Wyjazd ten pierwotnie miał być pożegnaniem wakacji (tj. 29 bądź 30.IX.), ale że z natury jestem niecierpliwym człowiekiem, w dodatku w Tatrach nie było mnie 1,5 miesiąca, to już umierałem z tęsknoty za górami. W dodatku na koniec lata miała być piękna pogoda, a nie wiadomo jak będzie w następny weekend, więc jednodniówka ta została przyspieszona.
Jak zwykle pobudka przed 5. Troszkę się zdziwiłem widząc rozgwieżdżone niebo, ale w miarę szybko się dobudziłem. Wyszedłem z domu i zaczęło się… PKP
Cudowny wschód słońca, ponad mą głową mocno świeciła gwiazda polarna. Do pełni szczęścia brakowało jedynie mej ukochanej konstelacji - Kasjopei. Ale nie można mieć wszystkiego… 
W miarę szybko – bo tuż przed 9 – znalazłem się w Dol. Chochołowskiej. Na zacienionych odcinkach, mimo kryształowego nieba, było dość zimno, ale rozgrzał mnie dość szybki spacerek do Dol. Starej Roboty. Las jak las, w sumie nic ciekawego. Jedyne na co zwróciłem uwagę to rozległe kałuże pełne błota. Ale po minięciu ostatniej choinki zrobiło się przecudownie. Było wszystko: brązowo-złoto-zielone lasy, mocno świecące słońce i okryty śniegiem, niczym puchową kołdrą, mój cel: Stary Robot
Sceneria piękna, ale niestety o podejściu na Siwą Przełęcz tego samego powiedzieć się nie da; mnóstwo błota, wody i dość mocne nachylenie dało mi nieźle w kość. Na Przełęczy zero wiatru, śliczne widoki. Po krótkim odpoczynku ruszyłem w dalszą drogę. Tu już było całkiem przyjemnie. Pod samą Gaborową Przełęczą jedyny większy płat śniegu, którego przejście nie sprawia żadnych trudności. Dalsza droga na szczyt upłynęła wśród przyjemnych porykiwań jeleni.
A na górze bajka. Kapitalna panorama na Tatry z czterech stron świata, mocne słońce. Czego chcieć więcej? Może czegoś w rodzaju „czasowstrzymywacza”
Po ok. półgodzinnym podziwianiu widoku wróciłem na Gaborową Przełęcz, gdzie zażywałem ostatniej letniej kąpieli słonecznej przy wtórze świstu świstaka.
Niestety po 40 minutkach trzeba było zakończyć sielankę i rozpocząć nudne, strasznie dłużące się schodzenie Dol. Starorobociańską.
Przedostatnią przyjemnością tego dnia był zjazd rowerem. Ostatnią – niesamowity zachód słońca nad Babią Górą. Po prostu PKP: pomarańczowe niebo poprzecinane licznymi śladami po samolotach.
Po powrocie do domu zasnąłem tuż po kolacji, niczym małe dziecko.
Stary Robot też już pewnie mocno spał, okryty swą białą kołderką...
Tłumy tam spore .
!
