Nadszedł długo wyczekiwany weekend majowy. Niestety akurat wtedy pogoda znacznie się pogorszyła i postawiła nas przed trudnym wyborem. Mieliśmy dwie możliwości. Albo zaryzykować i jechać w Otztal pomimo złych prognoz albo jechać w Tatry Słowackie gdzie pogoda miała być trochę lepsza. W sobotę rano podjęliśmy decyzję, że ryzykujemy i jedziemy do Austrii. Plan jest taki: pierwszego dnia idziemy na Similaun i robimy nocleg w schronisku a drugiego dnia zależnie od pogody atakujemy Finailspitze albo schodzimy do Vent. Ok. godz. 16:20 wyjeżdżamy z domu w liczącą 917km trasę do Vent. Na miejscu jesteśmy ok. 3:30. Robimy 30 minutową drzemkę i ok. 5:00 zbieramy się do wyjścia w stronę schroniska Martin Busch Hutte. Letni czas przejścia tego odcinka to ok. 2-2:30 godz. W miarę upływu czasu zaczyna się rozjaśniać. Niestety ciemne chmury nie wróżą jak na razie nic dobrego. Dochodzimy do wyciągu i zaczynają się pierwsze kłopoty. Śnieg jest dość miękki i zaczynamy się zapadać pod wpływem ciężkich plecaków. Jeszcze na dodatek gubimy ślady i zbaczamy ze szlaku. Na szczęście mamy GPS który pomaga nam odnaleźć prawidłową trasę. Niestety szlak jest niezbyt ubity przez co cały czas mamy problem z zapadaniem się. Wiemy już, że dojście do schroniska zajmie nam dużo więcej czasu.
Mijamy pierwszą chatkę i przechodzimy przez liczne lawiniska. Na szczęście śnieg tutaj jest już zbity i idzie się dobrze.
Odcinek do schroniska jest bardzo długi bo liczy ok. 9km i droga strasznie się dłuży. Na szczęście w miarę upływu czasu zaczyna poprawiać się pogoda i widać coraz więcej niebieskiego nieba. Zaczyna nawet wychodzić słońce
Wiatr przewiewa chmury i naszym oczom ukazują się wierzchołki szczytów Mutmalspitze oraz nasz cel Similaun
Wychodzimy z cienia doliny na słoneczny stok na którym śnieg jest już coraz bardziej miękki. W butach zaczynamy odczuwać wilgoć. Na szczęście do schroniska mamy już kawałek.
Po ok. 4godz docieramy do celu. Wchodzimy do schroniska i robimy godzinny odpoczynek. Właściciel schroniska nie jest zbyt sympatyczny. Po nas przychodzą inni turyści ale wszyscy na skiturach. Zbieramy się w dalszą drogę do schroniska Similaunhutte, gdzie mamy zarezerwowany nocleg. Nad schroniskiem śniegu jest już sporo. Przez mocno świecące słońce bardzo rozmiękł. Staramy się iść po ubitych śladach przez skiturowców ale niestety co krok wpadamy po pas do śniegu.
Po przejściu kilkudziesięciu metrów stwierdzamy, że dalsza droga nie ma sensu. Normalnie droga zajmuje ok. 2godz ale w takich warunkach zajęła by nam min 2 razy tyle. Może i byśmy wyszli ale trzeba było brać pod uwagę, że następnego dnia trzeba wrócić tą samą drogą a warunki mają być gorsze. Postanawiamy przenocować w schronisku Martin Busch i wcześnie rano spróbować wejść na pobliski szczyt Kreuzspitze. Jest ok. 11sta godzina więc cały dzień mamy na laby w schronisku. Pijemy po piwku (jedyne 17zł za 0,5litra) na tarasie podziwiając piękny widok jaki się z niego roztacza i snujemy plany na przyszłość
Przybywa coraz więcej turystów. Na następny dzień prognozy nie są zbyt dobre jednak jesteśmy dobrej myśli. Wstajemy o 4tej rano i po szybkim śniadaniu zbieramy się do drogi. Wychodząc ze schroniska czuje ciepłe powietrze oraz lekko padający deszcz i od razu wiem, że nici z ataku na Kreuzspitze. Schodzimy z tarasu schroniska i od razu wpadamy po pas do mokrego śniegu. Warunki są fatalne. Postanawiamy, że schodzimy do Vent bo w takich warunkach nic nie zdziałamy.
Na szlaku są miejsca gdzie śniegu już nie ma ale są to krótkie odcinki. Po godzinie marszu mamy już jeziora w butach. Docieramy do vent po ok. 2:30 godz.
Przebieramy mokre ciuchy i zbieramy się w powrotną drogę do Polski gdyż prognozy na następne dni są bardzo kiepskie. W drodze do domu postanawiamy zwiedzić Salzburg.
Pozostał spory niedosyt, że nie udało się nic zdobyć ale mamy już plan żeby tam wrócić w sezonie letnim. I tak oto kończy się nasza Alpejska majówka.
na kwadracie i widzę, że mimo trudnych warunków jakie zastaliście, ładnie podziałaliście mimo że wejść na szczyt się tym razem nie udało.