Ponieważ zeszłoroczna majówka w Arco weszła nam idealnie, w tym roku postanowiliśmy pójść za ciosem i znów za majówkowy kierunek obrać Włochy. Tym razem jednak naszym celem był oddalone o ok 300 km od Arco, znajdujące się nad Morzem Liguryjskim Finale Ligure. Miejscowość ta znana jest głównie wśród wspinaczy ze względu na ogrom (głównie wapiennych) sektorów, ale przede wszystkim (o czym dowiedzieliśmy się później), jest to mekka rowerzystów ekstremalnych.
Początkowo plan wyjazdu zakładał podobne aktywności jak przed rokiem, czyli trochę wspinania, trochę ferrat i trochę opalania. Dłuższy research pozwolił jednak wywiedzieć się, że okolice Finale Ligure to świetne miejsce do uprawiania turystyki rowerowej. Nie tylko miejskiej, ale również i tej bardziej ekstremalnej. Szybki rzut oka na wyniki wyszukiwania w youtube pod hasłem „finale ligure bike” i już wiedzieliśmy, że oprócz nas, do Włoch z nami pojadą również nasze rowery.
W tegorocznej majówce pod patronatem DGNu udział wzięło 13 osób. Podzieliliśmy się na 3 samochody i pojechało z nami w sumie 10 rowerów. Ponieważ majówka w tym roku wypadała w kalendarzu bardzo korzystnie, dwie z trzech ekip wyjechały już w piątek wieczorem podczas gdy ekipa Lagunatti miała dotrzeć dopiero w niedzielę wieczorem. Planowaliśmy spędzić we Włoszech okrągły tydzień i wrócić w sobotę pod wieczór lub w niedzielę.
29.04.2018 (niedziela)
Pierwszy pełny dzień w rejonie spędziliśmy na wspinaniu w sektorze Rocce dell’orea – Settore Destro, znajdującym się w pobliżu Finalborgo. Za wyborem tej miejscówki na początek stała przede wszystkim bliskość naszego miejsca zakwaterowania (w Borgio) oraz obecność kilku łatwych czwórkowych dróg, a nawet jednej trójkowej
W niedzielę na miejscu wspinały się ekipy z dwóch aut, ponieważ my w Lagunatti dojechaliśmy dopiero wieczorem.
Pierwsze kroki pod skałą Rocce dell'orea (fot. Przecier).
Po południu i powrocie ze skał część ekipy zdecydowała się jeszcze sprawdzić rowery na pobliskim singletracku. Jak się okazało, singletracki we Włoszech są chyba odrobinę trudniejsze niz w Polsce, o czym dość boleśnie przekonał się Bob, notując lot przez kierownicę i serdeczny uścisk ogromnego kamienia, na którym wylądował. Rower jednak, podobnie jak i kolarz, nie odnieśli poważniejszych obrażeń.
A tu już skała w całości opanowana przez naszą ekipę
(fot. Przecier)Wieczorem zaś do grupy dołączyło trzecie auto. Można powiedzieć, że swój udział rozpoczęliśmy z przytupem, bo podczas parkowania pod blokiem, gdzie mieliśmy wynajęte mieszkanie, zahaczyliśmy autem o krawężnik, co skutkowało rozcięciem opony. Wieczór zatem minął zarówno pod znakiem integracji, jak i poszukiwania wulkanizacji w pobliżu gdzie dałoby się szybko, tanio i w miare sprawnie przywrócić auto do życia.
