Forum portalu turystyka-gorska.pl

Tytuł z przymrużeniem oka, no bo kto by jechał taki kawał żeby dreptać po szlakach przypominających Tatry Zachodnie? Austria ma przecież o wiele więcej do zaoferowania. Jednak wybór musieliśmy dostosować do mojego nie do końca jeszcze sprawnego kolana i psa.


Spitzkofele 2314m npm


Ile to już razy zarzekaliśmy się, że wreszcie inaczej spędzimy urlop i poznamy coś nowego, zamiast uparcie jeździć w Dolomity. Nie liczę zeszłorocznego wyjazdu w Apeniny, ponieważ wówczas również planowaliśmy blade góry, tyle że musieliśmy skrócić urlop i nie wyszło. Ale wracając do sedna. Po wpływem agitacji kilku użytkowników na FTG Alpy austriackie na stałe wbiły się mi do głowy. Sebastian również zajawił się tym pomysłem, w związku z tym zaczęliśmy planować urlop.

… i nawet nie spanikowałam tuż przed wyjazdem mówiąc, że tylko żartowałam i tak naprawdę chcę jechać do Włoch.

Sprawa była o tyle trudna, że musieliśmy wybrać rejon przyjazny dla kuternogi (czyli mnie po niedoleczonej kontuzji kolana) i psicy, która miała zadebiutować na górskim szlaku. Na szczęście Austriacy mają świetnie opracowane górskie serwisy z interaktywnymi mapami, dzięki którym udało nam się wybrać rejon i szlaki, którym miałam nadzieję podołać. Korzystaliśmy przede wszystkim z:

https://www.outdooractive.com/de/

https://www.tourenfex.at/bergtouren.php

https://www.bergwelten.com/

Zdecydowaliśmy się na okolice miasta Lienz ze względu na dużą różnorodność gór i szlaków, stosunkowo bliską odległość od południa Polski oraz w miarę przystępne ceny noclegów.

W dniu przyjazdu, po rozpakowaniu manatków, wybieramy się na krótki spacer nad pobliskie jeziorko Klapfsee. W drodze powrotnej namierzam ciekawy szczyt. Okazało się, że prowadzi tam łatwy szlak – 4 kilometry od parkingu do szczytu i 800 m przewyższenia.

Rano meldujemy się na parkingu niedaleko Klapfsee. Szlak początkowo prowadzi łąkami, na których pasą się krowy. Fibi aż rwie się do nawiązywania kontaktów międzygatunkowych, ale przyspieszamy kroku aby przypadkiem nie rozjuszyć byka lub matki z młodym.









Z łąk wchodzimy na krótki, leśny odcinek szlaku. Po nim jest już tylko ładniej i coraz bardziej widokowo.





W górze dostrzegamy drewnianą chatkę, przypuszczalnie własność myśliwych. Drzwi i okna są zamknięte na cztery spusty. Korzystając z samotności zatrzymujemy się tu na łyk herbaty i zdjęcia. Otaczające nas góry przypominają odrobinę słowackie Tatry Zachodnie. Borówki i liczne modrzewie zaczęły już przybierać jesienne barwy, za 3-4 tygodnie będzie tu przepięknie.





Strudzeni wędrowcy



A tu po raz pierwszy pokazuje się nasz cel. Droga do niego prowadzi przez długi, płaski grzbiet po prawej.















Tak, wlokę się nieznośnie, ale nic na to nie poradzę….

i nie zmieni tego nawet ten bazyliszkowy wzrok!





Nasza przełęcz na granicy światła i cienia.



Po drugiej stronie też niebrzydko.





Granią w stronę szczytu.



A za plecami piękna gra świateł. Chmury napływające nad grań nie wyglądają tak niewinnie jak zapowiadały prognozy, ale by nie psuć sobie wycieczki twardo trzymamy się wersji, że dziś ma nie padać!



















Pierwszy poważny szczyt Fibi i to w dodatku w Alpach! Należy się duuużo smaczków, bez dwóch zdań.

Daj mnie to.





A to zdjęcie pokazuje ile jeszcze pracy czeka mnie na rehabilitacji. To wklęśnięcie w prawym udzie to zanik czworogłowego. Buuu…









Moja dzielna psinka, będzie z Ciebie górołaz



Na przeciwległy masyw będziemy się wdrapywać za kilka dni.



