Forum portalu turystyka-gorska.pl

Problem polega na tym, że niby coś tam się w teorii ma na myśli, pisze się więc ustawę, a potem się okazuje że ustawa jest tak sformuławana że obejmuje cokolwiek innego niż się li tylko KOMENTOWAŁO projekt i - podobno - li tylko miało na myśli.
Przeczytaj punkt 4 - zauważysz że wszyscy off-roadowcy z definicji odpowiadają cywilnie za wywołanie interwencji TOPRu (złamali przepisy, które byli zobowiązani respektować (p.4!), więc odpowiadają cywilnie (p.3)).
Można by się zastanawiać czy aby nawet i nie słusznie, ale powstaje problem konstrukcji prawnej, która praktycznie utrudni ubezpieczenie się od takiej ewentualności. To nawet model słowacki jest lepszy, płaci się ubezpieczenie za "zaawansowaną turystykę" albo "alpinizm". W razie czego - złamane przepisy parku (np. wejście na Wysoką bez przewodnika) to złamane przepisy parku ALE NIE USTAWA!

Polecam jeszcze inna dyskusję na ten sam temat, tym razem na pl.rec.gory:

http://groups.google.pl/group/pl.rec.go ... f98?hl=pl#

B.

Uzasadnienie do ustawy
http://www.bip.mswia.gov.pl/download.php?s=4&id=4292

I komentarz Jana Krzysztofa
http://www.topr.pl/index.php?option=com ... Itemid=137

Jak się zdaje uprawnień ubezpieczonego chroni Kodeks Cywilny - art 805 - 834. Na moje nie prawnicze oko nie ma szansy odmawiać wypłaty ubezpieczenia w jakichkolwiek sytuacjach nie wpisanych explicite w OWU (Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia), nawet jeśli wypadek ma związek z jakimś złamaniem prawa.
Dla ubezpieczających się w zagranicznych towarzystwach uwaga - z dużą doza prawdopodobieństwa te polisy nie podlegają pod prawo polskie, więc taka analiza byłaby potrzeba na gruncie prawa tych państw.

Podkreślam - ja nie jestem prawnikiem.

Warszawa 8 marca 2009

Szanowny Panie Naczelniku!


Przeczytałem pana apel o nadsyłanie uwag do proponowanego między innymi przy pana współpracy tekstu "Ustawy o ratownictwie i bezpieczeństwie w górach".
Jako że de facto już zaangażowałem sie w otwarta krytykę punktu 4 „projektu” działając na różnych forach internetowych, czuję się zobligowany do jej podjęcia i zarazem dziękuję za stworzenie takiej możliwości.
Po pierwsze dla lepszego zrozumienia chciałem zaznaczyć, że od pewnego czasu byłem osobiście zwolennikiem w ogóle wprowadzenia odpłatności a właściwie współodpłatności za akcje ratownicze w górach. Na przykład istniejący obecnie model słowacki uważam za całkiem wyważony.
Niestety proponowany projekt jest jak dla mnie przysłowiowym wylaniem dziecka wraz kąpielą.

Zacznę od analizy krytykowanego przeze mnie p.4 projektu.

-------------------
1) przestrzeganie zasad bezpieczeństwa obowiązujących w poszczególnych dziedzinach rekreacji ruchowej, sporcie i turystyce w celu ochrony własnego życia, zdrowia i mienia oraz życia, zdrowia i mienia innych osób;
-------------------

