W strugach deszczu docieramy na pole namiotowe w Les Houches. Z samochodu nie ma sensu wysiadać, siedzimy kilkadziesiąt minut podziwiając krople francuskiego deszczu spływające po szybach. Gdy troszkę odpuszcza rozbijamy namioty a samochód zamieniam w suszarnię w tym czasie docierają pozostali członkowie Mont Blanc Expedition 2018, którzy po zejściu z Gran Paradiso zabawili troszkę na włoskiej stronie. Do końca dnia toczy się typowo kempingowe życie, jedzenie, picie, gaducha. W końcu nadchodzi ten dzień kiedy trzeba ruszyć w kierunku szczytu, dla którego przejechaliśmy te setki kilometrów. Poranek jest mglisty i wilgotny, pakujemy majdan i podjeżdżamy pod dolną stację kolejki linowej na Bellevue, samochód zostawiamy na darmowym parkingu przy stacji. Kolejny raz zakładamy na plecy ciężkie plecaki z niezbędnym na trzy dni wyposażeniem. Kolejką wyjeżdżamy z Les Houches na stację Bellevue, skąd podchodzimy kilka kroków do stacji Tramway du Mont-Blanc.
Kolejką dojeżdżamy do stacji Nid d'Aigle skąd już na nogach ruszamy w górę na Tete Rouse. Podejście jest dość konkretne z ciężkim plecakiem trzeba poruszać się w skalistym terenie, po mało wygodnym szlaku a w górnej części nawet eksponowanym.
Podczas podejścia znów dochodzi do cudu rozpogodzenia, widoki robią się coraz rozleglejsze. Przy wejściu na pole namiotowe wita nas dwójka Górali Nadmorskich, która również uczestniczyła w aklimatyzacji na Gran Paradiso. Szacun dla nich, ponieważ na Tete weszli z samego dołu bez korzystania z kolejek i to jeszcze we wczorajszych strugach deszczu. Jest piątek, oni mają zamiar atakować szczyt w sobotę z Tete, tu kolejny szacun bo to wyrypa jest nie lada, my wchodzimy w sobotę do Goûter ( dwa tygodnie wcześniej udało się zarezerwować nocleg ) a w niedzielę na szczyt. Próbują w piątek po południu już ruszyć do góry, ale zostają zawróceni przez żandarmerię, która siedzi w budzie przypominającej śniadaniówkę
. Tete Rouse wita nas pięknym słońcem i brakiem wiatru, doliny toną w chmurach. Wywalamy wszystkie mokre rzeczy, które rozłożone na okolicznych skałach wysychają w mgnieniu oka. Miejsce na namiot mamy fajne, już na gotowej platformie pomiędzy granią a … kibelkiem . Dalsza część dnia upływa na grzaniu garba, pogaduszkach na tematy wszelakie i obserwacji Kuluaru Śmierci, którym co jakiś czas lecą kamienie, generalnie w każdym żlebie słychać łoskot spadających kamienie, czy obrywających się seraków. Odwiedzamy jeszcze schronisko na Tete Rouse by zaopatrzyć się we francuski chmiel w płynie. Ja spaceruję jeszcze po grani biegnącej od pola namiotowego w kierunku schroniska, na której jest zrobione coś w rodzaju symbolicznego cmentarza.
Pierwszy alpejski Brocken.
Zachody słońca na Tete, miazga.
c.d.n.
)stwierdza, że pójdą sobie do góry na spacerek i tak dochodzą do Valota. Reszta zalega w łóżkach na dłużej, w końcu normalne warunki, ja dodatkowo kierując między punktami docelowymi nie miałem możliwości odpoczynku, więc tutaj to sobie odbijam. Po czternastej wychodzimy ze schroniska na śnieżny grzbiet powyżej schroniska by zaabsorbować trochę promieni UV, potem to tracenie mnóstwa czasu na topienie śniegu, by zrobić fila, izotonika i herbatę na wyjście jutro.
