Zaczęło się od tego, że miałam ostatnio fajne zlecenie przewodnickie.
Razem z moim mężem prowadziliśmy 18 lipca dwie osobne wycieczki (po 50 uczniów każda) dla pewnej szkoły z Zabrza (byli to kandydaci do gimnazjum na obozie zapoznawczym). Potem ja miałam kolejną wycieczkę wczoraj (tj. 21 lipca), na Babią Górę, drugą grupę prowadziła koleżanka.
Mieliśmy zapewnionych kilka noclegów (tzn. mąż dwa, a ja 4) za darmo w ośrodku kolonijnym w szkole w Podczerwonem, a jak chcieliśmy to również wyżywienie.
17 lipca dojechaliśmy na miejsce czyli do Podczerwonego, tam omówili sprawy organizacyjne z szefem całego obozu i ustalili dokładny plan.
18 lipca rano dojechaliśmy do Zakopanego i najpierw razem poszliśmy do Ośrodka Edukacji Przyrodniczej TPN obok Ronda, a potem mąż ze swoją grupę pojechał do Strążyskiej skąd szli najpierw pod Siklawicę, następnie na Czerwoną Przełęcz i na Sarnią Skałę a potem na Kalatówki i z powrotem na dół.
Ja w tym czasie ze swoją grupą szłam przez Kuźnice na Kalatówki, dalej na Halę Kondratową, z powrotem na Kalatówki i ścieżką nad Reglami do Doliny Białego.
Obie trasy były ciekawe, pogoda od godz. 12 ładna, a uczestnicy wycieczki mili i grzeczni.
Wieczorem mieliśmy straszną ochotę na piwo, a tu na terenie ośrodka nie wolno było go za żadne skarby wypić. Więc poszliśmy sobie na spacer, najpierw do sklepu, kupiliśmy po jednym piwie, a potem poszli na łąkę pomiędzy domy, z widokiem na Babią Górę i na Tatry, aby go spokojnie wypić.
A tu tymczasem wyszliśmy niespodziewanie wprost na dawną stację kolejową w Podczerwonem, którą zawsze chciałam znaleźć !
Pociągi na tej linii nie kursują od roku 1988, stacja kolejowa zachowała się, ale jest w stanie dość zrujnowanym, a wielka szkoda.
Tu Marek pije swoje piwo z widokiem na Babią Górę.
Uwielbiam takie miejsca, poszliśmy potem jeszcze około 1,5 km nasypem śladem dawnej linii kolejowej, dochodząc do dawnej strażnicy WOP (zamienionej na mieszkania) ale było tam duże błoto i zaczęło się lekko ściemniać, więc wróciliśmy do szkoły.
Kolejnego dnia mamy wolne, a Marek na wieczór musi wracać do domu (bo w niedzielę ma kolejną krótką wycieczkę), więc zaplanowaliśmy sobie "lajtową" wycieczkę do Orawic przez górki i przy okazji chcemy obadać najkrótsze możliwe dojście.
Jedziemy więc busem zaraz po godz. 8 do Doliny Chochołowskiej.
Na samym końcu Siwej Polany jest / był kiedyś podobno mostek przez Siwą Wodę. Tak przynajmniej mówił na kursie mojemu mężowi pan Cywiński. No wiec szukamy mostku.
Najpierw za ostatnią chałupą przechodzimy przez kładkę na wąskim cieku wodnym a potem przez 20 minut chodzimy tam i z powrotem wzdłuż Siwej Wody, bezskuteczne. W końcu Marek decyduje się na zdjęcie butów i przejście w bród. Nie jest jednak łatwo.
Ja też już zdążyłam zdjąć buty, jestem w sytuacji o tyle lepszej, że mam kijki trekkingowe.
Ale wtedy Marek woła do mnie z drugiego brzegu - tam 50 m dalej jest mostek.
Tak wyglądało miejsce przejścia z drugiego brzegu.
No to poszłam w stronę mostka, przy okazji przekraczając 3 razy ten wąski potoczek i wpadając lewą nogą do wody.
A można było po prostu prosto bez żadnego szukania wprost z drogi w dolinie.
Dalej trzeba się trochę wrócić aż do miejsca gdzie w górę prowadzi charakterystyczna droga, wzdłuż samej granicy parku.
Jest tam bardzo charakterystyczna kapliczka.
Drogą idzie się krótko ale stromo wprost pod górę, a potem jak coś zaczyna prześwitywać między drzewami - w lewo.
I oto jesteśmy na legendarnej, a jednocześnie przepięknej polanie Molkówka.
Tu widać Skoruszynę
A tu fragment Kominiarskiego Wierchu
I jeszcze Osobitą
Przez polanę prowadzi taka droga, która potem wchodzi do lasu
A sama polana, leżąca ściśle na głównym wododziale europejskim jest dość mocno podmokła.
Idziemy kilkaset metrów łagodnie w górę drogą przez las, aż wychodzimy na kolejną przepiękną polanę, na której jest kilka szałasów, niektóre zupełnie nowe.
A niektóre są w stanie nieco gorszym
I całkiem złym
Pora jednak zmierzać do Orawic, musimy się trochę wrócić, bo w lesie była mało wyraźna droga w kierunku zachodnim.
Już na granicy polany i lasu spotykamy sześciu Słowaków na rowerach, którzy jadą właśnie z Orawic do Zakopanego, skierowaliśmy ich na właściwą drogę (bo wyjechaliby na Magurę Witowską), a oni nam powiedzieli, ze do Orawic da się przejść.
Niemniej jednak droga bardzo szybko gubi się w lesie, pozostają chaszcze, jary kilku potoków i straszne błoto. Przebycie około 400 m zajęło nam około pół godziny, za to Marek zrobił parę zdjęć w tych chaszczach.
Prawdopodobnie gnieźnik
W końcu jak już jesteśmy w jakimś koszmarnym bagnisku widzę w odległości około 100 m drewniany daszek. Sądzimy, że to paśnik, więc idziemy potokiem, a potem bardzo błotnistą drogą w jego kierunku.
I nagle i niespodziewanie wychodzimy na prawie asfaltową drogę
Teraz mamy już jasność gdzie jesteśmy, więc raźno maszerujemy w kierunku Orawic.
Ciekawe, że w ogóle nie zarejestrowaliśmy przekroczenia granicy, a chyba musiały tam być jakieś słupki.
Czeka nas jeszcze około 7 km asfaltem, ale w końcu około południa dobijamy do tego Disnejlandu.
Osobita z Orawic i pomyśleć, że byłam tam dwa razy
Buty się suszą, a my się moczymy.
W końcu Markowi się dość szybko nudzi, a ponieważ się spieszy do domu to postawia wracać do Witowa pieszo.
Szlak żółty z Orawic na Magurę Witowską wygląda mniej więcej tak:
I zejście bez szlaku do Witowa
Zaś ja jeszcze się w tym czasie moczyłam w basenie, potem złapałam w ciągu 5 minut stopa do Vitanovej i tam utknęłam na 1,5 godz., bo nic mnie nie chciało zabrać. W końcu pojechałam kursowym autobusem do Suchej Hory i stamtąd 3 km pieszo do Chochołowa. Potem za 8 minut miałam już busa.
W niedzielę byłam w Zakopanem. Zwiedzałam wystawę z drzeworytami z pracowni Rubensa, ale zdjęć nie robiłam bo nie było wolno robić. Zdziwiło mnie, że na wystawę było bardzo niewiele osób chętnych.
A wczoraj byłam na Babiej Górze, pogoda na szczęście jakoś wytrzymała.
