Forum portalu turystyka-gorska.pl

Latem pada wśród znajomych hasło: Rumunia. Temat dojrzewał powoli i po różnego rodzaju ustaleniach terminowo-osobowych w końcu skład wyprawy ustabilizował się na poziomie 5 osób, w tym dwie niewiasty. Mocno wczesnym rankiem 24 września pakujemy graty do dużego, mocnego kombi i ruszamy ku przygodzie. Do przejechania mamy niecałe 800 km. W Barwinku wymieniamy fundusze na walutę rumuńską i dalej przez Słowację i Węgry w kierunku rumuńskich Karpat.

Okolica węgierskiego Tokaju i winnice oblegające wzgórza:



Jedyne przejście graniczne gdzie trzeba było na moment się zatrzymać to Węgry-Rumunia. Kilka minut kolejki, pokazanie dokumentów i w dalszą drogę. Do celu naszej jazdy, czyli Vișeu de Sus, docieramy zgodnie z planem przed zmrokiem. Szukamy kwatery zanim zapadnie zmrok, ilość "pensiunea" w tym miasteczku jest spora więc długo nie szukaliśmy. Wybieramy sobie jeden w bocznej uliczce, warunki przyzwoite, miejsce na auto pod dachem, gospodarz zna niemiecki, więc łatwiej się było dogadać niż po rumuńsku.



Umawiamy się z gospodarzem na zostawienie auta i ponowny nocleg po powrocie. Burżujska kolacja w restauracji i spać...

C.D.N.

Proszę o usunięcie zdublowanych wątków. Wyskakiwał error podczas zatwierdzania i się narobiło

usuń sam duble.

_________________
"I chłonę. Szukam. Pragnę. Tęsknię. I wiem że będę szukał. Wystarczy raz zasmakować nieznanego."
"Gdzieś pomiędzy początkiem drogi, a szczytem znajduje się odpowiedź na pytanie, dlaczego się wspinamy."
pionowemyśli.pl | fanpage | instagram | flickr

Dzięki


DZIEŃ 1 - Czwartek 25 września

Żegnamy się z gospodarzem, zarzucamy garby i udajemy się na stację kolejki wąskotorowej.



Oprócz normalnych kursów z drewnem itp. są też kursy turystyczne w głąb doliny Vaseru. Kupujemy bilety w jedną stronę.
Jest czwartek a chętnych turystów jest więcej niż się spodziewałem. Azjaci z nieodłącznymi aparatami na piersi, niemieccy emeryci itd...



Zajmujemy miejsce i turlamy się 2h w głąb doliny.



Po przebyciu około 20km kurs turystyczny ma stację końcową gdzie są wiaty, można kupić coś do żarcia i posłuchać przygłośnego rumuńskiego folku. My ruszamy dalej, mamy do pokonania jeszcze kilka km torami.



W końcu odbijamy w boczną dolinę. Według mapy biegnie tędy droga, a nawet szlak turystyczny. Droga była przez pierwsze kilkaset metrów, dalej zarastająca ścieżka w miejscu zniszczonej, starej drogi.



Znaki szlaku pojawiają się z częstotliwością 0,5h-1h marszu. W końcu stara droga/ścieżka się kończy, wspinamy się początkowo korytem potoku.



Później przez krótki czas odnajdujemy inną starą drogę pokrytą balami.



Zdobyliśmy już trochę wysokości i pojawiają się pierwsze widoki.



Do grzbietu nie zostało daleko więc ciśniemy przez las na przełaj do góry. Ostatni wysiłek na dzisiaj i szukamy dobrego miejsca do spania. Znajdujemy pasterską kolibę. Trochę sprzątania i mamy fajne miejsce na nocleg, w środku miejsce na ognisko.

Nasz domek, w tle góry Rodniańskie:



Widok w drugą stronę, w tle Pietros Budyjowski:



Nasz wieczorny widoczek:



Ognisko, odciążanie plecaków z nalewek, gadu-gadu i spać...

C.D.N.

Ale świetne klimaty
Słucham właśnie nowej płyty Thoma Yorka i świetnie się komponuje z widoczkami na fotkach. Dawaj dalszą część, i to szybko!

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Dzień 2 - Piątek 26 września

Śpi się nad wyraz dobrze. Posłanie z desek zastaliśmy przykryte gałązkami iglaków, na to daliśmy własną plandekę, karimaty i było miękko i wygodnie. Wstaję o świcie zobaczyć jaka jest pogoda. Jest pochmurno więc wskakuję jeszcze do śpiwora. Później z pogodą nie jest lepiej, mżawka i przewalające się chmury. Trzeba iść dalej. Wspinamy się na Pietrosa Budyjowskiego (1854m).



