Zacznę od wystawienia sobie żółtej kartki za brak relacji śródrocznych. Usprawiedliwić się mogę jedynie brakiem czasu na szersze opisy. A dzieje się u mnie jak zwykle, zawsze coś...
Czas jednak nadrobić braki, najlepiej hurtem. Już się nie będę pałował zwierzeniami, że co roku mi już się nie chce, bo co roku tak gadam a potem piszę. I sprawia mi to przyjemność.
Czy był to rok udany? Zawsze jest jakiś niedosyt, ale jak tak przejrzałem kalendarz i zdjęcia, to śmiało mogę powiedzieć, że udany, nie tylko górsko zresztą.
No to jedziemy.
Końcówka lutego z kolegą Marcinem - przywitanie tegorocznej zimy w dol. Pięciu Stawów. Raczej spacerowa akcja ale za to trafiła nam się piękna pogoda i sympatyczna dziewczyna do towarzystwa. Pokręciliśmy się po dolinie, przeszli po stawie i w zasadzie tyle.
Połowa marca, z tym samym kolegą i dwiema dziewczynami. Kierunek Czerwone Wierchy. Chłopcy trochę przycisnęli, dziewczyny zostały w tyle i ... to sie na nas zemściło. Na Ciemniaku zastaliśmy beznadziejną beznadzieję i zrobiliśmy depresyjny wycof do Chudej. Jak zarzuciliśmy tam kotwicę to nie chciało na sie już ruszyć dupska bo akurat wyszło słońce i dostaliśmy ataku relaksacji i górskiego lenia. Dziewczyny doszły i poszły dalej robiąc program. Niezrażeni tym faktem (oficjalnie) zażywaliśmy relaksu na Chudej ze 2 godziny taplając się w słońcu i śniegu.
Końcówka marca Chata Terrego przy średniej pogodzie z małżonką. W sumie to nic nie pamiętam, jedynie, że była giga mgła i bardzo ciepło. Wylegiwaliśmy się na tych głazach koło schroniska bez odmrożeń. Chyba planowaliśmy dalej na Lodową, ale mgła nas od tego odwiodła.
Następny wyskok to już początek lata - końcówka maja, solowa wycieczka na Babią Górę. Wziąłem dzień urlopu i w dzień roboczy byłem tam prawie sam. Poniżej Gówniaka zaległem w trawie oddając się swojej ulubionej, acz niezwykle rzadko stosowanej procedurze mieniawdupiewszystkiego.
Tydzień później wizyta na Kasprowym, czyli coroczny przegląd techniczny w wyjściu na czas. Zimę trochę przebimbałem więc nie liczyłem na wiele, ale o dziwo, pobiłem swój rekord o 2 minuty, czyli o 2 minuty mniej niż 60 + wiek. Jest dobrze, można planować lato. Resztę dnia spędziliśmy z małżonką na Liliowym bo jak siedliśmy w trawie tak ucięliśmy komara na nie wiem ile, ale ze 2-3h.
Zrobiłem tylko jedną fotkę i zatytułowałem "Polski Grzebień"
(znaleziony na Liliowym).
Miesiąc później (też jak co roku) - Kościelec. Jest już pełnia lata, czyli pora, którą lubię w górach najbardziej.
Lipiec to u mnie tradycyjnie początek sezonu słowackiego. Na pierwszy ogień planujemy Lodowy w pierwszej dekadzie miesiąca. Po dojściu do Terrego, z małżonką i kolegą Marcinem decydujemy jednak (właściwie to ja decyduję), że przekładamy na inny termin z powodu mocnego i zajebiście zimnego wiatru. A tym razem zrobimy Lodowy, tyle, że Mały. I tak się dzieje.
Dwa tygodniej później z dwoma innymi kolegami ruszamy na Świstowy Szczyt. To wtedy daję popis topograficznego wuja myląc szczyty i przełęcze jak tylko się da (gdzieś to już opisywałem). Ostatecznie z powodzeniem lądujemy na wszystkich trzech Świstowych. Widok w prawo, w lewo i do przodu.
