Zabieram się do relacji już drugi raz, bo za pierwszych mnie wylogowało, mądrzejszy doświadczeniem, uruchomiłem notatnik. Decyzja co do celu wyjazdu była zawieszona praktycznie do ostatniej chwili. Raczej optowałem za Alpami, bo moim zdaniem, widokowo nic ich w Europie nie przebije. Jednak wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na inne miejsce - Rumunię. Przede wszystkim pogoda - drugi tydzień lipca nie za bardzo nadawał się na chodzenie po Alpach - codziennie burze, potem załamanie pogody i dopiero pod koniec planowanego tygodnia poprawa, w sam raz na powrót - za to Rumunia - trzy dni lampy i załamanie miało dopiero nadejść czwartego dnia. Dodatkowo padła strona kompass.de z które sporządzałem sobie mapy na wycieczki alpejskie. No to Rumunia - w głowie kilka stereotypów - z różnych opowieści: dziurawe drogi, napady, złodziejstwo, agresywne zdziczałe psy i bieda. Po nocnym przejeździe przez Słowację i Węgry wkraczam do kolejnego państwo do kolekcji. Zaraz za granicą Oradea - chcemy kupić winietkę - odsyłają nas od jednej stacji benzynowej do kolejnej - chyba dopiero na piątej udaje się kupić - 13 Leja czyli 3 PLN - bo przelicznik to 1 do 1. Notabene leje to ciekawe - nylonowe banknoty. Oradea to jeden wielki plac budowy - rozkopane drogi i budujące się hale. Za Oradeą droga przyzwoita, jedynie denerwuje mnogość tirów. Wokół drogi ogromne place z karoseriami samochodów różnej maści. Dalej droga wkracza w Góry Bihorskie - w większości zalesione, niezbyt wysokie - wsie biedne - podobne do węgierskich, ale większe dziadostwo. W każdej są jacyś autostopowicze - najczęściej babcie. widać, że to popularny sposób przemieszczania się. Mijamy stare kopalnie, niszczejące budynki przemysłowe, są tez ogromne przestrzenie bezludzi - łąki, lasy, góry. Uwagę przykuwa dzielnica cygańskich pałaców w Huedin.
Cygańskie pałace w Huedin
Przed miastem Kluż-Napoka - nowiutka autostrada, jeszcze bez wymalowanych pasów.
Karpaty zmieniają krajobraz, po lewej widzimy wąwóz w krasowych górach Trascau. Dość zaintrygował mnie ten krajobraz, może kiedyś odwiedzę ten teren. Drugi odcinek autostrady prowadzi do Sibiu. Stąd już niedaleko do celu pierwszego dnia - Trasy Transfogaraskiej - "ufundowanej dla nas przez Ceausescu" (dla młodszych forumowców - to ostatni komunistyczny dyktator - obalony i stracony w czasie rewolucji w 1989 roku). Droga nie była najgorsza - wyruszyliśmy koło 11.00 a dotarliśmy do trasy o 9.00 - czyli 700 km w 10 godzin. Od razu mamy typowy rumuński obrazek - koń ciągnący furmankę, sianokosy - czyli tak, jak było w mojej wsi w latach siedemdziesiątych.
panorama Gór Fogaraskich z Cartisoary
Ze względy na słabą widoczność - dopiera za Cartisoarą wyłania się pasmo Gór Fogaraskich. Według Top Gear to najlepsza droga świata - dużo w tym przesady - ale na pewno warto ją przebyć.
https://vimeo.com/8010978
Trochę mnie dziwi, że nie jest płatna - dla nas lepiej. Nie jest to wcale najwyższa trasa w Rumunii. W wielu miejscach ludzie śpią na dziko w namiotach - tutaj to jest dozwolone i wiele osób z tego korzysta. Trasa jest popularna wśród rowerzystów i motocyklistów
na poboczach widzimy enerdowskiego Robura z pasieką na pace.
Powyżej granicy lasu droga robi się ciekawsze, śmiało poprowadzone serpentyny, dorównujące alpejskim.
O 10.30 docieramy nad jezioro Balea - tutejszy jarmark nie bardzo przypadł mi do gustu. Można kupić chyba wszystko - od pamiątek do wiszących ogromnych boczków.
Trochę syf - płacimy parking - parę lei - niedrogo. Pakujemy plecaki i idziemy na tzw. szybki szczyt - bo około 500 metrów przewyższenia - nazwa dość skomplikowana - Vânătoarea lui Buteanu - 2507 m.