A widok na okolicę poniżej był taki
(fot. Dyzio)30.04.2018 (poniedziałek)
W poniedziałek rano dwie z trzech ekip wybrały się znów na wspinanie w sąsiednim regionie do tego, w którym walczono w niedzielę. Padło na Rocce dell’orera – Settore sinistro, proponującym wspinanie na drogach w wycenach od 4a do 6a, w tym kilka wielowyciagów. Zanim jednak wszystkim było dane się tego dnia powspinać, musieliśmy się rozdzielić i częśc z nas zajęła się uszkodzoną oponą. Szczęśliwie jednak jeszcze przed południem autko było znów gotowe do jazdy, więc czym prędzej udaliśmy się do reszty ekipy, która rozbiła się pod skałami i dzielnie walczyła z kolejnymi drogami. Zasadniczą różnicą w stosunku do dnia poprzedniego był fakt, że drogi z dnia dzisiejszego były więcej zacienione, co dawało odpoczynek spalonym w dniu poprzednim ramionom i plecom.
Po dotarciu do reszty ekipy rozpoczęliśmy od łatwej czwórki w połogu, by następnie przesunąć sie nieco niżej, gdzie stacjonowała reszta ekipy. Tutaj jeden z zespołów już walczył na wielowyciągu, a do innego obok wstawiała się właśnie inna dwójka. My w międzyczasie urobiliśmy kilka szybkich piątek
dzięki czemu udało się rozgrzać. Ci mniej zaangażowani we wspinanie odpoczywali na porozwieszanych tu i ówdzie hamakach i w zasadzie jedyne czego zabrakło tam na miejscu to rozpalonego grila 
Settore sinistro - rozpakowywanie szpeju (fot. Przecier)
Po rozgrzewce wstawiłem się wreszcie w jakąś ciekawszą drogę. Wyglądająca z dołu na sytą, Donne crave e oche, o wycenie 6a, budziła szacunek, dlatego rozpocząłem asekurancko na wędkę. Długa na 20m linia prowadziła przez okap po czym wyprowadzała na połóg z którego już praktycznie bez trudności wyprowadzała do stanu. Trudnść na drodze, jak zatem można się domyślić, robił tenże okap. Podglądając sekwencję ruchów prowadzącego wcześniej Kurka udało się je mniej więcej zapamiętać, w efekcie czego przejście okapu wcale nie okazało się jakimś dramatycznym wyzwaniem. Należy jednak pamiętać, że w prowadzeniu na pewno droga byłaby bardziej emocjonująca.
I pierwsze wspiny w tym rejonie. Tego dnia chłodniej, bo więcej w cieniu. (fot. Przecier)
Następnym punktem na wspinaczkowej mapie tego dnia była oddalona o ok 150m formacja, na której poprowadzono dwie piątkowe drogi. Lewą piątkę (5b), poprowadzoną tym razem przez Przeciera ochrzciłem potem jako „Tanie wino” ze względu na paskudny finisz po połogu z dwoma ostatnimi przechwytami w małym przewieszeniu i bez dobrych chwytów. Biorąc pod uwagę wyjście ok 2m ponad poprzednią wpinkę po dość średnich chwytach, żeby wpiąć sie do stanu, wymagało to naprawdę mocnej psychy.
Nawet jakieś wielowyciągi były próbowane
(fot. Dyzio)Druga z piątek w tej formacji miała chyba wycenę 5a, ale była dużo łatwiejsza od lewej. Wycenę robił chyba tak naprawdę start z przewieszenia, a potem po klamach aż do stanowiska. Droga jednak okazała się psychiczna z zupełnie innego powodu. Mianowicie w jednej z dziur, których na skale było pełno, coś najpierw syczało, a potem zaczęło warczeć, a może nawet szczekać. Trudno powiedzieć, jaki zwierz skrył sie tam w jamie, ale podczas przejścia tego fragmentu trzeba było się uzbroić w odrobinę odwagi
Z racji kończącego się dnia, była to ostatnia urobiona tego dnia droga. Jak na nasz pierwszy (ekipy z Lagunatti) dzień wspinania, można było go uznać za bardzo udany.
A po południu pogoda zaczęła się psuć... (fot. Dyzio)
I jeszcze w bonusie z tego dnia: popołudniowa przejażdżka rowerowa Pawła
(fot. Paweł D.)
