Granią Niżnych Tatr prowadzi, znakowany na czerwono, fragment Szlaku Bohaterów SNP , europejskiego długodystansowego szlaku E8.
Właśnie z tym odcinkiem, Telgart (881 m. n.p.m.) -> Donovaly(960 m. n.p.m.) postanowiliśmy się zmierzyć wraz z Roncem na przełomie roku.
Dystans jaki mieliśmy do pokonania to około 99,5 km, w górę ~ 5390 m, natomiast w dół ~ 5300 m.
Dzień pierwszy (Telgart - Kráľova hoľa)
Startujemy po ciemniaku z Rajczy. Do Telgartu, wioski w południowo-wschodniej części Słowacji, w której to zaczyna się nasza przygoda z granią, docieramy przez Skalité-Serafínov, Žiline, Poprad-Tatry około 11:20. Bogatsi o doświadczenia Ronca z dwóch poprzednich nieudanych prób - zamiast niespecjalnie ciekawym szlakiem czerwonym, wiodącym pod wyciągami - decydujemy się ruszyć szlakiem zielonym przez Kralovą Skałe. Początkowo szlak jak szlak - kapusta, śnieg i las. Z każdym pokonanym metrem, śniegu przybywa, a oznakowanie coraz gorsze. Parokrotnie gubimy szlak, odnajdujemy, by zgubić na dobre. Brodzimy w śniegu po uda, Ronc zakłada rakiety, ja bez nich męczę się niemiłosiernie. Przed nami staje młody, gęsty, nie do pokonania las. Decydujemy się na wycof, jako że pora coraz późniejsza rezygnujemy z wejścia na Kralovą Skałę, trawersujemy ją z lewej leśnym duktem. Po dłuższej chwili zza zbocza wyłania się nasz dzisiejszy cel wędrówki
Spory kawał drogi jeszcze przed nami, a słońce coraz bardziej chyli się ku zachodowi
Nie udało się jej nam co prawda zdobyć, ale dzięki temu mamy możliwość uchwycenia Kralovej Skały w niezwykle prezentującym się, blasku zachodzącego słońca
Napawamy się widokiem, robimy kilka zdjęć i ruszamy dalej. Cel w dalszym ciągu bardzo odległy, zwłaszcza, że trawers dłuży się niesamowicie. Okazuje się, że dukt wyprowadza nas aż w pobliże przełęczy Predne Sedlo oraz wąskiej szutrowo-asfaltowej drogi prowadzącej ze wsi Sumiac do stacji przekaźnikowej TV na Kralovej Holi, mówiąc po imieniu, zrobiliśmy ładne kółko. Drogą tą idziemy aż do Sedla Snehova Jama. Tu decydujemy się na powrót na szlak zielony(wcześniej zgubiony), by jeszcze bardziej nie nadkładać drogi żmudnymi serpentynami. Walcząc z chłodem i wiatrem około 18:20 docieramy do stacji. Termometr wskazuje na -8 °C przy przenikliwym wietrze, czym prędzej ładujemy się do przedsionka stacji. Ku naszej uciesze jest pusty, ogrzany, cały dla nas. Po wszelkiej maści rytuałach związanych z przebieraniem, suszeniem, gotowaniem, ustaleniami na kolejne dni etc.. kładziemy się spać.
Zainteresowanych dalszym ciągiem odsyłam tutaj -> Pionowe Myśli
!
. Dzięki 