Jedynym wydarzeniem, które zaburzyło sielankowy nastrój tej wycieczki było spotkanie ze stadem koni. Pies na ich widok usiadł jak kamień, zainteresowany nowym towarzystwem. Konie nie wydawały się przejmować naszą obecnością, więc spokojnie wyjęłam aparat i zaczęłam pstrykać zdjęcia. Nagle jeden z nich zauważył Fibi i zaczął iść w naszą stronę. Za chwilę dołączyła reszta stada. Zostaliśmy praktycznie otoczeni, konie podeszły naprawdę blisko i zaczęły interesować się psem. Fibs w swej ekscytacji nie wiedziała czy uciekać czy je obwąchiwać. Zrobiło się niezłe zamieszanie, aż się wystraszyłam, że za chwilę któreś z nas zostanie potrącone, a pies zadeptany. Guzik znam się na tych zwierzętach i nie mam pojęcia do czego taki zaciekawiony koń jest zdolny ale zderzenie z taką masą nie skończyłoby się dobrze. W końcu powiedziałam Sebastianowi żeby zabrał Fibi i zaczął zbiegać w dół szlaku. Nie byłam w stanie biec tak szybko jak oni, ale konie ewidentnie zainteresowane były psem, więc dały mi spokój. Szlak w tym miejscu był dość stromy i tak jak podejrzewaliśmy, stado odpuściło „pościg”, a my mogliśmy spokojnie wrócić do auta.



Wycieczka na Spitzkofele spełniła wszystkie moje oczekiwania: szlak był widokowy, łatwy, niezbyt długi i średnio nastromiony. Takie szczyty jak ten giną wśród perełek Alp Karnickich i gdyby nie moja kontuzja, z pewnością nasz wybór byłby inny. Ale nie żałuję. Ostatecznie każde góry są lepsze od żadnych

cdn.

_________________

Bardzo fajne!
Widzę same zalety, góry spore, ale przyjemne, blisko. Wpisuję na listę marzeń

_________________
SPROCKET
viewtopic.php?f=11&t=17068

Zdjęcie świetne, miło popatrzeć na rejony, których się nie widziało

Widzę, że używacie dla Fibi dwóch rodzajów linek/ smyczy, a ta czerwona przypomina tę, którą ja biorę, jak idę z Axelem do lasu... Jak byście porównali komfort ich używania? Która mniej się brudzi, plącze, bardziej wygodna w użyciu?

_________________
Jeśli są zasady, to nie ma kwasów.

sprocket73, byliśmy dość krótko, ale chyba mogę polecić tej rejon. Najbardziej podoba mi się lokalizacja (zatrzymaliśmy się w Obertilliach). Blisko w Dolomity Lienzkie, do Grupy Schobera, w Alpy Karnickie i we włoskie Dolomity. Można zorganizować sobie naprawdę fajny, urozmaicony urlop.

net.
Dzięki:) Faktycznie zabraliśmy dwie smycze, czerwoną 15 metrów i krótszą 5 metrów. Używamy w zależności od potrzeb. Tam gdzie pies może pohasać, ale musi z jakiegoś powodu być na smyczy, 15m sprawdza się świetnie, a jeszcze lepsza byłaby 20m. Z kolei tam gdzie trzeba mieć większą kontrolę nad psem, chodzą ludzie, używamy krótszej. Długa smycz jest z dość lichego materiału, plącze się, pies zdążył ją już kilka razy przegryźć, za to jest bardzo lekka. Obie są z materiału więc brudzą się tak samo
Z czasem pewnie kupimy coś solidniejszego i nieplączącego się np. http://ipo-sklep.pl/p3266,linka-na-slad ... l-bg1.html

_________________

Neualplseen – szmaragd w koronie Grupy Schobera

Zazwyczaj górskie trasy planujemy tak, by dostarczały pewnej dawki adrenaliny, albo przynajmniej były interesujące. Tym razem wszelkie extrema musieliśmy wybić sobie z głowy, ale żeby nie zanudzić się na śmierć, postanowiliśmy wybierać szlaki oferujące piękne widoki. Zgodnie z tą myślą, tego dnia za cel wycieczki obraliśmy grupę jeziorek polodowcowych Neualplseen w Grupie Schobera.

Szlak startuje niedaleko schroniska Zettersfeldhütte. Od samego początku towarzyszy nam kapitalny widok na Dolomity Lienzkie i samo Lienz, leżące daleko w dole. Miasto jest na tyle ciasno otoczone górami, że w ciągu dnia chyba przez niewiele godzin gości tu słońce. Dolomitowe, poszarpane turnie tworzą dość mroczny klimat. Tymczasem mamy do wykorzystania słoneczny, wrześniowy dzień, ruszamy więc by nie tracić czasu.

Na samym starcie dochodzi do nieprzyjemnego wydarzenia, Fibi zalicza spotkanie pierwszego stopnia z pastuchem elektrycznym. Przysiadamy na trochę aby dać psu ochłonąć i sprawdzić czy wszystko jest ok. Na szczęście nic się nie stało, a młoda na widok smaczków szybko zapomina o całej sprawie. Później kilkukrotnie natknęliśmy się na tablice, które nakazywały trzymanie psów na smyczy, a dzieci pod kontrolą, ponieważ krowy mogą atakować w obronie młodych. Pierwszy raz się z czymś takim spotkałam w górach. Choćby w Dolomitach, gdzie krowy są wpisane na stałe w górski krajobraz, nigdy nie widziałam tego typu ostrzeżeń, ani by ogrodzenie było pod napięciem. Krowy chadzały sobie samopas i generalnie nikt nie robił z tego wielkiego halo. Niezależnie od tego nie ignorujemy tych znaków, a po ostatniej przygodzie ze stadem koni, staramy się dodatkowo zachować dystans…











Jednak cóż to by była za wycieczka w góry bez wejścia, na choćby malutki, szczyt? Na ratunek przychodzi nam Goiselemandl (2433 m npm), górka łagodna, niepozorna, a niewiele niższa od naszych Rysów.



