Kolejny lipiec, i znów kierunek - Alpy Julijskie!
Team w składzie:
Zombi +Saxifraga + Paweł W skrócie:
- 16 dni
- około 11 tys. m podejść
- 19 kg w plecakach
- 9 dróg wspinaczkowych, 200-400m, IV-VI
- tysiące spalonych kalorii i hektolitry wylanego potu
- trochę wypitego wina
Dzień 1. Mojstrovka, Pocarska Smer, IV, ok.200 m
Drogę robiliśmy w poprzednich sezonach już kilkukrotnie, więc od razu po przyjeździe na przeł. Vrisc, gdzie zazwyczaj stacjonujemy przez kilka pierwszych dni, biegniemy na nią na rozruch. Pod drogę jest około 400m podejścia – na tutejsze warunki niewiele, w sam raz na nierozruszane po podróży nogi. Droga zajmuje nam około 2h. Po skończeniu zbiegamy szybko na dół na wino i rest
Dzień 2. Kranjska Gora, zakupy i rest Zapowiadane w prognozach pogody załamanie pogody niestety nadeszło. Od rana, a w zasadzie od środka nocy lał zimny deszcz i przewalała się frontowa burza. Trudno, możemy dzień ten wykorzystać na uzupełnienie wyjazdowego prowiantu, zjeżdżamy zatem na dół do Kranjskiej Gory na zakupy i kawę. W ciągu dnia nieco się przejaśnia, ale generalnie, z niewielkimi przerwami, pada do wieczora.
Dzień 3. Wspin w rejonie Prisojnika - Tapeta IV/V+, 300m i Fokn u Okn 250 m VPo całodobowych opadach ranek wstaje bezchmurny, ale rześki, jak to po przejściu zimnego frontu. Niebo jak żyleta, ale termometr pokazuje raptem 5 stopni … brr. Żwawo wychodzimy jednak na wspin w rejonie Prisojnika, na znane nam już z poprzednich wyjazdów drogi. Chcemy zrobić dwie leżące obok siebie drogi, aby nie tracić czasu na ponowne podejście, a jest to ponad 700m.
Jako pierwszą postanawiamy zrobić nieco trudniejszą Tapetę, na tej drodze rok temu Zombi stracił telefon … Pod drogę podchodzimy szybko, w tych warunkach termicznych nikt nie ma ochoty na delektowanie się otoczeniem... Szpeimy się, ja w tym czasie zaczynam już marznąć: droga prowadzi na zacienionej rano ścianie, a bezchmurne niebo szybko zaczyna zaciągać się zimnymi chmurami …
Zombi rusza na pierwszy wyciąg, my z Pawłem idziemy za nim.
Na stanowiskach dotkliwie marznę, szybko tracę czucie w palcach rąk i nóg i wpadam w dygoty. Czucie w palcach traci też prowadzący Zombi, i w kluczowych trudnościach utrzymuje się ostatkiem sił.
Szybko kończymy jednak drogę. Na ostatnim wyciągu wychodzi na moment słonce, co zdecydowanie dodaje nam otuchy i utwierdza w decyzji o zrobieniu od razu sąsiedniej drogi. Zbiegamy więc do podstawy ściany, co zajmuje nam jakieś 40min, znajdujemy start do drogi Fokn u Okn, która jest nieco łatwiejsza i przyjemniejsza, i ponownie szpeimy się. Rozgrzani chwilowym słońcem i zbiegiem na dół wspinaczkę zaczynamy szybko i sprawnie. W połowie drogi niebo jednak znów zaciąga się chmurami, które robią się coraz bardziej ołowiane.
