Darz Szlak !!!
Pogoda w tamtym tygodniu była bardzo ciekawa. Prowokująca. Podpuszczająca. Paskudna z pyska. A miało się zmienić na dobre. Tak więc człek pracował i leżakował w domostwie. Aż przyszła niedziela, 19 maj 2019 roku.
Prognozy pozwalały myśleć o Wielkiej Fatrze. Do czasu … Po sobotnio – porannym rzuceniem oczyma na prognozy kierunek się zmienił. Na wschodni – tam musi być i cywilizacja i dobra pogoda.
Wybraliśmy Gorce. Czwarty raz ( ja ) w tym roku … To znak. Kilka informacyjnych telefonów i wykształcił się skład siedmioosobowy. Międzynarodowy. Ale wieczorem trzy osoby poinformowały, że w niedzielę udadzą się na wschód słońca na Pilsko. Udało im się. A my , w składzie Chrumhaczki, Marcin i ja o 5.05 ruszyliśmy ku przeznaczeniu. O 7.02 nogi nasze wyprowadziły nas z samochodu i poprowadziły w siną dal. Auto zaparkowaliśmy przy murze cmentarza w Ochotnicy. Obraliśmy kurs na ścieżkę edukacyjną prowadzącą do „Liberatora”. Było wręcz pięknie o poranku. Zapachu napalmu nie było czuć. Pierwszym celem naszego dnia była wieża widokowa na Magurkach ( 1108 m ). Droga do niej wyglądała tak :
Jak widać było różnie.
Polanki, wąwoziki, panoramy, powalone drzewa, tablice edukacyjne, ławki. Trochę podobne z wyglądu do tzw ławek patryjotek. Na szczęście te z trasy były tańsze, ładniejsze i bardziej przydatne dla Polski, Polaków i przyjezdnych turystów.
Wieża ma 20 metrów i 70 cm wysokości. Tak nas poinformowała tablica informacyjna. To jedna z czterech ( ? ) bliźniaczych wież w okolicy. Jako, że na dwóch byliśmy wcześniej i nie rozleciały się pod nami to i na tą weszliśmy. O godzinie 8.55.
I takie coś zobaczyliśmy :
Miły widok. Po lewej Gorc Kamieniecki, na wprost Lubań, po prawej Tatry, z tyłu inne gady.
Trochę tam wiało więc na zasłużony odpoczynek zeszliśmy na dół. Próbowałem zabić Chrumhaczki …
Przeżyły.
Ruszyliśmy w dalszą drogę. Była ładna polanka, zwana jak wiele w okolicy Przehybką. Dokładnie Pańską Przehybką ( 995 m ). Ładnie tam było.
Chwilę po niej dotarliśmy do Liberatora. Motyw z czasów II światowej. Warto zobaczyć.
Po obejrzeniu okolicy, przeczytaniu tablic ruszyliśmy dalej. Tylko, że nie dalej drogą edukacyjną. Postanowiliśmy dotrzeć na skróty do zielonego szlaku. Jak postanowiliśmy tak uczyniliśmy. Po … 82 minutach walki z krzewami, drzewami, gadami, powalonymi drzewami, gęstymi krzakami, płazami, wiatrołomami, ostrężynami, ssakami, itd. Dotarliśmy do ekumenicznego szlaku. Z tej radości zjedliśmy po bananie.
Szlakiem zielonym udaliśmy się w stronę, ogólnie pisząc , Gorca Kamiennickiego. Czyli zobaczyliśmy choć trochę tego czego nie zobaczyliśmy, będąc tam, 13 kwietnia. Czekajcie, nie pijcie metanolu, a zobaczycie.
W tych okolicach zobaczyliśmy pierwszych tego dnia żywych turystów. Pozdrawiamy dziewczyny idące w stronę burzy. A właśnie – zaczęło warczeć w okolicy. Jak też było widać deszcze niespokojne. Nas tylko lekko pokropiło.
Za pomocą żółtego szlaku zeszliśmy w okolice Gorczańskiej Chaty i ochotnicy. Kolega Marcin poszedł szybciej i nastąpił cud. Został podwieziony pod cmentarz przez Dobrych Ludzi. Dziękujemy. No i podjechał po nas.
Tak oto zakończyła się ta milusia wycieczka.