Na szczycie Goiselemandl. Za chwilę będziemy dreptać ścieżką widoczną w tle.







Spojrzenie wstecz na Goiselemandl.



Turyści nadchodzący z naprzeciwka stwarzają dobrą okazję do ćwiczeń z psem. Ćwiczymy mijanki na szlaku, spokojne czekanie i przepuszczanie ludzi i niereagowanie, gdy ktoś z znienacka pojawi się na horyzoncie. Każde poprawne zachowanie nagradzamy smaczkiem, a pies w nietypowych sytuacjach zaczyna czuć się coraz swobodniej.







Po niedługim czasie osiągamy cel wycieczki. Neualplseen tworzy sześć jeziorek: dwa duże i cztery mniejsze. Kiedy oglądałam zdjęcia z tego miejsca, krajobraz przypominał mi nieco grenlandzkie pustkowia usiane oczkami wodnymi. Tu jest zdecydowanie bardziej górzyście, ale rzeczywiście można dostrzec pewne podobieństwa. Godzina jest już mocno popołudniowa, więc mamy całe pojezierze dla siebie. W Tatrach, w słoneczny weekend w rejonie górskich jezior, o takich pustkach można pomarzyć. A będąc przy jeziorach, naturalnie nasunęło nam się skojarzenie z Doliną Pięciu Stawów Polskich. Jednak wybacz Piątko, jak cię uwielbiam, tak po dzisiejszej wycieczce muszę przyznać, że tu jednak odrobinę bardziej mi się podoba























W centrum kadru Goiselemandl, od którego odchodzi długa grań – tędy przyszliśmy. Wracamy równoległym szlakiem biegnącym doliną, który łączy się z tym pierwszym po drugiej stronie góry.







A tu kolejna tabliczka z ostrzeżeniem. Pies niepocieszony, bo nie może hasać luzem, za to my cały czuwamy, bo nigdy nie wiadomo skąd przypuści atak szalona krowa















Obczajamy wschodnią część Schobergruppe





Ten wzrok mówi wszystko, co psia osoba sądzi o moim pomyśle na pozowanie na kamieniu.







Spragnionych napoić.





Trasę mogę śmiało polecić wszystkim, którzy planują odwiedzić Grupę Schobera. Brak tu jakichkolwiek trudności, ale widokowo jest to naprawdę ekstraklasa. Świetnie nadaje się na dzień restowy, ale można ją również rozbudować o bardziej wymagające warianty, jak np. wejście via ferratą na szczyty górujące nad jeziorkami – Schleinitz i Sattelkopfe.

http://footsteps.cba.pl/neualplseen-szm ... -schobera/

_________________

Ja:)
Bardzo lubię i chętnie tam jeżdżę. No, ale na te, co mają więcej do zaoferowania też

Poza tym, nie lekceważyłbym te Austriackie Tatry Zachodnie, bo mogą zaskoczyć nie tylko widokami, np. Rinnkogel 1823m - Salzkammergut Berge czy Hochtürnach 1770m - Ybbstaler Alpen

_________________
Pewnego przyjaciela poznasz w niepewnej sytuacji...

Jeśli masz na myśli narty zimą, to się nie liczy, bo to zupełnie inna kategoria

To nie jest tak, że je lekceważę, tylko wyszłam (być może z błędnego) założenia, że jadąc w austriackie góry chce się raczej doświadczyć czegoś nowego, innych szlaków, trudności niż to co ma się pod nosem (na tyle na ile można to porównać). A ograniczając się do jedynego pewnego przykładu, czyli siebie w innych okolicznościach pewnie wybrałabym trochę trudniejsze szczyty, może też ferraty, co nie znaczy, że te mi się nie podobały, wręcz przeciwnie.

Z chęcią je zaraz obadam.

_________________

Nie zimą np.:
Niederalpl - Tonion runde - Mürzsteger Alpen - https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 8844296367
Hundstein 2117m Salzburger Schieferalpen - https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 5610488243
Gamsfeld - Salzkammergut Berge - https://www.flickr.com/photos/farixus/a ... 5154589360
Rinnkogel 1823m - Salzkammergut Berge - https://www.flickr.com/photos/farixus/a ... 7734415956
Aflenzer Staritzen, Hochschwab, trawers do Tragoss - Hochschwabgruppe - https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 5600278726
https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 2158331184
https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 4564448870
Hochstadl 1919m - Ybbstaler Alpen - https://www.flickr.com/photos/farixus/a ... 1037099094
Hoher Nock 1963m - Oberösterreichische Voralpen - https://www.flickr.com/photos/farixus/a ... 3357377756
oraz Stuhleck, Zirbitzkogel i najbliżej Wiednia - Schöpfl 893m w Wienerwaldzie. A właściwie nie, bo najbliżej wiednia jest Kahlenberg i okoliczne wzgórza/lasy na Klosterneuburg.

