Forum portalu turystyka-gorska.pl

I przyszła pora na pełnokrwisty dzień w masywie Monte Rosa. Wstajemy koło trzeciej i schodzimy na jadalnię. Na stołach porozkładane są porcje śniadaniowe dla każdego, plus na stołach z boku dodatkowe gratisy, zjadam to co na talerzyku i zalewam kilkoma letnimi kawami. Wybitnie głodny nie jestem, chociaż zdaję sobie sprawę, że dzisiaj spalone będzie sporo kalorii
Startujemy koło piątej, chyba jako pierwsi, jest ciemno i cholernie zimno. Wiadomo jak się idzie w takich warunkach, człapie się z nogi na nogę ze spuszczoną głową, nie ma co patrzeć na boki, widoków brak. Pierwszym celem jest schron na Balmenhornie 4167m n.p.m. Balmena ciężko nazwać czterotysięcznikiem, to skalna wysepka na lodowcu, zaliczamy ja cztery razy, w tym trzy razy dzisiaj Tempo podejścia nie jest imponujące, idziemy z całym dobytkiem, który mamy zamiar zostawić w schronie i pocisnąć na Liskamma. W połowie podejścia zaczyna świtać. Nasz cel, widoczny przez całą drogę podejścia.





Za którymś progiem lodowca widać nasz pierwszy cel, po prawej kolejna skalna wysepka Corno Nero.







Komfort termiczny jest na minusie, pomimo że się poruszam jest mi zimno, ubrałem na siebie chyba wszystko a na dodatek od pewnego momentu wieje co potęguje zimno.



Powoli trawersujemy pod przełęczą pomiędzy PV a CN, za plecami Piramide Vincent, dobrze widać zakosy normalnej drogi podejścia.







Podejście jest cholernie strome a próbujemy wbić się w ścieżkę biegnącą siodłem przełęczy w stronę Balmenhornu.



Jeden z piękniejszych widoków tego wyjazdu, Mont Blanc oświetlony pierwszymi promieniami słońca.



Cień Vincenta i jak widać szturm ruszył





Docieramy do schronu, podejście na szczyt jest po pionowej ścianie z klamrami i poręczówkami, trzeba troszkę ręcami popracować.



Przy schronie rozmawiamy chwilę z rodakami, którzy spędzili w nim noc. Wbijamy do środka, gdzie urzęduje jeszcze dwóch Czechów, chyba nie mają w planach nic konkretnego do załojenia dzisiaj bo dość długo siedzą. Zajmujemy sobie miejsca noclegowe pod sufitem a jest ich całe 7-8, uszczuplamy nasze plecaki szturmowe zostawiając zbędne rzeczy i topimy śnieg by zjeść coś ciepłego, strasznie nas to podejście zmordowało. Siedzimy na melinie jakąś godzinkę posilając się



Posileni schodzimy na lodowiec, w kierunku Liskamma nie ma wydeptanej ścieżki, musimy torować swoją a lekko nie jest, przez noc sypnęło śniegiem a do tego wiatr miejscami nawiał go jeszcze więcej. Pogoda jest słoneczna, chociaż słońce za mocno nie grzeje, ale to lepiej dla stabilności śnieżnych nawisów jakimi będziemy się poruszać w drodze na szczyt. Widok wynagradza wszelkie trudy

Powoli kierujemy się w stronę stromo wznoszącej się śnieżnej grani. Z Balmenhornu musimy troszkę zejść w dół.



Od prawej Piramide Vincent, Balmenhorn, Corno Nero i Ludwigshöhe. Widać też naszą autorska ścieżkę schodzącą od lewej strony.



Wielka trójka



I to co przed nami, ostrość grani i stromość śnieżnych stoków robi wrażenie, nie wiem jak ktoś o zdrowych zmysłach może na to wejść
Po szczycie widać jak pizga u góry.



Podchodzimy kawałek granią do góry, potem dość obszerny trawers w lewo w głębokim śniegu i bardzo strome podejście w górę ze skalnym fragmentem.





Gdy wszyscy znajdujemy się już na poziomym fragmencie grani, robimy przerwę na smarowanie facjat i batonika





Tutaj w widoku doszedł jeszcze Parrotspitze.



Poziomy fragment grani w kierunku szczytu to najniebezpieczniejszy odcinek, idziemy środkiem grani lub po nawisach, lepiej nie myśleć o tym gdzie się jest i co się robi Poziom koncentracji przy każdym kroku jest na takim poziomie, że trudno go sobie wyobrazić w życiu codziennym







Duforek.







