Tegoroczną tatrzańską przygodę zaczynamy pod koniec stycznia. Tylko we dwoje z Michałem ruszamy nad Morskie Oko a potem się zobaczy. Tematem przewodnim są Niżna Rysy, ale wiadomo jak wygląda zagrożenie lawinowe powyżej Buli, niepewny teren i specyficzne ukształtowanie terenu, gdzie zazwyczaj lawinowo jest gorzej niż w innych częściach tych gór. Pogoda sprzyja, bo od rana jest dość dobra widoczność z tendencją do polepszania się warunków, według prognoz, tylko koło południa miało być okienko, więc tak chcemy wycyrklować by w to okienko trafić.
Efekt halo nad Czarnym Stawem, gdzie słońce ledwo wystaje ponad grań.
Powyżej stawu sporo śniegu, ścieżka jest przetarta, nie za dobrze bo śnieg dość sypki i wiatr zawiewa, ale jakoś przemy w górę.
Przed nami jest parę osób idących na Rysy i jak się wyżej okazuje kilka odbijających na Niżne, mam też wrażenie że widziałem jakieś sylwetki na przełęczy pod szczytem Niżnych.
Drzemy ostro w górę wyprzedzając grupę przed nami i poniżej przełęczy mijamy pierwszą grupę schodzącą ze szczytu, zapewne spali w schronisku.
Dopiero gdzieś przed trawersem w kierunku przełęczy ubieram raki i jakoś przed przełęczą wyprzedzam Michała i pierwszy wchodzę na szczyt.
Warun petarda, bezwietrznie i super widoczność.
Zanim reszta dotrze na szczyt robimy sesjone bo tylko w dójkę jesteśmy.
Wiadomo, będąc tak blisko i wysoko żal nie pocisnąć na Rysy
Ale nie uśmiecha nam się schodzić aż do początku grzędy by wejść w rysę, jeszcze na trawersie rozglądam się jakby tu ugryźć trawers pod granią między Niżnymi i Rysami. Na przejście granią nie ma czasu a i warunki śniegowe są średnie, więc zaraz poniżej przełęczy jak skały się kończą odbijamy w lewo w trawers z lekkim kursem w górę by jak najmniej wysokości stracić.
Staramy się iść jak najbliżej skał i trawersować żleby jak najwyżej. Obaj mamy detektory, ale lepiej nie mieć okazji z nich korzystać
Docieramy do grzędy, ale na krawędzi jest spory nawis rozciągający się z góry w dół, nie ryzykujemy wejścia w rysę by tego nie odciąć na ludzi schodzących i wejście kontynuujemy grzędą w górę, miejscami widać nawet łańcuchy.
Od przełączki już normalnie na szczyt. Widoczność powoli siada, ale widać więcej niż ostatnim razem, czyli aby mieć na Rysach palmę zimą to muszę wejść jeszcze jeden raz
Polski i słowacki wierzchołek zaliczony, zamieniamy parę słów ze Słowakami na szczycie bo u nich jest całkowite zamknięcie i schodzimy w dół. Zejście rysą dłuży się strasznie, najczęściej idę tyłem, od Buli to już na luzie. Pod schroniskiem jeszcze po grzanym piwku, gdzie na ławce obok grupa imprezowiczów próbuje obudzić towarzysza, po tym jak zrobili złotego Stocka 0,7L
Fajna zimowa wyrypka siadła
