Cały czas działamy, chociaż czasu do pisania za wiele nie ma, to coś na szybko spróbuję skrobnąć
Tegoroczną alpejską ekspedycję zaczynamy od Alp Otzelskich. Schemat aklimatyzacji z zeszłego roku świetnie się sprawdził, więc w tym staramy się go powtórzyć, ale w innym rejonie. Po około 12h jazdy docieramy do Maso Corto.
Skąd we mgle i wśród kwitnących jeszcze rododendronów ruszamy do schroniska Bella Vista.
Około dziewiątej meldujemy się w schronisku i na lekko wychodzimy zażyć wysokości. Naszym celem jest niewysoki trzytysięcznik Im Hinteren Eis o wysokości 3269m n.p.m.
Po 30min. jesteśmy na szczycie, skąd rozpościera się widok na niewyobrażalnie duży jak na tą wysokość lodowiec oraz jutrzejszy cel majaczący w chmurach.
Nie zabawiamy za długo na szczycie, koło południa ma się popsuć pogoda. Resztę dnia spędzamy w schronisku, przybytek na wypasie, sauna i jacuzzi, w łóżkach prawdziwa pościel a nie koce
Dnia następnego pobudka koło trzeciej, celem jest drugi co do wysokości szczyt Alp Otzelskich i trzeci szczyt Austrii oraz najwyższy punkt granicy włosko-austryiackiej, Weisskugel 3739m n.p.m.
Miłe powitanie rano na jadalni i śniadanie na wypasie, chyba najlepsze jakie dawali w alpejskich schroniskach.
Ze schroniska trzeba troszkę zejść, by potem odbić na właściwą ścieżkę w kierunku szczyt. Szlak prowadzi długim i monotonnym trawersem pod granią i wyciągiem narciarskim, plusem są piękne kolory nieba malowane przez wschodzące słońce.
Na grań wyprowadza stromy żleb zasypany słabo związanym śniegiem. Z grani widać już dobrze nasz cel, ale droga do niego wydaje się niemiłosiernie długa. Podążamy w kierunku szczytu łatwą i dość długą granią boczną.
Z grani schodzimy na lodowiec prawie bez straty wysokości.
Na lodowcu brak śladów podejścia na przełęcz, ale lodowiec wydaje się bezpieczny, równa powierzchnia przysypana świeżym śniegiem nie zdradza żadnych niespodzianek, jedynie groźnie wygląda lodowe rumowisko pod przełęczą, z której oderwał się spory serak.
Z przełęczy w kierunku szczytu podejście po śniegu, aż do skalnego fragmentu grani wyprowadzającej na szczyt.
Pod szczytem jesteśmy pierwsi, ale gdzieś na lodowcu widać podchodzące kolejne osoby. Grań na szczyt o trudnościach max II.
Ze szczytu rzuca się w oczy najwyższy szczyt Alp Otzelskich, Wildspitze, na którym byliśmy dwa lata temu oraz masyw Ortlera, na który będziemy wchodzić dnia następnego. Sesjona na szczycie i schodzimy bo droga do parkingu długa a jeszcze tego samego dnia mamy zamiar przebazować się do Sulden pod Króla Południowego Tyrolu.
No to jesteśmy w doopie. Szybko przeglądamy mapę okolicy i wychodzi, że podjeżdżając parę minut w górę siądziemy na wyciąg i z przesiadką dojedziemy do schroniska Pomedes, skąd możemy przejść ferratę Giuseppe Di Olivieri na szczyt Punta Anna. Jedziemy.
