Góry Suche, a ogólnie cała okolica Parku Krajobrazowego Sudetów Wałbrzyskich jest jednym z tych niewielu regionów w Sudetach, gdzie jeszcze nie byłem. Dlatego na ostatni weekend zaplanowałem właśnie tamte rejony. „Bieszczadzka” ekipa nie oponowała i dlatego w poniedziałek o 13 wyjechaliśmy z Wrocławia, aby o 14.30 zameldować się w Sokołowsku.
1. Sokołowsko -> Andrzejówka (1h15m, 4,1km)
W miejscowym sklepie zakupiliśmy jeszcze piwne elektrolity, coby nie wyschnąć po drodze do Andrzejówki. Zdecydowaliśmy się na wariant szlakiem czerwonym, który prowadzi przez szczyt Bukowiec (898m npm). Z parkingu przy dawnym sanatorium szlak prowadzi na wschód. Jeszcze w Sokołowsku szlak czerwony rozdziela się z zielonym i żółtym, które prowadzą w pobliżu ruin zamku Radosno. Planowo mieliśmy wracać właśnie przez Radosno.
Takie rarytasy można było spotkać w Sokołowsku
Podejście pod Bukowiec jest dość męczące, ponieważ szlak prowadzi niemal cały czas równo pod górę – niemal jakby „na skuśkę”. Ścieżka w ogóle nie trawersuje zbocza góry i pokonuje się je równolegle do kierunku zbocza. Szlak jest poprowadzony dość wyraźnie. Trudno zabłądzić, ale podejście jest dość długie i żmudne. Szczyt Bukowca osiągamy około 30 minut po wyjściu z wioski. Na szczycie wchłaniamy elektrolity, robimy krótką przerwę i ruszamy w dalszą drogę. Pogoda zaczyna się odrobinę psuć. Nie pada, ale ponieważ weszliśmy już w pasmo chmur, robi się wilgotno i mgliście.
Przed nami Bukowiec.
Podejście na Bukowiec (zdjęcie dość dobrze oddaje średnie nachylenie terenu).
W miarę pokonywania kolejnych metrów, mijają kolejne minuty, które powodują, że z wolna zapada zmrok. Na pewno sprzyja temu mglista, pochmurna aura. Szlak po zejściu z Bukowca prowadzi wschodnim zboczem. Na początku ostro w dół, a potem równo – prostopadle do kierunku zbocza. Trawersowanie zbocza, chociaż oznacza względnie łagodne nachylenie, wiąże się również ze sporą, jak na standardy sudeckie, ekspozycją. Stromizna po prawej stronie wydaje się naprawdę solidna i pewnie byłoby przykro się tutaj sturlać. Zwłaszcza, że pogoda takiemu turlaniu i poślizgom sprzyja. Jest wilgotno, ciemno, a do tego na szlaku leży, co naturalne, mnóstwo mokrych liści. Około godziny 16 podejmujemy decyzję o wyciągnięciu czołówek. Na szczęście po około pół godzinie docieramy do Andrzejówki.
A to już po drodze z Bukowca do Andrzejówki.
Na miejscu okazuje się, że został ostatni czteroosobowy pokój, który natychmiast rezerwujemy. Po kolacji udajemy się do schroniskowego bufetu, coby zasmakować w produktach lokalnego browarnictwa. Około 20 udajemy się na zewnątrz z aparatami i statywami z zamiarem popstrykania. Tu niestety okazuje się, że moja prosta cyfrówka chyba nie daje rady w warunkach nocnych, mimo umiejscowienia na statywie. W pewnym momencie pojawia się pomysł, aby porysować coś światłem. Po kilku próbach decydujemy się na „podpisanie się” światłem na zdjęciach. Efekty możecie ocenić sami.
Rysowanie światłem.
Zdjęcie grupowe
Warto wspomnieć, że mimochodem stajemy się atrakcją turystyczną gdy rysujemy światłem. Po powrocie do schroniska udaje nam się zajrzeć jeszcze do bufetu, chociaż oficjalnie jest już nieczynny. Co więcej, dostajemy wrzątek, z którego robimy gorący kubek. Nie jest to prawdziwy gorący kubek, bo zrobiony w plastikowej misce
Ponownie wprawiamy obsługę schroniska w dobry humor, gdy twierdząco odpowiadamy na pytanie, czy my naprawdę jemy w czwórkę z jednej miski... jedną łyżką Profil trasy:
CDN
Wstajemy około 7.30. Prysznic, śniadanie, spakowanie. Andrzejówkę opuszczamy około 9, dziekując za ciepłe przyjęcie. Pogoda póki co nie zachęca, ale też nie ma wielkiej tragedii. Przynajmniej nie pada. 
Szlaki w lasach wygodne czy kamieniste?