W momencie takiego sformułowania powstaje zasadniczy problem – czy osoba podejmująca świadomie ryzyko, któremu podlega ona sama i ewentualnie jej partner/partnerzy tego ryzyka równie świadomi i świadomie je podejmujący, łamie zapisane w tej ustawie prawo? Na to pytanie trzeba odpowiedzieć ponieważ wszystkie osoby podejmujące wycieczki górskie podejmują jakieś ryzyko.
Pierwszym odruchem jest że nie łamią, o ile „przestrzegają obowiązujących zasad bezpieczeństwa”. Problem polega jednak na oczywistej nieostrości „przestrzegania zasad bezpieczeństwa” w odniesieniu do działalności górskiej, zwłaszcza tej bardziej „zaawansowanej”. Nieco podobny „nieostry” zapis był w moim mniemaniu bardzo dobry i na miejscu przy określaniu zasad uprawiania taternictwa na terenie TPN, ale na potrzeby spraw sądowych związanym z ustalaniem złamania zasad bezpieczeństwa oznacza on niestety konieczność stawiania na ostrzu noża rozstrzygnięcia – czy złamano zasady bezpieczeństwa i chroniono własne życie czy nie. To rozstrzygnięcie w moim przekonaniu niemal zawsze okaże się dla osoby podejmującej się tak nieracjonalnej czynności jak górska wspinaczka niekorzystne. Dla przykładu wszelkie wypadki podczas wspinaczki bez asekuracji należy uznać niemal natychmiast za zawinione. Wszelkie wycieczki w tereny zagrożone kruszyzną, spadającymi kamieniami i tym podobne stanowią naruszenie znanych zasad bezpieczeństwa i w sądzie raczej nie będzie możliwym wybronienie się, że tak nie jest. Argument że „posiada się odpowiednie umiejętności” jest dobry dopóki do wypadku nie doszło, natomiast gdy już do niego doszło dla sądu okaże się poprostu nic nie warty w myśl logiki że „skoro do wypadku doszło to istnieje jakaś przyczyna”. Ta logika, w myśl której czyny oceniane są po ich skutkach, chociaż w moim przekonaniu jest błędna, jest jak wynika z mojej wiedzy i doświadczenia bezlitośnie stosowana w sądach.

-------------------
2) zapoznanie się i przestrzeganie zasad korzystania z danego obszaru, obiektu, lub urządzenia;
3) przestrzegania znaków informacyjnych, nakazu i zakazu;
-------------------

W myśl powyższych punktów za osoby łamiące ustawę uznane zostają osoby uprawiające wspinaczkę i turystykę poza legalnymi szlakami i obszarami udostępnionymi do taternictwa. Przy czym dotąd te osoby łamały przepisy parku i były narażone na mandaty i inne represje ze strony służb parku. Teraz pojawi się też kwestia „złamania ustawy o bezpieczeństwie”.
Niejasnym staje się też poruszanie się po Tatrach w okresie zagrożenia lawinowego, czyli prościej mówiąc w zimie, wszak nie da się chodzić po Tatrach nie przekraczając „formacji wklęsłych” i innych terenów narażonych na lawiny.

-------------------
4) zapoznanie się oraz dostosowanie swoich planów aktywności do posiadanych umiejętności i do aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody, komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosowanie się do zaleceń i ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz z panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych;
5) użytkowanie ubioru i sprzętu odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawnego technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem, z tym, że dzieci do lat 14 przebywające na zorganizowanych terenach narciarskich powinny posiadać kask;
-------------------

Zapis o „warunkach atmosferycznych” przypomina mi siłą rzeczy pewną reklamę znanego piwa jaka swego czasu nadawana była w TV. Na wspomnianej reklamie trzej turyści rezygnują z górskiej wyprawy wskutek wypatrzenia na niebie jednej jedynej chmureczki i przypomnienia sobie ogólnej maksymy o nie wychodzeniu w góry przy niepewnej pogodzie. Niby porównywanie owej reklamy do zapisu projektu to na oko absurd, ale jednak zmusza ono do zastanowienia. Przy jakiej pogodzie wolno wyjść w góry nie łamiąc „Ustawy o bezpieczeństwie”? Czy zabranie kurtki przeciwdeszczowej upoważnia do wyjścia w góry w deszczu?
Drugim przepisem który przychodzi mi na myśl jest istniejący w Kodeksie Drogowym artykuł o „dostosowaniu prędkości do panujących warunków jazdy”. Jest powszechnie wiadomym, że jeżeli ktoś jadąc samochodem wpadnie w poślizg i spowoduje wypadek nie ma najmniejszej szansy uchylić się od uznania za winnego. Jechał 50 km/h? Powinien był jechać 40! Jechał 40 km/h? Powinien był jechać 30 i tak dalej. Granicą jest tu prędkość 0 km/h co w szukaniu analogii do aktywności górskiej oznaczać będzie rezygnację z wycieczki i w ogóle wszelkiej aktywności górskiej.
Jak mamy obronić np. wypadek który miał miejsce podczas wycieczki górskiej w czasie deszczu? Posiadaniem kurtki przeciwdeszczowej? Być może, chociaż np. w odniesieniu do wspinaczki wydaje sie to wysoce wątpliwe. Pod ten paragraf ewidentnie podpada wyładowana bateria w latarce. Przykładów jest dużo a jeżeli nawet wybronimy się z trudem tych wszystkich zarzutów „sprzętowych” nie wiem jak możemy się wybronić z zarzutu „nie dostosowania swoich planów do posiadanych umiejętności i do aktualnych warunków atmosferycznych”. Zadziała logika o której pisałem wyżej – doszło do wypadku – ktoś musi być winny. Innymi słowy w moim przekonaniu ten punkt stawia w zasadzie juz zupełną jednoznaczność między ulegnięciem wypadkowi i ponoszeniem winy za jego spowodowanie.

