Na wrzesień zaplanowaliśmy week w Tatersach, okazja jest zacna, bo ma się zjechać cała ekipa, która w zeszłym roku wchodziła na Blanca. Pierwotnie planujemy w sobotę wejść na Staroleśną przez Granacką Ławkę a w niedzielę na Gerlach. Idealnie byłoby spać w Śląskim Domu, ale nie za taką kasę. Ostatecznie nocleg robimy nad Popradzkim Stawem, ponieważ część ekipy jest tam już od czwartku a w sobotę chce iść na Rysy, musimy więc ogarnąć sobie coś w tym rejonie, pada na Mięgusza jako jeden z TOP5 do zrobienia. Pierwotny plan jest mega ambitny, wychodzimy na Przełęcz pod Chłopkiem i na Mięgusza Czarnego, potem trawersem na Pośredniego i Drogą po Głazach na Wielkiego, zejście na Hińczową Przełęcz i na Cubrynę, potem na dół. Plan z serii miażdżących, oczywiście wyszło inaczej
W trójkę ruszamy w sobotę rano w kierunku schroniska przy Popradzkim Stawie, ludzi pełno, parking dopchany na maksa. Szybko docieramy do schroniska, gdzie znajomi z Pyrlandii konsumują śniadanko, też wrzucamy coś na ruszt. Koło dziewiątej w piątkę startujemy w głąb Doliny Mięguszowieckiej.
Przy potoku rozstajemy się ze znajomymi z Poznania i podchodzimy do Doliny Hińczowej, dawno tam nie byłem, oj dawno.
Pogoda jest piękna, cieplutko, prawie nie ma wiatru, kolorki już jesienne, tak jak i mgły w dolinach.
Przy Hińczowym Stawie krótka sesjona i lustrowanie terenu podejściowego na przełęcz.
Zaczynamy obchodzić staw z prawej strony, idzie się dość wyraźną ścieżką.
Idzie się tak fajnie, że w pewnym momencie orientujemy się, że szlak na przełęcz musieliśmy gdzieś minąć, ponieważ żleb spadający z przełęczy choć rozległy to mamy już za sobą a ścieżka zaczyna się piąć w górę. Moje przypuszczenia, że wbijemy się od razu w Drogę po Głazach potwierdzają się, gdy mijamy filar opadający do doliny od Mięgusza Pośredniego i ukazuje się nam całość drogi, aż do balkonu, do którego dochodzi ścieżka z Hińczowej.
Podejście idzie sprawnie, widoki na staw coraz ładniejsze.
Droga po Głazach i balkon.
Jeszcze kilka dzikich ruchów i jesteśmy na balkonie, gdzie robimy małą przerwę.
Wbijamy w żleb wyprowadzający na grań, za nami nikt nie szedł, ale gdzieś u góry żlebu słychać głosy, więc sami u góry nie będziemy.
Już zapomniałem jaka fajna jest ta grań na szczyt, co najmniej dwa mocniejsze momenty były.
Po 3h od schroniska jesteśmy na szczycie, widoki super.