Hmm, niedobrze. Robi się zimno, zaczynamy marznąć. Gdy startujemy do ostatniego wyciągu Zombi mówi, że musimy się sprężać, bo zaraz może zacząć lać deszcz. Niepewnie dodaję, że w tych warunkach termicznych, to chyba śnieg .. niestety, wykrakałam … Gdy Zombi dociera do kończących wyciąg kaloryferków, zaczyna lać, ale deszcz po chwili zamienia się w zimny, gęsty grad. Zombi szybko zakłada stanowisko, ruszamy więc z Pawłem czym prędzej zanim. Sypiący grad rozpuszcza się na ciepłej skale, kaloryferami płyną potoki zimnej wody, w tych warunkach nie zważam już na trudności tylko pnę się niemal na oślep do góry. Szybko kończymy drogę, w padającym gradzie błyskawicznie pakujemy sprzęt i w odgłosach frontowej burzy biegniemy granią na dół … na szczęście burza na kilku grzmotach się kończy, na moment przejaśnia się i oczom naszym ukazuje się tęcza. Ołowiane chmury wciąż jednak straszą, więc biegniemy dalej na dół, tuż po przekroczeniu drzwi schroniska znowu zaczyna lać. My jednak zadowoleni ze szczęśliwie zakończonej przygody możemy już rozkoszować się ciepłem i pełnym talerzem zupy
Emocjonujący film autorstwa Zombiego, ukazujący walkę z żywiołem
https://photos.google.com/share/AF1QipO ... hGT3dpTXZRDzień 4. Mojstrovka – wycieczka turystycznaZ uwagi na nadal niepewną pogodę, idziemy szybko na turystyczną wycieczkę na Mojstrovkę, przyjemną i znaną już niemal na pamięć via ferratą. Jest pochmurno i chłodno, ale - na szczęście – nie pada, na szlaku mijamy więc grupki turystów. Szybko wchodzimy na szczyt, robimy trochę zdjęć. Upału nie ma, jest jednak optymalnie. W lekkiej mżawce, która utrzymuje się już do wieczora, zbiegamy na dół.
Dzień 5. Czwartek – Mojstrovka, Pocarska 200 m IV, Pstuh 200 m IV+ Nareszcie pogoda zdecydowanie poprawia się. Jest cieplej, niewiele chmur, a te, które są raczej nie zwiastują opadów, tym bardziej – opadów gradu . Ruszamy zatem raz jeszcze na wspin w rejonie Mojstrovki, tym razem postanawiamy zrobić nieznaną nam drogę – Pstuh, IV+, oraz raz jeszcze Pocarską Smer, z tym, że prowadzić mamy na zmianę ja z Pawłem.
Podchodzimy pod start pierwszej drogi, Zombi startuje. Droga, pomimo raptem IV-kowych trudności okazuje się dość wymagająca, a przede wszystkim – bardzo krucha, na głowy raz po raz lecą nam kamienie, trzeba więc zachować czujność, bo kamienie potrafią się oberwać także spod nóg. Zombi jednak sprawnie radzi sobie z trudnościami, i po niecałych 2h kończymy drogę.
Szybko zbiegamy na dół, co zajmuje nam 20 min, podchodzimy kawałek trawersem pod start Pocarskiej, i zaczynamy się wspinać, tym razem pierwsze trzy wyciągi prowadzę ja, a dalej prowadzenie przejmuje Paweł. Pomimo przewiązywania się drogę pokonujemy szybko i sprawnie.
W dobrych humorach zbiegamy na dół, jednak czeka nas tego dnia jeszcze nieco wysiłku. Pod wieczór przejeżdżamy do Kocy w Krnicy, czeka nas zatem jeszcze ok. 200m podejścia szutrowo-leśną drogą, niby niewiele, jednak po całym dniu i z całym dobytkiem jest to dosyć męczące …
Dzień 6. Koca w Krnicy – SpikZombi zostaje z nami w Kocy w Krnicy tylko na noc, skoro świt schodzi na dół, i przejeżdża do Aljazev Domu (szczęśliwie – stopem), skąd podchodzi tego dnia do Stanicev Domu, na czekający go nazajutrz wymagający wspin na Rjavinie.
W nocy do naszej Kocy dociera zaś forumowy kolega
Krabul. Instruowany naszymi wieczornymi sms-ami sprawie trafia leśnymi drogami na nocleg. Jest to jego pierwsza wizyta w Julijskich Alpach. Proponuję zatem na rozruch wspólną wycieczkę na Spik. Krabul początkowo podchodzi to tego z małym entuzjazmem – patrząc na mapę wycieczka wydaje się niezbyt imponująca. A jednak, gdy się okazało, że na niewielkim odcinku trzeba pokonać 1300m w górę i tyle samo, wymagającym terenem po stromych piargach na dół, zmienia zdanie i nabiera pokory do Julijskich Alp. Ciekawa panorama ze szczytu dodatkowo wpływa na atuty wybranej przez mnie trasy. Dla Pawła też jest to pierwszy raz na Spiku, wszyscy wracają zatem zadowoleni. W drodze powrotnej chłodzimy się chwilę w potoku, bo upał doskwiera. Wieczorem, dzięki uprzejmości Krabula, który udał się po prowiant do pozostawionego przy szosie auta, pijemy polskie piwo i raczymy się warzywami, których bardzo nam już brakowało, rozmawiając miło. W międzyczasie dostajemy sms-y od Zombiego, który odpoczywa w Stanicev Domu przed czekającą go nazajutrz górską przygodą.