Po nieprzespanej nocy podejście dość żmudne, zaczynają się tworzyć chmury i po chwili przypiekającego słońca mamy chłodzik. Część osób wychodzi z Lac Balea w stronę najwyższego w Rumunii Moldoveanu - ale to dwa dni z ciężkim plecakiem - nie moja bajka. Nie mam ciśnienia na zdobywanie najwyższych szczytów. Spodobało mi się określenie kolegi - zdobywamy je "wzrokowo".
Zdobyty "wzrokowo" Moldoveanu
Na przełęczy ładny widok na jeziorko Capru - na nim kilka namiotów.
Podchodzimy na boczny wierzchołek Buteanu - tutaj podziwianie widoków przeplatane całkowitym mlekiem - Fogarasze są barierą między nizinnymi terenami - w okolicy południa praktycznie zawsze tworzą się tu chmury.
Wtem krótka trauma - położony na ziemi aparat zaczyna się toczyć w dół stoku - gonię go - mam szczęście - po pierwsze był w pokrowcu, po drugie - zatrzymał się. Wyłożyliśmy się na trawie i praktycznie posnęliśmy, gdyby nie insekty.
Widoczność się poprawiała, więc poszliśmy na właściwy wierzchołek.
Lespezi
Tam znów dłuższa posiadówka i zejście do Lacul Balea.
Tutaj wbrew moim sugestiom, aby pojechać na wyszukany wcześniej w necie kemping - reszta decyduje aby zobaczyć drugą stronę trasy i udać się na kemping Cumpana oznaczony na zakupionej w Rumunii mapie samochodowej. Po kilkunastu kilometrach zjazdu jest znak na Cabana Cumpana - nasz kemping na zaporowym jeziorem Vidraru- droga - a raczej brak drogi - ale nic - to chyba niedaleko. Po 6 km jest kemping - a właściwie polana, gdzie robiło się kilka rumuńskich rodzin, z zapasem wody pitnej. Co robić - wymordowani po całonocnej jeździe i wycieczce górskiej - zostajemy? Ale dookoła syf - śmieci, odchody. Nie - pojedziemy szukać innego kempingu - wg mapy jesteśmy w połowie jeziora. Nikt tu nie zna angielskiego, niemieckiego, rosyjskiego. Facet jedynie nam odradza jechać dalej, tylko z powrotem bo droga i tu pokazuje gestem ręką w górę i w dół. Ale potem oznajmia, że ponoć za 500 metrów mają być jakieś domki do wynajęcia. No to jedziemy dalej - droga masakryczna - kamienie, błoto, boję sie, że ugrzęźniemy. Jest jakiś dom - ale nikogo w nim nie ma - wszystko pozamykane. Więc podążamy dalej. Brniemy w nieznane - wskaźnik paliwa zbliża się do rezerwy - a my nie mamy pojęcia kiedy droga dotrze do głównej. Nie wiem jak długo jechaliśmy - zatrzymuje nas zrywka drzewa.
https://www.youtube.com/watch?v=4qAsCngJklg
Jedynie dla pocieszenia - widzimy dacię - jeżeli ona dojechała - my też damy radę. Pytam się faceta - ile km do końca - mówi, że 15, a z powrotem - 30! To już tyle przejechaliśmy! Przeczekaliśmy przepychani pnie i dalej, raz po błocie, raz po kamieniach - jezioro miało niezliczoną ilość zatoczek - i każdą musieliśmy objechać. W pewnym momencie z przeciwka nadjechał Land Rover Defender z belgijskimi numerami. Jakież było zdziwienie w oczach uczestników safari na widok na tej drodze starego VW Passata Kombi. W końcu docieramy do skrzyżowania dróg - którędy jechać? Na szczęście nadjechał stary VW Golf i kierowca znał angielski - pytam się - ile do głównej drogi - 10 - 20km, a on mówi - 2. Jakaż była moja radość - aż przybiłem mu żółwika. Rzeczywiście - najpierw droga zrobiła się szersza, były nawet słupy elektryczne - na końcu wybity w skale tunel i zapora z asfaltem!!!! A tam czekała kolejna ekipa Jeep Safari - znów zdziwienie uczestników, czym my wyjechaliśmy.
druga strona Transfogaraskiej
zapora Vidraru
Zjeżdżamy drogą - pierwsze -stacja paliw - tankujemy do pełna, potem udaje się nam znaleźć domki kempingowe - 25 lei od osoby - kemping o wymownej nazwie - Dracula. Pora na zupki chińskie z parówkami, każdy z nas miał od razu obok siebie bezdomnego psa.
Tak wygłodniałe, że zjadały nawet folie z parówek. Teraz tylko Palinka i spać.
