okazało się że trzy... Co gorsze w okolicach Królewskiego Nosa ( 2272m) jest burza i grzmoty są głośne i donośne, a jeden piorun nawet uderzył w grań wg. relacji turysty. Na szczęście burza nieco cichnie kiedy osiągamy grań m. Królewskim Nosem a szczytem; szczyt jest widoczny, ale jeszcze bardzo odległy i kopuła szczytowa jest sporo wyższa od miejsca gdzie się znajdujemy. Po drodze jeszcze kilka przerw w masywie kopuły szczytowej, krótka graniówka po blokach i stajemy na ozdobionym małym krzyżem najwyższym szczycie w okolicy - Sławkowski Szczyt ( 2452 m ) zdobyty. Mimo że jesteśmy tu ostatni i jest koło 16.00 to za to burza minęła i jest bezpieczniej. Ale ze szczytu prawie nic nie widać niestety - co najwyżej jakieś fragmenty ścian i piarżysk w otoczeniu Doliny Staroleśnej. W drodze powrotnej schodzimy możliwie najszybciej, ulewa nas spotyka na ok. 2200 m, wkrótce jednak niżej wychodzimy z piętra chmur - widać nawet Łomnicę, Durny i poszarpane turne Pośredniej Grani. Szlak jest dość słabo chwilami oznakowany i w okolicach Nosa go 2 razy gubimy. Nieciekawie poprowadzony chwilami po płytach granitowych w pobliżu grani urywającej się przecież do Doliny Staroleśnej przepastnymi urwiskami. Nie ma tu żadnych sztucznych ułatwień a przy deszczu jest średnio bezpiecznie, ale rysy w płytach pomagają by użyć rąk. Widoki na Spisz to po prostu zdjęcia lotnicze . Widać i Smokowiec, Kalamitę Cestę Svobody. Od Maksymilianki zbiegamy już w dół bo trawers jest łagodniejszy i nie ma już schodów. W końcu kolega idzie po plecaki ja w prawo magistralą 8 minut do źródełka gdzie napełniamy butlę 2 l. i rozpuszczamy plusza active. No a na całym odcinku do Śląskiego Domu tylko ten jeden potoczek a nie pięć jak w przewodniku piszą - widocznie płyną pod powierzchnią gruntu albo wyschły. Zdążyliśmy odebrać plecaki i schodzimy niebieskim w stronę Smokowca, błoto po drodze, szukamy wiaty ale została zmieciona przez kalamitę. Koło potoku uzupełniamy zapasy wody. Komary wieczorem i rano w lesie dokuczają, dobiega muzyka imprezy w Smokowcu. Widać też zbocze Sławkowskiego w górze i wielkie hotele w Smokowcu. W okolicach skrzyżowania szlaku niebieskiego z magistralą uratowałem zająca przechodząc magistralą - zając pobiegł do góry a lis na mój widok się zatrzymał i zawrócił w dół.
.