-------------------
6) bezzwłoczne poinformowanie podmiotów upoważnionych do niesienia pomocy lub zarządzającego o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych;
-------------------

Jestem nieco rozdarty co do tego punktu. Z jednej strony jest on jak rozumiem powieleniem zasady „obowiązku udzielania pomocy potrzebującemu”, w tym momencie przez „zgłoszenie”. Z drugiej strony w świetle z góry przesądzonej winy za wypadek dokłada sie w tym momencie dodatkowo obciążająca okoliczność na tych, którzy będą próbować obyć się bez pomocy TOPR/GOPR, usiłując uniknąć odpowiedzialności z takim wezwaniem związanej.

Szanowny panie Janie, w swoim piśmie z 3 marca 2009 pisze pan:
-------------------
Nie wyobrażam sobie by zapisy te mogły zostać wykorzystane do „represji” wobec turystów czy narciarzy, a takie sugestie w niektórych informacjach zwrotnych zauważyłem. Być może ta kwestia (zapobieżenie takim możliwościom) wymaga jeszcze dopracowania.
-------------------

Niestety proponowana ustawa budzi mój głęboki niepokój co do przyszłości ratownictwa górskiego w Polsce. Po pierwsze w moim rozumieniu i zgodnie z opiniami które pojawiły się w mediach zgodnymi z moim rozumieniem – Punkt 12 projektu w połączeniu z p.3.1 (przeciwko któremu nic nie mam) stwarza jednak możliwość regresu wydatków ponoszonych przez TPN na utrzymanie TOPR na „winnych” interwencji górskich. Tym samym może zostać, i prędzej czy później wobec istnienia odpowiedniego prawa zostanie wprowadzona odpłatność za akcje ratownicze, która jak rozumiem będzie się w zasadzie odbywała na zasadzie kierowania wniosków od służby ratowniczej do gospodarza terenu tą służbę współfinansującego. Co gorsza sytuacja złamania przepisów „ustawy o bezpieczeństwie” może stanowić trudność w odzyskiwaniu odszkodowań za akcje ratownicze od ubezpieczycieli poszkodowanych.
Taka sytuacja byłaby potencjalnie niebezpieczna, stwarzając pokusę nie wzywania pomocy także w tych sytuacjach, w których wezwanie pomocy jest konieczne dla ratowania życia/zdrowia turysty, który znajdzie się w zawinionej sytuacji zagrożenia. Złamane może zostać naturalne zaufanie jakie ma ratowany do ratującego.

Powstaje też pytanie co właściwie było celem tworzenia zapisów punktów 3.2, 3.3 oraz całego p.4 projektu. Nie możemy przyjąć charakteru „edukacyjnego” tych punktów, są one dobre do wszelkich edukacyjnych książek, ale umieszczenie ich w Ustawie rodzi konkretne problemy potencjalnym klientom GOPR i TOPR związane z opisaną wyżej możliwością odpłatności za akcje.
O co zatem chodziło? Jakie problemy GOPR i TOPR chciano rozwiązać proponując taki a nie inny tekst ustawy. Nie chce zgadywać, uważam że będzie uczciwie jeśli sam zwróci pan nam uwagę na te problemy, zwłaszcza że chyba i tak wszyscy się tych problemów domyślają.

