Galeria Osterwydrogi: Pavlín - Kráčalík (VI) i Via AliNina (VI+)Z Adamem ostatni raz widziałem się, gdy wracaliśmy z Ostrego. Przez kolejne dwa lata nie składało się by chociaż wypić razem piwo, a co dopiero wspólnie podziałać w Tatrach. Pierwsza sobota lipca miała to zmienić…
Sezon burzowy w pełni, na popołudnie prognozują opady, więc chcąc się cokolwiek powspinać musimy wybrać jakąś niezbyt odległą ścianę. Wybór pada na Galerię Osterwy – bliżej nic mi do głowy nie przyszło.
Na parkingu, z otwartymi ramionami i uśmiechem na mordzie wita nas biletowy… Walić to, płacimy – dzisiaj będzie „na bogato”
Szybki przepak i około 8.00 startujemy. Po relaksacyjnym spacerku jesteśmy już na miejscu. Takie podejścia to ja rozumiem – ostatnio na Jurze się więcej nachodziłem
Pogoda jest idealna – nie za zimno, nie za gorąco – przyjemnie ciepło. Błękitne niebo też nie zwiastuje złowrogich opadów także w dobrych nastrojach, powoli przygotowujemy się do wspinu, bardzo powoli…
Startuję charakterystycznym kominem z blokami, a następnie wychodzę na filar. Trudności nie są tu wygórowane, ale jest dość mokro, więc trzeba magnezjować… buty! Uważając na ruchome bloczki, przechodzę pierwszą przewieszkę (IV) i kieruję się pod następną (V). Tu jest już znacznie ciekawiej i muszę się chwilę zastanowić nad ruchem, by sobie bezsensownie nie utrudnić. Znowu magiczny proszek idzie w ruch i gdy jestem już po kostki, elegancko upierdzielony na biało, cisnę wyżej – pod kolejną przewiechę (VI). Tę od razu wiem jak „ugryźć”, ale mój niepokój budzi spory, skalny blok, znajdujący się u zwieńczenia przewieszki. Wygląda jakby miał runąć przy najmniejszym dotknięciu. Zaczynam więc „z przyczajki” i ostrożnie badam chwyty, które chcę wykorzystać. Wszystko okazuje się stabilne, toteż szybko dochodzę do bardzo wygodnego stanowiska i zaczynam ściągać partnera.
Fot. A.W
/pod koniec pierwszego wyciągu/
Przed stanemAdaś zaczyna dalszą wspinaczkę, planując, dla oszczędności czasu, połączyć dwa kolejne wyciągi. Początkowo trawersuje w lewo i pokonując kominek rozdzielający okapy (IV+), szybko znika mi z pola widzenia.
Pod wyjściowym kominkiem Mija sporo czasu… Po ruchach liny wnioskuję, że partner napotkał jakieś trudności i czyni kolejne próby ich pokonania. Trochę mnie to zastanawia, bo niemożliwym jest, by Adam „rzeźbił” w czwórkowych trudnościach, a większych schemat w tym miejscu nie przewiduje. Próbuję się dowiedzieć, co się dzieje, ale przez to duże załamanie skalne, wiatr i szumiący w dole potok, komunikacja jest niemożliwa. Jedyna co udaje mi się usłyszeć to „trudno jest”, więc nie pozostaje mi nic innego niż czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Po dłuższym czasie coś się dzieje – liny zaczyna ubywać, najpierw wolno, później szybko i równomiernie. Wnioskuję po tym, że partner pokonał ten odcinek, założył stan i teraz wybiera. Wypinam więc przyrząd, szarpnięciem daję znać, że „koniec” i odczekawszy jeszcze chwilę, zaczynam iść. Podchodzę pod wspomniany kominek, który bardzo przypada mi do gustu. Nawet fakt, że jest dość mokro nie odbiera mi frajdy z pokonania tego miejsca i sprawnie wychodzę na półkę. Tam moim oczom ukazuje się pionowa, na pierwszy rzut oka niezbyt groźnie wyglądająca ścianka. Podchodząc bliżej szybko się jednak przekonuję dlaczego „jest trudno”. Okazuje się, że ścianka, nie dosyć, że oferuje tylko niebudzące zaufania odciągi, które dudnią i sprawiają wrażenie jakby miały odpaść przy próbie ich obciążenia, to jest jeszcze słabo asekurowalna i częściowo mokra. Mrok! Jak się okazało już na stanie, partner zamiast po wyjściu z kominka iść w lewo, a następnie po płycie z odchyleniem w prawo aż do stanu z drzewek, poszedł od razu na wprost. Rozwiązanie jak najbardziej logiczne, bo po co kluczyć jak można „direct”, ale tylko on sam wie ile go to emocji kosztowało.
Zresztą, nasze krótki dialog na stanie mówi wszystko:
- Adaś, Ty to masz fantazję!
- Daj spokój, dawno się tak nie bałem!