A całkiem sporo nadaje się pod rower:

Dürriegelalm runde + Königskogel - https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 5590695282
Dorf Veitsch - Veitschegg - Draxlerkogel - Grundbauerhuette - Brunnalm (Hohe Veitsch)- https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 7093206771
Schwalbenwand - https://www.flickr.com/photos/farixus/s ... 7093206771


A najlepsze jest to: selfservice / Selbstbedienung - skrzynka piwa w potoku i obok puszka.

_________________
Pewnego przyjaciela poznasz w niepewnej sytuacji...

Wszystko super gdyby nie te krowy... kopytne mnie nie lubią

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Fajne akcje jak na "kontuzjowaną"
Fotki też cacy

Odpowiadają mi takie klimaty Zachodnie kojarzą się z ładnymi, rozległymi widokami, łatwymi szlakami i rzeczywiście ten zaprezentowany rejon Alp je przypomina. Sielskie widoczki...
A sunia faktycznie wygląda, jakby z przymusu na tym kamieniu usiadła

W jakim miesiącu robiliście ten wyjazd? albo gdzie mi to umknęło, ale nie ma w relacji

_________________
Jeśli są zasady, to nie ma kwasów.

@farix
Przejrzałam wszystkie linki, w takie właśnie klimaty celowaliśmy w tym roku. Będę mieć je w pamięci jeśli kiedyś wybierzemy się jeszcze raz.



Nie ma co się nad sobą za bardzo rozczulać

@kefir, oj, tamtejsze osobniki chyba ogólnie nie są nastawione zbyt przyjacielsko. Ponoć nawet dochodziło do wypadków, w tym śmiertelnych, w okresie karmienia cieląt. Krowy mogą wówczas potraktować człowieka lub psa jako zagrożenie https://www.tt.com/panorama/unfall/1307 ... p13eRVHhJo

Byliśmy w pierwszej połowie września.

_________________

Na szarlotkę do Karlsbader Hütte

To miał być dzień odpoczynku urozmaicony lekką i przyjemną wycieczką, zakończoną urodzinowym piwkiem. Moje kolano co prawda miało się świetnie, ale Sebastian nalegał na regeneracyjny rest. Nie znoszę tak cackać się ze sobą, niestety wszelkie próby udawania że już jest super, kończyły się przeszywające bólem w stawie… Niech już będzie, restujmy, byle tam gdzie miło dla oka. Wytypowaliśmy kilka atrakcyjnych miejsc, wśród których przodowało schronisko Karlsbader Hütte, położone nad ślicznym górskim jeziorem Laserzsee w Dolomitach Lienzkich. Według Google Maps, pod schronisko można dojechać autem. Tymczasem na miejscu okazało się, że navi zrobiła nas w konia i należy zostawić je na parkingu w połowie drogi, a dalsze pół przedreptać klasycznymi dolomitowymi zakosami, pokonując ponad 600 m przewyższenia. Najbardziej martwił mnie fakt, że muszę tę drogę pokonać w sandałach, ponieważ poprzedniego dnia tak mocno obiłam sobie palec, że dyskomfort sprawiało nawet zakładanie skarpetki. Zawsze kusiło mnie żeby sprawdzić jak na łatwiejszych szlakach spiszą się sandały, ale zwyciężała obawa przed zmasakrowaniem stóp. Teraz, chcąc nie chcąc, będę musiała się o tym przekonać.

Startujemy z parkingu w pobliżu schroniska Lienzerhutte. Szlak przypomina trochę drogę do Morskiego Oka, nawet posiada skróty, którymi ścina się szeroką drogę główną. Wyruszyliśmy dość późno, więc korzystamy z nich, by jak najszybciej dotrzeć na miejsce i nacieszyć się widokami. Sam szlak bez historii, jednostajne, leśne zakosy pozbawione trudności, miejscami trochę strome. W sandałach idzie się zaskakująco dobrze i pewnie, przynajmniej po suchej, ostrej skale. Nasz cel, otoczony wapiennymi górami, pokazuje się dopiero na ostatniej prostej. Już wiem, że warto było tu przyjść.





Ale zanim obadamy okolicę, idziemy do schroniska na urodzinową szarlotkę i piwo. Solidaryzuję się z kierowcą i również wybieram bezalkoholowe, choć świadomość kolejnego krzyżyka na karku kusi, by zamówić coś mocniejszego Fibi w tym czasie skupia się na obrabianiu kości, przez co łatwiej jej znieść przebywanie w nowym miejscu, wśród krążących wte i wewte ludzi. Im więcej chodzimy z psem tym częściej przekonujemy się, że smakołyki i gryzaki na podorędziu to świetna sprawa, zwłaszcza, gdy trzeba skupić psią uwagę, lub pomóc mu się wyciszyć.