Na koniec odnośnie prośby o konstruktywność. W moim przekonaniu cały punkt 4 należy po prostu usunąć (być może zachowując jedyny konkretny zapis o kasku dla czternastoletnich narciarzy). Przy okazji podpisuję się pod powszechną krytyką absurdu jednolitego potraktowania Tatr, gór niskich i średnich oraz Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej.
Zdaję sobie sprawę ,że tworzenie prawa to bardzo trudny proces w którym łatwo popełnić błąd i pośpiech nie jest przy tym wskazany. Prawda jest jednak taka, że na konsultacje społeczne projektu przeznaczono zbyt mało czasu. Jeśli chodzi o stronę „turystów” zwrócono sie przy tym tylko do TKKF, tymczasem w moim przekonaniu ta organizacja od dawna nie jest reprezentatywna dla środowiska osób chodzących po górach, na co najlepszym dowodem jest że właściwa „burza” spowodowana projektem została wszczęta dopiero po opublikowaniu projektu na stronach MSWiA.
Dlatego moją „konstruktywną prośbą” optowanie za przedłużeniem okresu konsultacji społecznych przynajmniej o dodatkowy miesiąc.

Kończąc pozdrawiam, życzę dużo pieniędzy na działalność i jak najmniej pracy.


(imię i nazwisko znane panu Janowi Krzysztofowi)

Nie interesuje mnie co robią osoby dorosłe ale jestem dość wrażliwa jeżeli chodzi o dzieciaki. Szlag mnie trafia jak widzę nieodpowiedzialnych opiekunów wyprowadzających milusińskich w góry w czasie burzy, nieodpowiednio ubranych. I nie chodzi mi o dobre buty, odpowiednią odzież ale o elementarne zabezpieczenie przed zimnem. Na porządku dziennym jest to, że zakonnice wyprowadzają dzieciaki ubrane w klapki, tenisówki, bez skarpet, bez kurtek na szlaki przy temperaturze odczuwalnej kilka stopni powyżej zera.

Na porządku dziennym jest to, że zakonnice wyprowadzają dzieciaki ubrane w klapki, tenisówki, bez skarpet, bez kurtek na szlaki przy temperaturze odczuwalnej kilka stopni powyżej zera.

nie jest ważnym czy projekt ustawy napisał pan Kogel-Mogel do spółki z żoną i z pociotkami (choćby to nawet była prawda)

SPRAWOZDANIE ze szkolenia wysokogórskiego w Alpach ratowników Grupy Jurajskiej GOPR w dniach: 3.07. – 13.07.2003r.

CEL: celem szkolenia było podniesienie kwalifikacji wysokogórskich kadry GJ GOPR, nabycie doświadczenia poruszania się w terenie lodowcowym, wspinaczki w rejonie Chammonix, wyjście na Mt.Blanc, oraz udział we Wspinaczkowych Mistrzostwach Świata w Chamonix.

UCZESTNICY: 1. Janusz Bitschak – RO GOPR, instruktor Alpenverein (wł.jęz.nienieckim) 2. Michał van der Coghen – instruktor GOPR (wł.jęz. niemieckim i angielskim) 3. Adam van der Coghen – instruktor GOPR. (wł.jęz. angielskim) 4. Robert Zamojski – Starszy Ratownik GOPR (wł.jęz. francuskim) oraz pięciu Niemców, członków Alpenverein (wł.jęz. niemieckim)

I DZIEŃ: wyjazd z Polski (ze Śląska) o godz. 4:00, przyjazd do Niddy w Niemczech o godz. 13:00. odpoczynek, sen.

II DZIEŃ: wyjazd z Niddy o godz. 1:00, przyjazd do Chamonix we Francji 8:00. odpoczynek, doposażenie w sprzęt. O godz. 15:00 wyjazd do Le Tour. przepakowanie, wyjście w góry o godz. 16:00. wyjście do schroniska Albert I o godz. 19:00, sen.

III DZIEŃ: pobudka o godz. 4:00, wyjście na Aguille de Tour o godz. 5:00. wystąpienie ostrych objawów choroby wysokościowej u Kol. Adama van der Coghen. Po naradzie, chory zawraca samotnie w dół do schroniska. W zejściu ulega kontuzji stawu biodrowego nogi lewej (spowodowanej przez przeciążenie stawu). o godz. 9:00 dotarcie ekipy do przełęczy Col de Tour. o godz. 10:30 wejście na szczyt Aguille du Tour (3.542 m) w drodze zejściowej jeden z Niemców zapomniał na szczycie aparatu fotograficznego i ekipa była zmuszona wrócić na szczyt. zejście do przełęczy Col de Touro godz. 12:00 zejście do schroniska Albert 1er o godz. 15:00. w związku z pogarszającym się stanem Kol. Adama van der Coghen – zapada wspólna decyzja o konieczności jego zejścia na dół. odpoczynek, posiłek, sen.