Nasz wariantTeraz ja przejmuje prowadzenie, również z zamiarem połączenia wyciągów. Zaczynam trawersem kilka metrów w lewo dochodząc do piątkowej płyty. Jest nieco mokro, co gorsza asekuracja jest tu marna (mam jeden przelot na początku wyciągu), a mając w pamięci niedawne przygody partnera trochę czaję się z pokonaniem przewieszki, ale nie widząc innego rozwiązania wychodzę wyżej. Szybko się okazuje, że „jestem w domu”, bo teren robi się już coraz bardziej przyjemny. Wkrótce ściągam partnera, rozmawiając przy okazji ze Słowakami, którzy skończyli Ondrejovą cestę (VI). Będąc już w komplecie, wymieniamy się uwagami na temat pokonanych dróg i ogólnie miło sobie gawędzimy chwaląc bliskie położenie ściany. Jak się okazuje, chłopaki podejście ograniczyli już do absolutnego minimum, gdyż mają ze sobą rowery - Ci to się dopiero nachodzą
zjazdKorzystając z liny Słowaków, jednym długim zjazdem wzdłuż „ich drogi”, szybko dostajemy się do podstawy ściany. Na dziś w planie jeszcze jedna droga – chwalona i polecana również przez nowo poznanego kolegę Via AliNina.
Po odpoczynku i uzupełnieniu kalorii, wbijamy w pierwszą dla nas, sportową drogę w Tatrach. Bierzemy minimum szpeju (oprócz ekspresów małe i średnie friendy i kilka małych kostek) i rezygnujemy z butów na zmianę (powrót z Lewej Turni mamy już obcykany).
Zaczyna Adam i po pokonaniu znanego już kominka, wbija na potężną płytę, która choć z dołu wygląda jakby się kładła, w rzeczywistości lekko się nawiesza. Obserwuję zmagania partnera, który systematycznie przesuwa się w górę, dokładając gdzieniegdzie własne przeloty.
To emocjonujące widowisko przerywa mi komenda „możesz iść”. Szybko dochodzę pod płytę i bez większego namysłu zaczynam właściwą zabawę. Jeden przechwyt, drugi, trzeci i… zonk. Nonszalancja mnie zgubiła – ciągowe trudności jakie tu występują wymagają „przygotowania” sobie kilku ruchów do przodu, więc szybko się przekonałem, że co nagle to od nowa. Nauczony pokory zaczynam jeszcze raz, tym razem sekwencją odciągów. Trudności jak złapały na początku, tak lekko odpuściły dopiero pod dużą rysą, niewiele poniżej stanu. Choć psychicznie miałem luzik, to czuję się wymęczony i po dotarciu na stan proponuję Adamowi, aby odwrócić kolejność, i by to on cisnął również następny wyciąg. Tak też czyni…
Adaś sprawnie pokonuje okap, po czym znika mi z oczu. Jeszcze nie wiem, co jest powyżej, ale samo przejście okapu wygląda bardzo efektownie. Trzeba wysoko podejść nogami, by jak najwyżej złapać się płetwy na zwieńczeniu rysy i dynamicznie wrzucić nogę do góry. Miejsce w stylu „nie ma co za dużo myśleć, tylko szybko zadać z łapy i po bólu”, ale co ja się tam nawalczyłem… W momencie wychodzenia z okapu, o kant rysy na dole zaklinowała mi się lina, później partner wybrał i w efekcie miałem coś w deseń „skałkowej agrafki”. Wyglądało to tak, że wiszę na jednej ręce, z jedną nogą wrzuconą na górę, z drugą w powietrzu i krzycząc „luz” wolną ręką próbuję uwolnić linę. W ferworze walki zahaczam palcem o ostrą skałę, farba się leje, siły coraz mniej – normalnie „o ku…a ja pier…le!”. W końcu udaje się opanować sytuację i wychodzę nad okap, ale jestem wyeeebanyy jak koń po westernie. Na szczęście nad okapem jest możliwość złapania oddechu. To jednak by było na tyle jeśli chodzi o „szczęście” na tym wyciągu, bo dalej jest wymagająco:
-Stary, ale tu nic nie ma! Zero stopni!
-Są, tylko niewidzialne.
-Aaa, znam, wiem… trzeba uwierzyć i iść
-No dokładnie.
-No to idę!
Po dojściu do stanu spoglądam na kolejny wyciąg. Choć wycena się nie zmienia, wygląda jakoś bardziej przystępnie. Przez tą akcję na okapie jadę już na rezerwie i rozsądek mówi bym dał sobie spokój z prowadzeniem. Początkowo nawet chcę się go posłuchać, ale ostatecznie ten drugi głos zwycięża i cisnę pierwszy. W tym samym czasie zaczyna lekko kropić. Nie ukrywam, że bardzo mnie to zmotywowało do tego, by się nie ociągać. Wyciąg trzyma swoją trudność, choć wydaje się łatwiejszy niż poprzedni, co może być też spowodowane gęściejszym obiciem. Kończy się eleganckim i nietrudnym kominkiem wyprowadzającym na zwieńczenie Lewej Turni, z której zjeżdżamy znaną już linią.
Podsumowując… Via AliNina to stosunkowo nowa droga, o niezwykle eleganckiej linii i wyrównanych trudnościach (ciąg no pierwszym wyciągu). Choć droga jest krótka, co w niektórych przypadkach może być zaletą, oferuje piękne wspinanie. Można znaleźć tu niemal wszystko: techniczne rysy, krawądki, „niewidzialne stopnie”, efektowny okap i tarciowe płyty, a żeby było tak całkiem tatrzańsko to i rzęch, i trochę trawek się znajdzie (początek kominka). Jednym słowem Tatry w pigułce.
Więcej zdjęć:
http://mountainadventure.weebly.com/pav ... ik-vi.htmlhttp://mountainadventure.weebly.com/via-alinina-vi.html
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