Po wyśmienitej szarlotce ruszamy szlakiem wokół jeziora Leserzsee w poszukiwaniu ciekawych kadrów i widoków. W takim otoczeniu jest to dziecinnie proste, zdjęcia robią się same. Większy problem miałam raczej przy wyborze zdjęć schroniska do tej relacji. Poniższy widok tak mi się spodobał, że mam go chyba w 30-tu różnych odsłonach.









Bez szans



















Słońce powoli chowa się za górami, ściany zaczynają płonąć, najpierw na żółto, później coraz intensywniejszym odcieniem czerwieni. Nie mogę przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz w Dolomitach oglądałam taki spektakl. W spokoju i bez pośpiechu. Dolomity Lienzkie bardzo przypominają włoskie, więc serducho zabiło mocniej i bardzo nie miałam ochoty schodzić. Stwierdzamy zgodnie, że musimy tu kiedyś wrócić i lepiej poznać te góry.

http://footsteps.cba.pl/szarlotke-karlsbader-hutte/

_________________

O widzę, że latem kręciliście się w tym samym rejonie co i ja. Przed wyjazdem też korzystałem ze strony tourenfex - przejrzałem chyba wszystkie relacje . Nie wiem jak ci się udało uchwycić słońce odbite w Laserzsee, ale świetnie wyszły te zdjęcia.

Całkiem sympatycznie można podjechać tam na rowerze oszczędzając kolana na zjeździe podjazd tam nie jest jakoś bardzo wymagający .

Alpy w Austrii to nie tylko Grossglockner Wildspitze czy Hochalmspitze to często bardzo urokliwe niżej położone pasma alpejskie w których można legalnie powłóczyć bez szlaku nie spotykając nikogo przez kilka dni

Jak zwykle piękne zdjęcia i fajna relacja!


Wiesz, ja uważam, że warto jechać choćby po to, żeby podreptać po terenach praktycznie bezludnych, w spokoju, ciszy i innej kulturze. To ma czasem wartość większą, niż owe "więcej rzeczy do zaoferowania", jakie ma Austria .
Osobiście, jeśli miałabym taką możliwość - transport i mniejsza odległość, niż z W-wy - to chętnie tak bym wolny czas spędzała .
W każdym razie gratuję udanego urlopu!

Bardzo spodobały nam się Wasze wycieczki i po sprawdzeniu na mapie gdzie dokładnie byliście, okazało się, że jest tam od groma łatwy szlaków, takich jakich akurat szukaliśmy

Dziękuję. Odpowiednia miejscówka i czas? Zwłaszcza ten ostatni, przynajmniej raz nie żałowałam, że wyszliśmy późno na szlak.

Danke


Kurcze, chyba za słabo przymrużyłam to oko Gdyby nie spodobały się nam te szlaki, to pojechalibyśmy gdzie indziej, ale gdybym z kolei była w super kondycji, to na pewno nie spędzilibyśmy całego urlopu chodząc jedynie po łagodnych pagórkach. I wcale nie mam na myśli Grossa. W każdej z grup, które odwiedziliśmy były po prostu szczyty i szlaki bardziej warte uwagi i niekoniecznie popularne. Niemniej nie żałuję. Biorąc pod uwagę, że na pierwszym spotkaniu rehabilitant kazał mi zapomnieć o Tatrach w tym roku, to mam z czego być zadowolona

Może to kwestia odległości właśnie. Może gdybym i ja mogła być w Austrii kilka razy w roku to nie wybrzydzałabym, bo byłby czas i na ferraty i wspin i łatwe wycieczki.

_________________

Hoher Bosring 2234 m npm – austriacka jesień w najpiękniejszej odsłonie

Cel tej wycieczki upatrzyłam jeszcze przed wyjazdem do Austrii. Bardzo spodobał mi się rozległy, zielony trawnik wokół szczytowego krzyża, który zapowiadał łagodną, widokową trasę w klimacie Tatr Zachodnich. Hoher Bosring zlokalizowany jest bardzo dogodnie, bo rzut beretem od naszej mieściny, w zasadzie cały grzbiet doskonale widać z okna kwatery. Bliskość góry trochę nas rozleniwiła, dlatego też wstajemy nieśpiesznie i na szlak wyruszamy dość późno. Długi czas pniemy się stromą, wąską, leśną ścieżką. Po drodze słychać niedobitki z rykowiska – jedyny kontakt ze zwierzyną podczas tego urlopu. Przez ciągłe nastromienie szlaku zaczynam się martwić o kolano, ścieżka nie daje ani chwili wytchnienia. Charakter szlaku zaczyna zmieniać się dopiero na wysokości chatki myśliwskiej. Mieliśmy nadzieje na odpoczynek i kubek herbaty w tym miejscu, ale okazało się, że ktoś ogrodził teren wokół budynku siatką. Mijamy więc chatkę i jeszcze przez kilka minut idziemy lasem. Po chwili zaczynają odsłaniać się widoki na wzniesienia, którymi prowadzi dalsza trasa. Z każdym krokiem bardziej zagłębiamy się w ocean borówek, które przyjęły tu wszystkie odcienie jesieni. Takiej ilości borówek nie widziałam chyba nawet na bieszczadzkich połoninach. Widok jest naprawdę niesamowity, zwłaszcza gdy promienie słońca przebijają przez chmury i ożywiają kolory.



