@Jaro, jak to podsumował jeden z uczestników wyjazdu - my nie jeździliśmy po Bałkanach. Nas po tych Bałkanach rzucało 
Spokojnie, rozkręcam się 
Następnego dnia pozwalamy sobie na nieco dłuższy sen. Szybkie spakowanie i ruszamy w trasę w kierunku granicy z Kosowem na Przełęczy Kulina. Tutaj robimy sobie krótki postój bo szwankuje elektronika, która wskazuje na spalone hamulce lub brak płynu. Na szczęście okazuje się, że to tylko problem z wyświetlaczem i kontrolką. Na granicy z Kosowem meldujemy się około godziny 9. Tutaj przechodzimy odprawę i rozmawiamy z przyjaźnie nastawionymi celnikami. Musimy wykupić, co prawda, dodatkowe ubezpieczenie, ale przynajmniej wiemy, że z tym papierem nikt nie będzie miał od nas prawa wymagać ticketów. Po krótkiej pogawędce ruszamy w trasę po Kosowie. Droga jest kręta, bo zjeżdżamy z gór. Po drodze mijamy stado krów, które jak gdyby nigdy nic spacerują sobie główną drogą dojazdową do granicy. Po niespełna godzinie docieramy do miejscowości Peje (Pec), gdzie robimy sobie postój na stacji benzynowej, celem dolania paliwa (które w Kosowie jest ponoć bardzo tanie). I tu jesteśmy świadkami niesamowitej akcji. Właściciel stacji, widząc, jak tankuję auto z blachami UE podbiega, każe mi zostawić wszystko, woła jednego ze swoich pracowników, zapewnia, że wszystkim się zajmą, a nas zaprasza na kawę na koszt stacji. Po kawie jest jeszcze pięćdziesiątka lokalnego wyrobu i druga kawa. Takiej gościnności nikt z nas tu się nie spodziewał. Ponadto właściciel pomógł skontaktować się z naszymi znajomymi z Kosowa i powiedzieć im, gdzie na nich czekamy. Zanim przyjadą mamy jeszcze trochę czasu na wspólne pogaduchy i naukę języka. Wreszcie około 12 przyjeżdżają nasi znajomi. Jeszcze chwila na pogaduchy i ruszamy w dalszą drogę – w kierunku Djeravicy. Po drodze zatrzymujemy się w restauracji na obiedzie fundowanym przez Mirsada i Petrita. Później robimy jeszcze zakupy w pobliskim supermarkecie i podjeżdżamy pod miejsce, gdzie startuje szlak na Djeravicę. Szybkie przepakowanie, zostawienie zbędnych bagaży na dole i w drogę.
Szlak prowadzi w większości w lesie. Po drodze Mirsad decyduje się na poprowadzenie nas skrótem, aby zaoszczędzić nieco kilometrów. Oczywiście w trakcie skrótu gubimy się przynajmniej dwa razy, ale wreszcie wracamy na ścieżkę i rzeczywiście okazuje się, że nadrobiliśmy sporo trasy. Mirsad, który prowadzi nas górami, to czynny policjant w służbach specjalnych, który zna te tereny jak własną kieszeń. Aczkolwiek fakt, że ma ze sobą broń nie brzmi specjalnie zachęcająco. Po drodze czeka nas jeszcze jedna atrakcja – musimy mianowicie przekroczyć rzekę. Tu kluczowe znaczenie okazują się mieć kijki trekkingowe, które pomogły nam przedostać się na drugą stronę (na dwóch parach kijków rzekę przekroczyła cała ekipa). Niektórzy, co prawda, wpadli do rzeki, ale była ona na tyle płytka, że nawet silny nurt nie miał prawa nikogo porwać. Tak więc poza zamoczonymi butami obyło się bez większych strat. Jest już godzina 20, robi się szaro, a my wciąż nie widzimy chat, w których mieliśmy nocować. Po około pół godzinie wreszcie naszym oczom ukazuje sie Djeravica, a pod nią widzimy też już nawet dachy chat. Chociaż są one dość daleko, nie znajdują się znacząco wyżej, co oznacza, że powinniśmy dość szybko do nich się dostać. Potrzebujemy na to około 1,5h. Około 22, gdy jest już zupełnie ciemno, udaje nam się wynegocjować nocleg nie w zwykłej, ale chacie wypasionej z ogrzewaniem i oświetleniem. Tu zostajemy na noc. Szybka kolacja, ogrzewanie i osuszanie sprzętu i ciała i decyzja – o 2 wyruszamy, chcąc zobaczyć wschód słońca na Djeravicy. Nie wiemy dokładnie ile czasu nam zajmie atak szczytowy, ale zakładamy, że około 3,5h będzie wystarczające . W chacie pęka żołądkowa gorzka i pigwówka, ale na tak znaczną ekipę, to jedynie odrobina smaku na język. Około północy decydujemy się na krótką drzemkę.