Dzień 7. Koca w Krnicy - Kriz, przejście przez Krizską Stenę, ok. 1300m podejścia.
W Kocy w Krnicy zostajemy jeszcze na jedną noc, czekając na Zombiego, który wieczorem ma dotrzeć do nas po wspinaniu na Rjavinie, zatem postanawiamy z Pawłem przeprowadzić Krabula przez znaną nam już Krizską Stenę. Krabul ma w planie nocleg w Pogacnikov Domu i zejście kolejnego dnia przez grupę Prisojnika. Wychodzimy z samego rana, pod ścianę docieramy w około 2h, a na górze meldujemy się po około 3h, czyli znacznie szybciej od czasu podanego na szlakowskazie. Idziemy jeszcze razem z Krabulem na pobliski Kriz (2410m n.p.m.), rozkoszujemy się widokiem imponującego morza chmur, po czym żegnamy się i schodzimy na dół, a Krabul, rozgrzany po solidnym podejściu zalicza okoliczne szczyty: Stenar i Bavski Gamsowiec a pod wieczór wbiega jeszcze na Razor, co okazało się świetnym pomysłem, bo nazajutrz z samego rana pogoda solidnie się załamała ...
Schodzimy z Pawłem na dół, po drodze korzystając z dobrodziejstwa zimnego potoku. Niedługo po nas dociera maksymalnie zrypany, ale szczęśliwy Zombi, który w towarzystwie słoweńskiego wspinacza zrobił szóstkową drogę Milijarda na Rjavinie. Do wieczora czas upływa na winie, relaksie i pogawędkach.
Dzień 8. Koca w Krnicy – Aljazev DomDo zrealizowania pozostały nam górskie cele w dol. Vrata, musimy zatem przemieścić się do Aljazev domu. Na samą myśl o 12-to kilometrowym podejściu asfaltową drogą nie chce nam się jednak ruszać … jeszcze poprzedniego wieczora wpadamy na pomysł, żeby skorzystać z uprzejmości kolegi Krabula, który tego dnia ma schodzić z gór i ruszyć w drogę powrotną do Polski. Krabul zgadza się, podchodzimy więc na szosę, gdzie po kwadransie ze złapanego na przeł. Vrsic stopa wysiada Krabul. Pakujemy się do auta, po drodze zahaczamy o słynna pizzerię Kot – po tygodniu wymagających działań pora uzupełnić kalorie! Po czym Krabul, trochę z duszą na ramieniu w obawie o swoje dość obciążone naszym ładunkiem auto, podwozi nas na parking pod Aljazev Domem. Szczęśliwie udało się dotrzeć bez przygód, a podwózka pozwoliła zaoszczędzić nam masę sił, za to jesteśmy Krabulowi niezmierni wdzięczni!
Żegnamy się i udajemy na odpoczynek, pogoda tego dnia i tak jest „restowa”, co nam gruncie rzeczy sprzyja – można spokojnie odpocząć …
Dzień 9. Cmir , 1400m podejścia. Zombi wciąż czuje zmęczenie po wymagającej wspinaczce, postanawia więc zejść na dół i pojechać do Lublany po małe sprawunki. Mi wycieczka do miasta wcale się nie uśmiecha, wolę maksymalnie wykorzystać czas w górach. Namawiam więc Pawła na wycieczkę na Cmir. Dobrych kilka lat na tym szczycie nie byłam, a bardzo go lubię, bo jest tam kompletnie pusto i widokowo, a szlak prowadzi przez kwietne murawy pełne szarotek. Idziemy więc do góry, podchodzimy przez Tomiskovą Pot. Dziś każdy idzie swoim tempem, idę więc pierwsza, mimo wczesnej pory na podejściu Tomiskową mijam nieliczne grupki turystów, na Cmir zaś idę już kompletnie sama. Na szczycie chwilę odpoczywam, słońce praży.
Wracając w schronisku Stanicev Dom zatrzymuję się na mały posiłek, wokół pusto i cicho, miło...Schodzimy drogą przez Prag, w dolinie obowiązkowo moczę nogi w lodowatym potoku – dzień restowy nie był to zdecydowanie, więc chociaż mała krioterapia nieco zregeneruje zmęczone mięśnie
Dzień 10. Wspin na Stenarze - Skolijka, IV/V, 250mKorzystając z pogody i podreperowanych sił postanawiamy powtórzyć robioną rok temu drogę na Stenarze. Droga przyjemna i widokowa, prowadząca dość eksponowanym filarem. Jedyny mankament - 1100 m podejścia … idziemy jednak równo, zajmuje nam to około 2h. Pot leje się ciurkiem po plecach. Szybko odnajdujemy miejsce startowe i tym razem postanawiamy podzielić się prowadzeniem: pierwszy, piątkowy wyciąg prowadzę ja, następny - Paweł, a ostatnie trzy – łatwiejsze, ale kruche i przez to dość wymagające (i wymagające użycia młotka …) - Zombi.