Najwyższa widoczna powyżej góra to nasz szczyt, Hoher Bosring. Wrażenie bliskości jest trochę złudne, ale nie martwi nas to, bo spacer w takich okolicznościach przyrody to sama radość. Po upewnieniu się, że jesteśmy na szlaku sami, spuszczamy psa ze smyczy, żeby mógł się wreszcie wyszaleć. Fibi biega jak wariat dookoła nas, pędzi tak, że nie wyrabia się na zakrętach, istne szaleństwo. Niewiele było takich momentów jak ten, zwykle trzymaliśmy psa na smyczy by nie ganiała dzikiej zwierzyny i nie straszyła ludzi, którzy ogólnie różnie reagują na biegającego luzem, niemałego psa. Ale nade wszystko, byliśmy w obcym państwie i nie chcieliśmy narażać się mandat lub inne konsekwencje wynikające ze świadomego lub nieświadomego łamania przepisów. O tym jakie przepisy obowiązują turystów wwożących swoje pupile do Austrii, piszę tu PIES W AUSTRII. Dodam jeszcze, że aby nie pozbawiać psa zupełnie „wolności” zabieramy w góry również smycz 15-metrową, a i dłuższa świetnie by się spisała. Jest to nienajgorszy kompromis i dobre wyjście, kiedy np. nasz pies jest całkowicie nieodwoływalny lub dopiero ćwiczymy przywołanie, a chcemy by pies już dołączył do naszych wycieczek.

















Tylko na szczyty widoczne na zdjęciu poniżej, trzeba by poświęcić kilka dni, a to raptem mały wycinek tego, co widać dookoła.



Szczyt z krzyżem, widoczny skrajnie po lewej stronie, to cel z pierwszego dnia – Spitzkofele.





Wchodzimy na podszczytowy trawnik. Internety nie kłamały, tu naprawdę jest tak zielono. Zupełnie inna roślinność niż na podejściu, z jesieni nagle zrobiła się wiosna. Ciekawy kontrast.





Idź do pańcia!





A przed nami Heretkofel 2440 m npm. Tak mi żal, że muszę dawkować sobie przyjemności, ta ścieżka aż się prosi, by podążyć nią na szczyt.



W dole widoczna nasza wioska, Obertilliach. Jest to najwyżej położona miejscowość w Dolinie Lesachtal, znajduje się na wysokości 1450 m npm.



Wpis do skrzynki szczytowej.









Wreszcie odwzajemniły moje uczucie







Czasami mam wrażenie, że ten pies doskonale wszystko widzi i rozumie. I wcale, że nie rozróżnia tylko dwóch kolorów. Nie, nie zgadzam się. Patrzy i podziwia widoki razem z Pańcią, ot co



Ostatnio rzadkie zjawisko, moja osoba bez psiej osoby na zdjęciu.





Tego jeszcze nie grali, (biedny! głodzony!) pies zasmakował w borówkach Tu wielce niezadowolona, że przerwałam jej konsumpcję.





Pa, pa jagodziana góro.





Dalej niestety następuje mniej przyjemna część wycieczki. Szlak okazał się zbyt stromy dla mojego kolana, które odezwało się krótko po tym, jak zaczęliśmy schodzić. Ból pojawiał się i znikał, aż w połowie drogi noga zaczęła domagać się zdecydowanie wolniejszego tempa. Jak na złość stało się to tuż przed niekończącymi się, nudnymi, leśnymi zakosami. Jednak obiektywnie, ten szlak jest zupełnie pozbawiony trudności, a stromizny wymagają co najwyżej jako takiej kondycji. Mimo braku wyzwań sportowych, jest to piękna i widokowa trasa, którą polecam przejść szczególnie jesienią, kiedy roślinność już trochę się wybarwi – wrażenie piorunujące.

http://footsteps.cba.pl/hoher-bosring-2 ... -odslonie/

_________________

Poszukałam, kim jest wasz piesek, i wyszło mi, że to wyżeł węgierski krótkowłosy, który ma ciekawą cechę: "jego nos, oczy i pazurki zawsze będą mieć czerwonawy kolor, zlewający się z kolorem szaty". Nie zwróciłam wcześniej na to uwagi podczas oglądania zdjęć.
Samo przywołanie, które zamierzacie ćwiczyć, może być bardzo skuteczne. Byłam świadkiem, jak duży pies pędzący na zwarcie ze swym odwiecznym wrogiem zatrzymał się 4-5 m od niego i natychmiast zawrócił, bo jego pan - przebywający gdzieś na drugim końcu leśnej działki - zagwizdał (tylko raz) na niego zaalarmowany naszym krzykiem. Z tego co pamiętam, to chyba chodził z nim na szkolenia.