Krótki postój i popas jagodowo-borówkowy.



Docieramy w końcu na szczyt, niestety widoków nie podziwiamy.



Pogoda postanawia urozmaicić nam wędrówkę.



Padać nie przestaje, jest za ciepło żeby śnieg poleżał ale skutecznie nasącza okoliczną trawę i krzaki. Pranie mamy gratis. Schodzimy na przełęcz za Pietrosem.



W oddali widzimy chatę pasterską i chwilę rozważamy czy nie zboczyć. Zapada decyzja iść dalej.



Pranie jest skuteczne, po kilku godzinach jesteśmy przemoczeni. Dochodzimy w końcu do połoniny pod Pecealu gdzie jest osada pasterska. Niestety chatki pozamykane na kłódki, ale znajdujemy jedną z werandą i otwartym poddaszem. Przebieramy się, gotujemy gorący posiłek, rozgrzewamy się mocniejszym trunkiem i suszymy przy rozpalonym ognisku. Jest fajnie pomimo słabego dnia.



Noc spędzamy na poddaszu.

C.D.N.

DZIEŃ 3 - Sobota 27 września

Schodzę ze stryszku i doznaję olśnienia... pogodowego.



Zaczyna się podziwianie widoków i dosuszanie mokrych rzeczy.



Schodzimy do przysiółka Łuhy/Luhei, wciąż zafascynowani pogodą.



Widok na sąsiednie pasmo z najwyższym Farcau (1956m), w tle po lewej majaczy Pop Iwan Marmaroski.



Wioska coraz bliżej...



Znajdujemy otwarty "magazin", piwko, jakiś posiłek i podejmujemy decyzję o spaniu we wsi. Okoliczne wsie są zamieszkane głównie przez Ukraińców więc nie ma problemu z językiem. Udaje nam się odnaleźć miejscowe schronisko dla turystów tzw. "Cabana", co nie było łatwe.

Rumuńska, karpacka wioska...





Łóżko, prysznic, pełen wypas. Miły wieczór przy trunkach i spać. Oby pogoda się utrzymała...

C.D.N.

DZIEŃ 4 - Niedziela 28 września

Opuszczamy kwaterę, kolejny piękny dzień.



Krótka wizyta w sklepie i czas w góry. Wspinamy się pomiędzy różnymi przysiółkami.



Rzut okiem na zostawioną w tyle wioskę.



Ostatnie zamieszkane domostwa są całkiem wysoko w górach. Koło takiego przysiółka zamotaliśmy się z drogą i jedna pani, krzycząc z dołu gdy podchodziśmy pod zły grzbiet, sprowadziła nas na właściwą drogę. Niby znowu napotykamy znaki szlaku ale w dniu dzisiejszym więcej one nam zaszkodziły niż pomogły.



Kawałek marszu lasem i napotykamy pierwsze polany przed połoninami.



W końcu osiągamy połoninę. Dużo zabudowy pasterskiej, jest ciepło i nie wszycy jeszcze uciekli w doliny. Rozmawiamy chwilkę z pasterzem i idziemy dalej.





W tym miejscu powinniśmy wdrapać się na grzbiet zamiast sugerować się szlakiem i iść ścieżką trawersem. Zapewne było by łatwiej.



Dochodzimy do miejsca z wypasem i obsiadają nas psy pasterskie. Robi się mało ciekawie, jeden odgryza kawałek karimaty koleżance. Przy następnych spotkaniach jesteśmy już uzbrojeni w kije.



Wygodna ścieżka trawesem nam się kończy. Pojawiające się gdzieniegdzie znaki szlaku pokazują prosto w górę. Dwie godziny wspinania się prawie na czworakach pod górę daje nam ostro w kość. Widoki za to rekompensują zmęczenie.





Pojawiają się widoki na północ w stronę Ukrainy. W oddali widać już grzbiet Czarnohory z Popem Iwanem.



W końcu udaje nam się wdrapać na główny grzbiet. Odpoczywamy i podziwiamy widoki. Do zachodu słońca pozostało ok 2h a mamy do przejścia jeszcze kawałek.





Pomimo tego że mamy do zrobienia jeszcze 200m w pionie to idzie się całkiem sympatycznie, nie ma już tych stromizn.





W końcu zdobywamy najwyższą górkę dnia dzisiejszego - Mihailecu (1918m). Obok stoi wyższy Farcau (1956m).



