Miałam wrzucić tę relację do poczytania w długie ponure zimowe wieczory, żeby można było nacieszyć oczy kolorami jesieni w monochromatycznym zimowym krajobrazie za oknem. W oczekiwaniu na dogodny moment do spisania wspomnień niepostrzeżenie przyszła wiosna, a relację zamiast śniegu przykrył kurz. I wtedy pojawił się ON.
Akcji w niniejszej relacji będzie tyle co w polskim filmie, a widoki też takie sobie (jak na środek jesieni), więc kto nie chce czytać dalej, może przejść się do parku, albo lepiej bez maski do lasu, póki jeszcze otwarty.
„Okienko, otwórz się…”
Jak zwykle od ostatnich dni sierpnia zaczęłam modły o choćby kilkudniowy ciąg ciepłej słonecznej aury, ale mijał dzień za dniem, a palce zaczęły boleć od ciągłego klikania w przycisk „odśwież” prognozę. Jest mniej więcej 5 dni w miesiącu, kiedy nie mogę porzucić pracy i jedyne wrześniowe okienko oczywiście musiało się pojawić dokładnie o tej porze. A zaraz potem przyszedł pierwszy atak zimy, na początku października kolejny, jeszcze silniejszy i dałam sobie spokój. Tymczasem drugi rok z rzędu nadciągnął potężny ciepły wyż i wyczyścił pole na tyle, że mogłam śmiało wyruszyć bez obaw o warunki zimowe, którymi gardzę okrutnie.
D1 niedziela
Dolina Chochołowska-Dolina Starorobociańska-miała być Bystra-Ornak-Dolina Kościeliska
Wybrałam tę trasę na dzień dobry z pełną świadomością, że będę taplać się w błocie. Ale że aż tak… Mlask plask buty zasysa obleśna maź, topniejący u góry śnieg w całości chyba popłynął tym szlakiem bleeeee. Ale jak pięknie pusto la la la. Byłoby jeszcze piękniej, gdybym nie przyjechała z totalnym brakiem pary w nogach, który ciągnie się za mną od traumatycznej wakacyjnej wycieczki w Julijskie. Czy to już nadszedł ten przykry czas, kiedy z każdym rokiem zaczyna się stopniowy zjazd w dół? Bosz, nie, takam młoda jeszcze…
Przewrotna czarno-biała fotka, bo potem będzie już tylko color-full-HD
Po wyjściu z lasu doganiam, znaczy wróć, z trudem dochodzę do jakiś babeczek przede mną i za nic nie mogę ich przegonić. Uda już bolą, a to dopiero początek trasy i pobytu. WTF WTF WTF? Dobrze chociaż, że widać jak na dłoni Siwą Przełęcz, metodyczne 20 kroków – 5 minut przerwy pozwala doczłapać się resztkami sił do pierwszego obozu.
Meldunek z trasy
i sytuacja na przełęczy
Długi popas w rozkosznie grzejącym słońcu nie przyniósł żadnej poprawy, ale zmusiłam się do ruszenia zadka i na drewnianych nogach doturlałam się do Siwego Zwornika.
Rzut oka za siebie. Rzutów tego dnia było dużo. Dużo za dużo.
Pojawił się pierwszy na trasie śnieg, dość głęboki, luźny i w pytę śliski, kilka razy rozjechały mi się nogi.
No i co kurna teraz? W lewo, w prawo czy w tył zwrot? W takich momentach należy zdać się na ślepy los. Wykorzystałam dwóch młodzieńców z przejęciem opowiadających pasjonującą historię, jak to na czarnym szlaku ganiał ich misiek (na marginesie – szłam przecież tamtędy i żadnej grasującej zwierzyny nie było widu, a tym bardziej słychu). Zdradzili się, że idą na Bystrą, no to zrobiłam z nich zające, zwane też placemakerami albo jak kto woli dyktowaczami tempa.
Liliowe Turnie są w miarę płaskie, więc jako tako da się na nich pocisnąć nawet bez dopalaczy. Wiozłam się na nich (młodzieńcach) do rozejścia szlaków, ale 20 lat różnicy wieku między nami dało niestety na pierwszym podejściu o sobie znać.
Babeczka schodząca już w dół mówi, że trawers na Bystrą jest okrutnie oblodzony i bezpieczniej jest ruszyć przez Błyszcz. No to poszłam i na Błyszczu się skończyło. 20 minut od celu, mnóstwo czasu i zero sił…
I co z tego, że na szczycie ładnie, kłębowisko czarnych myśli nie pozwala się nacieszyć widokami
"Ze spuszczoną głową, powoli..." zaczęłam bolesny psychicznie powrót.
Walka lata z zimą
Kościeliska u stóp
Po zacienionej stronie resztki widać śniegu
a w słońcu złota słowacka jesień
Jesienny przymglony horyzont jest niepowtarzalny
Jako że mamy niedzielę, ludzi w Tatrach jak mrówków
Dwa nagie kijki symbolem mojego Waterloo
taka tam impresja z martwym krzakiem
Trojaczki
A pod schroniskiem plażing na całego
Odnaleźli się na parkingu na Palenicy, bo kto może, to używa transportu prywatnego. Prawda stara jak historia motoryzacji.
Idąc w skupieniu nie myślałam o bólu i pewnie dlatego poszło zupełnie gładko. Na miejscu zadekowałam się na skale z widokiem na Ciemnosmreczyńską, wchłaniałam trwającą jeszcze kilka minut samotność wysokodystansowca i gdyby nie lekko piżdżący wiaterek, dałabym 10/10. 
Nie powiem, że się nie przydały, tylko wbijając się kolcami w podłoże, jednocześnie odrywałam niestabilne kawałki lodu i wraz z nimi leciałam z poślizgiem w dół. Dwójeczka towarzyszy bez asekuracji już hen daleko, a ja jak ostatnia sierota koślawo stawiając stopy i dorobiłam się kolejnego urazu w nierozgrzanych udach. Wstyd. Szkoda że wtedy nie nosiło się jeszcze maseczek, bo bym chociaż ukryła zażenowanie przed ludźmi.
Tylko, że choćbym miała rzygać lezę.