Pomimo zmian na prowadzeniu udaje nam się drogę pokonać naprawdę szybko, po niecałych 3h osiągamy top, gdzie padamy na trawę … brakuje niestety zimnego piwa albo choćby innego chłodnego napoju, jednak jest tak sielsko, że leżymy dobrą godzinę. W końcu ruszamy i zbiegamy na dół, piwa nikt nam przecież nie przyniesie
.
Dzień 11. RestZmęczenie powoli narasta i kumuluje się, a mamy jeszcze nieco w planie, pogoda zaś wydaje się na najbliższe dni pewna. Postanawiamy zatem znów nieco odpocząć. Tym razem Zombi, aby rozruszać nogi podchodzi na przeł. Luknja, robiąc około 900m podejścia. Paweł oddaje się pracy i dzień spędza przed schroniskiem z laptopem. A ja idę po zostawioną dzień wcześniej na kamieniach, podczas podejścia pod drogę, koszulkę
– nie będę przecież zaśmiecać środowiska. Szczęśliwie, pamiętam mniej więcej, gdzie ją zostawiłam, i na szczęście wymaga to raptem około 700m podejścia. Wracającą zahaczam jeszcze o potok, gdzie zostaję tym razem nieco dłużej … w końcu to są wakacje
.
Dzień 12. Wspin na Bovskim Gamsovcu – Zasilni Ishod, IV/V+, 200m i Bevanda, 180 m VI-Jedni zregenerowani bardziej, drudzy – mniej, idziemy wspinać się na Bovskim Gamsowcu. Z racji upału, jaki od kilku dni zagościł na dobre wychodzimy wyjątkowo wcześnie, przed wschodem słońca - Zombi około 5.30, ja z Pawłem kwadrans później. Dzięki temu zaczynamy wspinać się jeszcze w przyjemnym chodzie. Kto by pomyślał, że przed tygodniem, walcząc w zimnym gradzie, marzyliśmy o odrobinie ciepła i kilku promieniach słońca…
Po raz trzeci postanawiamy zrobić za jednym wyjściem dwie sąsiadujące drogi: jedną dotąd nie próbowaną, którą sprawnie prowadzi Zombi, i sąsiednią, znaną nam już z wcześniejszych wyjazdów, która prowadzę ja z Pawłem, pierwsze dwa wyciągi Paweł, końcowe dwa – ja. Zarówno pierwsza, jaki druga droga idą nam nader szybko i sprawnie, więc w sumie po około czterech godzinach kończymy zabawę i zbiegamy do schroniska, wysuszeni słońcem, które grzać zaczęło już na maksa, na wiór …
Dzień 13. Podejście do Bivaku Na wyjazdowy deser została nam najpoważniejsza droga – południowy filar Skrlaticy, droga o długości około 400m. Chociaż najtrudniejsze chyba wydawało się to, że pod drogę jest dobre 1300m stromego podejścia, co w perspektywie upału i przed długim wspinaniem południowym filarem dobrze nie rokuje … postanawiamy nieco ułatwić sobie sprawę a zarazem zakosztować górskiej przygody i zanocować w małym schronie w rejonie ściany. Jak postanowiliśmy, tak zrobiliśmy i jak się okazało, była to świetna decyzja. Po trwającym pół dnia reście zebraliśmy co niezbędne oraz przede wszystkim - zapas wody i późnym popołudniem ruszyliśmy do góry. Jak się później okazało – nie zabraliśmy jednej rzeczy, która do biwaku pasowałaby idealnie: choćby odrobiny wina …
Drogę do schronu pokonaliśmy szybko, w 1h45min i przed 19-ta byliśmy na miejscu. Wokół tylko skalne ściany i niesamowita cisza … noc na biwakowych pryczach, bez śpiworów i materacy była mało komfortowa i dosyć chłodna, jednak bez wątpienia to był najlepsza przygoda wyjazdu.
Wstaliśmy skoro świt, szybkie śniadanie z przyniesionych kanapek i odrobiny herbaty z jednego termosu i o 5.30 wyszliśmy pod ścianę, mając już tylko około 300m podejścia.