Taki tam widoczek...



Schodzimy do jeziorka Vinderel przy którym zamierzamy spać.



Miejsce jest niezwykle urokliwe.





Zdążyliśmy tu dotrzeć akurat przed końcem dnia.



Wieczorne podziwianie widoków.



Wieczór spędzamy na imprezce przy świeczkach, gapieniu się w morze gwiazd i piciu ostatnich nalewek domowych. Dzień dał nam w kość ale było warto...

C.D.N.

Fantastyczne! Relacja pewnie przyspieszy decyzję o wyjeździe do Rumunii, która kiełkuje się w mojej czaszce już od dobrych kilku lat

Drżę z obawy, co teraz?

Świetny wyjazd!

Jak to co? Wrócili pewnie do domu.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Dajesz dalej! Bardzo mi się podoba.

_________________
http://3000.blox.pl/html

"Listy z Ziemi" Twaina: poszukaj, przeczytaj... warto

Jakoś trzeba sobie radzić


DZIEŃ 5 - Poniedziałek 29 września

Wstaję przed świtem, łapię za aparat i delektuję się ciszą, wschodzącym dniem i widokami.





W oddali widać Popa Iwana Czarnohorskiego z ruinami polskiego obserwatorium na szczycie.



Słoneczko coraz wyżej...



Jeszcze raz Pop Iwan, tym razem nad wodą.



Poranna kawusia na naszej "werandzie".



Czas się ruszyć. Idziemy na południe, w kierunku Poienile de sub Munte.



Łagodnie, z pięknymi widokami...





Nieco niżej wypas owiec, pieski by nas pewnie znowu polubiły ale idziemy w inną stronę.



Patrząc z góry miało się wrażenie że szybko zejdziemy w dolinę do wioski. Po drodzę trochę nowoczesności przy wypasie.



Zejście wcale nie jest takie proste. Drogi na mapie raczej niewiele się zgadzają z rzeczywistością. Idziemy drogami takimi jakie są, robiąc niezły slalom po górach. W końcu większa stokówka znosi nas do wąskiej i skalistej doliny. Pojawia się cywilizacja.



Jest ciepło. Znajdujemy sklep
"Ten pierwszy łyk piwa przy napotkanym magazinie"...
Do końca doliny jeszcze kilka kilometrów.



Dochodzimy do głownej szosy we wsi Repedea. Zniosło nas trochę i do Poilenile de sub Munte musimy zasuwać szosą jeszcze kilka kilometrów.
Do końca dnia zostało niewiele czasu ale nie przeszkadza nam to w zwiedzaniu kolejnych sklepów. W jednym koleżanka Jola zakupuje wielki chleb a'la bułka. Smakuje wybitnie rwana garściami z konserwą



Drepczemy te ostatnie kilometry. Przy głównej drodze dużo więcej nowych, murowanych domów. Nie brakuje też tradycyjnych.



Docieramy w końcu do celu. Niedługo zapadnie zmierzch. Rozpytujemy o jakiś nocleg czy cuś. Staje w końcu na tym, że do swojego ogródka zaprosiła nas miła pani nauczycielka z miejscowej szkoły. Rozbijamy namioty.



Mamy do dyspozycji łazienkę z ciepłą wodą. Poczęstunek z fasolki po bretońsku, konfitury, ciepła herbata...
Do tego zakupowe alkohole i przy ogródkowym stole mamy piekny wieczór...

C.D.N.

DZIEŃ 6 - wtorek 30 września

Rankiem żegnamy się z gospodarzami którzy idą do pracy. My jeszcze chwilę się krzątamy po ogródku zanim wyruszamy dalej. Plan jest prosty, musimy iść na południe przez plątaninę mniejszych górek. Wspinamy się pierwszą lepszą napotkaną ścieżką biegnącą w góry.



Początki nie są łatwe, dużo płotków i innych ogrodzeń. Za jednym przywitał nas baran który się rozpędzał jak tylko człowiek się odwrócił



W końcu trafiamy na konkretniejszą ścieżkę i zdobywamy trochę wysokości. Widok na Poienile de sub Munte i okolicę.





Ciągle pod górę. Jest malowniczo, dużo drewnianej zabudowy, stogi siana itp...





Mijamy zwożone sianko...



Jeszcze kawałek i zdobywamy pierwszą góreczkę.



Otwierają się większe widoki, hen daleko widać już Vișeu de Sus. Plątanina dolin i górek nie wróży jednak łatwej przeprawy



Nawet powyżej 1000 m n.p.m. można napotkać gospodarstwa domowe.