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Zgadza się Mają jeszcze jedną charakterystyczną cechę, mówi się na nie velcro dog i rzeczywiście są strasznie rzepowate i przytulaśne. Przy węgrze nie istnieje coś takiego jak przestrzeń osobista W 99% jest to słodkie, ale czasami bywa naprawdę upierdliwe

Takie przywołanie, jakie opisałaś, to już jest master level przywołań i wymaga ćwiczeń. Z psicą ćwiczymy podstawowe komendy, z naciskiem na "do mnie", od samego początku. Powiedziałabym, że obecnie reaguje w 70% sytuacji. Wszystko zależy od tego jak silny jest bodziec. Zabawa z drugim psem to chyba jedna z trudniejszych sytuacji do odwołania psa. U wyżła dodatkowo instynkt łowiecki, dlatego póki co na spacery (zwłaszcza na łąki, pola) zabieramy w razie wu długą linkę, coby nie dopadła i nie pokaleczyła jakiegoś zwierzaka. Na kurs planujemy się wybrać wiosną, w tym roku niestety nie udało się. Za to zaczęliśmy chodzić na zajęcia z tropienia (ludziny) żeby zająć czymś wyżłowy nos i dać ujście instynktom

_________________

Podejrzewam, że jest w stanie "TBD" bo chwilowo nie działa niesstety.

Nutshell - dzięki za naprawdę fajną relację, w tym roku akurat w Austrii mnie nie było.
Niestety prawda taka, że te "austriackie pagóry" biją Tatry Zachodnie o kilka rzędów wielkości, różnorodność, rozmiar, wolność. No, jedynie pogoda w Austrii bywa kapryśniejsza.
Ja to jestem już jestem za stary, żeby jak Kyjo przeprowadzać się do Austrii, ale przyznam, że nawet nad tym chwile myślałem...

Chyba 2009...?

_________________
Widzisz lewaka, nie stój z boku, reaguj!! Pamiętaj, lewactwo karmi się obojętnością i bezczynnością.

Nie zauważyłam, ale już poprawiłam http://footsteps.cba.pl/austria-psem-pr ... trzezenia/

Dzięki również

Widzieliśmy tyle co nic, ale mimo że urlop trwał tak krótko, wystarczyło żeby chcieć wrócić. Te pustki i przestrzenie to jest to.

Ja podziwiam ludzi, którzy potrafią żyć i być szczęśliwi poza krajem, sama chyba nie umiałabym się odnaleźć. A może tylko tak mi się wydaje. W każdym razie cieszę się, że do Austrii czy Włoch jest stosunkowo blisko. Żałuję tylko trochę, że tak późno odkryliśmy te austriackie pagóry, toć anke i Kyjo agitację prowadzą od lat

_________________

Jezusicku jak tam pięknie - ja chcę więcej! Nalegam!

_________________
Jeśli zdajesz pytanie dlaczego chodzę po górach to znaczy że nie zrozumiesz odpowiedzi

Może lepiej nie. Na relacje nutshell i magisa nie chcę już wchodzić To udręka dla serca.

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

Hochstein Hütte – pożegnanie z Austrią

Ostatni dzień urlopu postanowiliśmy spędzić na krótkiej wycieczce w grupie Schobbera. Taką niewymagającą trasą był szlak na szczyt Hochstein zaczynający się przy schronisku Hochstein Hütte, do którego można dojechać płatną, prywatną drogą (7 euro). Ku naszemu zaskoczeniu, do szczytu dochodzimy po jakichś 10 minutach. Miało być krótko, lekko i przyjemnie, ale w tym przypadku zdecydowanie coś poszło nie tak Jak studiowaliśmy tę mapę, nie wiem, ale trochę głupio kończyć wycieczkę tak szybko. Po poprzednim dniu cały czas odczuwałam ból w kolanie, ale że na horyzoncie dostrzegłam ciekawy szczyt – Böses Weibele, postanowiłam zacisnąć zęby i jakoś tam doczłapać. Ponieważ Sebastian, przez te wszystkie wspólne lata, wyrobił sobie niezrozumiałą dla mnie opinię, że za wszelką cenę prę do celu jaki sobie uwidzę, a on, „głos rozsądku” musi pacyfikować moje zapędy, wiedziałam że nie będzie lekko i będę musiała uciec się do podstępu Wymyśliłam więc, że będziemy posuwać się naprzód metodą małych kroków.