Pierwszy weekend sierpnia zabieram dzieci na Krywań. Najmłodszy idzie drugi raz w Tatry. Cel nie robi na nim wrażenia. Ot, góra jak góra, cza iść. Po drodze i na szczycie spuszczać z oka nie można bo lubi zalukać tu i tam. O własnych siłach jednak daje radę w obie strony. Stary pęka z dumy.
Po godzinnym relaksie szczytowym wbijamy do odwrotu, gdy wtenczas:
Powrót jednak nie był taki hop siup bo coś mi się ścieżki poplątały i zeszliśmy innym zboczem, nieznanym mi wcześniej. No i fajnie, dzieciaki wycisnęły na tatrzańskiego kolosa i zakosztowały offroadu.
Tydzień później wyjeżdżamy z małżonką do Jurgowa na kilka dni, a właściwie do Rzepisk gdzie mamy bazę wypadową.
Dzień 1 - poszliśmy kawałek w Jaworową ale tak nas zlało, że ja pierd*
Dzień 2 - pogoda dalej do dupy, ale chociaż nie pada. Idziemy więc w Koperszandy, bo nigdy nie byliśmy. Startujemy spod sklepu w Jaworzynie, gdy wtenczas:
Wyskoczył z podwórka i poszedł z nami. Odganialiśmy niezliczoną ilość razy, w końcu się poddaliśmy. Przeszedł z nami do Tatrzańskiej Kotliny. W Białych Stawach zastosowaliśmy fortel i zgubiliśmy gościa. Za Szarotką jednak nas dogonił i już nie opuścił do końca. Fajny psiak i głupio go było zostawić na przystanku autobusowym. Jak wrócił do domu? Nie mam pojęcia. A
w ogóle to gdzie jest jego dom, skąd mam wiedzieć. Może z nami wrócił do domu?
Dzień 3 - pogoda się poprawia a my planujemy Liptowskie Mury. Wystartowaliśmy z 3 Studniczek do Koprowej, która też od dawna była w moich zaległościach. Nie mówiąc o Ciemnych Smreczynach. Tereny obezwładniająco piękne. Z Zaworów grzejemy na Kotelnicę i tam dopiero jest bosko. Widoki na 5 Stawów urywają dupsko. Sama grań wspaniała, łatwa, taka "dla każdego" (oczywiście nie dotyczy wysoko-lękliwych i tych co mieli pałę z WF-u). Bardzo przyjemna tura granią przez Szpiglasa aż do Wrót, z drobnymi elementami łatwej wspinaczki.
Trzeba tylko zachować większą czujność w jednym miejscu, koło Czarnej Ławki, kiedy idziesz na lajcie a tu wtenczas:
Do góry to pikuś, ale w dół (czyli w naszym kierunku) jest już trochę gimnastyki. Liną by tam nie pogardził. Utknęliśmy tam na pół godziny ale poszło. Zdałnliśmy delikatnie jeszcze na odcinku Szpiglas-Wrota - zamiast trzymać się grani, zeszliśmy trochę niżej i potem było nadrabianie x 2. Dużo kontaktu ze skałą w pionie.
Następnego dnia głównie wypoczywaliśmy i bujaliśmy się po Bukowinie. Zjedliśmy obiad w knajpie, w której zaraz potem wybuchł pożar i była głośna akcja strażacka. Uknuliśmy teorię, że stołując się na Podhalu podkładamy ogień tam, gdzie nam nie smakowało.
Dzień ostatni - Kieżmarski. Pogoda jak złoto. Bladym świtem zaczynamy spod Grand Hotelu. Idziemy przez Lejkowy Kocioł i przeł.Huncowską. Poranna pogoda miażdży, w Lejkowym klimat jak w jakimś Edenie, ale im bliżej przełęczy tym coraz gorzej. Na samej przełęczy już kompletne mleko, zastanawiamy się iść, nie iść? Ch* tam, idziemy. I do Kieżmarskiej Wyżniej praktycznie na widoczności 20-30 metrów. Na szczęście zaczyna się poprawiać i na szczycie już jest tak jak trzeba - widoki i trochę chmurek zawijających zawijasy na Widłach. Klimat piękna i grozy 10/10.