IV DZIEŃ: pobudka o godz. 5:00. Kol. Adam van der Coghen – schodzi samotnie na dół do miejscowości Le Tour. Tymczasem reszta ekipy o godz. 6:00 przez Glacier d’Argiente wychodzi do schroniska Argientiere. Na lodowcu Argiente. Michał van der Coghen wpada do niewielkiej szczeliny – ale oprócz rany uda spowodowanego przez wbicie w wewnętrzną powierzchnię uda ostrza raków drugiej nogi, nie odnosi większych obrażeń. o godz. 16:00 dojście do schroniska, odpoczynek, posiłek, sen.

V DZIEŃ: pobudka o godz. 5:00, wyjście o godz. 6:00 na Augile du Tour Noir (3.838m). na wysokości 3.000 m, w podejściu występują objawy choroby wysokościowej u jednego z Niemców. Chory zawraca w dół do schroniska. Nieco wyżej na wysokości 3.500m występują objawy choroby wysokościowej u Michała van der Coghen. Ponieważ szybko traci siły, na przełęcz Col Aguile wychodzi z pomocą dwóch partnerów (podciągany na linach lotnej asekuracji). Na przełęczy pozostaje odpoczywając wraz z innymi. Trzy osoby z ekipy: Robert Zamojski, Janusz Bitschak, Norbert L. decydują się na atak szczytowy. O godzinie 11:00 osiągają szczyt. W tym samym czasie zespół pozostały na przełęczy rozpoczyna powrót do schroniska. O godz. 13:00 podczas zejścia ze szczytu zespołu związanego lotną asekuracją, prowadzący go Niemiec Norbert L. potknąwszy się, traci równowagę i upada zjeżdżając szybko w dół z potęgującą się szybkością. Gwałtowne szarpnięcie liny powoduje upadek i natychmiastowy, niekontrolowany zjazd śnieżnym zboczem w dół Janusza Bitschaka, który spadając zahacza rakiem o kamień co spowodowało złamanie nogi prawej w okolicach kości stępu. Spadający zostali wyhamowani liną przez swego partnera (Roberta Zamojskiego). Jednakże kontuzja odniesiona przez Janusza Bitschaka była zbyt poważna aby mogli kontynuować zejście. W miejscu wypadku telefony komórkowe nie miały zasięgu. W tej sytuacji Robert Zamojski poprosił przez radiotelefon Michała van der Coghen, znajdującego się w trakcie zejścia do niedalekiego już schroniska, aby przez telefon ratunkowy w schronisku wezwał alpejską służbę ratunkową Securite Cyvil. O godzinie 14:05 wezwana została na ratunek przez Michała van der Coghen: Securite Cywil. Helikopter ratunkowy S.C. nadleciał i przyziemił w miejscu wypadku o godz. 14:30. Z jego pokładu desantowało się dwóch ratowników (lekarz i żandarm górski). Śmigłowiec przyjmował na stromym zboczu Robert Zamojski. Helikopter po zostawieniu ratowników na miejscu wypadku, odleciał i usiadł na dachu schroniska, gdzie pilot i mechanik po wygaszeniu silników, poszli zaproszeni przez kierownika schroniska na ciasteczka i lody. Tymczasem na miejscu wypadku ratownicy alpejscy natychmiast założyli poszkodowanemu wenflon i poprzez niego podali mu dożylny przeciwbólowy zastrzyk z morfiny, a następnie zdjęli plastikowy but ze złamanej nogi i założyli szynę pneumatyczną. Po zaopatrzeniu poszkodowanego ratownicy wezwali przez radiotelefon śmigłowiec, który przyziemiając podjął ze zbocza poszkodowanego oraz ratowników i poleciał z nimi na pokładzie do szpitala w Chamonix. Ponieważ w Chamonix szpital był nieczynny, poszkodowany Janusz Bitschak został przewieziony karetką do szpitala w Sallanches gdzie poddano go natychmiastowej operacji (zaszła konieczność chirurgicznego otwarcia stawu skokowego z dwóch stron). Pozostali na miejscu wypadku zdrowi uczestnicy – zeszli do schroniska Argientiere. W schronisku zespół podjął decyzję o przerwaniu wyprawy i zejściu na dół następnego dnia. Odpoczynek, posiłek, sen.