Mijamy zagubione osady...



Schodzimy w głęboką i skalistą dolinę, powoli rozglądamy się za miejscem na nocleg. Dolina się rozszerza, otwierają się widoki.



Napotkany pasterz potwierdza że idziemy właściwą drogą. Rozbijamy swoje domki na łące.





Wieczorem mamy gości, przez nasze obozowisko przełazi całe stado owieczek
Żałowałem że nie miałem przy sobie aparatu gdy przełaziły koło nas, a do namiotu nie miałem odwagi iść, psy nas skutecznie pilnowały.
Jedynie po przejściu na szybko uwieczniłem.





Ognisko i spać...

C.D.N.

DZIEŃ 7 - środa 1 października

Budzi się kolejny pogodny dzień.



Malownicze polany wokół naszego biwaku.



Daleko w dole samotna chatka...



Pakujemy się i wyruszamy w dalszą drogę.





Czasami spotkamy automobil na połoninie...



Innym razem kolejną samotną chatkę...



Widać już cel naszej wyprawy - Viseu de Sus.



Po siedmiu dniach wędrówki wracamy do punktu wyjścia.



Wracamy do naszej kwatery, kąpiel, zwiedzanie restauracji i sklepów. Skończyła się nasza wędrówka i skończyła się pogoda. Wieczorem przyszło załamanie, leje całą noc i większą część drogi powrotnej. Rankiem żegnamy się z gospodarzem i wyruszamy w długą drogę do domu. Pogoda dopisała, wszyscy zadowoleni, udany wyjazd.

KONIEC

coshoo, czekałam na jakąś twoją kolejną relację
piękna wyprawa
(podoba mi się dyskrecja i powściągliwość, z jaką pojawiają się na zdjęciach uczestnicy - bardzo pasuje to do klimatu relacji)

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

coshoo- super wyprawa.
Bardzo podobają mi się Twoje zdjęcia (nie "podkręcają" rzeczywistości i dobrze oddają urodę tamtych rejonów).
Możesz zdradzić czym je robiłeś?

Na marginesie- myślałem że Marmarosze to takie kompaktowe górki (coś w stylu Małej Fatry).
A tutaj teren wygląda jednak na bardzo rozległy.

Dzięki. Cieszę się, że się podoba.


Fotografuję 8-letnią lustrzanką z kitowymi obiektywami Olympus E-400, więc niczym specjalnym.



Jest dosyć rozległy, tak na oko 70x20 km, do tego otoczony innymi pasmami górskimi (Ukraina, Rodniańskie, Tibles itd...) więc góry są po horyzont dookoła.

Super! Dopisuje do swojej todo-listy Dzieki za inspiracje

Piękne zdjęcia, a tereny związane z moimi najmilszymi górskimi wspomnieniami sprzed 7 lat

A na Farkaulu nie byliście, bo nie widzę zdjęć z jego szczytu ?

_________________
-------------------------------------------------
Studenckie Koło Przewodników Górskich "Harnasie" w Gliwicach zaprasza na kurs przewodnicki
http://www.skpg.gliwice.pl/kurs/

Nie, nie byliśmy. Jakoś nikt z nas nie czuł potrzeby.

Ja z kolei byłam wtedy na Farkaulu a na "Michałku" nie.
A trasę zasadniczo mieliśmy dość zbliżoną, tylko w odwrotna stronę.
I co niemiara przygód.

_________________
-------------------------------------------------
Studenckie Koło Przewodników Górskich "Harnasie" w Gliwicach zaprasza na kurs przewodnicki
http://www.skpg.gliwice.pl/kurs/

Pięknie:)
Podziwiam zdjęcia i marzą mi się takie widoczki oglądane własnymi oczami.
Zatęskniło mi się za Rumunią (byłam w Górach Retezat tylko 3 dni i kilka w mieście na południu).
Rodzinie Twoje zdjęcia pokazuję

_________________
pozdrawiam
---------------------------
Lepsze od gór są tylko góry!
- krasnoludzkie

Nie ma się co gapić! TRZA sobie na listę pt. ,,Wkrótce odwiedzę'' zapisać i gotowe
A serio to od jakiegoś czasu kręci mnie ten Wschodni Łuk Karpat w Chooj

Super!

_________________
blog.marcinszymkowski.pl

"W warunkach normalnych najwięcej pomaga technika. Natomiast w sytuacjach wyjątkowych najważniejszy jest hart ducha." - Walter Bonatti