Niesamowite jęzory lodowców. Na skałach w środku kadru srebrzy się schronisko Monte Rosa, z którego startuje normalna droga szwajcarska na Dufora.



Poziomy fragment grani kończy się uskokiem lodowca, przechodzimy przez przysypaną szczelinę na niewielki placyk, krótka przerwa.
W kierunku szczytu.





Niesamowite seraki na ścianie.









Podejście na szczyt jest wywiane, bardzo twardy śnieg i jeden fragment zalodzony, ostre raki tutaj to podstawa.



Widoki coraz rozleglejsze.



Na podejściu jesteśmy sami, tuż przed samym wierzchołkiem wbijają goście, którzy szli od Naso granią (też fajna droga, kiedyś trzeba się będzie wstawić )





Wchodzimy na przedwierzchołek, ale faktyczny szczyt to wyższa zaspa kilka kroków dalej.



Panorama miażdży
Na pierwszym planie wierzchołek zachodni, zeszłoroczny pik, wydaje się być tak blisko. Pierwotnie planowaliśmy trawers, ale przez podejście na Balmenhorn i z racji małej ilości dni z pogodą musieliśmy przyspieszyć wejście na główny cel tego wyjazdu, więc takie rodzynki zeszły na dalszy plan.



Sesjona na piku.













Zabieramy się do zejścia bo nawet nie ma jak usiąść lub normalnie stanąć.



Z trawersu dochodzą dwa zespoły.



Zejście też czujne bo stromo jak cholera, podejrzewam że ciężko byłoby wyhamować czekanem, więc pomalutku.











Zalodzony fragment, niektórzy się asekurują, obeszliśmy go bokiem. Na grani widać jak robią się pióropusze ze śniegu.



Dom, Zinalrothorn i Obergabelhorn.



Powrót to oczywiście powtórka z rozrywki, ale po gorzej związanym śniegu.

















Zejście na lodowiec to koszmar, grząski śnieg po kolana, na samym lodowcu już nie czuć tak wiatru, jest gorąco a my mamy pod górkę do schronu.





Ostatnia pionowa przed restem. Koło 14 jesteśmy w schronie.



W schronie śpimy z Bułgarami i Bułgarką

no, Panowie, brawo!

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Dzięki

Po obiadku w postaci liofa i kiśla, chłopaki postanawiają zrobić spacerek na pobliską skałkę Corno Nero. Chwilę kręcimy się po szczycie Balmenhornu.





Schodzimy znów na lodowiec i powoli podchodzimy pod ściankę, którą wychodzi się na szczyt. Chłopaki pocisnęli dużo wcześniej do góry ja niespiesznie idę za nimi.





Podejście zaczyna się na szczelinie brzeżnej, właściwie stojąc na jej krawędzi wchodzi się na ściankę. Gdy wracaliśmy z Liskamma obserwowaliśmy kilka osób wchodzących na ten szczyt, i wydawało nam się, że bardzo długo tkwią w tym samym miejscu, teraz gdy stanęliśmy pod ścianką wiemy już dlaczego. Ściana to jeden lód, bardzo stroma a za plecami zionie otwarta szczelina lodowca. Na szczycie jest figurka Matki Boskiej.



Po zejściu z Corno można łatwo jeszcze wejść na Ludwigshöhe, to taka większa zaspa na lodowcu



Po powrocie do schronu idziemy w kimę, chociaż nazajutrz jakoś wcześnie nie musimy wstawać bo będziemy podchodzić na Punta Gnifetti do schroniska a może nam to zająć 3-4h, więc raczej dzień restowy się szykuje.

Że też komuś chce się tachać te pomniki w takie miejsca...

Super popatrzeć na śnieg Mnie dziś wieczorem przy 6,5 stopnia dłonie marzły, a co dopiero w takich warunkach... Brr...

A widoki cudne, nie ma co za dużo komentować, nic tylko oglądać.

_________________
Jeśli są zasady, to nie ma kwasów.

No, pięknie, graty!
Całkiem udany miałeś sezon, w tym dziwnym roku .

widok z grani i szczytu urywa dupę
Na jednym zdjęciu widać, że faktycznie niezła tam jest stromizna. Ja miałbym już pewno ciepło. Wolę się wspinać po skałach niż iść taki twardym zalodzonym zboczem. Jakoś za bardzo moja wyobraźnia analizuje co się może stać jak się ktoś z ekipy bądź ja poślizgnie, źle stanie itp. Możliwość wyhamowania raczej zerowa. A jest tam gdzie lecieć.
Zazdroszczę szczytu i tych widoków

_________________
Galeria zdjęć

Podejrzewa, że śmigłowcem dostarczone
No mnie też marzły, przez większość tras chodziłem w łapawicach.