Startujemy niemal zgodnie z planem, zaraz po 2 w nocy. Bardzo szybkie śniadanie i jesteśmy na drodze, która, jak się okazuje, prowadzi... nie wiadomo dokąd. A już na pewno nie na szczyt. Wracamy do rozwidlenia, gdzie wybieramy drugą ścieżkę, która również nie rozwija się zachęcająco. Wreszcie podejmujemy decyzję o podejściu fragmentu trasy na przysłowiową „szagę”, tudzież „na Jana”. Forsujemy zbocze góry idąc ostro pod górę w nadziei, że za chwilę trafimy na ścieżkę, która jest zaznaczona na mapie. Niestety marsz poza szlakiem się wydłuża, a drogi jak nie było tak nie ma. W ten sposób pokonujemy niemal całe zbocze sąsiednej góry. I całe szczęście, że było ciemno, bo gdybyśmy to robili za dnia, to pewnie bym się trochę okichał ze strachu. Naprawdę podejście było bardzo strome. Około godziny 5 meldujemy się na wierzchołku sąsiedniej góry. Jest już szaro, a my widzimy przed sobą właściwy szczyt. Sądząc o wysokości wierzchołka, jesteśmy na wysokości około 2200m. Główny wierzchołek Djeravicy jest niemal w całości pokryty śniegiem. Na atak szczytowy decyduje się siedem osób. Górę zdobywamy w dobrym tempie. Po drodze jedna osoba decyduje się na odwrót (spotkamy się z nią potem na dole). Koniec końców, na szczyt dociera szóstka wspaniałych z Polski plus Mirsad (Petrit został z osobami, które zrezygnowały z wejścia). Na szczycie meldujemy się około godziny 6.30, gdzie robimy parę szybkich fotek i wychylamy Karlovacko, które nasz lider wtargał na szczyt. Widoków nie ma. Niebo szczelnie jest zasnute chmurami. W oddali tylko widzimy Peję.
Niemal natychmiast decydujemy się na zejście, bo pogoda zaczyna się psuć i zaczyna padać śnieg. Znów gubimy się po drodze, ale na szczęście odpalony tracker GPS pozwala nam powrócić na ścieżkę, którą wchodziliśmy i dzięki temu łączymy się z osobą, która zrezygnowała z ataku. Pozostałe osoby wraz z Petritem zeszły już do chaty, więc nie namyślając się długo, rozpoczynamy zejście, które wcale nie jest łatwiejsze od wejścia. Też jest momentami bardzo strome, a do tego schodzimy po śliskich gołoborzach – cały czas pada deszcz. Po około dwóch godzinach meldujemy się w chacie – jest godzina 9.30. Teraz czas na błyskawiczne suszenie ciuchów, które są przemoczone do cna. Korzystamy w tym celu z kominka, w którym już się pali, o co zadbał gospodarz chaty. Rozwieszamy ciuchy i układamy buty w pobliżu kominka, po czym udajemy się w kimę. Pobudka około godziny 12, szybkie drugie śniadanie, pakowanie, zbiórka i rozpoczynamy zejście. Po drodze czeka nas oczywiście jeszcze ponowne przekroczenie rzeki. Tym razem nie mam tyle szczęścia, co za pierwszym razem i płukam obuwie w wartkim nurcie. Około godziny15 meldujemy się na dole, gdzie czekamy na naszego busa, którym miał zaopiekować się jeden z miejscowych. Czas oczekiwania umila nam właściciel restauracji znajdującej się poniżej, który z własnej woli przynosi nam do podziału skrzynkę piwa, za którą oczywiście nie musimy płacić – kosowska gościnność po raz drugi. Wreszcie około 17 dociera nasz bus, do którego natychmiast się pakujemy i rozpoczynamy podróż na drugi koniec Kosowa – w okolice Kamenicy, blisko granicy z Serbią, gdzie mieszkają Mirsad i Petrit. Po drodze robimy przerwę na truskawki i bułki, zasponsorowane przez Kosowian. Około godziny 22 meldujemy się w okolicach Kamenicy, gdzie czeka na nas już kolacja przygotowana przez mamę i siostrę Petrita. Tu też mamy nocować. Chata jest nieziemska. Od razu widać, że nie trafiliśmy do pierwszych lepszych Kosowian (dopiero potem okazuje się, że mama Petrita jest wiceprezydentem miasta i kandyduje teraz w wyborach na kolejną kadencję). Wieczór spędzamy przy winie, piwie, gitarze i śpiewie. W międzyczasie kończymy suszenie ciuchów i korzystamy z dobrodziejstwa prysznica.
Początkowy fragment szlaku prowadzącego na Djeravicę. Jeszcze wzdłuż potoku.
Tablica informująca, że szlak został w pełni rozminowany i jest bezpieczny dla turystów.
Chyba główna atrakcja podczas podejścia pierwszego dnia - przeprawa przez rzekę.
Warunki noclegowe w górskiej chacie przeszły nasze najśmielsze oczekiwania.
Wysuszenie przemoczonych i zmarzniętych stóp wymagało zdecydowanych kroków 
Djeravica w pełnej okazałości. Zdjęcie z wierzchołka na wysokości około 2200m npm.
Widok z grani prowadzącej na Djeravicę na czarnogórskie pasma.
CDN
PS. Bonus track #2 : https://www.youtube.com/watch?v=MnQ5sr5rje4
|
kolego się naprodukowałeś, a dalej mało wiemy.