W drodze powrotnej pan Kieżmarski spuszcza całkowicie z tonu i oddaje to co wcześniej zabrał, czyli super warun. Na przełęczy już normalnie widokowo.
Mamy jeszcze w planie Huncowski więc na spokojnie podążamy. Na zboczach siadamy na popas. A z takim widokiem to i kanapka ze starym pasztetem smakuje wyjątkowo.
Co do zejścia z Huncowskiego to można powiedzieć jedno. Ch* d* i kamieni kupa. Lubię po kamieniach, ale pół kilometra w dół to litości...
Mija tydzień i znowu jedziemy w Tatry. Tym razem nieodwołalnie z kolegą Marcinem na Lodowy. Pogoda znów dopisuje, żadnych wiatrów.
Na Lodowym Zworniku zaliczamy widokowy opad szczeny, siadamy więc na dłuższą chwilę bo sie oka nie chce oderwać. A i zebrać zapas odwagi na ... Konia.
No, letko nie ma. Widziałem kilka filmów, które kończą się zawsze tak samo. Ktoś po przejściu zawsze mówi gromkie o k* albo ja pierd*. Powiedziałem tak samo, nawet obydwa. Technicznie banał, ale psyche zryta na maksa. Piękna i przejebana zarazem formacja skalna. Zawołać tu AleLufa! to nic nie zawołać. Za koniem przystajemy jeszcze na chwilę poobgadywać grupę powracającą (pozdrowienia dla pani Eli, jeśli by tu trafiła). Tłoku nie było, ale jednak większość chodzi z przewodnikiem, przynajmniej tego dnia.
Na szczycie trochę się pogoda zepsuła i widoku na wschód praktycznie nie ma. Popas i fotki przez dłuższą chwilę.
Gdy wtenczas:
Z chmury wyłania się grupa pod dowództwem... Raffiego. Chwilę pogadaliśmy i grupa przystępuje do sesji zdjęciowej a aparat ląduje w moich rękach. TEN aparat, nie umyję ręki przez miesiąc. Jakiś czas potem zdjęcie znalazłem na blogu Raffiego
Tydzień później startujemy na kolejny cel - Wysoką, w składzie ja, małżonka i Marcin. Bladym świtem wychodzimy spod Popradskiego i już widać, że pogoda tego dnia nie zawiedzie. Nie zawiodła, to był najlepszy dzień pogodowy w roku. Ani milimetra chmurki. Choć właściwie lepiej byłoby powiedzieć najlepszy widokowo, bo jednak kilka baranków na błękitnym niebie to zawsze +2 punkty dla fotki. No ale przecież nie będę narzekał. Człowiek jak nie ma na co narzekać to zaraz narzeka, że pogoda była za ładna. Wspaniała dniówka od Wagi przez Kogutka i żlebem do przełączki w Wysokiej, czyli standardowo-klasycznie.
Na szczycie widokowa orgia, zalegamy na dłuższy czas. Niestety zeszyt szczytowy jest w stanie agonalnym, właściwie jego resztki. Nie mogę sprawdzić czy Jakub się wpisał.
I bez pardonu drwimy i kpimy z:
Czas jednak wracać, choć jak zwykle się nie chce. Wbijamy więc do żlebu, gdy wtenczas:
Mniej więcej w tym miejscu dostaję cios poruszonym kamieniem. Ból jak skrwsn, nie mogę stanąć na obie nogi. Jak zejść z tego żlebu, dalej z Kogutka i jeszcze cała droga z Wagi. Siedzę i myślę - wzywać, nie wzywać? To przecież nie wstyd a sytuacja jest poważna. Po kilku chwilach i próbach decyduję schodzić o własnych siłach. Nieczynna noga służy tylko do lekkiego oparcia do utrzymania równowagi. Żleb jeszcze pół biedy ale na Kogutku dyndam na łańcuchu trzymając go oburącz. Paradoksalnie, dla nogi, droga do Wagi poszła całkiem nieźle, natomiast od Wagi to już było cierpienie. Idziemy mimo wszystko powoli.