VI DZIEŃ: Pobudka o godz. 7:00. Rozpoczęcie zejścia o godz. 8:00. Dotarcie do kolejki linowej Argientiere i zjazd w dół do miejscowości Argientiere. Zespół rozdzielił się : Michał van der Coghen jedzie autobusem do Chamonix po kluczyki do samochodu pozostawione tam przez Adama van der Coghen. Natomiast Robert Zamojski z Niemcami jedzie autobusem do Le Tour. Tam jeden z uczestników Norbert odłącza się od ekipy i dołącza do ekipy szwajcarskiej, która wyruszała na szczyt Mont Blanc (4.807 m npm.) Tymczasem, po ponownym spotkaniu się zespołu w Le Tour udają się wszyscy do apteki po krem leczniczy do oparzonych słońcem twarzy i owrzodzonych warg, a następnie do szpitala, w którym operowano Janusza Bitschaka. W szpitalu po rozmowie z Januszem Bitshakiem następuje zmiana decyzji o zaniechaniu ataku na Mont Blanc. Skutkiem jej, dwóch członków wyprawy: Michal Van der Coghen i Robert Zamojski decydują się po noclegu w schronisku Alpen Ferine w Le Tour na poranny wyjazd z Chaminix na Aig. du Midi kolejką. Stamtąd wychodzą do schroniska w Cosmix i tam zostają na nocleg.

VII DZIEŃ O godz. 1:00 pobudka, a o godz. 2:00 rozpoczęcie wspinaczki na Mont Blanc. Po przekroczeniu odcinka ze szczelinami, Michał van der Coghen i Robert Zamojski dotarli o 5:00 na szczyt Mont Blanc de Tacul (4.187 m npm). Stamtąd zeszli na siodło i wspięli się ścianką lodową na Mont Maudit (4.342 m npm) gdzie dotarli o godz. 9:00. Dalej przetrawersowali na siodło pod Mont Blanc - Cal de la Brenva (4.303 m npm). Pozostało ostatnie podejście i o 13:40 dotarli na najwyższy szczyt Europy - Mont Blanc 4.807 m npm.! Następnie po odpoczynku Michał i Robert rozpoczęli żmudne zejście granią Mont Blanc przez hus (schronisko wysokogórskie) Refuge Bivouac Vallot . W rejonie szczytu Dome du Gouter (4.304 m npm) Robert Zamojski podczas schodzenia wpadł do ukrytej pod śniegiem szczeliny lodowej, jednakże wyłapany w porę liną, nie odniósł obrażeń. Następnie zespół dotarł do schroniska Refuge de l’ Aig du Gouter 3.817 m npm., a następnie już bezśnieżnym terenem skalistym zszedł granią skalną do kolejki górskiej Tramwaj de Mont Blanc – le Nid d’ Aigle (2.372 m npm.). Tam dotarli o godzinie 23:00. Resztę nocy Michał i Robert przebiwakowali na górnej stacji kolejki w płachtach biwakowych.

VIII DZIEŃ O 9:00 zjechali kolejką na dół do St-Gervais-Les-Bains . Po oczekiwaniu do godz.12:00 wsiedli do pociągu i nim dojechali do Montroc skąd po 30 min doszli do samochodu zaparkowanego w Le Tour. O godz. 17:00 zabierając oczekującego w Le Tour Janusza Bitschaka (przywiezionego wcześniej przez ekipę niemiecką ze szpitala) rozpoczęto powrót do miejscowości Nidda w Niemczech. O godz. 0:00 dotarli do Niddy.

IX DZIEŃ O 9:00 po pobudce i przepakowaniu ekwipunku o 11:30 Michał van der Coghen i Robert Zamojski wyjechali w kierunku Polski. O godz. 16:00 przekroczyli granicę Polski i o godz. 21:00 dotarli do CSR w Podlesicach. Po zdaniu sprzętu wysokogórskiego i złożeniu relacji ze szkolenia alpejskiego przed Naczelnikiem Grupy, o 22:00 wyjazd szkoleniowy dobiegł końca, a ratownicy udali się do domów.

