Na początku lipca wybrałem się ponownie w Tatry w towarzystwie Znajomej z Lublina. Wyjazd był zaplanowany dawno temu i przesądzony, wobec czego pojechałem pomimo złej na początku pogody.
Część pierwsza
Jak się okazało od 14 czerwca aż do 6-go lipca padał w Tatrach deszcz, przy braku widoków. Efekt był taki tych 3 tygodniowych opadów , że pogłębiły się żleby m.in. w masywie Wołoszyna i Grani Żabiego, co nie wygląda najlepiej. Poza tym spowodowało to intensywne wybarwienie soczystą zielenią traw i liści drzew oraz bujne rozkwity wszelkiej maści zielska.
1 lipca Tego dnia deszczowa aura nie zachęcała do szybkiego wyjścia w teren, toteż dopiero po 10 rano ruszamy z Kuźnic w stronę Klasztoru Albertynów oraz Ścieżki nad Reglami. Ze względu na intensywny chwilami deszcz i dokuczliwe zimno podejmuję decyzję po 14.00 że dzisiaj zabawa z górami kończy się na Dolinie Strążyskiej, gdzie dodatkowo oglądamy wodospad Siklawicę, który ma kilka razy więcej wody niż podczas normalnych przepływów. Przydatne okazuje się ognisko rozpalone przez leśniczych naprawiających kładkę na potoku strążyskim by nieco wyschnąć. Resztę rzeczy trzeba suszyć na kwaterze.
Nie baliście się spotkania z miśkiem po zmroku?
. Dzięki świetnemu położeniu schronisko Roztoka umożliwia wyjście w bardzo atrakcyjne rejony Tatr, a atmosfera i jedzenie oraz obsługa są idealne. Są pewne mankamenty bo standardu kwatery nie ma, ale lepiej niż w Muro 
. Widać ocienione jeszcze Stawy Ciemnosmreczyńskie na Słowacji. Pod imponującą ścianą Koprowego Wierchu, powyżej olbrzymich piarżysk zalega jeszcze smuga śniegu. Teraz trzeba podjąć dość trudną w sensie psychicznym decyzję, czy odważyć się na zejście na Słowację i dalszy etap, tj. próbę wejścia aż na Mięgusza. ( Nie polecam z tej strony ). Będąc tak wcześnie na wysokiej przełęczy i zarazem samotnie, mam dość komfortową sytuację. Schodzę więc w dół kilkadziesiąt metrów na południe, by następnie , jak nakazują w przewodniku - " podejść pod ścianę Cubryny , trawersując zbocza Ciemnosmreczyńskiej Turni i Zadniego Mnicha, jednakże z możliwie najmniejszą stratą wysokości ". W praktyce trawers ten przebiega na wys. 1950-1900 m i stopniowo schodzi się w dół, bowiem podstawa ściany Cubryny jest jeszcze niżej. Od razu trzeba nadmienić 2 rzeczy: 1) stary szlak przedwojenny z Wrót Chałubińskiego do Niżnego Stawu Ciemnosmreczyńskiego jest dobrze widoczny w terenie (!) ale zarazem jest b. zniszczoną, stromą i piarżystą percią. 2)Sam trawers w pełni bezpieczny nie jest, ponieważ występują tutaj strome trawki i głazy gdzieniegdzie , które niczego się nie trzymają. Trawy te bywają często śliskie, zwł. rano czy po deszczu a są to zbocza na tyle strome, że łatwo o skręcenie nogi czy nawet złamanie...Na dodatek złego brak jest już od samego początku w Dolinie Piarżystej zasięgu telefonii komórkowej. I to wbrew informacjom z książki M. Jagiełły gdzie niby w części tej doliny przy granicy zasięg ten niby jest. Jest natomiast zasięg w Dolinie za Mnichem. Wreszcie po 8 rano osiągam podstawy wysokiej ściany Cubryny, gdzie już tutaj nie brakuje płatów starego śniegu. Najgorsze tutaj jest to, że nie widać stąd wylotu żlebu z Piarżystej Przełączki, a to oznacza, że niejako na ślepo, nie znając warunków śnieżnych w żlebie, musimy podejść aż do jego wylotu. Podejście to jest niebezpieczne, bo wszędzie są koszmarne piarżyska, wszystko wyjeżdża spod nóg. Kijki teleskopowe zostały poważnie porysowane w tym gównie ..Staram się znajdywać możliwie największe i stabilne