Gdy wtenczas:
Nie przewidziałem sytuacji choć do przewidzenia łatwa. Stajemy więc w kolejce do łańcucha. Mija 5, 10, 20 minut - nic się nie dzieje. Obok większość ludzi, którzy wyszli od Palenicy na Rysy ale zdecydowali się na powrót z drugiej strony bo po polskiej stronie jest jeszcze gorzej. Chyba tego dnia był tam nawet wypadek śmiertelny. Większość kompletnie nieświadoma dokąd idzie, co jest na dole, jak się stamtąd dostać do domu. W końcu się wkrviłem i poszedłem wzdłuż kolejki i zlazłem obok "morderczego łańcucha". Na samym łańcuchu sytuacja żenująca. No dobra, ja wiem, że nie każdy śmiga po kamieniach, są dzieci, emeryci, mniej sprawni, góry też są przecież dla nich. Ale stoi taki wysportowany byczek i trzęsącymi rękami trzyma ten łańcuch posuwając się centymetr na minutę. W miejscu gdzie pięcioma krokami można zejść jak po schodach, nawet z nieczynnym kolanem. Sory, ale nie ogarniam. W te dni instalowali tam te słynne schody. Od razu wyrobiłem sobie pogląd, że skoro na Rysy zawsze chodziły tłumy, chodzą i będą chodzić, to niech lepiej te schody tam będą.
Kolano zobaczył za kilka dni lekarz, dał maść i dobre słowo, że nic się stało. Po tygodniu ból minął a ja odetchnąłem z ulgą.
Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało. Do wczoraj, tzn do sylwestra, ale o tym później.
I tak zakończyło się moje tatrzańskie lato.
Jesień niestety spędziłem nie w górach. Wróciłem dopiero w październiku, wielkim fuksem na jeden dzień przed atakiem zimy. Z kolegą Krzyśkiem wybraliśmy się na Grań Baszt. Od Szczyrbskiego przez wodospad Skok wyszliśmy na Skrajną Basztę i pociągnęliśmy do Szatana.
Przepiękna grań. Zachwyt 10/10. Można by się egzaltować w nieskończoność. Wstępnie planowałem zejście z Szataniej Przełęczy, ale po rekonesansie wzrokowym z drugiego wierzchołka (szósta fotka z powyższych) postanowiliśmy jednak zejść drogą łatwiejszą (wg mojego stanu wiedzy, może jest inaczej, nie wiem). Jakby ktoś chciał mnie nazwać cykorem - biere to na klate. Cały czas się tego uczę, żeby umieć w odpowiednim momencie powiedzieć pass. Tym bardziej jak na tej łatwiejszej drodze mija się takie miejsca (gdy wtenczas):
I na tym jednym razie minęła mi tatrzańska jesień. Następnym razem Tatry zobaczyłem już na zimowo, w pierwszej dekadzie grudnia. Idziemy z małżonką na Świnicę. Po wyjściu na Liliowe plany jednak idą w ruinę. O ile w dolinie było całkiem przyjemnie, na górze totalne tornado, wiatr wyrywa przedmioty z rąk (!), np futerał na raki. Do tego śnieżyca gigant no i mamy świetny warun, żeby myśleć o Świnicy
. No to co robić, idziemy na Kasprowy. W brawurowym stylu zdobywam Beskid. Nareszcie!
Do zrobienia zdjęcia musiałem założyć "stanowisko" z czekana dla aparatu, bo by odleciał. Od Kasprowego było jeszcze gorzej. Chyba pierwszy raz wiatr mnie przewrócił. Ale tylko kawałek bo po obniżce 50-100 m sytuacja się uspokoiła.
Końcówka roku to święta w Roztoce. Pogoda taka niezbyt, pierwszego dnia poszliśmy do 5 Stawów i za bardzo nie było gdzie dalej działać. Ale dupozjazd spod Świstówki do zielonego szlaku - niezapomniany.
Drugiego dnia wybraliśmy się na Szpiglasa. Wzdłuż jeziora to jeszcze dało się spokojnie iść, ale tam dalej za Szerokim
Żlebem to już był surwiwal. Rano przed nami poszedł do góry narciarz więc poszliśmy jego śladem ale i tak mieliśmy ostre przedzieranie. Od schroniska do dol. Pod Mnichem (nawet nie doszliśmy do badyla) około... 3h. Tu powinna się pojawić fotka z serii
gdywtenczas ale nie ma, gdy zapadłem się po jaja do szczeliny i but mi utknął. Nieźle się tam rypałem, żeby się uwolnić. Miałem krótką, poglądową lekcję jak to się "łatwo" uwolnić ze śniegu.