Dzień 14. Wspin na Skrlaticy - południowy filar Skrlaticy, IV 400 mRelacja autorstwa Zombiego Wstajemy wcześnie i bez ociągania ruszamy pod początek drogi. Po 45 minutach jesteśmy. Szpeimy się i napieramy. Prowadzę na pierwszych wyciągach szybko i bez kłopotów. Nie osadzam zbyt wiele przelotów. Pierwszy wyciąg jest bardzo długi, drugi zaś krótki – obawiam się przesztywnienia. Większość wyciągów staram się jednak prowadzić na całkowitą długość liny. Większość drogi prowadzi w kominach, więc nie mam zbyt często potrzeby asekuracji. Paweł i Beata zgodnie twierdzą, że trudności pierwszych wyciągów przewyższają oficjalną wycenę na II-III. Faktycznie, coś w tym jest. Wspinaczka, przy okazji: w dobrej i bardzo dobrej skale, do banalnych na pewno nie należy. Wspinamy się naprawdę zgrabnie. W końcu dochodzimy do wypłaszczenia. Przewijamy się na prawą stronę filara. Przed nami kluczowe miejsce, za IV. Najpierw delikatnym trawersem po prawej stronie i przez ściankę na kant filarka. Na nim – hak z repem. Zakładam stanowisko i ściągam towarzyszy. Poprzedniego dnia oglądając zdjęcia wydawało mi się, że z tego miejsca należało dalej trawersować na prawo. Przechodzę na drugą stronę tego filarka i widzę narzucający się komin. Wspinam się nim, czuję, że trudności nieco wzrastają. Szukam jakiegoś haka. Nie widzę. Hm, dziwne, myślę, w końcu w takich trudnościach jakiś stary powinien być. Dostrzegam jednak po lewej stronie fantastyczne ucho skalne. Zastanawiam się nad założeniem przez niego przelotu. Ale ponieważ po prawej stronie biegł inny kominek, wycofuję się i sprawdzam, czy aby tam nie będzie prościej. Nie jest. Znowu schodzę. Myślę, a towarzysze mnie w tym utwierdzają, że może droga biegnie jeszcze bardziej na prawo. Trawersuję więc. Znikam z pola widzenia towarzyszom. Trawersuję nieco w dół. Dochodzę do miejsca, gdzie ewidentnie jest zbyt trudno jak na IV. Z wielkim trudem i strachem o życie (w razie odpadnięcia zrobiłbym gigantyczne wahadło – między mną a stanowiskiem nie było żadnego przelotu a lina przechodziła przez krawędź…) wracam do pierwszego komina. Podchodzę nim, robię przelot z dostrzeżonego wcześniej ucha skalnego i widzę w końcu stary hak…. Straciłem dużo czasu i nerwów na tym wyciągu. Wyciągu, który jest ładny i długi na tyle, że stanowisko zbijam z dwóch haków i ledwo słyszę towarzyszy. Przy wybieraniu liny jedna z żył gdzieś się klinuje. Staram się przekazać towarzyszom, żeby wspinała się tylko ta osoba, której lina nie jest zaklinowana: niech podejdzie i odklinuje drugą – mówię to przez szwankujące radio. Ale chyba i tej drugiej się lina gdzieś zaklinowuje. Co tam robią – nie wiem, ale Beata idzie nie asekurowana, nie czekając aż wybiorę jej luz i zacznę asekurować jak należy. W każdym razie – żyjemy. Kolejny wyciąg jest krótki. Podchodzimy pod ściankę. Droga wydaje się biec na lewo – wzdłuż wyraźnej rysy. Po prawej stronie – szczerbinka. I to właśnie nią trzeba się przedostać po wąskiej i ciasnej półeczce na drugą stronę, gdzie teren robi się wyraźnie prostszy, dwójkowy. Genialne przejście! Jeszcze dwa wyciągi i dochodzę do szlaku, na którym grupa napotkanych turystów robi mi zdjęcia – alpinista! Zbiegamy uradowani ze wspaniałej przygody do schroniska.
Nie mogło być lepszego zakończenia pobytu niż ta wspinaczka! 
Rzut oka na ścianę
Dzień 15. Zejście do Mojstrany, autobus - Lublana - Kranj – samolot -Warszawa Wszystkim towarzyszom –
hvala lepa! - i – do kolejnego razu. Do Mojstrany pewnie wrócimy za rok
.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
- nie tylko dlatego, że urozmaiciłeś swym prowiantem naszą ubogą schroniskową dietę i podwiozłeś do Aljazeva 
