Jesień w tym roku kiepska, ale okna pogodowe się zdarzają. Przed weekendem prognozy były optymistyczne, ale dopiero od poniedziałku. Namówiłem Ukochaną na wzięcie 3 dni urlopu. W sobotę pojechaliśmy w Śląski w większym gronie - nie padało. W niedzielę udzielaliśmy się towarzysko w Krakowie, słońce coś tam nawet świeciło. Wieczorem w domu patrzę - piszą, że będzie żyleta. Trochę szkoda takiej żylety na marne jednodniówki. No to może w Sulowskie Wierchy pojechać? Odkąd tam byliśmy wiosną 2012 zawsze obiecuję sobie, że trzeba wrócić, najlepiej jesienią. Mijają lata i jakoś nic z tego nie wychodzi, więc może taki spontan byłby dobrym pomysłem. Pojechaliśmy
część 1 - Zygfryd i Pyskata Kaczka
Wstaliśmy jak do pracy. Droga minęła szybko. Kwaterę fajną trafiliśmy. Na początek spokojna trasa na Žibrid (867) - najwyższy szczyt Sulowskich Wierchów dostępny znakowanym szlakiem. Idziemy sobie, jest przyjemnie.
Ścieżka na sedlo Patúch (621).
Są kolory
A potem w las i do góry.
Zaczynają się wapienne wychodnie.
I widoki.
Sulowskie Wierchy w całej okazałości.
Las mieszany, tak jak się spodziewałem jesień to dobra pora roku na przyjazd w te strony.
Zbliżamy się do szczytu.
Zdobyty
Podczas poprzedniego pobytu w Sulowskich, mimo, że spędziliśmy tu aż 8 dni, jakoś opuściliśmy Žibrid. Był 2x w planach, ale za każdym razem brakowało czasu. Dlatego teraz od niego zaczęliśmy.
Wyżej już się nie dało wyjść.
Schodzimy.
Wróciliśmy się na sedlo Patúch i zaczęliśmy podchodzić na grzbiet Kečki.
Ostre podejście z początku.
A potem "niekończąca" się seria szczytów o podobnej wysokości z punktami widokowymi.
Zaliczaliśmy je nieśpiesznie po kolei.
Można powiedzieć - nudy
Na przemian w widokami jesienny las i tak ciągle w kółko... to może daruję sobie komentarz
I w ten oto sposób doszliśmy na najwyższy szczyt grzbietu Kečka (822) inaczej nazywany Pyskatá Kačka. Tam postanowiliśmy podziwiać zachód słońca.
A zachód był dość ciekawy taki lekko zamglony.
Dzięki temu kolory zrobiły się całkowicie odjechane.
Słoneczka już dogasa blask.
Na koniec zaszliśmy z najbliższej przełęczy bezszlakowo. Stromizna straszliwa, ale daliśmy radę.
Można powiedzieć, że po jasnemu (bo bez użycia czołówek) wróciliśmy na kwaterę. Patrząc na to co nas czeka kolejnego dnia...
C.D.N.
zapisuję ten szlak na liście 