O, dojdźmy do tego pagórka, z niego na pewno będzie ładny widok.

Patrz, tam za zakrętem jest ładne jeziorko, podejdźmy jeszcze kawałek żeby pies napił się wody.

A to wzniesienie wygląda ciekawie, wejdźmy na nie, to jeziorko musi fajnie wyglądać z wysokości.

Itp, itd licząc na to, że w pewnej chwili będziemy już tak blisko szczytu, że żal będzie zawracać. Nie przewidziałam tylko, że po trzech takich numerach zacznę człapać tak ślamazarnie, że będzie się to rzucać w oczy. No i cóż, odpuściliśmy. Ale metoda była słuszna, bo w pewnej chwili Sebastian sam zaczął się namyślać i kalkulować, czy może jednak nie damy rady

Jednak nic na siłę. Niestety

Tyle dobrego, że przynajmniej obejrzeliśmy sobie dokładnie Dolomity Lienzkie i napiliśmy się smacznej kawy w schronisku. A Fibi dostała kawał słoniny od kelnera. Niech ma coś z życia.

W ramach podsumowania, powiem tylko, że bardzo chcemy wrócić do Austrii i lepiej poznać ichniejsze góry. Ogrom i ilość poszczególnych pasm trochę przytłacza i żałuję, że dopiero teraz je odkryliśmy – no bo kiedy my to wszystko nadrobimy???


Schronisko Hochstein:



Hochstein z gigantycznym krzyżem:



Böses Weibele, tak blisko, a tak daleko…





Zbliżenie na Böses Weibele:

















Co dwie głowy to nie jedna



A tu można zadzwonić dla pokoju na świecie. Każdy kamyczek oznacza jakieś państwo:





http://footsteps.cba.pl/hochstein-hutte ... e-austria/

_________________

@tatromaniak24 - też mi się podobało, niestety dużo więcej nie zwojowaliśmy, bo to był krótki urlop

Dzięki
ps.nie ma co się zadręczać, trzeba jechać;)

_________________

Ale fajna rodzina! (bo to chyba rodzina?)
Na temat relacji to nawet nie piszę.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Wybraliście naprawdę świetne miejsce na urlop Fajnie pokazałaś, jak bardzo mogą różnić się pasma górskie, które są obok siebie.

Kolory na tym Boesringu są niesamowite, aż by się chciało na tym trawniku rozbić namiot i posiedzieć tam kilka dni

Mam nadzieję, że z kolanem już lepiej i w przyszłym roku uda się również ciut wyżej wejść

Znaczy, czy napisze relację, jak z Olimpu? .
Akurta wtedy jeszcze miałem do relacji zapał....

viewtopic.php?t=8198

_________________
Widzisz lewaka, nie stój z boku, reaguj!! Pamiętaj, lewactwo karmi się obojętnością i bezczynnością.

Koniec?
Naprawdę super!
Nigdy nie byłem w górach w Austrii i to się musi zmienić. Myślę, że wyjazd tam to całkiem realna sprawa

Przeczytałem poradnik o psie.
Kurcze, wyszło mi, że ja to jestem bardzo niezdyscyplinowana jednostka
Papiery (paszport, czip, szczepienia) mamy w porządku. Ale na naszych zagranicznych wojażach Tobi chodzi praktycznie cały czas luzem i to nie tylko w górach, ale i w miastach. A było tych wyjazdów już trochę: Rumunia, Czarnogóra, Chorwacja, Słowenia i kilkanaście razy Słowacja. Nie było ani jednej sytuacji problemowej, naprawdę. Jedyne co mi się przypomina, to kelnerka na starówce w Kotorze, która bała się podejść do naszego stolika - była akurat osobą panicznie bojącą się psów, to wzięliśmy go wtedy na smycz. Jeżeli chodzi o sytuacje konfrontacji z innymi zwierzętami, które są agresywne, Tobi okazuje w takich wypadkach skrajny pacyfizm. Udało się przeżyć kilka spotkań z psami pasterskimi w Rumunii. Dzikie słoweńskie krowy również go nie pożarły. Koty w kotorskim "Kocim Zaułku" oczu mu nie wydrapały - choć bardzo chciały. Nie wiem czy zauważyłaś, ale w Twoim poradniku na tabliczce ostrzegającej o krowach jest napisane, że psa trzymać na smyczy, a w sytuacji niebezpieczeństwa należy go spuścić. I to jest dobre podejście, bo też uważam, że w takich sytuacjach lepiej wszystko się kończy jak pies jest luzem. Ileż to już było sytuacji z tzw. agresywnymi wiejskimi burkami w naszych beskidzkich wsiach, czyli psy biegające luzem przy domach bez ogrodzenia. Tobi wyrobił już sobie cały wachlarz zachowań w takich sytuacjach, tak że rozgrywa je po mistrzowsku.

_________________
SPROCKET
viewtopic.php?f=11&t=17068