Składający sprawozdanie: Szef Wyszkolenia GJ GOPR Adam van der Coghen

PODSUMOWANIE: 1. Wyprawa spełniła swój cel szkoleniowy, Mt. Blanc został osiągnięty. 2. Wypadek górski, który zaistniał, mieści się w parametrach ryzyka, z którym muszą się liczyć uczestnicy wyprawy wysokogórskiej, nawet przy zachowaniu wszelkich zasad bezpieczeństwa. 3. Występujące u niektórych uczestników ostre objawy choroby wysokościowej były wywołane brakami aklimatyzacyjnymi, co wskazuje na konieczność zaplanowania dłuższego pobytu wspinaczkowego w niższych partiach Alp lub zrealizowanie zamiennego treningu wysokogórskiego w Tatrach (w okresie poprzedzającym wyjazd w Alpy).

Nie wiem co Was wszystkich napadło akurat dziś wieszać to na necie i to w dwóch miejscach na tym forum !

Może być ciężko uwierzyć, ale wydarzenia i opis 100%-autentyk. MontyPythonFlyingCircus to przy tym banda smętnych dupków

.Po za tym nie wiedziałem że jest w dwóch miejscach ...

Na porządku dziennym jest to, że przewodnicy górscy biorą grupy ludzi niejako "z marszu" - tak jak są ubrani i prowadzą w góry.

No i doczekałam się powtórki z rozrywki. O ile pamiętam na ten temat rozmawialiśmy x razy na wyliczance, forum PTTK i na tur-info.
Lechu kiedy to byłeś w WOP? Kilka latek temu zapewne.
Świat idzie z postępem.

Tego rodzaju obrazki, z przewodnikami prowadzącymi całe stada nieprzygotowanych, kondycyjnie i zdrowotnie zróżnicowanych ludzi, widuję nadal. Można je nierzadko spotkać w Karkonoszach na szlakach grzbietowych odchodzących od górnych stacji wyciągów na Małą Kopę i na Szrenicę.

Ostatnio jesienią przed dwoma laty widziałem jak zabłoconym, kamienistym szlakiem ze Słonecznika na Polanę zbiegała blisko 100 osobowa grupa dzieci, prowadzona przez przewodnika sudeckiego w czerwonym swetrze z blachą i białym paskiem na lewym rękawie. Nie był w stanie zapanować nad grupą. Jednego z uczestników, który upadł i skręcił (a może złamał) nogę w kostce, w chwilę później koledzy sprowadzali trzymając pod ręce kuśtykającego na jednej nodze z grymasem bólu na twarzy do parkingu poniżej Wangu, gdzie czekały dwa duże autokary...

Na ten "widoczny postęp" właśnie zwróciłem uwagę. A skoro nie raczyłaś przeczytać, to powtórzę:

na pewno nie zapukają

Ale za te wszystkie "wyczyny" biorę odpowiedzialnośc na siebie i wbrew pozorom nie narażam ludzi na niebezpieczeństwo.

Śledzę temat głównie dlatego, że się boję, żeby mi z Jury gór nie zrobili. Mountains of Mournes Markiza to przy nich prawie Kordyliery. Sprawa tych taborów też mnie boli. Tak w ogóle to myślę, że to nie przypadek, że wszystko tak na raz, ale mogę się mylić.

@Jędruś, Markiz - chyba przesadzacie.

Basia

PTTK nie jest reprezentacją żadną (same "leśne dziadki")

No właśnie.
fajnie by było wskrzesić historyczne znaczenie tej organizacji jako reprezentacji "turystów" w rozumieniu wszystkiego w ogóle, tylko wanderkogen (to zamiast dawnego zaklnięcia "Holender"), "leśne dziadki" okopią się w lasach i władzy żywcem na pewno nie oddadzą.

No właśnie.
fajnie by było wskrzesić historyczne znaczenie tej organizacji jako reprezentacji "turystów" w rozumieniu wszystkiego w ogóle, tylko wanderkogen (to zamiast dawnego zaklnięcia "Holender"), "leśne dziadki" okopią się w lasach i władzy żywcem na pewno nie oddadzą.

Na Podkarpaciu są licżąca się siłą mającą wpływ na podejmowane decyzje dotyczące tyrystów.