I tak zakończył się mój górski rok. Tak mi się przynajmniej wydawało 28 grudnia. Ale za dwa dni patrzę na prognozy a tu pogoda petarda idzie. Trochę ból bo stopień III a po reglach to już mi się nie chce. No i to co lubię najbardziej - spontaniczny spontan, w tym przypadku odklejony od rzeczywistości po całości. Jedziemy NA NARTY!
Ja - na narty. Proszę nie regulować odbiorników. Nigdy nie miałem desek na nogach. ...! Skitur na Turbaczu to jest wyśmienity pomysł na ostatni dzień roku. Małżonka jest dosyć zaawansowaną amatorką, ale raczej zjazdową, na skitury nie chodziła. Od dłuższego czasu się przymierzała, ale nie ma za bardzo z kim, ja się też nie mogłem zebrać do działania.
No ale jak nie teraz to kiedy?
Migiem pożyczamy sprzęt i rankiem w sylwestrową sobotę 2016 przy górnej stacji wyciągu na Tobołów, po prawie pół wieku życia wpinam buta w deskę. Historyczna chwila!
Na dzień dobry zaliczam nos w zaspę, ale okej mam to już za sobą. Dziwne uczucie, ale po kilku ruchach sunę płynnym krokiem w kierunku Turbacza. Dołączyła jeszcze do nas koleżanka małżonki, również dobra w te klocki i cała trójka zasuwa jednym tempem.
No co mogę powiedzieć. KRVA FANTASTYCZNIE!
Nie jedziemy do samego schroniska tylko na Czoło Turbacza gdzie dziewczyny szusują z pagórków a ja mam swoją oślą łączkę. Próbuję tego i owego, padam, wstaję i jadę dalej. Główny element treningu - ryj w śniegu. No ale na co może liczyć skiturowy analfabeta ze ściągniętymi fokami. Później zresztą przy jednej "kraksie" zgubiłem fokę i musiałem spory kawałek dymać pod górę. Ale znalazłem.
Widoki i pogoda tego dnia niszczą system
Acha, no i odezwało się kolano. Dobiłem je na densflorze za parę godzin.
20 dni, 350 km, 22k metrów do góry.
Uff, koniec.
******
To niestety nie wszystko
Minął również mój rok muzyczny. Z ciekawszych:
- dołączenie do trzeciego składu. 1 koncert
- z pozostałymi dwoma składami - 17 występów
- 1 płyta, ta o kórej pisałem rok temu, że w trakcie. Wczoraj była premiera kiedy szusowałem na deskach. Ja pierd* co za dzień! Zapraszam do posłuchania
https://dizel.bandcamp.com/album/m-i-l-f Krążek będzie za parę dni.
Na koniec sezonu koncertowego trafił mi się brylant. Koncert w Londynie (tak, wiem, nie ma takiego miasta). Sam koncert bardzo udany, wróciliśmy zadowoleni. A po wszystkim mieliśmy jeszcze 1 dzień na obskoczenie miasta. Nie ukrywam, że wizyta tam była na mojej liście marzeń, a już pojechać tam na zaproszenie i zagrać koncert to... (kropki trzy).
Tak więc w niepełnym składzie ruszyliśmy w miasto, oglądając tych kilka miejsc znanych praktycznie od dzieciństwa. No jest wrażenie, nie powiem.
No i to jedno miejsce. Najsłynniejsze przejście dla pieszych świata. Od zawsze moim najnajnaj-skrytszym marzeniem było postawić nogę na tych pasach.
Dla mniej zorientowanych rzucam koło ratunkowe
Bez kitu, to nie było wydarzenie roku. To było wydarzenie życia.
No, to tyle.
PS. Jutro są moje 47 urodziny, sam sobie życzę aby kolejny rok był nie gorszy od minionego.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Jak ja bym chciał mieć taki górski rok 
szczególnie kontakt ze skiturami 