Dzięki
Nie ma co narzekać, nawet tatrzańsko pomimo braku dwóch miesięcy w kalendarzu było OK, gdyby jeszcze jesień dopisała i udało się coś z TOP5 zrobić, to baja. W Alpach pogoda siadła, więc zrobiliśmy prawie wszystko co było w planach


Przestrzeń bardziej przytłacza niż na Macie Ściany nie dość, że strome to niestety twarde, więc hamowanie czekanem mogłoby się nie udać W takich miejscach lepiej nie myśleć Tu to jeszcze było spoko, ale przy zejściu z Zumsteinspitze w kierunku Dufora miałem gacie pełne Wspinanie w skale też ostatnimi czasy bywa zdradliwe, wszystko się sypie. Ten szczyt technicznie nie jest trudny, ale trzeba trafić dobre warunki bo od tego zależy tu bezpieczeństwo przejścia.

Też mam wrażenie, że robi się jakby coraz bardziej krucho i dotyczy to wszelkich rejonów.
Co za czasy, nawet skały się rozpadają ... .

Piękne.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Przepiękne zdjęcia, aż mi się za Alpami zatęskniło. Znajome widoki. Piękne wakacje!
"Spod" Liskamma kiedyś wygonił mnie front burzowy.

_________________
"Sukces-jeśli go osiągamy-to tylko pewien dar.Ostatecznym celem jest poczucie pełni i samoświadomość"
Steve House

To jeszcze filmik
https://www.youtube.com/watch?v=g0PKI_o ... 5R1twanMhY


Raczej wyjazd w męskim gronie, wakacje to mi się z plażą, drinkami z palemką i półnagimi dziewczynami kojarzą, no tutaj tego nie było

Jak już jesteśmy przy Bułgarkach

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Takie Bułgareczki to bardzo atrakcyjne dziołchy Szkoda, że w obstawie 2 byków była

Damian78, pytanie mam.
Czy idac juz po samej grani Liskamm byly zespoły, ktore nie byly zwiazane lina?
Roznie ludzie do tego wlasnie podchodza. Jak na lodowcach sie wiaza to na snieznej grani juz niekoniecznie. A jak to wygladalo na Liskammie?
A moze ktos jeszcze by sie wypowiedzial na temat wiazania sie lina na osniezonej grani?

Nie jest to łatwe zagadnienie. Z tego co pamiętam to wszyscy byli powiązani. Niektórzy zachowując dystans tak jak na lodowcu a inni szli na skrócie. Ja uważam, że jeśli pod jedną z osób by się załamał nawis to możliwe, że pozostała dwójka która pozostała po drugiej stronie grani śnieżnej była by w stanie przy mniejszej bądź większej reakcji utrzymać taką osobę. Przy ześlizgnięciu na tą samą stronę, hmmm to jedynie "skok/zsunięcie" na drugą stronę grani mógłby cokolwiek zdziałać w przeciwnym wypadku wszyscy spadają (gdyby osoba ześlizgująca się opanowała sytuacje np. zahaczyła i wyhamowała czekanami, bądź znalazła się na półce nie ciągnąc przy tym całej reszty to też by było ok.). Im większa długość liny tym większe szarpnięcie, ale z drugiej strony margines na odpowiednie zachowanie też większy. Trzeba wybrać jakiś kompromis po między tym by nie iść jeden na drugim i nie obciążać przy tym zbytnio nawisów a tym by nie wybrać zbyt dużej odległości by tez nie doszło do sytuacji szarpnięcia reszty przy 20m lotu. Może jakimś kompromisem by było 8-10m przy czym z 2 m w dłoni, wtedy jakiś czas na reakcje obserwując osobę przed sobą jest. Nie ma chyba złotej metody i żeby wszystko się dobrze ułożyło sporo rzeczy musiało by ze sobą zagrać. Wybierając rozwiązanie się całkowite to już gra vabank, ale też nie narażanie innych osób! Może eksperci mają inne zdanie na ten temat, ja obserwując i rozmyślając tak to właśnie oceniam.

Jeśli się nie asekurujesz to się nie wiążesz.

_________________
Tatrzańskie szlaki