głazy, gdzieniegdzie ( bliżej Cubryny )są , ale raz stanąłem na takim wielkości dużego telewizora i zaczął się obsuwać...gdbyby nie mój błyskawiczny odskok w bok, to byłoby po nodze a na pewno stopie...Po wyczerpującym psychicznie i fizycznie podejściu pod ścianę Cubrynki ukazuje mi się koło godziny 9.00 wylot b. stromego , zdradzieckiego żlebu opadającego spod Cubryńskiej Przełączki. Wszystko tonie w cieniu, jednak widać że w najwyższej części żlebu jest słońce, a to oznacza, że do grani zostało tak niewiele niebezpiecznej jednak drogi...Podchodzę wyżej do śniegu leżącego w tym żlebie by ocenić sytuację. Jest tu bardzo stromo, jakiekolwiek potknięcie grozi co najmniej kilkunastometrową jazdą w dół po żwirach i kamieniach. Widać jednak zarazem, że osiągnąłem całkiem imponującą ( jak się okaże największą tego dnia ) wysokość, tj. 2250 m . Widać już nawet Świnicę, jak się okazało także Szpiglasowy ( a nie Kozi jak przypuszczałem ) Wierch, na zachodzie m.in. Bystrą i Zadnią Bystrą ( jednak skutecznie zasłania Baraniec, a myślałem że to właśnie on. Mimo to Baraniec istotnie widać z Rysów, ale nawet z Kościelca to znowu jest chyba tylko Zadnia Bystra 2163m zwana też Niżnią.) Widać niestety, że twardy jak beton i stromy b. śnieg , miejscami ponad półmetrowej grubości wyściela dno żlebu od niemal gładkich ścian Cubryny do Cubrynki, w górę pole tego śniegu zalega na długości ok. 50 m. Jest tu tak stromo, że nawet poślizgnięcie w najniższej części tego płata - oznacza pewną jazdę w dół. Pamiętając o "przygodach" na takich śniegach turystów, opisanych w "Wołaniu w górach" podejmuję decyzję o wycofie...Czuję się tak niepewnie, że nie wiem czy dam radę zejść bez konsekwencji po tych piarżyskach ruchomych w dół, a co dopiero forsować taki żleb, niemając raków i czekana, bez zasięgu telefonii...Oceniam do dzisiaj że sam czekan w tym miejscu to za mało, oprócz raków wskazane byłoby asekurowanie się liną w żlebie i towarzystwo 2 osoby w razie gdyby... To miejsce bez sprzętu zimowego to zabawa w rosyjską ruletkę Szansę powodzenia próby ( jakikolwiek błąd oznacza śmierć ) oceniam na mniej niż 50% bez sprzętu. Czeka mnie karkołomne zejście w dół Doliny Piarżystej, i ten cholerny trawers w stromych trawach ( po drodze spotykam 11 kozic ) i szukanie Wrót Chałubińskiego...Stwierdzam , że nigdy więcej nie podejmę próby wejścia tędy na MSW czy Cubrynę. Piargi od wiosny do jesieni to tutaj jeden wielki koszmar, podejrzewam że podobnie jest przy dojściu do ściany Koprowego...Jedynie zimą można tutaj poruszać się w miarę komfortowo, o ile zagrożenie lawinowe nie jest znaczne. Ostrożnie schodzę w dół ( wielokrotnie siadam na tyłku i bez kijków teleskopowych to bym tutaj wyglądał ...) i dochodzę do trawersu. Okazuje się że trawersuję tym razem zbyt wysoko, muszę zejść kilkadziesiąt m by ominąć skały Kopy nad Wrotami , co jest stresujące bo upał coraz większy i czas leci...niemniej udaje się po 10 rano wyjść z powrotem na Wrota. Jestem więc "uratowany". Mimo już ludzkiej pory dnia nikogo nie ma jeszcze na przełęczy. Nadmienię że trasę próby mojego przejścia wysłałem z Polski sms-ami 3 kolegom, w razie czego . A miała ona wyglądać następująco: Wrota- Cubryńska Przełączka 2290 m- wygodny ponoć trawers na Hińczową Przełęcz 2323 m- ew. zdobycie Cubryny- obejście mięg. turniczki od południa i zachodnią granią na MSW. Gdyby wszystko wypaliło zgodnie z planem, na szczycie Wielkiego Mięgusza byłbym już przed 12.00 w południe. Niestety wiekopomna chwila nie nastąpiła... 