Wielkie Solisko od dawna było w moich planach. W końcu po kilku próbach udaje się zrealizować ten cel. Z parkingu w Szczyrbskim wyruszamy o 5:40. Dzień zapowiadali jako bardzo upalny. Na szczęście sporą część drogi idziemy w cieniu.
Dojście do Wyżniego Wielkiego Furkotnego Stawu zajmuje nam ok. 2:30godz. Ku mojemu zdziwieniu staw pokryty jest jeszcze lodem. Robimy krótki odpoczynek i zastanawiamy się nad opcjami wejścia na grań. Z dołu wszystkie drogi wyglądają trudniej niż w rzeczywistości. Pada na drogę WHP 732 z odbiciem jeszcze bardziej na lewo. Droga na grań prowadzi szeroką i bardzo łatwą grzędą i pod koniec krótkim żlebem. Po ok. 30min jesteśmy na szczycie pomiędzy Skrajną Bystrą Turniczką a Zadnią Soliskową Kopą.
Wiążemy się liną i kierujemy się w stronę Wielkiego Soliska. Wydaje się, że to niedaleko ale po drodze jest kilka innych turni. Już na samym początku Jagodzie przytrafia się nieciekawe zdarzenie. W teoretycznie łatwym terenie wyjeżdża jej kamień spod nogi. Konsekwencją tego są podarte spodnie, zdarty łokieć oraz potłuczone i zdarte udo. Na szczęście nic poważniejszego się nie stało i po kilkuminutowej przerwie na opatrunki kontynuujemy dalszą drogę.
Staramy się iść ściśle granią. Obchodzimy tylko jedną turnię ale wchodzimy na nią od prawej strony ładnym kominem. Następnie dochodzimy do ostatniej turni i wąską granią w niezłej ekspozycji pokonujemy ją po czym w kilka chwil jesteśmy na Wielkim Solisku
Kowadło okazuje się łatwiejsze do sforsowania niż to na Kończystej
Przed wierzchołkiem dogonił nas Słowak z którym spotkaliśmy się w dolinie. Szedł on solo Grań Solisk od Furkotu 
Na szczycie prowadzimy z nim kilkuminutową pogawędkę i okazuję się, że to nie pierwsza jego solowa grań 
Przyjemnie się siedzi ale czas biegnie nieubłaganie. Do przejścia mamy jeszcze spory kawał drogi. W WHP jest napisane, że zejście z W. Soliska ma trudność „0+”. Niestety nie wygląda to tak łatwo. Schodzę ze Słowakiem granią do urwistych płyt w miejscu gdzie jest stary rep do zjazdu. Oboje oznajmiamy, że tędy łatwo zejście się nie da. Wracamy na wierzchołek i schodzimy na przełączkę po czym trawersujemy szczyt po trawkach od strony dol. Młynickiej. 
Następnie w kilkanaście minut wchodzimy na Pośrednie Solisko. Żar z nieba nie daje nam wytchnienia więc czym prędzej schodzimy na Leskowską Przełączkę aby chodź na chwilę schować się w cieniu.
Robimy krótki odpoczynek po czym schodzimy po stromych trawkach oraz pod koniec po śniegu na Zadnią Polanę.
Z polany żółtym szlakiem schodzimy na parking.
Jak zwykle dopada nas sęp parkingowy i mi musimy zapłacić za parkowisko.
Trasa okazała się trudniejsza niż zakładałem ponieważ nie obchodziliśmy kilku miejsc jak to przedstawia Paryski co było na plus bo było ciekawiej
. Zmęczeni ale bardzo zadowoleni udajemy się do domu. Przyznam szczerze, że była to jedna z najlepszych tras jakie zrobiłem w Tatrach Przebieg trasy zaznaczono na czerwono.
